Flöskuskeyti á 64° 41,342'N, 26° 52,953'W

Björn Valur Gíslason, þingmaður Vinstri grænna og formaður þingflokksins, hefur sent Ögmundi Jónassyni, innanríkisráðherra og samflokksmanni sínum, flöskuskeyti. Í því segir:

Kæri Ömmi. Þú ert nú meiri kallinn. Gengur þvert á það sem vor ástsæli og mikilhæfi leiðtogi vill. Það mátti aldrei. Þú átt nú tveggja kosta völ. Annað hvort siturðu sem fastast eða standur upp og hverfur á braut. Gáfulegast er fyrir þig að fara til leiðtogans, bugta þig og beygja og biðja um fyrirgefningu misgjörða þinna. Gerir þú það ekki teljum við að þú hafir ákveðið að hætta störfum. Vonandi berst þér þetta flöskuskeyti áður en við skipum annan í þinn stað.

Með flokkshollustukveðju, Bjössi. 

Samkvæmt síðustu upplýsingum er flöskuskeytið á 64° 41,342'N, 26° 52,953'W og á hraðri leið út af kortinu. Sjófarendur eru beðnir um að hafa varan á því það getur líka verið þeim skaðlegt.

Björn Valur leggur Ögmundi línurnar

Heiðursmenn án samkomulags

Björn Valur Gíslason, þingmaður Vinstri grænna og formaður þingflokks þeirra, og Þór Saari þingmaður Hreyfingarinnar, eru ekki á eitt sáttir um ástæður þess að Þór Saari, þingmaður Hreyfingarinnar, er ekki boðaður á fundi leyninefndarinnar sem á aðvinna lausn á fiskveiðistjórnarhnút ríkisstjórnarinnar.

Nú eru þeir Báðir, Björn Valur og Þór, þekktir fyrir allt annað en að fara á svig við sannleikann. Báðir djúpir stjórnvitringar, hóværir og málefnalegir jafnt á þingi sem utan þess. Þar af leiðandi er það erfitt fyrir utanaðkomandi að ráða í hvor þeirra hafi nú rétt fyrir sér. Vont er fyrir þessa tvo heiðursmenn að vera án samkomulags.

Líklegast er að báðir hafi eitthvað til síns mál og þeir hafi í raun talað í kross sem er ekkert óeðlilegt þegar slíkir krossferðariddarar eigast við. Vonandi geta þeir nú talast við í eigin leyninefnd en Hreyfingin er með leyniaðild að ríkisstjórninni og hefur samykkt að verja hana vantrausti.

Ekki hægt að færa menn til fundar í böndum

Kemur allsherjarmálaráðherra Ögmundi til hjálpar?

Í stað þess að leggja aleinn í krossferð gegn feministum, pólitískum andstæðingum og óþrifaliði á bloggi og athugasemakerfum hefði Ögmundur Jónasson, innanríkisráðherra og þingmaður Vinstri grænna, auðvitað átt að viðurkenna fyrst af öllu að hann hefði haft rangt fyrir sér varðandi ráðningu sýslumanns á Húsavík. Síðan hefði hann átt að biðjast afsökunar á því að hafa ráðið mann á grundvelli rangs mats. Eftir að hafa sýnt auðmýkt og eftirsjá hefði hann átt að óska eftir því að fá að rökræða málin.

Nei, þetta kann hann ekki og hefur aldrei þurft á þessari þekkingu að halda. Núna á innanríkisráðherrann sér ekki viðreisnar von nema því aðeins að flokksfélagar hans linni látum. Það er borin von. Ögmundur hefur ruggað bátnum óþægilega síðustu þrjú árin og stigið á nokkrar tær og það mun flokkseigendafélag Vinstri grænna aldrei fyrirgefa. Við sjáum þetta greinilega á hamaganginum í fréttastofu Ríkisútvarpsins. Hún er oft kremlverskur mælikvarði á pestir í ríkisstjórninni.

Ögmundur stendur einn og yfirgefinn. Vel má vera að ráðuneytið hafi talið rétt að málum staðið varðandi ráðningu sýslumannsins. Engu að síður er ljóst hver ber ábyrgðina, hina pólitísku sem og hina rekstrarlegu.

En Ögmundur spriklar í netinu sem sífellt herðist um hann. Hann veit ekki einu sinni hvort hann beri ábyrgð sem æðsti embættismaður ráðuneytisins eða Ögmundur, þingmaður, pólitíkusinn.

Hann hefur yfirleitt þann háttinn á að tala sem mest, í þeirri von að hann annað hvort yfirgnæfi gagnrýnisraddirnar eða þeir sem þær eiga nenni hreinlega ekki að þusa meira í kallinu.

Ögmundur má nú varla við margnum nema því aðeins að allsherjarmálaráðherra og flokkseigandi númer eitt í Vinstri grænum komi honum til hjálpar. Er það ekki borin von?

Fyrirvararnir voru skýrir

Ögmundur samþykkti aðild að ESB og hafnaði þjóðaratkvæðagreiðslu

„Já, vertu nú hægur,“ segir innanríkisráðherrann í samtalsþættinum Á Sprengisandi sem Sigurjón M. Egilsson stjórnaði í dag á Bylgjunni. Maður sér fyrir sér handahreyfingu hins málglaða menns sem þaggar eldsnöggt niður í stjórnandanum og hann lét viðmælandann stjórna ferðinni.

Ögmundur Jónasson hefur alltaf rétt fyrir sér. Hann viðhefur líka slíkar málæfingar að enginn stenst honum snúning. Sigurjón, þáttarstjórnandi, reyndi að spyrja Ögmund um lögbrotið vegna ráðningu sýslumanns á Húsavík. Hann vísaði í þessi orð Ögmundar frá því 2004:

Það blasir við að ráðherrar í ríkisstjórn verði settir á skólabekk til að læra jafnréttislögin. Ég ætla að gera það að tillögu minni að hæstvirtur félagsmálaráðherra sjái um að þeir tornæmustu í jafnréttisfræðunum fái sérkennslu.

Og Ögmundur snýr sér léttilega úr þessu og segir: „Þú verður að átta þig á því hvað menn segja og af hvaða hvötum menn tala,“ og málinu er lokið. Hann má brjóta lög af því að honum finnst lögin ósanngjörn og dómurinn dónalegur.

Sigurjón reyndi að halda andliti og fór að ræða um ESB aðlögunarviðræðurnar. Ögmundur kann þá list að tala jafnvel þó engin hugsun sé að baki: „Ef þjóðin hefði verið búin að segja að hún vildi í ESB væri allt önnur staða uppi núna.“

Ekki er þetta nú mikil speki. Ögmundur samþykkti aðlögunarviðræðurnar, en vissi ekki hvað hann var að samþykkja. Síðan hefur honum þó hugur. Sigurjóni láðist hins vegar að spyrja Ögmund hvers vegna hann greiddi atkvæði gegn tillögu Sjálfstæðisflokksins um að umsóknin um ESB færi fyrst fyrir þjóðaratkvæði áður en viðræður hefðust. Hið eina rétta hefði verið að samþykkja þá tillögu.

Nei, Ögmundur vildi „kíkja í pakkann“. Ef til vill vissi hann ekki af því að það er enginn pakki. Allt tal um pakka var tómt plat. Viðræðurnar eru einhliða, Ísland á einfaldlega að taka upp lög og reglur ESB. Það er allt og sumt.

Þó verður að hrósa Ögmundi fyrir það skoðun hans að núna eigi að fara fram þjóðaratkvæðagreiðsla um framhald umsóknarinnar að ESB. 

En Sigurjón lét kallinn komast upp með innantómt tal og átti ekki sjéns í að stoppa hann af. 

Fjármálaráðherra skilur ekkert

Það sem mér finnst vera jákvætt í því sem er að gerast núna er það að sveitarfélögin ætla að kaupa jörðina og þar með er hún komin í opinbera eigu,“ segir Oddný Harðardóttir fjármálaráðherra spurð út í fyrstu viðbrögð sín.

 

Svo segir í frétt mbl.is um kaup ríkisins á Grímsstöðum á Fjöllum. Eiginlega held ég að það sé ekki ein einast heil brú í fjármálaráðherranum, Oddnýju Harðardóttur. Hún skilur ekki málið og veit ekkert hvað er að gerast.

 

Henni til upplýsingar hafa sveitarfélögin á Norðausturhorni landsins ekkert bolmagn til að kaupa Grímsstaði. Þau eiga ekkert fé til þess, ekki frekar en ríkissjóður. Sveitarfélögin ætla hins vegar að rukka kínverska „fjárfestinn“ um þá fjárhæð sem þau ætla að nota til kaupanna. Þetta er hugsað sem fyrirframgreidd leiga en er eiginlega ekkert annað en að reyna að komast í kring um landslög sem banna útlendingum jarðarkaup nema þeir eigi sér búsetu og ríkisfang innan ESB.

 

Verði ekkert af áformum þess kínverska dettur botninn óhjákvæmilega úr ætlunum sveitarfélaganna.

 

Hitt er svo annað mál hvernig ein jörð geti verið svo víðfeðm að hún nái yfir öll fjöll og firnindi allt til Vatnajökuls, sögur segja að lönd hennar hafi legið saman við lönd Skaftafells. Þetta er nú svo mikil þjóðsaga og bull að engu tali tekur. Engin á öræfi landsins þó einhverjir geti haldið því fram að þeir eigi beitarrétt.

 

Styðja kaup á Grímsstöðum

Dauðalisti eða ill aðferðafræði

Arion banki neitar tilvist „dauðalista“. Telur málið byggt á misskiulningi eins og fram kemur hjá almannatengli bankans sem segir:

Við stofnun Arion banka 2008 var útbúinn listi yfir 40 stærstu skuldunauta bankans. Horft var til þróunar þessara lána við skuldauppgjör gamla og nýja bankans. Þessi 40 fyrirtækjalán voru allt frá því að vera mjög góð lán sem innheimtast að fullu til lána þar sem líkur á endurheimtum voru takmarkaðar. Hugsanlega er verið að vísa til þessa lista.

Á móti kemur að Viglundur Þorsteinsson, fyrrum eigandi BM Vallár, og Jón Ásgeir Jóhannesson, fyrrum hluthafi í Högum, halda báðir hinu gagnstæða fram. Þeir vitna að vísu til ónafngreindra starfsmanna bankans. Víglundir bætir við að allir körfuhafar BM Vallár hafi samþykkt nauðasamninga nema Arion banki.

Þarna er því staðhæfing gegn staðhæfingu og óvist hovrt hægt er að komast lengra með máli. Þó er ástæða fyrir Víglund og Jón Ásgeir að gera miklu nánar grein fyrir málsatvikum sínum og koma með greinabetri upplýsingar sem bent geta á tilvist „dauðalistans“. Þetta geta þeir til dæmis gert með að lýsa nánar stöðu fyrirtækja sinna, eigna og skuldastöðu og þá möguleikum til framtíðarrekstrar. Þeir verða hreinlega að sýna fram á að þeir hafi misst eignarhald sitt á fyrirtækjunum fyrir að ástæðulausu eða vegna lítilla saka.

Sé þessi „dauðalisti“ til eða hafi verið til þá hljóta fleiri að hafa verið á honum en BM Vallá og Hagar. Þeir sem eiga um sárt að binda vegna listans hljóta því að koma fram og skýra mál sitt, leggja einfaldlega í púkkið með Víglundi og Jóni Ásgeirssyni. Ástæða er til að skora á þetta fólk að koma málum sínum á framfæri í fjölmiðlum.

Svo er í lokin ekki úr vegi að benda á pistil á bloggi Marinós G. Njálssonar, sem að vísu nefnir ekki „dauðalista“ heldur bendir á hvernig bankarnir, allir þrír, hafi farið með viðskiptavini sína, ekki aðeins rekstraraðila heldur hina líka. Hann heldur því fram að aðferðafræðin í bönkunum sé svona ill:

1.  Drögum úr hófi fram að finna niðurstöðu.  Svörum ekki póstum, tilboðum og símtölum nema a.m.k. einhverjar vikur, helst mánuðir fái að líða.
2. Höfnum öllum tillögum viðskiptavinarins, því hann getur örugglega borgað meira en hann leggur til.
3. Ásökum viðskiptavininn um allt og ekkert, við hljótum að hitta í mark þó ekki nema einu sinni af hverjum 10.000 skiptum.
4. Leggjum sjálfir fram tillögur að lausn
5. Ef viðskiptavinurinn samþykkir, þá hljótum við að hafa boðið of vel og látum lánanefndina hafna.
6. Ef viðskiptavinurinn hafnar, þá lýsum við frati í hann og sendum málið til dómstóla.
7. Ef eign viðskiptavinarins er álitleg, þá semjum við ekki, þar sem við græðum meira á því að taka eignina af viðskiptavininum og selja hana sjálfir, en að semja.  Skítt með það þó fólk verði gjaldþrota, við fáum feitan bónus. 

Eiginlega skiptir engu máli hvort um sé að ræða einhvern „dauðalista“ sé ofangreind upptalning Marinós rétt. Svo geta lesendur velt fyrir sér hvort þeir kannist við að hafa fengið meðhöndlun úr bönkunum sem líkist ofangreindu. Að minnsta kosti fullyrðir Marinó að fjöldi fólks, rekstaraðila sem og annarra, hafi haldið þessu fram við hann. 

„Meðhöndluð eins og önnur“

Var öryggi eldfjallafræðingsins tryggt?

Þessi mynd eftir hinn frábæra ljósmyndara Ragnar Axelsson birtist í dag á forsíðu Moggans. Falleg og vel uppbygð mynd.

Maður bograr í vatnsborði stöðuvatns á Grænlandsjökli, lína er bundin í hann og annar heldur í hana um þrjátíu metrum frá.

Ég held að flestum reyndum fjallamönnum hafi krossbrugðið við að sjá þessa mynd. Svo virðist sem að öryggi rauðklædda mannsins sé afskaplega lítið.

Bláklæddi maðurinn sem stendur með spottann í lúkunum virðist ekki hafa tryggt endann sín megin. Venjan er sú að sá sem gætir endans tryggi með því til dæmis að stinga niður ísexi, bregða línunni um hana, svo hann sé þess albúinn að festa líununa missi sá rauðklæddi fæturna. Þar að auki á línan að vera strekkt, ekki slök eins og hún virðist vera.

Vonandi hafa báðir verið með brodda á fótum, þeir hafi verið með belti fyrir öryggislínuna og einhverjir fleiri hafi verið nálægt sem gætu hafa komið til aðstoðar. Um leið má fullyrða að sé ekkert af ofangreindu til staðar hefði sá bláklæddi, Skúli Mogensen, seint getað bjargað þeim rauðklædda, Haraldi Sigurðssyni. Ástæðan er einfaldlega sú að bylgjuhreyfingar virðast vera í vatninu, skör er frá vatnsborði og upp á ísinn sem gerir það að verkum að vonlítið er að draga mann á land, og vatnið er ískalt, sá sem lendir í því verður fljótt örmagna og getur ekkert aðstoðað.

Skotleyfi bankanna

Marinó G. Njálsson er ritar marga góða pistla á bloggsíðu sinni. Hann fjallar í þeim síðasta um bankastarfsemina eftir hrun og líst miður vel á. Við fyrsta yfirlestur á pistlinum hristir maður höfuðið og heldur að Marionó fari með tóm bull. En það er ekki svo. Hann hefur vit á því sem hann ræðir um og hefur þar að auki upplýsingar frá fjölda fólks sem lent hefur í vandræðum hjá bönkunum.

Um daginn steig fyrrum eigandi BM. Vallár, Víglundur Þorsteinsson, fram á sviðið og sagði farir sínar ekki sléttar í viðskiptum sínum við Arion banka. Hann hefður því blákalt fram að gefið hafi verið út skotleyfi á sig og fyrirtæki sitt til þess eins að bankinn gæti hagnast. Þess vegna missti hann forráðin yfir Vallá jafnvel þó allir aðrir lánadrottnar hefðu samþykkt nauðasamninga.

Eitthvað verður umfjöllun Marinós kunnugleg þegar reynsla Víglundar, þess ágæta manns, er borin saman við hana. Fyrir hrun tíðkaðist hjá bönkunum að lána fé til ákveðinna aðila, sem keyptu síðan fyrirtæki, hirtu úr því slátrið og settu í staðinn viðskiptavild í eignahlið efnahagsreikningsins. Seldu síðan fyrirtækið aftur með miklum hagnaði. Engu skipti þótt það væri eiginlega ekki rekstrarhæft eftir þessa meðhöndlun. Það var einfaldlega annarra vandamál.

Marinó heldur því fram að eftirfarandi sé sú aðferðafræði sem núlifandi bankar vinni eftir:

1. Drögum úr hófi fram að finna niðurstöðu.  Svörum ekki póstum, tilboðum og símtölum nema a.m.k. einhverjar vikur, helst mánuðir fái að líða.
2. Höfnum öllum tillögum viðskiptavinarins, því hann getur örugglega borgað meira en hann leggur til.
3. Ásökum viðskiptavininn um allt og ekkert, við hljótum að hitta í mark þó ekki nema einu sinni af hverjum 10.000 skiptum.
4. Leggjum sjálfir fram tillögur að lausn
5. Ef viðskiptavinurinn samþykkir, þá hljótum við að hafa boðið of vel og látum lánanefndina hafna.
6. Ef viðskiptavinurinn hafnar, þá lýsum við frati í hann og sendum málið til dómstóla.
7. Ef eign viðskiptavinarins er álitleg, þá semjum við ekki, þar sem við græðum meira á því að taka eignina af viðskiptavininum og selja hana sjálfir, en að semja.  Skítt með það þó fólk verði gjaldþrota, við fáum feitan bónus. 

Lesið umfjöllun Marinós og veltið fyrir ykkur hvert stefnir í bankamálum þjóðarinnar. Viljum við ganga þennan veg?

 

Skynsamlegur leikur Eyjamanna

Elliði Vignisson, bærjarstjóri í Vestmannaeyjum er röggsamur forystumaður fyrir bæjarfélagið sitt. Hann virðist ætíð á verði og er vel að sér í flestum málum. Fjölmiðlar hafa hingað til ekki komið að tómum kofanum hjá honum eða meirihluta Sjálfstæðismanna í Eyjum

Svona eiga sýslumenn að vera. Snöggir að taka ákvörðun, fylgja henni eftir eins og kostur er. Eðlilega líst Eyjamönnum ekki á að missa aflaheimildir Bergs-Hugins og þar af leiðandi vill sveitarfélagið nýta sér forkaupsrétt ákvæði laga um forkaupsrétt sveitarfélaga á kvóta.

Elliði og félagar hans vita sem er að hver maður skiptir málu og það versta sem fyrir getur komið er að einstaklingur verði atvinnulaus. Þetta ætlar hann og meirihlutinn að koma í veg fyrir ef þess er nokkur kostur. Hér er fyrirmyndar framkvæmdastjórn á sveitarfélagi.

 

Útgerðir í Eyjum vilja kaupa

Setti hann heimsmet?

Andrew Leaper, skoskur skipstjóri, setti nýlega heimsmet er hann fann flöskuskeyti sem hafði verið í sjónum í 98 ár. Hann bætti með því fyrra metið um meira en fimm ár.

 

Svona met setur enginn nema eftir þrotlausar æfingar í fjölda ára undir strangri þjálfun ...

Elsta flöskuskeyti í heimi

Ögmundur tættur sundur og saman

Yfirlýsingar til heimabrúks öðlast nú nýja merkingu þegar Ungir vinstri grænir heimta að Ögmundur Jónasson, innanríkisráðherra, biðjist nú afsökunar vegna brota á jafnréttilögum. Venjan er hins vegar sú að þegar um er að ræða stjórnmálamenn í öðrum flokkum þá er krafist afsagnar.

Ólafur Stephensen, ritstjóri Fréttablaðsins, er yfirleitt glöggur í samfélagsumræðunni. Í leiðara blaðsins í dag rifjar hann upp ummæli Ögmundar frá því 15. apríl 2004 er þáverandi dómsmálaráðherra hafði að mati kærunefndar brotið jafnréttislög. Þá sagði núverandi innanríkisráðherra:

Það blasir við að ráðherrar í ríkisstjórn verði settir á skólabekk til að læra jafnréttislögin. Ég ætla að gera það að tillögu minni að hæstvirtur félagsmálaráðherra sjái um að þeir tornæmustu í jafnréttisfræðunum fái sérkennslu.

Og Ólafur bætir við kannvíslega frá eigin brjósti: „Fín tillaga og enn í fullu gildi.“

Auðvitað er þetta hrikalega neyðarleg staða sem Ögmundur er búinn að koma sér í. Þar er hann á sama sviði og Jóhanna Sigurðardóttir, forsætisráðherra sem líka braut jafnréttislög.

Þannig fer nú oft fyrir kjaftagleiðum stjórnmálamönnum sem halda að þeir séu að safna atkvæðum en í raun eru þeir óafvitandi að grafa sína eigin gröf. Fer nú ekki betur á því að hafa taumhald á sjálfum sér?

Ólafur Stephensen segir ennfremur um Ögmund í leiðaranum:

Ekki hefur orðið vart við að Ögmundur hafi reynt að velta neinum valdastólum eftir að hann komst sjálfur í einn slíkan. Og hann hafnar því alveg fjallbrattur að hann hafi átt að framkvæma það kvótakerfi sem felst í jafnréttislögunum. Er hann þá ekki enn íhaldssamari en fólkið sem berst fyrir jafnari kynjahlutföllum í stjórnunarstöðum hjá ríkinu?

Þetta er nú allt svo bráðfyndið að jafnvel Spaugstofan myndi ekki kunna að sviðsetja svona farsa. Og hinir ungu og haukfránu ungu í Vinstri grænum telja nægilegt að slá á handarbak Ögmundar og segja: Ljótt, skamm. Svo er málið búið.

Og til að gera stöðu Ögmundar enn neyðarlegri, og kannski í senn grátbroslega, þarf Ólafur Stephensen endileg að rifja upp eftirfarandi orð innanríkisráðherrans sem hann glopraði út úr sér þegar hann leyfði sér að berja á þáverandi dómsmálaráðherra fyrir bot á jafnréttislögum:

Staðreyndin er sú að alltof oft fara ekki saman orð og athafnir og það á svo sannarlega við í þessum efnum. 

Það er nebbnilega það ... 

Vilja að Ögmundur biðjist afsökunar

Hornafjörður klúðrar kynningu á deiliskipulagi

Alltof oft klúðra sveitarfélög kynningu á deiliskipulagi á vef sínum. Þar er þó heppilegasti vettvangurinn til kynningar enda auðveldast að nálgast vefinn og afla sér frekari upplýsinga.

Um daginn gagnrýndi ég Reykjavíkurborg fyrir að auglýsa deiliskipulag fyrir Heiðmörk og vísa til vefs borgarinnar. Mér til mikillar furðu var þar ekkert að finna um deiliskipulagið.

Núna virðist Sveitarfélagið Hornafjörður vera að klúðra kynningu á deiliskipulagi við Breiðamerkurlón á vef sínum. Í auglýsingu í Morgunblaðinu í morgun er vísað til vefs sveitarfélagsins en þar er hins vegar ekkert að finna um það á tilvitnaðri síðu. Annars staðar er þó að finna nær árs gamla kynningu.

Þetta gengur auðvitað ekki hjá sveitarfélögum. Ég hef starfað hjá sveitarfélagi og þar var rík áhersla á að kynning á deiliskipulagi væri tilbúin á vef, skrifstofu og annars staðar áður auglýsing var birt. Skil ekki hvernig Sveitarfélagið Hornafjörður og Reykjavíkurborg geta klúðrað svona einföldum hlutum.

Gæti trúað því að svona rugl geti haft einhverjar afleiðingar við ferli skipulagsins detti einhverjum í hug að kæra marklausa auglýsingu. 

PS. Sveitarfélagið Hornafjörður hefur nú sett upplýsingar um deiliskipulagið á heimasíðu sína. Rétt að það komið fram.

Hrolleifsborg fyrir 17 árum

Einna fegurst jöklasýn sem gefst á Íslandi er úr Reykjarfirði. Í botni dalsins fyrir innan fjörðinn er Drangajökull, hvelfdur og fagur, og augnayndi er af Hrolleifsborg, Reiðarbungu og Jökulbungu.

Fyrstu myndina tók ég fyrir tveimur árum í kvöldsól. Þarna er Hrolleifsborg (851 m) til vinstri og hægra megin, lágreist, er Reiðarbunga (825 m).

Í þessari ferð gengum við nokkur á Drangajökul og höfðum viðdvöl á öllum „skerjunum“, enduðum loks á hinni afburðafögru Hrolleifsborg. Tilsýndar er hún fögur og ekki svíkur hún þegar að er komið.

Nokkuð oft hef ég komið í Reykjarfjörð. Leið mín lá þangað talsvert oft er ég var fararstjóri fyrir Útivist og einnig kom ég þangað á eigin vegum. Ekki spilti heldur fyrir að kynnast því ágæta fólki Ragnari Jakobssyni og konu hans henni Lillu.

Einu sinni bjargaði hún lífi mínu og eldri sonar míns sem var alltaf í ferðum með mér. Þannig var að yfirleitt var hann frekar neyslugrannur og hélst það þannig þar til hann var tíu ára og tók þá upp á þeim óskunda að éta meira en ég hafði ráð fyrir gert í nesti. Stóðst á endum í gönguferð sem hófst í Jökulfjörðum og endaði í Reykjarfirði að ég var orðinn gjörsamlega matarlaus er á áfangastað var komið. Er Lilla frétti af þessu var hún ekkert annað en hjálpsemin og við lifðum næstu tvo daga svona mest megnis á heimabökuðu brauðmeti frá henni. Hef ég aldrei, hvorki fyrr eða síðar, bragðað eins góðan mat.

Þegar ég var að skoða myndir af ferðum mínum í Reykjarfjörð rakst ég á þessa mynd af Hrolleifsborg sem er hérna fyrir ofan. Hana tók ég úr flugvél í byrjun ágúst 1993, það er fyrir nítján árum. 

Mér lék nokkur hugur á því að skoða hvort jökullinn hefði eitthvað rýrnað á þessum árum og leitaði því að nýlegri mynd. Eftir smá leit fann ég þokkalega mynd frá 2010 sem ég klippti til en hún sannar í raun og veru ekkert um jökulbúskapinn.

Hún virðist bara sýna mjög svipuð snjóalög við Hrolleifsborg.

Þessi þriðja mynd er tekin á sjálfum jöklinum og því er sjónarhornið aðeins annað. Með því að rýna í myndirnar er þó hægt að bera þær saman. Við sjáum skarðið eða bilið sem er framan í fjallinu. Neðst á efri myndinni, hægra megin við gilið, er stakt sker í hlíðinni. Ofan við það er samfelldur skafl sem fylgir einhverri syllu sem er í sömu láréttu stefnunni og berglögin þarna eru.

Þetta er án efa sama línan og við sjáum á neðri myndinni en snjórinn er þarna slitróttur.

Niðurstaðan af athugun á þessum tveimur myndum er því sú að lítill munur er á snjóalögum en samanburðurinn er engu að síður ekki nægur til að draga fullnægjandi ályktanir. 

Svo má alltaf stækka þá þriðju og þá kemur í ljós að frá slitrótta kaflanum og niður að snjólínu eru örugglega meira en fimmtíu metrar.

Nú er svo komið að langur tími er liðinn síðan maður fór að taka myndir og allflestar geymi ég og er þegar byrjaður að skanna inn filmur. Þar af leiðandi gefst tækifæri til að bera saman aðstæður fyrir fimm, tíu, fimmtán eða tuttugu árum, jafnvel fyrr. Þetta á ég eflaust eftir að gera meira á þessum vettvangi. 

Upptökin við Draumadalagil

Samkvæmt upplýsingum af vedur.is eru upptök skjálftans í Bláfjöllum, á sjálfum Bláfjallahryggnum, örskammt frá þar sem heitir Draumadalagil. Það er aðeins norðan við skíðasvæði Fram í Eldborgargili.

Meðfylgjandi mynd er af skíðasvæðinu en nær ekki nógu langt til vinstri til að Draumadalagilið sé þar með.

Ekki veit ég hvaðan örnefnið Draumadalagil er komið. Hins vegar hef ég farið bæði upp og niður gilið að vetrarlagi og þá á skíðum. Síst af öllu finnst mér svæðið vera neinn draumur. Þarna er mikil hætta á snjóflóðum að vetrarlagi. Raunar minnir mig að þar hafi orðið banaslys fyrir allmörgum árum er skíðamaður lenti þar í snjóflóði.

Jarðskjálfti upp á 4,6 stig

Hinn illskeytti óvinur lýðræðisins

Allir eru sammála því að „þeir“ eru verstir, hinir einu og sönnu óvinir, á móti öllu því sem til þjóðþrifa getur talist. Lesendur hljóta að vita hverjir „þeir“ eru. Er það ekki ....? En „við“ höfum alltaf rétt fyrir okkur. E'þaki?

Þorvaldur Gylfason, hagfræðiprófessor, er maður einföldunar. Hann aðhyllist stefnu George Bush, fyrrum Bandaríkjaforseta, sem sagði vegna innrásarinnar í Írak: „Þeir sem ekki eru með okkur eru á móti okkur.“

Til skilingins er gott að geta einfaldað hlutina. Í stjórnmálum er einföldun beinlínis stórhættuleg. Hún var til dæmis framleidd í áróðursdeildur andstyggilegustu stjórnmálastefna tuttugustu aldar.

Þorvaldur Gylfason segir (feitletranir eru mínar):

Lýðræðið á illskeytta óvini. Það sannast á tilburðum andstæðinga frumvarps Stjórnlagaráðs, sem sæta færis að gera lítið úr þjóðaratkvæðagreiðslunni um frumvarpið 20. október n.k. og sýna lýðræðinu með því móti makalausa lítilsvirðingu.

Þetta er fyrirlitlegur málflutningur, hlýtur að bera vott um greindarskort. Það er bara ekki svo að lífið sé ein einfalt og Þorvaldur vill vera láta. Hvernig má það vera að ég sé óvinur lýðræðisins þó ég hafi fjölmargar athugasemdir við frumvarp stjórnlagaráðs?

Engin sátt er um tillögur stjórnlagaráðs. Er það ólýðræðislegt að þjóðin hafi mismunandi skoðanir á þeim?Atkvæðagreiðslan um tillögurnar er meingölluð. Hún leyfir aðeins að þjóðin greiði atkvæði með eða á móti tillögum sem eru upp á 114 greinar, 26 blaðsíður. Er slíkt lýðræðislegt? Í raun nægir að ég sé á móti einni grein eða hluta úr grein til að ég segi NEI í atkvæðagreiðslunni. Er það ólýðræðislegt hjá mér, er ég þá óvinur lýðræðisins.

Lítum síðan á þversögnina í málflutningi Þorvaldar Gylfasonar. Hann gerir kröfu til þess að andstæðingar frumvarps stjórnlagaráðs láti af andstöðu sinni og hætti „að gera lítið úr þjóðaratkvæðagreiðslunni“. Er það ekki ólýðræðislegt að krefjast slíks. Er hann ekki sjálfur óvinur lýðræðisins að setja fram kröfur um að allir eigi að vera sammála honum?

Nú hlýtur að vera orðið ljóst að samkvæmt Þorvaldi hverjir þessir „þeir“ eru. Það eru einfaldlega allir sem eru ekki á sömu skoðun og hann. Sérstaklega Sjálfstæðismenn. Þeir eru óvinir lýðræðisins. Þorvaldur fellur þarna í þá gryfju að sleppa rökum og formælir þeim sem ekki vilja hlýta forystu hans. Slíkur maður ætti ekki að koma nálægt stjórnmálum. Hann er einfaldlega hinn illskeytti óvinur lýðræðsins.

Ráðherrar dæmdir sekir

Fellur nú enn á snjáðan geislabaug velferðarstjórarinnar. Enn og aftur lenda ráðherrar hennar í vandræðum vegna embættisfærslna og ekki í fyrsta sinn sem ráðningar embættismanna eru dregnar í efa af kærunefnd jafnréttismála. Nóg var hamast á ráðherrum Sjálfstæðisflokksins á sínum tíma og nú, þegar Samfylking og Vinstri grænir, standa beinlínis sekir bera þeir fyrir sig eitthvað sem heitir „sanngirni og rök“. Þessi hugtök eru án efa bara fyrir vinstri menn þegar sekt þeirra er sönnuð og þeir eru innikróaðir með afstöðu sína.

 

Ósammála úrskurði

Af hverju Fontana en ekki íslenskt nafn?

Jarðhiti beint úr iðrum jarðar, engir takkar, allur frágangur með náttúrulegum hætti ... þarna er fögur sýn til Heklu og Eyjafjallajökuls og ögrandi nánd við íslenska náttúru. Og þarna er hin forna Vígðalaug. Anna framkvæmdastjóri er „leyndardómsfull á svip“.

Hvað er eiginlega að þessu fólki sem byggði nýja laug á Laugarvatni og kallar hana Fontana? Allt er þetta íslenskt, vatnið, jörðin, skýin, rigningin, sólin, vindurinn og fólkið, nema útlendingarnir.

Auðvitað hefði laugin einfaldlega átt að heita Laugin. En íslenska er ekki nógu fín fyrir „Fonatanistana“ og aðra sem halda að útlendingar hrífist einungis að því sem ber annað nafn en íslenskt.

Tungan fer hallloka vegna þess að fjölmargir rekstaraðilar þora ekki að nota hana. Og leyndarsvipur Önnu framkvæmdastjóra verður beinlínis hallærislegur undir merkinu „Fontana“. Ætlu hún byggi ekki upp swimming pool, hot tubs, shops og breyti loks nafni Laugarvatns í Fontana Lake. Kann fólk ekki að skammast sín.

Bein tenging við náttúruna

Freysi

„Ef þú kemst ekki þangað á jeppa þá er líklegast ekkert varið í staðinn“, sagði hann hátt og snjallt yfir hópinn í litla kofanum í Goðahnúkum og glotti um leið og hann leit til mín. Hann vissi sem var að ég, göngukallinn, myndi nú æsa mig yfir þessum orðum. Og auðvitað féll ég í gryfjuna og fór að tuða eitthvað um gildi gönguferða, skíðaferða, fjallgangna og allt sem nöfnum tjáir að nefna.

Þá hló Freysi og allir vinir hans með honum, tilganginum var náð.

Ég man alltaf eftir þessum orðum Freysa og lengi á eftir „hefndi“ ég mín með því að fullyrða að þetta væri markmið jeppakalla, að fara akandi alla um allar trissur og skemma um leið landið. Ég vissi þó betur enda var síst af öllu hægt að segja það um Freysa að hann færi illa með landið sem hann unni svo heitt.

En nú er hann dáinn, þessi ágæti drengur sem í raun og sann var allra vinur. Fullu nafni hét hann Vilhjálmur Freyr Jónsson. Hann lést í vélhjólaslysi langt fyrir aldur fram, aðeins 47 ára gamall. Hann var véltæknifræðingur, geysilega fær með jeppa, enda vann hann hjá Toyota umboðinu, síðar Arctic Trucs og loks hjá stoðtækjaframleiðandanum Össuri. Hann breytti bílum og fann upp betri aðferðir við það, átti þátt í einkaleyfum hjá Össuri. Hann ók á jeppa á Suðurskautinu og var með þeim fyrstu sem óku yfir Grænlandsjökul.

Ég þekkti hann ekki mikið, en við þáttum sameiginlega vini og kunningja þó leiðir okkar lægju ekki oft saman. 

Í eina skiptið sem ég fór í ferð með Freysa var það 1994 ég og vinur minn, Guðbergur Davíð Davíðsson, kvikmyndagerðarmaður, vorum að búa til sjónvarpsþátt sem nefndist Jeppar á fjöllum. Við fengum Arnar Jónsson, kunningja minn til að fara með okkur á Vatnajökul og hann dró Freysa með. Þetta var í byrjun september og á fjórum bílum ókum við sem leið lá upp Skálafellsjökul og í Goðahnúka. Þetta var gríðarlega eftirminnileg ferð.

í Goðahnúkum vildi svo einkennilega til að Toyota bíllinn minn bilaði, fór ekki í gang. Freysi vissi hvað var að en hafði skiljanlega ekki tök á því að gera við hann. Bíllinn var einfaldlega úrbræddur. Þrátt fyrir þetta áfall, skiluðum við bílnum niður að Jöklaseli þaðan sem hann var sendur til Hafnar og síðan með skipi til Reykjavíkur.

Ferðin hélt hins vegar áfram. Ég fékk að vera með Freysa í bíl og þá skildi ég hversu mikill töframaður hann var í akstri og skemmtilegur ferðafélagi. Á Grímsfjalli varð Arnari það á að brjóta framdrif. Freysi skreið aftur í skott á bílnum sínum og fann framdrif og réttar olíur til að setja með því. Hugsið ykkur, kæru lesendur. Hvers konar maður á framdrif fyrir Toyota bíl á lager?

Við ókum yfir endilangan Vatnajökul, að hluta til eftir gps punktum. Komum niður í Gæsavötn, héldum þar í Laugafell við Sprengisand, ókum norður fyrir Hofsjökul, að Hveravöllum og á Langjökul.

Bílnum sínum sem var lengdur Toyota Hilux hafði Freysi breytt mikið. Ég sá hann aka yfir hrikalega grýttan veg á um sjötíu kílómetra hraða án þess að bíllinn haggaðist að neinu ráði. Svo góð var fjöðrunin. Ökumenn hinna bílanna siluðust þennan vegarspotta á um tuttugu kílómetra hraða. Freysi var ekkert sérstaklega gefið fyrir hraða eða hættur. Hann vildi bara sýna okkur hvernig væri hægt að breyta bílum til öryggis fyrir ökumann og farþega.  

Við Þursaborg á Langjökli sýndi hann okkur ferðafélögum sínum aftur hversu góð fjöðrunin var í bílnum. Hann fann góðan stað og lét bílinn stökkva sem nam mannhæð ... Þetta hafði ég aldrei séð, að minnsta kosti ekki til götubíls. 

Eftir þessa ferð hitti ég Freysa af og til. Þótti alltaf meira og meira til hans koma. Einhver sagði mér að hann hefði byrjað að ferðast gangandi. Og svo frétti ég af því í gegnum Ingu Jónu Halldórsdóttur, vinkonu mína, að hann hefði kynnst Kristjönu Harðardóttur og þau gifst og eignast tvö börn. 

Í Morgunblaðinu í dag er fjöldi minningargreina um Freysa. Hér er tilvitnun í eina þeirra:

Síðasta daginn sem hann lifði bakaði hann pönnukökur með Steinunni dóttur sinni, fór í flugtúr með Jóni syni sínum og saman fóru þeir feðgar ásamt frændum á mótorhjól. Þeir léku sér, Freyr grillaði pylsur og síðan tóku þeir síðasta hringinn. Freyr leiddi hópinn með þrjá unga menn en þá kom höggið sem aldrei verður bætt. Ungu mennirnir gerðu allt sem í þeirra valdi stóð til að koma til hjálpar. 

Minnistæður maður er horfinn á braut. Hér var ekki ætlunin að rita formlega minningargrein heldur langaði mig til að rifja upp nokkrar minningar um Freysa og birta á mínum vettvangi. Harmur eiginkonu, barna og annarra ættingja er mikill. Ég votta þeim samúð mína.

Forysta VG svara ekki grasrót flokksins

Eldmóður Óla Björns Kárasonar, varaþingmanns Sjálfstæðisflokksins, er meiri en flestra annara þingmanna hans og eiginlega skömm að því að hann skuli ekki vera þingmaður í fullu starfi.

Hann ritar grein í Morgunblaðinu í morgun og fjallar hann um væringar innan Vinstri hreyfingarinnar græns framboðs. Hann er eins og fleiri eru undrandi á þeim vígum sem þar eiga sér stað. Flokkurinn er margklofinn vegna þess að í upphafi sveik hann eitt mikilvægasta stefnumál sitt, andstöðuna við ESB.

Óli Björn segir eftirfarandi í grein sinni (feitletranir eru mínar): 

Einhvern tíma hefði það þótt saga til næsta bæjar að Ragnar Arnalds og Hjörleifur Guttormsson væru kallaðir hvolpar, hvað þá »Moggahvolpar«, af samflokksmönnum. Ekki eru mörg ár síðan öllum helstu fréttastofum - ríkisreknum sem einkareknum - hefði þótt það fréttnæmt ef aðstoðarmaður formanns Sjálfstæðisflokksins hefði kallað gamla forystumenn flokksins »Þjóðviljarakka«. En nú eru aðrir tímar og sjálfsagt talið að aðstoðarmenn sæki í smiðju forsætisráðherra sem lítur á þingmenn Vinstri-grænna sem »villiketti«.

Þegar andrúmsloftið í herbúðum Vinstri-grænna er með þessum hætti er ekki að undra að fáir hafi séð ástæðu til að koma heim að Hólum, sem er gamalt vígi Jóns Bjarnasonar, til að afgreiða ályktun um að fagna »þeirri umræðu sem nú fer fram um samskipti Íslands og ESB« og um leið hvetja »til að henni verði haldið áfram«. Á flokksráðsfundinum var því endanlegan látið undan hótunum Samfylkingarinnar um stjórnarslit.

Í stað andstöðu við aðild að Evrópusambandinu var framganga rússneskra stjórnvalda »gagnvart aðgerðasinnunum Pussy Riot sem hlotið hafa tveggja ára dóm fyrir friðsamleg mótmæli« fordæmd. Þá var talið nauðsynlegt að lýsa yfir andstöðu við hugmyndir »um lagningu rafmagnssæstrengs milli Íslands og Skotlands«. Í stað þess að berjast gegn ESB-aðild var talið rétt að Vinstri-grænir beiti sér fyrir því að hafin verði endurskoðun hegningarlaga og þá sérstaklega á grein »sem bannar svokallaða smánun á erlendu ríki« sem og grein er bannar guðlast.

Til að sýna þann alvöruþunga sem einkennir allt starf og stefnu Vinstri-grænna var samþykkt ályktun þar sem áréttað er »að jafnan skuli auglýsa stöður hjá hinu opinbera, í samræmi við opna stjórnsýsluhætti og lög«.

Með þessu var ekki verið að gera kaldhæðnislegt grín að formanni flokksins eða forsætisráðherra. Aðeins var verið að gefa þeim kjósendum langt nef, sem trúðu loforðum um opna og gegnsæja stjórnsýslu. 

Já, það er þungi í ályktunum Vinstri grænna. Eflaust mun þó formaðurinn standa upp og segja rámri röddu að þetta sé ekkert að marka því Óli Björn Kárason sé ekki góð heimild um starfsemi flokksins. Að minnsta kosti gerði hann slíkt er Morgunblaðið birti tilvitnun í Vinstrivaktina gegn ESB sem Ragnar Arnalds, fyrrum þingmaður og ráðherra Alþýðubandalagsins ritstýrir. Ragnar hélt því fram að ályktanir flokksráðsfundar VG á Hólum hafi verið ólöglegar vegna þess hve fáir voru á fundinum. Þetta vakti Mogginn athygli á og fékk þá gusuna frá formanni VG í fréttatímum Ríkisútvarpsins.

Steingrímur J. Sigfússon hefur þann stjórnunarstíl að svara engu gagnrýni á ESB stefnu forystunnar eins og þessi upptalning er gott dæmi um: 

• Hann víkur ekki einu aukateknu orðið að gagnrýni Ragnars Arnalds, og sýnist þó ærin ástæða til.
• Hann svarar ekki Hjörleifi Guttormssyni, sem ritað á sama hátt og Ragnar um ESB þjónkun VG.
• Ekki heldur hefur Steingrímur svarað formanni VG í Skagafirði sem hótar úrsögn úr flokknum verði ekki hætt við aðlögunarviðræðurnar við ESB.
• Steingrímur virðir að vettugi alla gagnrýni á forystu flokksins og beinast þær þó eingöngu að ESB stefnu forystunnar

Þess í stað sendir hann varaformanninn í ræðustól og fer sá með svívirðingar um samflokksmenn. Hann sendir Björn Val Gíslason, formann þingflokksins, sem skrökvar um gagnrýnendur innan flokksins og loks kaupir hann hlaupastráka sem uppnefna þá sem voga sér að vitna í stefnu flokksins gegn stefnu forystunnar.

Er von nema Vinstri hreyfingin grænt framboð (marxistarnir-lenínistarnir (eða eru það maóistarnir)) sé margklofið. 

Þar Assange ekki að standa fyrir máli sínu?

Um daginn ritaði ég lítinn pistil um Júlíus Assange, forstöðumann Wikileaks, sem hrökklast nú úr einu víginu í annað vegna þess að saksóknari í Svíþjóð vill yfirheyra hann vegna nauðgunarákæru. Lengi vel var Júlíus í Englandi, vildi ekki fara til Svíþjóðar, því hann heldur að þar sé borgurum lakari réttur búinn en í Englandi. Ennfremur trúir hann því að Svíar muni áreiðanlega framselja hann til Bandaríkjanna þar sem hann sætir ákærum vegna njósna.

Ég hafði í pisli mínum áhyggjur af því hversu litla athygli nauðgunarákæran fær í fjölmiðlum og meðal þeirra sem skipuleggja alls kyns uppákomur í þágu fjölbreytilegs málstaðar. Réttur sænsku kvennana er þó ekki talinn merkilegur

Í Morgunblaðinu í morgun ritar sá ágæti blaðamaður Árni Matthíasson enn betri pistil en mér lukkaðist um þetta mál. Árni segir í pistli sínum, og þarf engu hér við að bæta:

Því er þetta rifjað upp hér að það virðist hafa gleymst í fréttum af Assange að hann er sakaður um þvingun, kynferðislegt áreiti, kynferðislega misbeitingu og nauðgun. Víst er hann saklaus þar til sekt hans er sönnuð, en í ljós hefur komið að það er ekki svo langt á milli vinstri- og hægrimanna þegar kynfrelsi kvenna ber á góma. Þannig hafa þekktir vinstrimenn og baráttumenn fyrir málfrelsi og mannréttindum gert lítið úr konunum sem ásökuðu Assange, gefið í skyn að þær hafi verið í vinnu fyrir bandarísku leyniþjónustuna, afbrýði og heift reki þær áfram eða fégræðgi. Svo langt hafa menn gengið í subbuskapnum að vinstrisinnaður breskur þingmaður lét þau orð falla að það væri ekki nauðgun að eiga mök við sofandi konu: ef hún hafi áður verið viljug til ásta þá sé hún búin að gefa aðgang að líkama sínum til frambúðar. Þetta rímar nokkuð vel við orð annars vinstrisinnaðs manns, aðstoðarmanns vinstrimannsins Rafaels Correa sem nú er forseti Ekvador: Það sem Assange er sakaður um er nánast eins og ástarsaga.

Varla þarf að benda á hversu Assange hefur gert starfsemi WikiLeaks mikið ógagn með því að tvinna sína persónu svo saman við WikiLeaks að ekki verður á milli skilið: Ef mér finnst að Assange eigi að standa fyrir máli sínu fyrir rétti í Svíþjóð er ég óvinur WikiLeaks, málfrelsis og lýðréttinda og gott ef ég er ekki á móti öllu því sem gott er og fallegt í heiminum, kornabörn, vorið og sætir hvolpar og kettlingar þar meðtalið. Það er þó skömminni skárra en að vera í stríði við konur.