Leyndardómurinn um forna ljósmynd upplýstur

Þessa mynd tók Johannes Klein (1854-1928), danskur málari og ljósmyndari, á ferð sinni um Ísland árið 1898. Hann var í fylgd með Daniel Bruun, dönskum fornleifafræðingi, sem kom oft hingað til lands að kanna fornar minjar.

Myndin er varðveitt á dönskum söfnum og má meðal annars leita að henni hér.

Þetta er ákaflega falleg mynd af bæ, fyrir framan hann er afgirtur kálgarður, öll hús opin og í fjarska nokkur fjöll.

Myndin var kynnt í mars á þessu ári á Facebook síðu sem nefnist „Gamlar ljósmyndir“. Síðan hefur margt gerst, tæplega fimmhundruð færslur hafa verið skrifaðar um myndina og margir vísir menn og konur tjáð sig, þar á meðal höfundur þessara lína.

Sitt sýndist hverjum um myndina og hvar hún gæti verið. Margir vildu vita hvar Johannes Klein hefði farið um landið og upplýst var að hann hefði aðeins einu sinni komið hingað.

Hann tók land á Eyrarbakka, reið líklega yfir Selvogsheiði og til Hafnarfjarðar og Reykjavíkur. Þaðan sigldi hann yfir Faxaflóa, fram hjá Búðum, Ólafsvík og Stykkishólmi, síðan yfir Breiðafjörð og fór í land á Reykhólum. Þaðan reið hann með fygdarliði sínu um Dali, yfir í Húnavatnssýslur og Skagafjörð, yfir Kjöl og til Reykjavíkur.

Hér er lítið kort yfir þá staði sem Klein kom á og tók ljósmyndir, teiknaði myndir eða málaði.

Á þeim þremur mánuðum sem liðu frá því að myndin birtist á Facebook áttu margir andvökunætur yfir kortum og ljósmyndum sínum. Lásu í kort á tölvum og mynduðu hugmyndir og kenningar. Undirritaður var fyrst sannfærður um að myndin væri tekin í Skagafirði og væri jafnvel af Mælifelli. Sú hugmynd gekk ekki, nokkrir voru til að leiða höfundinn frá villum síns vegar.

Þá lá leiðin í Reykhóla og Dali en ekkert fannst þó svo að mikil líkindi fundur í landslagi víða sé myndin borin við það. Samt voru alltaf einhver smáatriði sem trufluðu, fjallstopp vantaði, bæinn vantaði og svo framvegis. Og smáatriði í ljósmynd verður víst að taka með.

Aðrir stungu upp á Hvalfirði, Haukadal, Víðidal, Vatnsdal og fleiri og fleiri stöðum. Allt án árangurs.

Þá gerist það einn góðan sumardag að sá sem kynnti myndina í upphafi leysti gátuna. Sverrir Þórólfsson birti mynd sem sýndi og sannaði að sú gamla var tekin af bænum Miðdalskoti sem er skammt norðan við Laugarvatn og fjöllin í fjarska tilheyra Klukkutindum. Þeir eru norðaustan við Þingvallavatn, skammt frá Skjaldbreið. Á kortinu hér við sést afstaðan milli bæjarins og tindanna.

Gríðarlegar breytingar hafa orðið á landslagi á þeirri rúmu öld sem liðin er frá því að myndin var tekin. Bærinn er löngu horfinn og samnefnt kot komið neðar í landið og er eiginlega stórbýli, að því er manni sýnist.

Gróðurinn er mikill, birkið hefur vaxið upp um allar hlíðar og þar sem á gömlu myndinni virðist lítill gróður er nú þéttur skógur.

Og hér er nú mynd tekin í dag, klippt úr stærri mynd, og sú gamla til samanburðar. 

Ekki fer á milli mála að hér er um sama landslagið að ræða.

Gaman að þessu og ekki síður hversu það kom áhugasömum fylgjendum með síðunni á óvart að þarna ætti myndin heima, þar á meðal mér. Hér eru nokkrar athugasemdir:

• Guðný Þórarinsdóttir: NEI! hjálp! ég á sumarbústað í Miðdal og horfi á þetta útsýni nánast um hverja helgi!
• Baldur Garðarsson: 4 km fyrir austan Laugarvatn (þar sem bjáninn ég vinn og er búinn að keyra þarna um margoft í vetur á sama tíma og ég hef skoðað myndir af Vestur- og Norðurlandi í leit að staðnum), en þarna eru frístundahús, gætum líka leigt eitt slíkt og haldið fund. Þetta andleysi mitt heitir að sækja vatnið yfir lækinn.

Leitin að staðnum sem myndin var tekin var afar fróðleg og þótt margar tillögur hafi komið fram stóð upp úr hversu margt fólk býr yfir miklum fróðleik og þekkingu á landinu og sögu þjóðarinnar. Fyrir það má þakka.

Hér eru loks þrjár myndir sem Sverrir Þórólfsson birti með færslu sinni og sanna svo ekki verði um villst hvar gamla myndin var tekin.

Gott er að smella á myndirnar til að stækka þær.

Elsku afiiii, viiiiltu halda á mér?

Kl. 19.02: - Afi, viltu halda á mér?

- Nei, elsku vina.

Kl. 19:03: - Aaaafi, viiiiltu halda á mér?

- Nei, elskan.

Kl. 19:04 Elsku afiiii. Viiiiltu halda á mér?

- Nei, þú ert orðin svo stór að ég get ekki haldið á þér.

Eitthvað á þessa leið hljóðaði samtalið við hana Unni, sonardóttur mína, á göngustígnum upp á Esju. Hún er sex ára. Pabbi hennar hljóp upp göngustíginn á eftir dætrum sínum, þeim Írisi og Rakel, og átti eflaust fullt í fangi með að hafa við þeim spretthörðu lömbum.

Við vorum á á leið á tónleika Aron Can, Þuru Stínu, Úlfs Úlfs og Emmsje Gauta ofarleega í hlíðum Esjunnar. Þúsund sinnum eða oftar hef ég gengið á Esjuna en aldrei sé annan eins fjölda á göngustígnum. Ábyggilega á annað þúsund manns fóru upp, krakkar, unglinga, ungt fólk, kallar og kellingar. Fólk á öllum aldri og allir í banastuði. Ekki endilega vegna tónlistarinnar heldur líklega miklu frekar vegna vímunnar, adrennalínvímunnar, sem leggst á alla sem reyna á sig líkamklega og er svo indæl þegar lagst er niður.

Við Unnur gengum hægt. Ekki vegna þess að ég væri svo hægfara, frekar vegna þess að hún kvartaði og kveinaði í upphafi. Hreinlega nennti ekki þessu labbi. Hún læddi hönd sinni í lúkuna hjá afa sínum og lét hann toga sig áfram.

- Aaafi, viltu halda á mér? spurðu hún hvað eftir annað. Stundum svaraði ég en fannst best að nota öndunina til annars en að masa.

- Aaafi ... kallaði hún ísmeygilega.

- Eigum við að setjast á stein? spurði afi.

- Sjáðu, afi, sagði hún, og var enn ósest. Sjáðu hvað allir bílarnir eru orðnir litlir. Hún benti niður á bílastæðið þar sem við blöstu hundruð bíla í kvöldsólinn.

- Ég get tekið bíl í hendina á mér, sagði Unnur, og þóttist taka örsmáan bíl í lófann sinn.

- En hvað bílarnir eru orðnir litlir, sagði afi. Þú getur sett þá í vasann.

- Nei ... sagði sú litla, hálfhneyksluð. Það eru engir vasar á buxunum mínum.

Afi hló inni í sér en lét á engu bera. Við sátum á steini og horfðum á útsýnið. Svo héldum við áfram, fundum okkur stað í nær óslitinni röðinni og smám saman komumst við hærra.

- Hvenær komum við? spurði Unnur litla.

-Hlustaði, sagði afi. Heyrirðu ekki í tónlistinni. Við hljótum að vera næstum því komin.

Sú litla stoppaði og hlustaði. Já, sagði hún. En eru tónleikarnir byrjaðir?

- Já, mér heyrist það, sagði afi.

- Flýtum okkur þá, sagði Unnur, og hún greikkaði sporið, fór helst til hratt fyrir afa.

- Sjáðu, sagði Unnur, allt í einu. Þetta eru ekki tónleikarnir, þetta er hátalari.

Og viti menn þarna var hátalari á mel fyrir ofan göngustíginn, bein útsending frá sviðinu fyrir ofan.

- Og þarna er annar, sagði Unnur, stuttu síðar og benti á hátalarabox, skammt fyrir ofan litla lækinn sem rennur úr mýrinni og yfir göngustíginn. Glymjandi tónlist barst úr honum, eins og þeim fyrri. Ekki beinlínis sú tónlist sem ég kann best við en ég var ekki á leið upp á Esju til að hlusta á tónlist.

Við vorum nú komin upp fyrir mesta brattann og göngustígurinn sveigði austur fyrir mýrina og svo upp hlíðina að svokölluðum Steini og síðan áfram upp hamranna.

Unnur gerðist nú djarfari, sleppti hönd afa síns og skokkaði áfram. Svo stoppði hún og snéri sér við og horfið glettnislega á afa sinn sem puðaði á eftir henni. Hún vildi ekki týna honum í mannmergðinni. Afi blikkaði hana, hún brosti en það var ekki fyrr afi hafði náð henni að hún skokkaði hún af stað. Þetta endurtók sig nokkrum sinnum. Þannig bjó hún til sitt eigi öryggi.

Svo sáum við glitta í sviðið en göngustígurinn lá ekki beint að því heldur aðeins ofar. Unnur gekk að litla læknum í lægðinni við göngustíginn og velti því fyrir sér hvort hún ætti að stökkva yfir.

- Stökktu, kallaði afi, hvetjandi, en öryggið var henni mikilvægara, hún vildi ekki missa af afa. Hún greip í hönd hans og þau leiddust upp þar sem flestir héldu út af göngustígnum og yfir þúfurnar að melnum þar sem sviðið blasti við. Sko, þar stóð hann pabbi og systurnar hennar og veifuðu. Unnur þaut af stað eins og ör og í áttina að pabba sínum. Hann virtist kalla eitthvað en orðin týndust í hávaðanum frá tónlistarmönnunum.

- Ég sagði, passaðu þig á bleytunni, sagði pabbi brosandi, þegar hann hélt yngstu dóttur sinni í fanginu.

- Ég er ekkert blaut, bara sveitt, sagði sú stutta, losaði sig og stökk til systra sinna.

- Afi, afi, afi ..., kölluðu Íris og Rakel. Við erum votar, bara á einum fæti ekki hinum ... Svo kom sagan af því hvernig þetta vildi til og þær sögðu sömu söguna í kappi við hvora aðra. Nú kom það sér einstaklega vil að afi er með tvö eyru og gat einbeitt sér að því að hlusta á tvær sögur í einu. Auðvitað eru hæfileikar afans bundir við smásögur, eða öllu heldur örsögur. Sko, þær stigu í bleytu, vatn seitlaði í annan skó beggja og þær kipptu fætinum upp og pabbi reddaði öllu. Tók þær úr og vatt sokkanna. Þetta er í stuttu máli endursögn afa.

Fjöldi fólks var þarna uppi og tónlistin bergmálaði á milli Þverfellshorns og Gunnlaugsskarðs og kastaðist svo til baka frá hömrunum í Kistufelli og fór þaðan út í algleymið þar sem hún ferðast enn og er komin á tífaldan hraða ljóssins á leiðinni framhjá Satúrnusi.

Börnin, krakkarnir, unglingarnir, unga fólkið, kellingarnar og kallarnir voru þarna í banastuði, ölvuð af adrennalíninu eftir gönguna upp. Fólk talaði og hrópa, hló og kættist.

Jú, og sumir komu upp með þyrlum en þótt það sé gaman er það aldrei eins gaman og að ganga upp. Í því felst hinn sanna gleði sem endurspeglaðist í andlitum fólks sem var rjótt og kátt eftir gönguna. Alveg stórkostlegt að sjá.

Við hlustuðum á listamennina spila og syngja. Frábærir tónlistarmenn og stórkostlegt umhverfi.

- Afi, þú lofaðir að halda á mér niður, sagði Unnur, og horfði ómótstæðilegum augum sínum á afa sinn.

Afinn hikaði, reyndi að slíta augnsambandið, og velti því fyrir sér hvernig hann gæti komist hjá því að efna áður gefið loforð.

- Ég ætla að hlaupa, sagði Íris.

- Ég líka, hrópaði Rakel.

Skyndilega var Unnur tekin á sprett. Hún ætlaði sko ekki að bíða eftir að afi sinn ákveddi sig og þar að auki var miklu skemmtilegra með systrum sínum.

- Fariði varlega, hrópaði pabbinn, og tók stórstígur á rás á eftir dætrum sínum. Þær svöruðu engu, að minnsta kosti heyrðum við það ekki. Afinn rúllaði áfram á eftir syninum, en þeir höfðu ekkert í stelpurnar.

- Sjáðu þær, sagði pabbinn, og í augunum hans ljómaði föðurlegt stolt.

Afinn var hræddastur um að þær rynnu í brattanum á göngustígnum enda bara á strigaskóm. Þær kunnu þó fótum sínum forráð og ferðin niður gekk aldeilis klakklaust. Margir fullorðnir áttu þó í vandræðum því strigaskór eru fjarri því góður búnaður til gönguferða í Esju. Þó gangan upp hafi verið tiltölulega þægileg runnu margir á rassinn á niðurleiðinni, þó enginn skaðaðist mikið, eftir því sem best er vitað. 

Nokkru fyrir ofan næst neðsta lækinn beið Unnur. Hún brosti til pabba síns, leyfði honum að ganga framhjá en beið eftir þeim gamla. 

- Veistu hvað? afi, spurði hún. Afi vissi ekki.

- Sko, ég pissaði upp og nú þarf ég aftur að pissa. Finnst þér það ekki skrýtið?

- Nei, sagði afi. Þegar við þurfum að pissa, þá pissum við. Það er ekkert skrýtið við það.

- En hvar? spurði Unnur.

Afi fann stað innan við lúpínurnar, við stóru tréin, í hvarfi frá göngustígnum. Eftir þetta stutta stopp hlupum þau niður, það er sú stutta hljóp en afi stikaði stórum. Þarna var pabbi og Unnur stökk í fangið á honum..

- Heyrðu Unnur? Var afi ekki búinn að lofa að halda á þér niður? spurði afi.

- Jú, sagði hún, og brosti með tilhlökkun, fattaði ekki gabbið.

- Komdu, sagði afi, og setti hana á háhest. Unnur hrópaði af fögnuði og saman stikluðu þau yfir brúna og grjótið. 

- Og nú erum við komin niður, sagði afi, prakkari, einni mínútu síðar.

- Þetta var stutt, sagði Unnur, hin djúpúðga, og pældi ekkert meira í gabbinu heldur hljóp til systra sinna og þær fóru í kapphlaup að bílnum.

Afi þykist fyrir löngu hafa fært sönnur á að tregða barna að ganga upp brattar brekkur eða á fjöll stafar ekki af leti eða getuleysi. Þeim finnst bara svo leiðinlegt að ganga bratt, finnst það jafnvel tilgangslaust. Aðferð hans, sem er hvort tveggja pabbi og afi, er að gera gönguna skemmtilega. Hér áður fyrr greip hann til þess ráðs að segja sonum sínum sögur af álfum, tröllum og hamförum sem hann spann upp á leiðinni. Það reyndist ágætlega en krafðist ansi mikils súrefnis svo að pabbinn var nærri því blár er upp var komið.

- Teldu upp á eitthundrað, sagði afi við Unni. Hún taldi, hægt og rólega, gleymdi að stoppa og gekk upp. 

- Hvað kemur næst, sagði hún, og hafði komist í tuttugu og níu. Afi hjálpaði til eftir því sem þörf var á.

- Fimmtíu, sagði Unnur. Við eru komin að brúnni og ég ekki einu sinni komin upp í hundrað.

Systurnar sofnuðu vært þetta kvöld. Daginn eftir var lífið harla gott eins og æskuárin eiga að vera því litlar stelpur fá ekki harðsperrur eftir fjallgöngu. Afinn var aftur á móti doldið stirður þegar hann vaknaði. Það lagaðist samt enda er lífið honum harla gott.

Mælifell, fjarskafallegt fjall en erfitt uppgöngu

Ég stóð í miðri fjallshlíðinni, hrikalega móður, hallaði mér fram, studdist við göngustafina. Í grjótinu brakaði og brast. Hljóðið var eins og í óðum hundi sem hefur ekki gert það upp við sig hvort hann ætlar í mann eða ekki. Og vissulega virtist fjallshlíðin vera með lífi, hún hreyfðist greinilega, ekki bara hluti hennar heldur öll andsk... hlíðin. Sko, þetta var ekkert venjulegt grjót heldur stóreflis flögur, þykkar og þungar hellur, eflaust góðar í arinn eða á baðherbergisgólf en í langri fjallshlíð virtust þær hreinlega stórhættulegt.

Um leið og ég lyfti vinstri fæti (þeim sem var ofar) rann grjótið á þann hægri og þá virtist undirstaðan fyrir vinstri fótinn strax verða ótraustari. Ég fór fetið. Aftur brast en þetta hélt nokkur augnablik, nægilega lengi til að ég gat lyft þeim vinstri og sett hann feti framar og ofar. Með því að beita göngustöfunum af meiri list en ég taldi mig vera færan um hélt ég jafnvægi. Stundum steig ég á hellugrjót sem reis við það nær upp á rönd, staðnæmdist þannig eitt augnablik og féll því næst nokkuð þétt að hægri fætinum. Þetta gerðist oft eins og marblettirnir bera vitni um.

Þetta var alveg óþolandi staða og hún gat ekki annað en versnað. Ég leit til baka en leist ekkert á að snúa við. Ég myndi ábyggilega koma af stað skriðu ef ég reyndi það. Ég valhoppaði því áfram og reyndi að hækka mig með furðulegri lipurð en þokkinn var ekki mikill. Sem betur fer fylgdist enginn með mér nema Bárður Snæfellsás úr fjarska.

Andsk..., tautaði ég, og það ekki í fyrsta sinn á þessum síðasta hálftíma. Þetta var ábyggilega leiðinlegasta uppáferð í lífi mínu og var ég þó á leið á eitt fegursta fjall landsins. Þessi málsgrein kallar á heimspekilegar vangaveltur sem ég sleppi hér.

Oft er grínast með að eitthvað sé „fjarskafagurt“, og þá er átt við að fjarlægðin hafi villt um fyrir manni því þegar nær er komið og nánar er að gáð er ekki allt sem sýnist. Þannig er um margt sem verður fyrir manni á lífsleiðinni.

Nóg um það. Ég vaknaði síðasta sunnudag er sólin skein inn um gluggann hjá mér og hvíslaði svo blíðlega að nú þyrfti ég að ganga á Mælifell. 

Hvaða Mælifell? spurði ég, og varð hugsað til fjalls í Skagafirði, annars á Snæfellsnesi og það þriðja á sandauðnum norðan Mýrdalsjökuls.

Næst vissi ég af mér á leið á Snæfellsnes.

Mælifell vestan við Fróðárheiði er einstaklega fagurt fjall ... tilsýndar. Engu líkar er en að einhver yfirnáttúrulegur kraftur hafi sett það niður á heiðarbrúnina. Það er gráleitt eða gulleitt, veltur á dagsbirtunni og sólarljósinu. Gjörsamlega gróðurlaust og ástæðan er afar einföld, það átti ég eftir að finna út í miðri vesturhlíð fjallsins. Á fjallinu er enginn jarðvegur, bara grjót.

Svona er nú Mælifell. Ég get ómögulega ... mælt með því. Upp komst ég fyrir einskæra heppni og meðan á bröltinu stóð gat ég ekki varist þeirri hugsun að verra yrði að komast niður.

Jæja, uppi var hávaðarok, stormur. Varla stætt. Mér til mikillar undrunar sá ég að þarna var gígur og í miðju hans dökkur gúll. Það passar. Fjallið er myndað úr líparíti sem var svo seigfljótandi að kvikan hlóðst upp yfir gosopinu, þetta er dekkri gerðin. Um þá ljósari hafði ég gengið upp hlíðar fjallsins.

Einn góðan veðurdag að áliðinni síðustu ísöld fór að gjósa þarna rétt fyrir ofan hamrabeltið. Þetta hefur ábyggilega verið hið snyrtilegasta gos, ekkert sull fyrir utan vettvanginn nema hugsanlega einhver aska sem nú er auðvitað hvergi sjáanleg því allt leitar fyrr eða síðar í jafnvægi. Gosinu lauk og þarna er Mælifell eins og aðskotahlutur fyrir ofan hamranna, einstaklega fagur aðskotahlutur.

Og útsýnið ... maður lifandi. Þvílíkt útsýni er af Mælifelli. Aldeilis stórfallegt eins og sjá má á meðfylgjandi myndum. Auðvitað borgar sig að príla upp á fjallið, ég á við ef maður kemst lífs af. Annars er betra heima setið, held ég. Vandinn er bara sá að maður veit ekki fyrirfram hvenær komið er að síðustu fjallgöngunni.

Ekki staldraði ég lengi við uppi. Þar var bæði kalt og hvasst. Ferðin til baka gekk áfallalaust. Ég ákvað að fara beint niður þar sem hlíðin var sem styst, hætti við að skera hana eins og ég hafði gert á uppleið. Það var skynsamleg hugsun, aldrei þessu vant.

Eftir ferðina er mér oft hugsað til lyktarinnar. Sérkennilegs þefs sem myndast þegar líparíthellur falla á hverja aðra. Hann er ekki ólíkur púðurreyk sem oftar en ekki finnst á gamlaárskvöld. Hins vegar hef ég ekki fundið þennan þef á öðrum líparítfjöllum sem ég hef gengið á.

Myndirnar:

1. Efsta myndin er tekin í hlíðinni. Hélt að mín síðasta stund væri runnin upp þegar ég smellti af. Er nærri því viss um að hljóðið í myndavélinni hefði komið af stað skriðu.
2. Myndin er tekin við Búðir. Mælifell nýtur sín þarna.
3. Útsýni til austurs. Ógnandi hvítur skýjabakkinn er til merkis um hvassa norðanáttina.
4. Gígurinn upp og dökki gúllinn.
5. Útsýni til vesturs, Snæfellsjökull í fjarska og nær er Fróðárheiði.

Í gamla daga var ónýtum bílum henti í sjóinn

Á ferð minni um daginn að fallegum stað, sögulega merkum, nokkuð langt frá höfuðborginni, lá leið mín með fjöru um lítil nes. Þar blöstu við mér leifar af farartækjum sem greinilega hafði verið komið fyrir þarna í þeirri von að þau hyrfu nú einhvern tímann alveg ofan í sjóinn, bærust helst út á sextugt dýpi eða djúpt í fjörusandinn.

Ekki hefur þetta enn gengið eftir. Sjá má öxla, stuðara, grind og ýmislegt fleira sem ryð fær örugglega grandað ... á nokkrum árhundruðum.

Mér brá nokkuð enda sjaldgæft að sjá svona. Held að enginn í dag myndi nota fjörur eða sjóinn sem ruslakistu.

Nokkrar myndir tók ég en var í öðrum erindagjörðum og staldraði því stutt við. Hafði í raun ekki áhuga á að stoppa lengi á þessum hörmulega stað.

Hér er yfirlitsmynd af lítilli vík, nær því á háfjöru. Svo klippti ég úr myndinni og stækkaði og þar er þetta allt í miklu návígi.

Held að þetta hljóti að vera mjög gamalt, líklega meira en fjörtíu ára. Má vera að þarna sé gamall Moscowiz bíll ef dæma má eftir stuðaranum sem enn ber sitt króm nokkuð vel, sjá þriðju myndina. Er þó ekki viss.

Svona var nú lenska hér áður fyrr. Sjórinn átti að taka endalaust við en auðvitað gerir hann það ekki. Að sjálfsögðu er ekki heldur neitt ráð að urða málma. Þeir eyðast afar hægt og urðun er ekkert annað en feluleikur.

Nútímamaðurinn veit að best er að endurvinna alla mála og það er ástæðan fyrir því að greitt er skilagjald fyrir bílhræ.

Auðvitað væri réttast að hreinsa þessa fjöru.

Skammast sín fyrir íslenskuna og kalla gistihúsið Lighthouse Inn

Nýtt hótel hefur verið tekið í notkun í Garði á Suðurnesjum. Eitthvað undarlegt er samt við þetta hótel. Ekki að það er bjálkahús úr finnsku eðaltimbri eins og segir í frétt í Morgunblaði dagsins. Nei, það er eitthvað annað því aldrei kom til greina að byggja steinsteypt hús.

Eigendurnir eru hörkuduglegir. Þeir fengu kunnáttumenn til verksins, verkfræðistofuna Riss, sérstakt íslenskt orð. Í næsta nágrenni er veitingahúsið Röstin og kaffihúsið Flösin og svo er þarna Garðskagaviti og ábyggilega fleiri fyrirtæki kennd við íslenska náttúru

Það eru hörkunaglar sem reisa gistihús fyrir ferðamenn í Garði og hugsa til allra smáatriða í byggingunni og rekstrinum. Fengu sex Finna, ramma að afli, til að reisa húsið.

Í fagurri íslenskri náttúru og einstöku umhverfi dettur eigendunum það eitt í hug að kalla gistihúsið LIGHTHOUSE INN.

Ligthouse inn. Hvað er eiginlega að þessum bræðrum sem eiga þetta gistihús og reka? Á íslensku þýðir Lighthouse einfaldlega Viti. Er engin ærleg taug í þeim?

Nei, Viti er ekki nógu gott orð. Íslenskan nær auðvitað ekki þessum fögru blæbrigðum enskrar tungu sem dregur að sér útlenda ferðamenn.

Og auðvitað sækja útlendir ferðamenn frekar í þjónustu sem ber ensk heiti. Þetta á við norðurlandabúa, Þjóðverja, Frakka, Spánverja, Ítali og jafnvel Kínverja. Í þokkabót vita allir að Bretar, Bandaríkjamenn og Kanadamenn hafa ekki áhuga á menningu þeirra landa sem þeir heimsækja, vilja bara ástkæra og ylhýra enskuna.

Nei, auðvitað er þetta einber aumingjaskapur í eigendum Lighthouse Inn. Þeir reka naglann í líkistu þjóðtungunnar rétt eins og eigendur Air Iceland Connect. Þetta lið fyrirverður sig fyrir íslenskuna og því er skömm þeirra mikil.

 

Söguleg kosningasvik VG, á móti fyrir kosningar, með á eftir

Hvað eru söguleg kosningasvik? Enginn stjórnmálaflokkur mun geta toppað eftirfarandi: 

Fyrir utan hina efnahagslegu þætti snúast stóru spurningarnar um fullveldið, samnings- og sjálfsákvörðunarrétt þjóða. Þær snúast um lýðræði, stöðu almennings gagnvart fjarlægu miðstjórnarvaldi, og hvaða áhrif það hefur á eitt lítið samfélag að færa ákvörðunarvald þess fjær fólkinu sem skapar það. Þær snúast um stöðu, sjálfsmynd og menningu lands og þjóðar, forræði yfir auðlindum, efnislegum og jafnvel huglægum. …

Okkar niðurstaða í VG hefur verið sú að þegar vegnir eru saman kostir og gallar, þær fórnir sem færðar væru í þágu aðildar að Evrópusambandinu og það framsal á lýðræðislegu ákvarðanavaldi sem færi þar með úr landinu, væri sú takmörkun fullveldis og samnings- og sjálfsákvörðunarréttar of dýru verði keypt …

Þetta sögðu formaður og varaformaður Vinstri grænna, Steingrímur J. Sigfússon og Katrín Jakobsdóttir, í grein í Morgunblaðinu 28. júlí 2009 um hugsanlega aðild að ESB.

Ári síðar stóðu þau tvö ásamt hluta af þingflokki VG að því að samþykkja þingsályktunartillögu um inngöngu Íslands í Evrópusambandið. Hafði þó ekkert breyst frá því árinu áður. Og þó ...

Það sem breyttist var að stjórnmálaflokkurinn Vinstri grænir gerðist svo ómerkilegur að selja skoðanir sínar í Evrópumálum fyrir ráðherrasæti. Flóknara var það nú ekki. Flokkurinn gekk í berhögg við stefnu sína, forystumenn hans urðu ómerkingar í augum flestra landsmanna - og eru það ennþá. Þetta eru kosningasvik sem aldrei verða toppuð, ekkert kemst í samjöfnuð við þessi hrottalegu svik.

Og hér er meira.

Í Kastljósi Ríkissjónvarpsins 24. apríl 2009, kvöldið fyrir þingkosningarnar 2008, sagði Steingrímur um ESB aðild:

Við erum andvíg aðild að Evrópusambandinu. ... Það var staðfest af okkar landsfundi sem okkar óbreytt stefna. Við höfum rætt um málsmeðferð og hvernig við förum að því. Við höfum nú frekar fengið orð fyrir að vera stefnufastur flokkur og ekki hringla mikið með okkar áherslur.

Steingrímur MEÐ aðild að ESB

Þann 16. júlí 2009 greiddi Steingrímur J. Sigfússon atkvæði þingsályktunartillögu um aðild Íslands að Evrópusambandinu. Stefnufestan var ekki meiri né virðingin fyrir „áherslum“ flokksins.

Varla hafði Steingrímur og gleymt andstöðu sinni við ESB, stefnu flokksins eða áskorunum forystumanna og óbreyttra flokksmann gegn málinu. Hann sveik, ákvað að hafa þau að engu. Ráðherrasætið skipti hann meiru en „fullveldið, samnings- og sjálfsákvörðunarréttur þjóðarinnar, lýðræðið, staða landsins, sjálfsmynd og menning lands og þjóðar, forræði yfir auðlindum, efnislegum og jafnvel huglægum“ svo vitnað sé til hans eigin orða hér í upphafi.

Eru þetta ekki kosningasvik?

Katrín Á MÓTI þjóðaratkvæði um ESB

Í umræðum um aðild að Evrópusambandinu á þingi sagði Katrín Jakobsdóttir núverandi formaður VG:

[...] komi samningur sem hægt verði að vísa til íslensku þjóðarinnar þannig að hún komi að þessu máli, þannig að hún fái það á hreint hvað felst í þessari aðild.

Allt bendir til að Katrín hafi hreinlega ekkert vitað hvað felst í aðildarumsókn að ESB. Hún átti að vita að ekki er boðið upp á samningaviðræður heldur einungis að umsóknarríkið samþykki Lissabonsáttmálann, stjórnarskrá ESB. Hann lá og liggur enn ljós fyrir, allar 90.000 blaðsíðurnar. Undanþágur eru ekki veittar frá honum nema hugsanlega í ákveðnum tilvikum í takmarkaðan tíma.

Katrín MEÐ þjóðaratkvæði um ESB

Í viðtali við Stundina þann 3.-13. mars 2016 hefur Katrín komist að allt annarri skoðun um þjóðaratkvæði um inngöngu í ESB. Í því segir hún:

Við hefðum átt að leita eftir stuðningi þjóðarinnar áður en lagt var upp í þennan leiðangur.

Tæpum sjö árum eftir að Katrín samþykkti aðildarumsókn að ESB ásamt meirihluta þingmanna VG fær hún bakþanka og telur nú að ákvörðun sín og Vinstri grænna hafi verið röng, stefna Sjálfstæðismanna um þjóðaratkvæði rétt.

Við þetta er því að bæta að árið 2009 var Katrín að greiða fyrir ráðherrastólinn sem hún fékk í vinstri stjórn Jóhönnu og Steingríms. Árið 2016 var, að því er virðist, ekkert sambærilegt á skuldareikningi VG. Iðrun Katrínar er hins vegar ekki afsökunarbeiðni, fjarri því. Hún gat ekki varið fyrri afstöðu sína, það sjá allir.

Steingrímur MEÐ þjóðaratkvæði um ESB

Sjálfstæðisflokkurinn lagði fram tillögu um að gengið yrði til þjóðaratkvæðagreiðslu um tillögu ríkisstjórnarinnar um aðild Íslands að ESB. Um hálfu ári áður, á flokksráðsfundi Vinstri grænna 7. desember 2008, var Steingrímur J.

Sigfússon, formaður flokksins, fylgjandi þjóðaratkvæðagreiðslu. Hann sagði þetta í viðtali við Fréttablaðið daginn eftir fundinn:

Steingrímur ítrekaði andstöðu Vinstri grænna við aðild að ESB, en áréttaði að ef til þess kæmi að taka þyrfti ákvörðun yrði hún að vera þjóðarinnar. Þjóðin þyrfti að fá að kjósa bæði um hvort farið yrði í aðildarviðræður, og síðan um aðildina sjálfa. ...

„Ég er bjartsýnn á það að þjóðin muni þá strax hafna því að ganga í Evrópusambandið,“ sagði hann einnig.

Steingrímur Á MÓTI þjóðaratkvæði um ESB

Í umræðum um tillögu Sjálfstæðisflokksins um þjóðaratkvæðagreiðslu um aðild að ESB þann 16. júlí 2009 sagði Steingrímur:

Þessi tillaga sjálfstæðismanna og röksemdafærsla hefur tvo stórfellda ágalla. … að það kæmi í veg fyrir það að þjóðin léti strax sitt álit í ljós eftir að aðildarsamningi hefði verið landað að undangenginni kynningu og umræðu og tefði það að þjóðin gæti sagt sitt orð ...

Þessi ummæli skiljast illa, en þarna virðist Steingrímur ekki vita betur en Katrín Jakobsdóttir eða hann fer vísvitandi með rangt mál. Aðildarríki semur ekki við ESB nema um tímabundnar undanþágur frá Lissabonsáttmálanum. Það segir nú ýmislegt, að sami maðurinn sem var áður með þjóðaratkvæði var á móti því eftir að hann fékk ráðherrastól.

Svandísi Svavarsdóttur ferst í umræðum um kosningasvik. Hún stóð að alvarlegustu svikum við íslenska kjósendur ásamt restinni af liðsmönnum VG á þingi. Þetta eru skýrstu dæmin um kosningasvik. Allt annað er hégómi miðað við ofangreint.

 

Stefnan Vinstri grænna er hin sama og áður, doldið áferðafalleg. Ekki nokkur maður getur þó treyst því að flokkurinn ætli standi við hana. Hann er þekktur fyrir svik. Hann sveik þjóðina í ESB málinu, lét hrunið vaða yfir heimilin, ætlaði að troða Iceseve samningum inn á Alþingi, ekki bara einu sinni heldur þrisvar. Margt, margt fleira má upp telja. Þetta er flokkur sem er til sölu fyrir ráðherrasæti. Hér að ofan hafa verið færðar sönnur fyrir því.

 

Stefnir í söguleg kosningasvik

Stöndum vörð um bananann, berjumst gegn eplum ...

Aðför Sjálfstæðismanna að skólasamfélaginu á Laugarvatni hófst á síðasta kjörtímabili. Nú sem aldrei fyrr verða Sunnlendingar að standa vörð um skólana í landshlutanum, þegar að stjórnvöld eru skammsýn og til alls líkleg. Við í Samfylkingunni stöndum með ykkur.

Svo segir í niðurlagi furðulegs pistils eftir Oddnýju Harðardóttur, þingmanns, fyrrverandi formanns Samfylkingarinnar.

Oddný er ekki aðdáandi Sjálfstæðisflokksins, hann er vondur að hennar mati. Ekkert út á það að setja, sumir eru fylgjandi honum aðrir ekki, eins og gengur. Ástæðan fyrir því að pistillinn skilst illa er ómarkvist og rýrt hjal Oddnýjar um skólanna. Hún segir ekkert í pistlinum annað en „að sjálfstæðisflokkurinn ráði öllu í málefnum framhaldsskóla landsins“.

Líklega er ástæðan fyrir pistlinum hugsanleg sameining Fjölbrautarskólans við Ármúla við Tækniskólann, sem er einkarekinn. Síðarnefndi skólinn varð til er Vélstjóraskólinn og Stýrimannaskólinn sameinuðust og síðar Iðnskólinn í Reykjavík og nú Tækniskólinn.

Ekki hefur neitt heyrst um að Tækniskólinn eigi i einhverjum vanda, ekki með rekstur, fjármögnun eða námsskrá? Vera kann að hann sé bara ómögulegur skóli af því að hann er ekki rekinn af ríkinu. Það eru hins vegar engin rök.

Oddný alþingismaður kallar það „aðför að skólasamfélaginu“ ef skólar eru einkareknir.Takið orðalaginu: Aðför að skólasamfélaginu, ekki að menntun eða æsku landsins heldur að „skólasamfélaginu“. Furðulegt hvernig hægt er að tala í innihaldslausum klisjum.

Ræða verður ekkert betri þó hún sé búin til eftir uppskrift:

1. Smávegis af „aðför“
2. Örlítið af „standa vörð um„
3. Tvisvar „hægri stjórn“
4. Einu sinni „ráða öllu“
5. Gott að setja með „fylgitungl í ríkisstjórn“
6. Nokkrum sinnum „fjölbreytileiki“
7. Og slatti af „stöndum með ykkur

Hræra svo öllu saman og hella á blað. Þá er komin grunnur fyrir áróður.

Í lokin segir Oddný, svo óskaplega trú uppskriftinni: „Við í Samfylkingunni stöndum með ykkur“.

Það er einmitt það. Með hverjum standa þessir þrír þingmenn og örlitlu fleiri félagar í Samfylkingunni? 

Er búið að skipta í lið? Góðu framhaldsskólarnir gegn ... hverjum, Sjálfstæðisflokknum?

Þetta er eins og að skipta um lið eftir því hvort fólki þyki bananar betri en epli:

Aðför Sjálfstæðismanna að bananasamfélaginu er alveg ómöguleg. Nú sem aldrei fyrr verða landsmenn að standa vörð um bananann þegar stjórnvöld eru skammsýn og til alls líkleg. Við í Samfylkingunni stöndum með bönunum og berjumst með öllum ráðum gegn eplum ... sérstaklega rauðum ... og stundum þeim grænu og kannski öðrum tegundum. Ó já.

Oft er minnst á hina gullvægu reglu að hugsa áður en tekið er til máls og ekki síður að þegja ef ekkert er að segja. Því miður gleymir Oddný þessu og pistillinn ber þess merki.

Þegar Samfylkingin hafði glutrað niður öllu sínu fylgi í síðustu alþingiskosningum var Oddný í viðtali á visir.is spurð hvort hörmulegt fylgi flokksins í skoðanakönnunum sé vegna stefnu hans. Hún svaraði þá með þeim orðum sem uppi verða meðan Ísland byggist (jafnvel þó Samfylkingin verði fljótlega öllum gleymd):

Við erum með bestu stefnu í heimi, ég hef enga trú á því.

Sé þetta rétt voru frambjóðendurnir einfaldlega ekki nógu góðir. Ofangreindur pistill bendir til þess.

Costco opnaði ekkert

„Costco hefur opnað“ stendur með risastóru letri á skilti samkvæmt mynd með frétt á mbl.is.

Þetta er einfaldlega rangt.

Costco hefur ekki opnað.

Costco hefur verið opnað.

Á þessu tvennu er mikill munur.

Á skiltinu er einfaldlega verið að tilkynna að stórverslunin Costco hafi verið opnuð. Það er gott og vonandi geta landsmenn gert hagstæðari kaup í henni en annars staðar.

Best væri ef aðrar verslanir lækkuðu verð hjá sér og bjóði jafnvel vel betra verð en í Costco. Slík barátta kallast samkeppni um viðskipti okkar neytenda.

Costco er ekki mennskt og getur ekki opnað eitt eða neitt.

Þetta er algeng hugsanavilla, gryfja sem margir falla í.

Hús eru opnuð, annars eru þau lokuð. Fólk opnar hús eða þá að settur er opnunarbúnaður sem opnar dyr nálgist þær einhver. Þá getur hundur eða köttur komist inn vegna þess að sjálfvirknin gerir ekki greinarmun á þeim sem er á ferð. Hugsanlega gæti stjórnlaus bíll verið þess valdandi að dyr opnist. Ólíklegt er þó að hús hreyfist á grunni sínum og heimsæki annað sem opni sig. Þó mætti hugsa sér að það gæti gerst.

Fólk opnar dyr, það opnar sig jafnvel í fleiri en einni merkingu. Það er hins vegar annað ... mál.

Myndin sem hér birtist er án leyfis: mbl.is/​Krist­inn Magnús­son

 

Íbúar í Costco-hverfi komast ekki heim

Hvað verður um Móskarðshnúka, Þaralátursfjörð, Búrfell ...?

Forráðamenn Flugfélag Íslands hafa slegist í lið með þeim sem vilja ekki kannast við menningu sína, sögu og uppruna. Hægt og bítandi er grafið undan öllu því sem gerir okkur að Íslendingum og sjálfstæðri þjóð.

Þetta segir Óli Björn Kárason, alþingismaður, á Facebook. Ég er ákaflega sammála honum. Með þessari endemis nafnabreytingu frá Flugfélag Íslands yfir í Air Iceland Connect finnst mér eiginlega nóg komið. Einhvern veginn virðist sem að fjölmargir í rekstri hér á landi telji íslenska tungu óhepplega í viðskiptum eða þá að þeir telji sig ekki ná góðum árangri nema heiti fyrirtækisins sé á ensku.

Skoðum þetta aðeins nánar.

1. Nafnið Laugarvatn er dregið af heitu vatni sem þar kemur upp. Þar heitir Vígðalaug og er þekkt langt aftur í aldir. Skammt frá eru Líkasteinar er talið að lík Jóns biskups Arasonar og sona hans hafi verið lögð á og þvegin eftir aftöku þeirra í Skálholti árið 1550. Þetta kom ekki í veg fyrir að stofnað heilsulindar skammt frá Vígðulaug og fékk hún nafnið „Fontana“. Þjóðlegt.
2. Veitingavagn var til skamms tíma í Skaftafelli þar sem náttúrufegurð Íslands er hvað stórkostlegust. Eigendum datt ekkert annað í hug en að reka hann undir nafninu „Glacier Goodies“ ... Svona nafngift flokkast undir náttúruskemmdir.
3. Í Vestmannaeyjum fengu tveir vinir „þá snilldar hugmynd að byrja að brugga bjór. Fór þá af stað undirbúningur og lestur bóka um það hvernig besti væri að brugga góðan bjór“. Og þeir fengu bræður sína með í verkefnið og saman datt þeim ekkert annað í hug en að kalla fyrirtækið „The Brothers Brewery“. Þetta er auðvitað tær snilld og svo ofboðslega fyndið eða hvað?

Á hinum reykvíska Laugavegi rembast verslunar- og veitingamenn við að vera sem frumlegastir til að ganga í augun á útlendum ferðamönnum. Þar kennir margra grasa ... Hér eru örfá leiðindi. Hefði ekki verið hægt að kalla þessi fyrirtæki íslenskum nöfnum?

• Public house, Gastropub
• Matwerk
• Quest -Hair, Beed & Wisky Saloon
• Extreem Logo Merkingar
• Le Bistro
• Dillon Whiskey bar
• Ravens (gjafavöruverslun)
• Myconceptstore
• Freebird (verslun)
• Zebra Cosmetique snyrtivöruverslun
• Rossopomodoro veitingstaður

Svo eru það stóru fyrirtækin vilja helst af öllu líkjast miklu stærri fyrirtækjum í útlöndum. Á ensku eru þau kölluð „wannebe ...“, „sárlangarar“. Enn hefur Eimskip ekki breytt um nafn né heldur Norðurál hvað þá Marel, Flugleiðir eða Flugfélagið. Úbbs ...

1. Icelandair Group hf.
2. Arion banki hf.
3. Icelandic Group ehf.
4. Primerea Travel Group hf.
5. Isavia ohf.
6. Iceland Seafood ehf.
7. Wow air ehf.
8. Veritas Capital ehf.
9. Distia hf.
10. Icelandic Palagic ehf.
11. Invent Invest ehf.
12. Advania ehf.
13. Actavis ehf.
14. Valitor Holding hf.
15. Coca-Cola Eur.Partn. Ísland ehf.
16. Paralogis ehf.
17. Fisk-Seafood ehf.
18. Iceland Travel ehf.
19. Icepharma hf
20. Vistor hf.
21. Foodco hf.
22. Creditinfo Group hf.
23. Extreem Iceland ehf.
24. Cintamani ehf.
25. Ice-group ehf.

Ég hef víða farið. Tek eftir því að á Spáni eru þarlendir ekkert endilega að velta því fyrir sér hvort enskumælandi ferðafólk átti sig á tungunni þeirra. Ekki heldur í Grikklandi, Ítalíu, Þýskalandi og sannarlega ekki í Frakklandi. Og sem ferðamanni finnst mér það ekkert tiltökumál þó allt sé veitingahús, hótel og verslanir heiti á framandlegum málum.

Held það sé þannig hér á landi að ferðafólk reki upp stór augu þegar það sér allar þessar ensku nafngiftir á hótelum, veitingahúsum og verslunum. Þeim finnst þetta ábyggilega frekar broslegt, hjákátlegt, en hjálplegt.

Nú bíð bara eftir því að „framtaksamt“ lið taki upp á því að þýða íslensk örnefni á ensku til að auðvelda sölu á íslenskri náttúru. hver veit nema einn góðan veðurdag skíði maður upp og niður Snowmountainglacier, veiði í Salmonriver in Mainvalley, sigli út í Flatisland, aki göngin undir Whalebay ...

Verst væri þó ef öllu yrði snúið á haus, engin góð þýðing verði til á ensku. Hvað yrði þá um Esju, Búrfell, Móskarðshnúka, Sauðárkrók, Botnsúlur, Helgafell, Faxaflóa og Þaralátursfjörð? Jú, góðmennin munu ábyggilega skipta bara um nafn.

„Madam erlier known as Esja“, Five Peaks erlier known as Botnsúlur“, „VolcanoGlacier, used to be known as Eyjafjallajökull“ ... Have a nice day and welcome back!

Um leið og við gefum eftir og látum sem engu skipti þó fyrirtæki heiti erlendum nöfnum er þess skammt að bíða að virðingin fyrir tungumálinu dvíni enn frekar. Lítum bara um tuttugu eða þrjátíu ár til baka. Á síðustu áratugum hafa orðið kynslóðaskipti í íslenskum fyrirtækjum og alþjóðavæðingin er orðin slík að hún er gjörsamlega misskilin og það bitnar á íslenskri tungu. Okkur á eftir að hefnast fyrir kæruleysið. You just wait and see ...

 

Lilja Alfreðsdóttir hefur lært trikkin af Svandísi og Katrínu

Lilja Alfreðsdóttir kom seint en beint inn í ríkisstjórn Sjálfstæðisflokksins og Framsóknar og sat sem slík á þingi. Hún vakti athygli fyrir málefnalegan málflutning og sigldi listilega milli skers og báru þegar hrunið varð í forystu flokksins hennar. Hún var elskuð og dáð af fólki sem þekkti hana ekki.

Nokkru síðar varð flokkurinn fyrir fylgishruni í þingkosningum og varð hann um leið óstjórntækur. Raunar vildi enginn hann sem þriðja hjól undir vagni ríkisstjórnar. Svo rammt hvað af þessari andúð að ekki einu sinni vinstri flokkarnir vildu fá hann með sér í ríkisstjórn þeirra og því situr ekki vinstristjórn hér að völdum.

Núna virðist sem vinstri flokkarnir hafi fyrirgefið Framsókn og í staðinn hefur Lilju verið kennt að sitja og standa sem stjórnarandstöðuþingmaður. Hún hefur lært öll trikkin og tileinkað sér talsmáta stjórnarandstöð og lítið virðist vera eftir af hinni skeleggu konu sem sat skamma hríð í stóli utanríkisráðherra. 

Nú virðist hún vera orðin einhvers konar samblanda af Svandísi Svavarsdóttur og Katrínu Jakobsdóttur. Þetta er fjarri því að vera hrós.

Þær tvær síðastnefndu hafa þannig ólund að vart er boðinn góður dagur. Allt er ómögulegt, vitlaust og leiðinlegt af því að þeim hefur hlotnast það hlutskipti að vera í stjórnarandstöðu. Þjóðin þekkir þessar konur, man eftir þeim í ríkisstjórn og sú reynsla var síst af öllu góð. Hægt er að nefna fjölda dæma um hroka og yfirlæti þeirra og þáverandi stjórnarmeirihluta. 

Hún Lilja Alfreðsdóttir hefur nú sótt lærdóm til þessara tveggja en það kostaði talsvert. Hún þurfti að fórna eigin ályktunarhæfni fyrir trikkin.

Hlægilegasta dæmið er að Lilja kallar það kosningasvik að Viðreisn og Björt framtíð hafi ekki náð að sannfæra Sjálfstæðisflokkinn um inngöngu í Evrópusambandið.

Með því að hafa hausavíxl á sannleikanum má eflaust halda þessu fram. Þá snögglega lengist listi Framsóknarflokksins í kosningasvikum. Og þeir sem áður elskuðu hana og dáðu í fjarlægð sjá nú allt aðra mynd af konunni.

Ansi er ég hræddur um að sá málflutningur sem þessir örfáu Framsóknarmenn eru óðum að ná valdi á verði þeim ekki til fylgisaukningar. Þvert á móti. Og sumir munu ábyggilega bæta við að það sé lítill skaði þó slíkur kjaftaflokkur hrökklist í sama eldspýtustokk og Samfylkingin, með eða án forystu.

Þetta kallast kosningasvik

Hross sem skemma göngustíga og kúka á þá

Tveir hópar ættu aldrei að sjást í Heiðmörk, þeirri yndislegu paradís fyrir útivistarfólk. Annars vegar eru það vélhjólapeyjar og hins vegar hestamenn. Sem betur fer eru báðir þessir hópar frekar sjaldgæfir á göngustígum en þó hef ég rekist á þá báða mér og fleirum til mikils ama.

Göngustígar í Heiðmörk eru ekki fyrir vélhjól, þau eyðileggja þá, spæna þá upp.

Reiðhjólkafólkið skemmir hins vegar lítið. Flestir fara varlega og sumir syngja í kröppum blindbeygjum. Slíkt hjálpar nema þeim sem halda að skylt sé að loka augunum og taka undir. Þeir læra þó af reynslunni.

Hestar eiga ekki að vera á göngustígum í Heiðmörk. Þeir tæta göngustígana upp og gera göngufólki, hlaupurum og jafnvel hjólafólki erfitt fyrir.

Ég var í Heiðmörk í dag og tók þá þessar myndir. Hófaförin leyna sér ekki. Mölin í stígnum hafði rótast upp og viðspyrnan fyrir göngumanninn var þung. Tek það fram að þetta var eins á einum legg af mörgum, þó er hann um 1,5 km.

Einu sinni mætti ég reiðmanni á afar þröngum göngustíg í Heiðmörk. Hann var einstaklega kurteis, sagði þó ekki orð, nikkaði eins og við værum kunningjar. Hesturinn var hofmóðugur, lét sem hann sæi mig ekki, hvað þá að hann bæri kennsl á mig, sem hefði líklega verið skrýtið.

Annar okkar þurfti snögglega að vægja og hrökklast út í lúpínuna. Lesandinn má geta hvor okkar það var.

Svo hurfu báðir bókstaflega út í buskann en um leið sýndi annar þeirra göngumanninum þá fyrirlitningu að kúka hressilega á stíginn. Við því átti ég ekkert svar, var bara orðlaus, sem gerist stundum. Þá fannst mér kominn tími til að fara heim.

Læknir sem sker löggur smávægilega á höndum og fótum ...

Lögreglan er uppátektarsöm en ekki er beinlínis hægt að segja að stíllinn í skrifum hennar sé áhugaverður, frekar svona ... „bjúrókratískur“ eða þannig, að minnsta kosti í þessari frétt á mbl.is þar sem vitnað er í hana.

Hvað skyldu vera „ávanaefni“ í orðasafni löggunnar? Tóbak, sykurvörur, kaffi, tóbak og auðvitað áfengi. Af fréttinni má ráða að löggan telji þetta einhvers konar safnheit um eitthvað ljótt. 

Hvað eru þá ávana- og fíkniefni? Það samhengi vefs ábyggilega fyrir skýrara fólki en mér. Er átt við tóbak og hass, kaffi og heróín eða kók og prins póló með ögn af lsd?

Ökumaður­inn er grunaður um akst­ur und­ir áhrif­um áv­ana- og fíkni­efna.

Ég hreinlega áttaa mig ekki á þessari samsetningu; „ávana og fíkniefni“. Líklega er þetta bara hugsunarlaus umfjöllun, tafs. Þó má vera að ávanaefni séu fíkniefni í huga löggunnar og kann ökumaðurinn að hafa verið undir áhrifum fíkniefna og fíkniefna ... Svona endurtekningar eru afar algengar, rétt eins og þegar talað er um bjór og brennivín, viskí og sóda, gin og tónik ... Úbbs ... nei dreg þetta til baka.

Svo er það þetta fallega orð „lokunarpóstur“. Get ímyndað mér að þegar í harðbakkann slær sendir Orkuveitan skuldseigum viðskiptamanni lokunarpóst. Síðasta viðvörun áður en að kall með kaskeit kemur og lokar fyrir rafmagn og hita í íbúðinni.

Grínlaust, nafnorðavæðing íslenskunnar er með slíkum endemum að ekki er lengur hægt að segja og skrifa að vegi hafi verið lokað. Næst verður ábyggilega sagt að einhver lögreglumaður hafi stundað lokunarpósta og sé sérhæfður í þeirri iðju. Stöðuheitið verður þá líklega lokunarpóstslögreglusérfræðingur. Tek það fram að ég er að grínast.

Að lokum er það þetta gullkorn:

Lög­reglu­menn­irn­ir fóru til skoðunar hjá lækni á lög­reglu­stöðinni og fengu þeir smá­sk­urði á hönd­um og fót­um en líkn­ar­belg­ur sprakk í bíln­um við árekst­ur­inn.

Skyldu lögreglumennirnir hafa fengið „smáskurði á höndum og fótum“ hjá lækninum á lögreglustöðunni eða kemur svona skaði þegar líknabelgur sem springur. Í fávisku minni hallast helst að því fyrrnefnda enda bendir ekkert til þess að „líknarbelgur“ eigi að gera annað en að verja fólk í framsætum bíls, nafnið bendir líka til þess.

Þó má vera að læknirinn hafi verið ólátabelgur undir áhrifum ávanaefna eins og sykurs og tóbaks og þá er illt í efni. Í gamla daga þegar ég var í sumarlöggunni átti löggufólk afdrep til hvíldar og endurnæringar á lögreglustöðvum. Nú veður þar inn og út læknir sem sker fólk á höndum og fótum. 

Tek það fram að meðfylgjandi mynd er sögð líkjast mér. Síst af öllu er henni ætlað að gera lítið úr lögreglunni ... 

Langri eftirför lauk með árekstri

Borgarlína réttlætt með fantabrögðum og fjárkúgun

Danska fyrirtækið vann svonefnda valkostagreiningu vegna ákvarðana um endanlega legu borgarlínunnar. Um er að ræða fyrirhugað kerfi almenningssamgangna á höfuðborgarsvæðinu. Kostnaður við fyrsta áfanga er áætlaður 30-40 milljarðar 2019-2022 og heildarkostnaður 44-72 milljarðar.

Þetta segir í fréttaskýringu í Morgunblaði dagsins. Rætt er um svokallaða borgarlínu, lest sem á að ganga á milli hverfa á höfuðborgarsvæðinu ábyggilega öllum til hagsbóta. Til að skýrslan sýnist nú gáfulegri en hún í raun og veru er finna höfundar upp rassböguna „valkostagreining“.

Byrjum á rassbögunni. Ekkert er til sem heitir „valkostur“, orðið er samsetning tveggja orða sem þýða nokkurn veginn það sama, þó er á þeim blæbrigðamunur. Þetta er eins og að eitthvað sé kallað „skýrsluritgerð“ og í framhaldinu „skýrsluritgerðargagnrýni“. Eða vinnuhóp „nefndarvinnusamkomu“.

Borgarlínan borgar sig ekki. Á henni yrði mikill halli. Til þess að ná rekstrarlegu núlli þurfa fleiri að nota sér hana heldur en kannanir benda til. Til að ná núllinu er gripið til þess að svindla, svona rétt eins og þegar einhver fer halloka í íþróttum þá étur viðkomandi stera eða eitthvað álíka eða þá að hann byrlar keppinautinum ólyfjan.

Umrædd greining á kostum vegna borgarlínu byggist samkvæmt fréttaskýringunni á því að gera bílaumferð illmögulega í borginni, skítt með þarfir og óskir þeirra sem eiga bíla. Með illu skal „illt“ út reka, segir einhvers staðar. Með fantabrögðum má auðvitað fá þá útkomu sem óskað er. Þetta er ekkert annað en svindl.

Trúr þessu er borgarstjórnarmeirihlutinn að spilla fyrir bílaumferð eins og mögulegt en leynir fantabrögðunum með svona blíðlega saminni skýrslu um „valkostagreininguna“.

Nýjasta dæmið um svona brögð er lokun Geirsgötu og þrenging Miklubrautar vegna framkvæmda. Meirihlutinn veður í verkefnin og honum kemur ekkert við hverjar afleiðingarnar eru. Taktu strætó, hjólaðu eða gakktu, segir meirihlutinn af hroka sínum, og bætir við af yfirlæti „bíll er úrelt þing í borginni“.

Í skýrslu vinnuhóps um borgarlínu er reynt að finna upp aðferðir til að gera hana álitlegri. Þar heita fantabrögðin „hamlandi en gagnlegar aðgerðir“. Þýtt á íslensku er hér um að ræða skemmdarverk á götum og akandi umferð í einkabílum.

Aðferðirnar eru meðal annars þessar:

1. Stýra umferðarhraða ... á íslensku þýðir þetta að lækka hraðann og tefja þannig fyrir umferð.
2. Takmarka bílastæði í miðborginni ... sem þýðir: Gera fólki erfitt fyrir.
3. Hækka gjald fyrir bílastæði ... sem þýðir: Auka kostnað bíleigenda sem finna bílastæði.
4. Leggja á tolla eða veggjöld ... sem þýðir: Fjárkúgun, ef þú villt eiga bíl skaltu borga.

Sá sem þetta ritar telur að nokkur atriði hafi gleymst í „valkostagreiningarnefndarskýrsluritgerðinni“. Hér eru nokkur þeirra sem gera borgarlínuna enn álitlegri:

• Breyta bílastæðahúsum í kaffihús og myndlistagallerí
• Gera kröfu til þess að aðeins þriggja hjóla bílar megi nota bílastæði í Reykjavík
• Konur megi aka í miðborg Reykjavíkur annan hvern dag og karla hinn
• Akstur bíla með færri farþegum en tveimur verði bannaður, alls staðar í Reykjavík
• Hvítum og gráum bílum skal bannað að aka vestur fyrir Elliðaár, þeim skal lagt á Geirsnefi, ekkert gjald tekið.

Með bókhaldsbrellum má sýna þá niðurstöðu sem beðið er um. Menn hafa verið dæmdir fyrir slíkt hér á landi.

Auðvitað er þetta allt tóm vitleysa sem og þessi „valkostagreining“. Hér er ekkert minna um að ræða en árás á þá sem eiga bíl. Með fantabrögðum á að reikna borgarlínuna á núllið.

Þetta snýst ekki um hatur gagnvart einkabílnum, þvert á móti. Þetta snýst um að hafa raunverulega valkosti, bíll er lúxus - ekki mannréttindi. Bíll er ekki, og á alls alls ekki að vera, félagslegur aðgöngumiði að mannlegu samfélagi. Um þessar mundir eru um 130 þúsund bílar á höfuðborgarsvæðinu. Það eru fleiri bílar heldur en fólk sem er actually með bílpróf!

Þetta er af Facebook,viðhorf vinstri manna, öfgafullra vinstri manna. Hér er blandað saman óskyldum málum, frösum er kastað fram í því skyni að gera lítið úr sjálfsákvörðunarrétti hvers manns, réttinum til að gera það sem hver fjölskylda telur sér fyrir bestu. En ... nei. Alltaf koma einhverjir sem vita hvað manni er fyrir bestu og krefjast þess að fá að ráða. 

Það sem vinstri meirihlutinn í borgarstjórn skilur ekki er einfaldlega sjálfsákvörðunarréttur hvers einstaklings. Sá sem vill eignast bíl kaupir hann, það er réttur hvers manns, nákvæmlega eins og sá sem kýs að ganga, taka strætó eða hjóla.

Borgarstjórn sem reynir hins vegar að bregða fæti fyrir borgarbúa til þess að gera einum ferðamáta hærra undir höfði en öðrum er ekki starfi sínu vaxin.

Svokölluð borgarlína er ekki mannréttindi þegar til hennar er stofnað með því að útrýma öðrum kostum. Þetta eru fantabrögð sem byggjast á fjárkúgun.

Vinstra liðið í borgarstjórn svínar á akandi umferð

Vinstri meirihlutinn í Reykjavík stundar tilraunastarfsemi með umferð bíla í höfuðborginni. Lokun Miklubrautar að hluta er eitt dæmi um það. Næst kemur að lækka hámarkshraðann til að draga enn meira út umferð. Markmiðið er að umferðarhraði sé hinn sami og hjólandi fólks og helst minni. Þá leggi fólk bílnum og dragi fram hjólið.

Getur engum spekingum hjá Reykjavíkurborg dottið í hug nein önnur aðferð en að loka heilli akrein meðan verið er að búa til nýja fyrir strætó? Nóg er samt olnbogarýmið til framkvæmdanna.

Þetta er fyrst og fremst heimskuleg aðgerð. Akreinina fyrir strætó hefði verið hægt að vinna norðan frá. Um leið og sú akrein er tilbúin hefði mátt nota hana til að klára göngustíg og hjólabraut. Láta báðar akreinar ósnertar. Vinna með viti ekki striti.

Nei, auðvitað er þetta ekki hægt. Miklu skemmtilegra að stoppa helv... bílana og tefja fyrir fólki. Já gerum Reykjavík að borg fyrir strætó, hjólreiðar og göngu með því að svína á þeim sem kjósa bílinn.

Dettur einhverjum í hug að þetta verði til þess að fleiri leggi bílnum og taki fram hjólið?

Varla, þetta er hins vegar enn einn naglinn í líkistu borgarstjórnarmeirihlutans.

Miklar tafir á Miklubraut

Bendir aukinn órói til Heklugoss?

Sagt er að Hekla sé kominn á fremsta hlunn með að gjósa. Ég er nú ekkert að velta mikið vöngum út af svona sögusögnum. Árlega er næstum því farið að gjósa einhvers staðar.

Lengi hélt ég að fjölgun jarðskjálfta væri glöggt merki um væntanlegt eldgos. Svo er nú ekki, að minnsta kosti ekki nema í undantekningatilfellum.

Þá var mér sagt frá því undri að jarðfræðingar hlustuðu á hljóð úr iðrum jarðar. Með hliðsjón af þeim og öðrum rannsóknum og athugununum geta þeir metið hvort eldgos sé líklegt.

Jarðarhljóðin kalla jarðfræðingar óróa. Beggja vegna við Heklu eru tæki sem mæla óróa.

Annar staðurinn er norðan við Heklu, við móbergshryggi sem nefnast Feðgar og eru skammt frá fjallsrótunum. Hinn er sunnan við fjallið þar sem heitir Mjóaskarð og er á milli Fremri- og Innri-Vatnafjalla. Sjá kortið sem ég fékk hjá Landmælingum Íslands.

Lítum  nú á óróamælingar frá því í byrjun mánaðarins eins og þær eru birtar á vef Veðurstofu Íslands.

Hér til vinstri eru mælingar frá Feðgum sem gerðar voru 4. apríl og hægra megin eru mælingar frá Mjóaskarði.

Tek það fram að þarna er óróinn orðinn miklu meiri en hann var til dæmis í mars, en því miður var ég ekki farinn að safna þessum mælingum og á vef Veðurstofunnar er engin leið að skoða þær aftur í tímann. Hins vegar er ég með nokkrar mælingar frá því í apríl. 

Skoðum nú mælingar dagsins í dag og berum þær saman við mælingarnar hér að ofan.

Lesandinn þarf ekki að vera sérfræðingur í jarðfræði til að átta sig á að talsvert mikið hefur breyst.

Getið er um tíðnisvið mælinganna efst í vinstra horninu. Það er einna helst bláa tíðnin sem vekur athygli. Mikill munur er á tveimur efri kortunum og þeim neðri. Það er ekki eini munurinn heldur er umtalsvert meiri órói sem mælist í Mjóaskarði en við Feðga, norðan við Heklu.

Skoðum þá hvað þetta gæti þýtt. Þessir þrír litir skilst mér að geti sýnt gosóróa sem verða vegna kvikuhreyfinga djúpt í jörðu eða þá ... kviku sem rennur í upp að yfirborði jarðar. Óróinn er mestur í bláu línunni. Þar skjótast upp óhljóð með mjög reglubundnum fresti sem hugsanlega má túlka sem afleiðingar ruðnings kvikunnar upp í móti. Hversu hratt kvikan fer veit ég ekki.

Um tuttugu og þrír dagar eru á milli þessara mælinga. Má vera að þær haldi áfram með sama vaxandi hraða sem endi með eldgosi ... einhvern tímann. Hugsanlega eftir nokkra daga eða einni mánuð eða ár.

Mér skilst að jarðfræðingar viti ekki enn hvað það er sem kveikir í Heklu. Má vera að jarðskjálftar, jafnvel mjög litlir, geti komið gosi af stað. Það er hins vegar staðreynd að þegar Hekla ætlar að gjósa fylgja margir litlir skjálftar.

En munurinn á milli Feðga og Mjóaskarðs? Ég veðja á að verði gos á næstunni verði það sunnan Heklu, frekar en í toppgígnum. Mælingarnar í Mjóaskarði benda til að þar sé skemmra í hugsanlegar kvikuhreyfingar en norðan fjallsins. Nóg er nú af gígum á þessum slóðum, bæði í Hekluhlíðum og í nágrenni; í Vatnafjöllum og raunar út um allar trissur þarna.

Að endingu vil ég taka það fram að ég er ekki jarðfræðingur og hef ekki hundsvit á þessari virðulegu fræðigrein. Ég hef samt ánægju af ferðalögum um landið okkar, helst gangandi. Sérfræðiþekking mín er aðeins bundin við að hafa gengið nokkuð oft á Heklu.

Myndina hér að ofan tók ég í síðustu Heklugöngu, í júlí 2015. Þyrla Landhelgisgæslunnar fylgdist grannt með því að ég reyndi ekki að koma af stað eldgosi.

Neðri myndin er af toppgígnum. Horft í vestur.

Mistök eru mistök af mannlegum ástæðum - engu öðru

Andstæðan við mannleg mistök er náttúruleg orsök eða af vélrænum toga, engin mistök þar, bara galli. Þegar fólk klikkar á einhverju eru það hreinlega mistök, óþarfi að bæta þessu mannlega við.

Væntanlega er það þekkingarleysi ef framsóknarmenn skipa í nefnd án þess að gæta að skilyrðum um hæfi. Útilokað er að kenna hraða eða töfum um slíkt. Mistök, mistök, stundum kjánaleg mistök.

Mas Þórunnar Egilsdóttur, þingflokksformanns Framsóknarflokksins í frétt á mbl.is, um að einhver „mannleg mistök“ hafi valdið því að ekki var tilefndur maður með réttan bakgrunn í kosningu til útvarpsráðs er varla boðlegt.

Hún hefði einfaldlega átt að segja að Framsóknarflokkurinn hafi gert mistök. Punktur. Þess í stað förum við hin, sem ekki erum í þessum flokki, að velta því fyrir okkur hvaða börn stjórni honum eða jafnvel hvort honum sé ekki treystandi. Hvur veit svo hvað óbreyttir framsóknarmenn hugsi.

Niðurstaðan er samt þessi. Mistök verða ekkert minni mistök af því að þau eru kölluð mannleg ... þá eru þau bara alvarlegri.

Hafi orðið árekstur vegna þess að tveir bílar óku á móti hvorum öðrum og báðir á grænu ljósi þá vandast málið, lagsmaður. Engin mistök þar.

Kjör Stefáns Vagns „mannleg mistök“

Strigakjaptar

Þór Saari og Björn Valur Gíslason, tveir af þeim pólitískum sem mest blaðra í íslenskum stjórnmálum og hafa sjaldnasst verið þekktir fyrir málefnalega umræðu. Þeir sitja í bankaráði Seðlabanka Íslands vegna hæfileika sinna og menntunar og þiggja fyrir ofurlaun.

Nú held ég að kominn sé tími fyrir guð almáttugan að blessa Ísland aftur.

 

Þór Saari í bankaráð Seðlabanka

Hrynur verð á notuðum bílum á næstunni?

Líklega hefur enginn þorað að segja þetta fyrr en Guðfinnur S. Halldórsson, bílasali, bendir á það í frétt í Morgunblaði dagsins, að verð á notuðum bílum sé of hátt.

Ég er sammála honum og hef sjaldan séð jafnmarga bíla á bílasölum höfuðborgarinnar eða á bilasolur.is. Og verðlagið ... maður lifandi! Það er alltof hátt.

Hvað finnst þér, lesandi góður um þessi dæmi:

• Toyota Landcruser jeppa, árgerð 2003, ekinn tæplega 400 þúsund km á 1,5 milljón króna?
• Eða sömu tegund, ellefu ára gamla á 3.000.000 milljónir króna?
• Eða tíu ára gamalan Subaru Forester á eina og 1,5 milljón ...
• Eða tólf ára gamla Hondu CR-V ES á 1,2 milljónir ...

Ofangreind dæmi eru til vitnis um að notaðir bílar eru verðlagðir alltof hátt. Má vera að það séu bílasalar sem halda verðinu uppi eða þá eigendur sem vilja auðvitað fá nógu mikið fyrir bílinn sinn. Skiptir ekki máli. Óseldir bílar hrannast upp hjá bílasölum.

Staðreyndin er einfaldlega sú að framboðið er meira en eftirspurnin. Einstaka umboð hafa komist upp með að halda verði notaðra bíla uppi með handafli svo mismunurinn á milli nýrra og notaðra er ansi lítill. Hver er þá hvatinn til að kaupa notaðan bíl?

Mér segir svo hugur að á næstunni hrynji verð notaðra bíla um að minnsta kosti 25%. Það mun þá leiða til þess að verð á nýjum bílum mun lækka því bifreiðaumboðin munu alls ekki sitja með hendur í skauti enda geta margir sem kaupa notaða bíla hugsað sér að kaupa frekar nýja.

Má vera að það sé rétt sem Guðfinnur, bílasali, segir í Moggaviðtalinu, að það bílaleigur skekki markaðinn og þær reyni að halda uppi verði á notuðum bílaleigubílum. Að minnsta kosti er það ekki nein tilviljun að flestar stærri leigurnar eru með eigin bílasölur og bjóða þar að auki rekstrarleigu á notuðum bílum til lengri og skemmri tíma. Þetta bendir til þess að markaðurinn sé tregur.

Sómasamleg virðing

Maður nokkur er sterklega grunaður um að hafa orðið öðrum að bana og situr í fangelsi. Öll þjóðin hefur fylgst með rannsókn málsins og syrgir sárt unga stúlku sem átti framtíðina fyrir sér.

Skiljanlega hugsa margir hinum grunaða þegjandi þörfina en sem betur fer taka borgararnir ekki tekið lögin í sínar hendur og hefna sín á manninum. Hefndin er nefnilega ríkisins og hún byggist á ítarlegri rannsókn málavaxta og dómi samkvæmt lögum. Annað er auðvitað ótækt. 

Í fréttum hefur komið fram að fangar í einu af fangelsum landsins ætli hugsanlega að gera þeim grunaða mein þegar hann kemur þar hinn fyrir dyr. Aðrir hvetja til þess að honum sé sýnd virðing.

Virðing, hrópa þá margir í vandlætingu sinni. Myrti hann ekki unga stúlku með köldu blóði. Hann á ekki neina virðingu skilda.

Hér er um að ræða mikinn misskilning. Virðing er nefnilega skrýtið fyrirbrigði sem á alla rót sína í hverjum og einum, þetta er það sem stundum er nefnt sómi en margir hafa misst sjónar af honum í æðibunugangi hefndarhyggju sem gleggst má sjá í bíómyndum og langdregnum sjónvarpsmyndaflokkum. Í þykistulandinu er hefndin ljúf en í raunveruleikanum er hún sár enda segir í fornu orðtaki að aðeins skamma stund verður hönd höggi fegin.

Sá sem finnur hjá sér hvöt til að hrakyrða einhvern eða jafnvel meiða þá er það honum sjaldnast til mikils vegsauka, síður en svo. Má vera að slíkt tíðkist í skáldsögum og bíómyndum en auðvitað verður fólk að gera sér grein fyrir því hvenær skáldskapnum sleppir og raunveruleikinn tekur við.

Það fer ekki endilega saman að bera virðingu fyrir einhverjum og líka við þann hinn sama, kunna að meta hann. Ég viðurkenni hins vegar að stundum er erfitt að fara eftir þessu.

María Mey, Theresa May og heimsstyrjöld í maí

Dagsetningin er engin tilviljun því þennan dag verða 100 ár liðin síðan að María Mey opinberaðist þremur litlum börnum í Fatima í Portúgal. Samkvæmt kaþólskri trú hafa sex opinberanir átt sér stað í Fatima, sú síðasta 13. október 1917 en þá urðu 30.000 til 40.000 manns vitni að því sem fólkið segir vera óvenjulega hegðun sólarinnar en börnin þrjú, sem María Mey opinberaðist fyrir í maí, höfðu sagt fyrir um þennan atburð.

Þetta er úr vefritinu pressan.is sem þekkt er fyrir áreiðanlegan fréttaflutning og afar vel skrifaðar fréttir. Ofangreint er úr „frétt“ um næstu heimsstyrjöld sem hefjast mun á næstu vikum. Hún er höfð eftir manni sem „vissi“ að Trump yrði kostinn forseti Bandaríkjanna. Aðrir voru ekki eins getspakir. Sumir héldu að annað hvort Trump eða Clinton yrðu fyrir valinu.

Blaðamaðurinn gleymir þó að geta þess að Theresa May, sem ábyggilega er náskyld Maríu Mey frá Portúgal, ætlar að halda kosningar í Bretlandi, það er um hálfum mánuði eftir upphaf heimsstyrjaldarinnar. Vonandi að hið fyrrnefnda truflist ekki af hinu síðarnefnda.

Í alvöru ... Hvers vegna í ósköpun er verið að halda úti Pressunni og raunar Eyjunni? Hvorugt ritið skiptir máli í fréttaflutningi hér á landi. Uppistaðan eru illa skrifaðar þýðingar úr erlendum fréttamiðlum. Tilgangurinn er að safna texta á milli auglýsinga, þær virðast vera meginmarkmiðið. Aldrei hafa fréttir í Pressunni verið annað en endurbirting af öðrum sem þegar hafa birst annars staðar, nema auðvitað þegar skrifarar þar reyna að þýða úr erlendum ritum.

Nú virðast fjárfestar komnir inn í útgáfufélagið og vonandi fylgir þá einhver stefnumörkun um fréttaskrif og lágmarkskröfur um kunnáttu í skrifum, íslenskuþekkingu og .. ekki síst skilning á blaðamennsku og fréttamiðlun. Ef ekki er illa farið með aurinn.