Sagan af Lúkasi sem seldi bílinn sinn

Lúkas skildi bílinn sinn eftir á bílasölunni. Svo gekk hann heim, kyssti konu sína og börn og bjó til kvöldmatinn. Viku síðar eftir bankaði löggan upp á og vildi spjalla við hann. 

Skildir þú bílinn þinn eftir síðasta þriðjudag klukkan 17:30 á bílasölunni Stórbílasölunni? spurði löggumaðurinn.

Já, svaraði Lúkas.

Veistu að bíllinn hefur verið seldur?

Já. Ég skrifaði rafrænt undir afsalið í gær og fékk greitt fyrir hann að frádreginni þóknun bílasalans.

Sástu þegar bílasalinn sem var bæði drukkinn og dópaður í gær lamdi kaupandann?

Nei, ég fór ekki aftur á bílasöluna, skrifaði undir rafrænt. 

Þú varst sjálfur edrú og tókst sem sagt ekki þátt í barsmíðunum?

Já og nei, svaraði Lúkas.

Hvað áttu við, já og nei, spurði löggan og hvessti sig.

Þú spurðir mig tveggja spurninga og ég svaraði báðum.

Hmm, heyrðist frá lögmanninum, og hann horfði lengi á Lúkas sem leit loks undan.

Ertu alveg viss?

Viss um hvað? spurði Lúkas.

Að þú segir satt og rétt frá.

Hvað áttu eiginlega við?

Já, þetta hélt ég, sagði löggumaðurinn, sigri hrósandi. Þú þarft að mæta í skýrslutöku vegna rannsóknarinnar eftir helgi. Við hringjum í þig.

Lúkasi leið nú ekki sem best eftir þetta. Imba konan hans sagði að hann þyrfti ekki að hafa neinar áhyggjur, sannleikurinn kemur í ljós um síðir. Hún hafði rétt fyrir sér. Hálfu ári síðar fékk Lúkas bréf með skýrslu löggunnar um sölu bílsins og ofbeldi bílasalans sem var ákærður en ekki var minnst á Lúkas.

Kæran barst í fjölmiðla sem fundu út að Lúkas hefði átt bílinn. Á samfélagsmiðlum var fullyrt að þáttur hans í ofbeldinu hefði ekki verið rannsakaður og ábyrgð hans hljóti að vera rík.

Fjölmiðlar sátu um heimili Lúkasar í Álftamýri. Næsta morgun gekk Lalli út í nýja bílinn sinn og ætlaði í vinnuna. Fjölmiðlungar og bloggarar umkringdu hann og ráku hljóðnema sína að honum og hrópuð og kölluðu spurningar sínar. Lúkasi tókst að komast í bílinn sinn og fór í vinnuna sína. Þar las hann um sjálfan sig í fjölmiðlum.

„Það blas­ir við að þátt­ur seljanda bílsins sem und­ir­rit­ar samn­inginn og annarra ábyrgðaraðila hef­ur ekki verið rann­sakaður til hlít­ar“, sagði Hanna.

„Þótt ábyrgðin liggi hjá Stórbílasölunni, vegna brota og annmarka á söluferli bílsins, þarf engu að síður að skoða siðferðilega ábyrgð Lúkasar sem blygðunarlaust seldi bílinn sinn“, sagði Helga.

„Okkur vantar heildarmyndina. Okkur vantar gögn sem aðeins rannsóknarnefnd getur veitt, ábyrgðaraðilinn á sölunni hefur hvergi verið rannsakaður og þetta snýst ekki um persónur og leikendur. Þetta snýst um traust, gagnsæi og yfirsýn“, sagði Kristrún.

„Lúkas ber lagalega ábyrgð á framkvæmdinni og hann beri auðvitað líka siðferðilega ábyrgð á því að vel fari. Ég meina, ég myndi segja að hann falli á báðum prófum og tilraun til að halda öðru fram sé bara Íslandsmet í meðvirkni,“ sagði Þorbjörg.

Blaðamaður hringdi í Lúkas og spurði: Ætlar þú að axla ábyrgð á barsmíðum bílasalans? Hver var þáttur þinn í ofbeldinu? Heimildir herma að þú hafir séð barasmíðarnar. Lúkasi varð orða vant.

Bloggari sem ekki vill láta nafns síns getið hringdi í kaupanda bílsins og sá sagði:

Bílasalinn er ruglaður, hélt því fram að ég skuldaði honum pening, svo braut hann á mér nefið og sparkaði í afturendann á mér.

Hvað gerði Lúkas?

Hvaða Lúkas?

Seljandi bílsins.

Já hann. Hef aldrei hitt manninn.

 

Orð Bjarna að engu orðin

Eyðing sálar

Skiln­ing­ur eða túlk­un Frans páfa er mun mannúðlegri og nú­tíma­legri. Hann tel­ur hins veg­ar að þeir sem sýna enga iðrun muni hverfa eða eyðast, þannig að eng­inn er stadd­ur í hel­víti. Sá sem er trú­laus og neit­ar að iðrast hlýt­ur að telja eyðingu betri kost en að brenna í hel­víti að ei­lífu.

Þetta segir Sigurgísli Skúlason, sálfræðingur, í afar fróðlegri og vel skrifaðri grein í Moggann 31.5.23. Í henni rekur hann viðtal Eugenio Scalfari við Frans páfa. Sá fyrrnefndi var áhrifamikill ítalskur blaðamaður og útgefandi. Þann síðarnefnda þarf ekki að kynna. Áhugavert er að velta ofangreindum orðum fyrir sér og jafnvel halda lengra í vangaveltunum.

Pælingin sem ofangreind tilvitnun vekur í huga mínum er flókin en í sjálfu sér hrífandi hugsun um líf eftir dauðann og tengingu við sannfæringu einstaklingsins í lifanda lífi sem jafnvel nær út yfir gröf og dauða eins og sagt er.

Iðrun og fyrirgefning er ein af stoðum kristinnar trúar. Samkvæmt henni þarf iðrun svo hægt sé að fyrirgefa. Ég velti því fyrir mér hvort hægt sé af grundvallarástæðu að neita því að iðrast. Hvers góð eða traust sem ástæðan kann að vera er ekki hægt að veita fyrirgefningu.

Leið þess sem stendur hnarreistur fyrir æðri máttarvöldum, iðrast ekki og biðst ekki vægðar heldur segir; þetta gerði ég af því að það var rétt.

Dómarinn æðsti réttir úr sér og segir nærri ef til vill; „computer says no“. Viðhorf sem  þetta er ekki iðrun heldur þrákelni. Sál þess hnarreista er því annað hvort send beinusta leið til helvítis þar sem hún brennur að eilífu, eða henni sé einfaldlega eytt. Andinn hverfur, sporin hverfa, allt er ónýtt. Er þetta sanngjarnt?

Helvítiskenning kirkjunnar byggðist á tvennu, synd eða ekki synd. Vandinn er bara sá að lífið er ekki svart og hvítt. Ekki er hægt að meta lífsferil manns samkvæmt meðaltali, að sá sé hólpinn sem nái lágmarkseinkunn.

Ég velti þessu fyrir mér eftir að hafa lesið grein Sigurgísla.

Upp á síðkastið hef ég verið að hlusta á fróðlega og góða bók, Bærinn brennur eftir Þórunni Valdimarsdóttur. Arnar Jónsson les hana á svo áhrifaríkan hátt að athygli hlustandans er sem límd við söguna, umhverfi nútímans breytist og samtíminn í upphafi 19. aldar verður til.

Bókin fjallar um morðin á Illugastöðum 1828. Aðdragandi þeirra er rakin á sagnfræðilegan hátt, einkum samkvæmt málsskjölum en getið er um sögusagnir og þær hraktar. Sagt frá þremenningunum sem voru sek fundin, fjölskyldum þeirra og fleirum. Upp úr stendur hversu lífsbaráttan var erfið á þessum árum, kjörin bág og lítið mátti út af bregða svo líf einstaklings yrði ekki að hræðilegri vesöld.

Óharðnaður unglingur, Friðrik Sigurðsson (18 ára), myrti Natan Ketilsson (36 ára) bónda með hamri. Hjá stóð Agnes Magnúsdóttir (33 ára) og Sigríður Guðmundsdóttir (16 ára). Þau sköpuðu sér hræðileg örlög sem ekki síst umhverfi þeirra bjó þeim og miskunnarlaus stjórnvöld. Takið eftir aldri þeirra. Öll voru þau dæmdi á höggstokkinn en litla stúlkan hún Sigríður var náðuð, hélt höfðinu en var send í ævilanga erfiðisvinnu í Danmörku og lauk lífi sínu sex árum síðar. Þannig var nú réttlæti þessa tíma.

Samkvæmt málsskjölum höfðu þau þrjú ætlað að stela peningum Natans sem þó var ekki eins ríkur og flestir ætluðu. Aðrar ástæður eru líka tilgreindar. Agnes á að hafa verið full heiftar út í Natan og líkur benda til að ástæðan sé kynferðisleg misnotkun.

Þá fór ég að velta fyrir mér því sem segir í upphafi þessa pistils, um orð Frans páfa sem heldur því fram að enginn sé í helvíti, þess í stað er hverfa sálir þeirra sem ekki iðrast. Þeim er líklega eytt í sorpu eftirlífsins. 

Þetta eru forngrýtis kenningar, hótun. Geri maður ekki það sem sagt er, liggja við limlestingar eða dauði. 

Sama gerðist við aftökur Friðriks og Agnesar á Þrístöpum árið 1830. Fólki í Húnvatnssýslu var þröngvað til að horfa á þær að viðlögðum refsingum. Eflaust hefur enginn náð sér eftir lífsreynsluna.

Víkjum nú í eftirlífið þar sem Agnes Magnúsdóttir stendur frammi fyrir æðsta dómi og er þar spurð hvort hún iðrist ekki gjörða sinna. Gefum okkar að hún neiti staðfastlega og bæti síðan gráu ofan á svart með því að segja að Natan hafi átt þetta skilið. Svo segir hún frá misnotkuninni og sárindunum sem hún olli og síðar reiði og heift.

Heyrðu nú góða mín, segir dómarinn, yfirlætislega. Annað hvort iðrastu eða ekki. Hér er enginn millivegur, kona góð. Þú varst óbeint völd að dauða Natans. Iðrunarlaus fær enginn fyrirgefningu. Hér áður fyrr hefðum við sent svona skálk eins og þig til eilífs bruna í helvíti. En þar er nú enginn lengur, eldarnir kulnaðir, svo við eru nauðbeygðir til að eyða sálu þinni.

Harðneskjulegur dómur kirkjunnar og ekkert ólíkur dómi veraldlegra yfirvalda sem dæmdi hana til að hálshöggvast. Á hvorugum staðnum er fyrirgefning í boði, aðeins refsingin ein.

Gæti verið að Friðrik hafi haft vit á því að iðrast í eftirlífinu og fengið fyrirgefningu stórsyndar sinnar og nú flögri sál hans í sæluvistinni í eilífri hamingju?

Þetta voru nú bara hugleiðingar yfir morgunverðarborðinu í gær með Moggann fyrir augunum.

 

 

 

Aldrei gottkvöldar reiði strákurinn á svölunum

Snjallt orðalag er alltaf eftirminnilegt, en ekki mér. Ég gleymi öllu óðar en man það eitt að ég hafði heyrt eða lesið eitthvað sem ég dáðist að. Rétt eins og maðurinn sem mundi ekki annað um brandarann en að hann hefði hlegið sig máttlausan. 

Í Mogga dagsins er ýmislegt forvitnilegt og til að gleyma ekki er ráð að skrifa niður.

Ágætur penni nefnir sig „sunnlending“. Ég dreg þá ályktun að hann sé þar búsettur eða ættaður því það vill svo til að margir kjósa að kenna sig við uppruna sinn. Í spjalli á blaðsíðu sautján segir hann:

Þegar komið er í flugrútuna til Reykjavíkur líta fáir upp þegar reynt er að gottkvölda og þeir sem lyfta höfði eru steinhissa yfir svona furðulegheitum.

Þetta er ansi skemmtilegt og gott nýyrði. Verð þó að viðurkenna að ég gottkvölda sjaldan aðra en þá sem ég kannast við og það sem verra er tek sjaldnast undir þegar svona lagað hrekkur upp úr ókunnugum.

Strákurinn á svölunum

Ég tek eftir því að stjórnmálamenn gera næstum hvaðeina til að vekja athygli. Sérstaklega er þetta algengt meðal stjórnarandstöðunnar á þingi. Sumir hafa tileinkað sér reiði, hrópa og skammast í ræðustól eins og þeir hafi orðið fyrir meiðslum í sandkassaleiknum.

Ég man ekki hvað hann heitir, Kastljósþingmaðurinn, sem áður fyrr var svo geðugur, dagfarsprúður, vel klæddur og málefnalegur í sjónvarpinu, uppáhald allra mæðra sem áttu ógefnar dætur. Nú er hann eins og krakkaófétið sem dæmdist óhæft í leikskólanum. Hrópar ókvæðisorð af svölunum heima hjá sér að öllum börnunum sem eiga leið framhjá, jafnvel þeim stóru enda í öruggri fjarlægð.

Evrópusambandið

Lítill flokkur á Alþingi hefur sér í stað guðshjálpar að Ísland gangi í Evrópusambandið. Þingmenn hans hrópa af svölum án þess að ná athygli kjósenda. Enginn hlustar enda stækkar hann ekkert. Þetta finnst þingmönnum flokksins miður og hafa komið sér saman um prýðilega samsæriskenningu, að einhver hafi sko bannað alla umræðu um ESB.

Ekki er hægt að kenna ríkisstjórn um rigningartíð og sólarleysi. Á sama hátt er varla hægt að kenna kjósendum um heyrnarleysi eða áhugaleysi um Evrópusambandið.

Enginn ræðst á kjósendur, það telja allir of dýru verði keypt. Engu að síður er allt þeim að kenna. Þeir kjósa meirihlutann sem svo myndar ríkisstjórn. Og það er þessi ríkisstjórn sem er ábyrg fyrir allri rigningunni svo ekki sé talað um árangursleysi stjórnmálaflokka sem vilja ganga í ESB. Kjósendur koma aðeins illu til leiðar því þeir vita ekki hvað þeim er fyrir bestu.

Árangursleysið

Þannig er þetta með fyrirbrigðið Viðreisn sem er einsmálsflokkur og nýtur afar lítils stuðnings jafnvel þó alltaf sé sól í Evrópu en rigning hér. Sér enginn samhengið, vill fólk ekki sól og blíðu? Jú, en það má bara ekki tala um Evrópusambandið. Hvað er eiginlega að þessari ríkistjórn?

Jæja, þetta leiðir hugann að sagnfræðingnum með meiru, honum Hirti J. Guðmundssyni. Hann segir á blaðsíðu fimmtán í Mogga dagsins:

Mér vitanlega hefur enginn bannað umræður um Evrópusambandið. Þó umræðan skili ekki þeim niðurstöðum sem forystumenn Viðreisnar vilja sjá þýðir það ekki að hún hafi verið bönnuð.

Þó aðrir flokkar séu ekki reiðubúnir að framkvæma stefnu Viðreisnar þýðir það ekki að bannað sé að ræða um Evrópusambandið. Það er, sem fyrr segir, vitanlega á ábyrgð Viðreisnar og ekki annarra að vinna að stefnumálum flokksins og afla honum fylgis út á þau. Þeirri ábyrgð verður ekki varpað yfir á aðra flokka með aðrar áherzlur.

Auðvitað er þetta rétt hjá manninum og ágæt aðfararorð fyrir þessu:

For­ystu­menn Viðreisn­ar vilja meina að há­vær krafa sé um inn­göngu í Evr­ópu­sam­bandið og vísa í niður­stöður skoðanakann­ana. Að vísu er inn­an við helm­ing­ur hlynnt­ur inn­göngu sam­kvæmt þeim og þar af ein­ung­is um 20% mjög hlynnt miðað við nýj­ustu könn­un­ina sem fram­kvæmd var af Maskínu. Fleiri eru mjög and­víg­ir.

En telji for­ystu­menn­irn­ir þetta engu að síður rétt stend­ur vit­an­lega upp á þá að út­skýra hvers vegna það hafi ekki skilað sér í stór­aukn­um stuðningi við eina flokk­inn með áherzlu á málið? Hvað sé þá að hon­um?

Þetta er vel sagt en mun varla gera annað en að espa þingmenn Viðreisnar til andsvara. Nú má búast við því að Kastljósþingmaðurinn ryðjist reiður fram án þess að gottkvölda eða góðdaga. Fleirum en Sunnlendingnum kann þá að mislíka.

 

Hringsól Kristrúnar Frostadóttur í Mogganum

Ef stefn­an sem Sjálf­stæðis­flokk­ur­inn hef­ur rekið und­an­far­in ár og ára­tugi verður óbreytt eft­ir næstu kosn­ing­ar þá mun það hamla fram­förum í svo að segja öll­um okk­ar stóru mála­flokk­um svo mjög að afar erfitt verður að fara í rík­is­stjórn með þeim.

Þetta segir formaður Samfylkingarinnar í viðtali í sunnudagsblaði Morgunblaðsins 21.5.23. Viðtalið er rýrt, byggist einkum á að hnýta í Sjálfstæðisflokkinn en getur þess ekki hvað hann hafi gert rangt.

Kristrún Frostadóttir formaður Samfylkingarinnar vill verða fjármálráðherra og jafnvel forsætisráðherra en hvergi kemur fram hvernig hún myndi stýra þessum ráðuneytum á annan hátt en formaður Sjálfstæðisflokksins og formaður Vinstri grænna. Ef til vill er það bara aukaatriði sem kjósendur taki ekki eftir.

Ekki er nóg að tala hringsóla í viðtali án þess að taka á einu eða neinu nema pælingum sem litlu skipta.

Staðreyndin er einfaldlega sú að sumir eiga ekki erindi í annað en stjórnarandstöðu. Auðvelt er að segja frá því sem mætti ganga betur, erfiðara er að gera betur. Staðreyndin er einfaldlega sú að fjármunir ríkisins eru takmarkaðir. Fjárveiting sem tekið er frá einum málaflokki kann að valda miklum vanda, jafnvel þó vel sé meint.

Allir þekkja stefnu Samfylkingarinnar í fjármálum. Hún kemur glögglega fram í laugardagsblaði Morgunblaðsins 20.2.23. Hún byggist einfaldlega á því að taka lán, safna skuldum. Skuldir Reykjavíkurborgar hafa tvöfaldast á átta árum. Þarf að hafa fleiri orð um fjármálastefnu undir forystu Samfylkingarinnar?

Líklega er besta áróðursbragðið fyrir Samfylkinguna að koma vel fyrir, tala fjálglega, ekki stuða neinn, lofa öllu fögru. Þannig talar formaðurinn Kristrún Frostadóttir í viðtalinu í Mogganum.

Eflaust eru margir hrifnir að geðugri konu sem lofar því einu að komist hún ekki í ríkisstjórn á næsta kjörtímabili þá hætti hún í stjórnmálum. 

Ósannindavaðall Hönnu K. Friðriksdóttur þingmanns Viðreisnar

Sá sem ætlar að ófrægja pólitískan andstæðing og upphefja sjálfan sig í leiðinn ætti að skrifa eins og þingmaður Viðreisnar, Hanna Katrín Friðriksdóttir.

Í föstum dálki sem stjórnmálamenn er einum til afnota og er á blaðsíðu 14 í Morgunblaði dagsins segir hún um Fréttablaðið sem hætti útgáfu sinni í síðustu viku:

Svo eru það þeir sem hemja ekki þórðargleði sína líkt og ritstjóri Morgunblaðsins í Reykjavíkurbréfi helgarinnar. Líklega er það þó frekar gamli stjórnmálaforinginn sem fagnar afdrifum þessa frjálslynda, alþjóðasinnaða og hófsama miðils en ritstjórinn sem gleðst yfir því að samkeppnin verður minni á fjölmiðlamarkaði.

Orðið Þórðargleði er haft um kæti er grípur um sig vegna ófara annarra. Auðvitað nennir enginn að fletta upp á því hvað ritstjóri Morgunblaðsins sagði um gjaldþrot Fréttablaðsins. Alltof margir trúa áróðri um ritstjórann en færri þekkja hins vegar skoðanir mannsins.

Ósvífnir og ómerkilegir stjórnmálamenn eins og Hanna Katrín Friðriksdóttir kunna áróðurstækni. Í því felst að segja óbeint frá því hvað aðrir segja og fullyrða að það sé ljótt. Hún varast auðvitað að geta þess nákvæmlega hvað ritstjórinn sagði. Í því felst „trixið“.

Höfundur Reykjavíkurbréfs Morgunblaðsins sunnudaginn 2. apríl 2023 sagði þetta.

Og í ljós kom að lokunartilkynningin átti einnig við um Fréttablaðið, sem síðustu þrjá mánuði var keyrt á nokkra staði og því haldið fram að blaðið væri enn prentað í 45 þúsund eintökum, eftir að hætt var að dreifa því í hús.

Ekki var heil brú í þeirri fullyrðingu. Það hefði þýtt að fylla hefði þurft í kassa mörgum sinnum á dag, sem voru þó fjarri því að tæmast eftir fyrstu og einu dreifingu.

Auglýsendur keyptu hvorki galdrana né köttinn í sekknum, eins og fyrirsjáanlegt var, og gufuðu auglýsingar blaðsins því upp.

Almennt hafði verið talið að endalok Fréttablaðsins yrðu í lok janúar eða hugsanlega febrúar, en ekki mánuði síðar.

Hvar í tilvitnuninni er nú Þórðargleðin falin? Með hvaða orðum fagnar og gleðst ritstjórinn yfir óförum Fréttablaðsins? Hvergi.

Eftir stendur það eitt að þingmaðurinn skrökvaði og reyndi um leið að upphefja sjálfan sig að hætti „góða fólksins“.

Aðall sumra stjórnmálamanna er vaðall. Ótrúlegt moð, samsuða orða sem hafa ekkert innihald annað en ósannindi og stundum alls ekki neitt. Deila má um hvort sé lakara.

 

Glefs og gelt Helgu þingmanns Samfylkingarinnar

Ritstjóri Morgunblaðsins og fyrrverandi Seðlabankastjóri ryðst fram á ritvöllinn í leiðara blaðsins og skýrir fyrir lesendum sínum hvað að hans mati varð Silicon Valley-bankanum að falli á dögunum.

Þetta segir þingmaður Samfylkingarinnar, Helga V. Helgadóttir. Henni er uppsigað við ritstjóra Morgunblaðsins og hnýtir í hann á ómálefnalegan hátt. 

Hvað sagði eiginlega ritstjórinn í leiðaranum sem þingmaðurinn vitnaði til? Um það er ekki stafkrókur í greininni. Þetta er engu líkara en þegar hundur eltist við bíla, reynir að glefsa í dekkin og geltir um leið ákaft en veit ekkert hvers vegna. Hann gerir þetta vegna þess að hann er ræfilshundur. Hann glefsar og geltir því eðlið býður honum að gera svo.

Látum nú vera að þingmaður fylgi eðli sínu en það sætir samt nokkurri furðu að hann, sem er lögfræðingur, ásakar ritstjórann ekki, leggur ekki fram neina kæru. Einna næst því kemst Helga þingmaður með þessum orðum:

Einhver hefði talið að fyrrverandi seðlabankastjóri, sem hefur góða reynslu af því að fara illa að ráði sínu við stjórn banka, hefði lært sitt af hverju á löngum ferli sínum en nei, leita skyldi sökudólga þar sem síst skyldi.

Trú eðli sínu lætur hún duga að sveifla brandi þó enginn viti hvert ákæruefnið er. Hún lætur í það skína að aumingja ritstjórinn hafi gerst sekur um stóralvarlegan glæp auk þess sem hann hafi verið seðlabankastjóri og stýrt honum illa. Það snertir Silicon Valley bankann ekki hætis hót.

Aðferðafræði margra sem sem vilja sverta meintan andstæðing sinn er þessi:

1. Segja frá glæpnum án þess að hafa neitt orðrétt eftir andstæðingnum.
2. Túlka glæpinn og draga ekki af sér í fordæmingunni.
3. Draga sem flesta inn í málið, helst vinnustað og þá sem þekkja sökudólginn.

Þetta kann hún Helga þingmaður Samfylkingarinnar enda hefur hún gert þetta áður, sjá hér. Hún virðist ekki fylgja sannleikanum að málum, miklu frekar er hún svokallaður „trumpisti“, segir það sem ætti að vera satt og rétt, býr til „hliðarsannleika“.

Ritstjórinn er óalandi og óferjandi, vinnustaður hans, Morgunblaðið, „naut eitt sinn virðingar“ og:

Hér á landi hafa menn eins og ritstjórinn fengið stjórnlausa útrás fyrir andúð sína á nútímanum, á síðum Morgunblaðsins, sem eitt sinn þótti sómakær fjölmiðill.

Tökum eftir þessu orðalagi „andúð á nútímanum“ því þingmaðurinn leyfir sér að leita aftur í tímann til að koma höggi á ritstjórann. Það er gerir hann á þennan hátt:

Eitt sinn bjó fólk í felum árum saman fyrir það eitt að fella hug til annarra en þeirra sem samfélaginu þótti við hæfi. Einu sinni var það svo að konum sem áttu börn utan hjúskapar var drekkt á Þingvöllum fyrir hórdóm. Einu sinni var það svo að hinsegin fólk á Íslandi flúði land vegna ofsókna þeirra sem töldu það á einhvern hátt skaðlegt samfélaginu en ekki lengur.

Já, mikil er sök Davíðs Oddssonar, ritstjóra Morgunblaðsins. Það er honum að kenna að á öldum áður var konum „drekkt á Þingvöllum fyrir hórdóm“. Það er honum að kenna að „hinsegin fólk á Íslandi flúði land vegna ofsókna“.

Annað eins sakarefni hefur ekki verið birt nokkrum nútímamanni og er því knýjandi nauðsyn að draga bófann fyrir dóm og til viðbótar nánustu ættingja, vini og kunningja og jafnvel þá sem greiddu honum atkvæði í borgarstjórnar- og alþingiskosningum. Minna má það ekki vera. 

Svona eru nú vinnubrögð heiftarinnar, aðall Helgu þingmanns.  

Röksemdafærslan er engin. Framkoman minnir óneitanlega á ræfilshundinn sem glefsar og geltir en veit ekki hvers vegna.

 

 

 

 

Jóhannes Nordal, glæsilegasti fulltrúi veraldar sem var

Ekki fór framhjá áskrifendum og öðrum lesendum Morgunblaðsins að útför Jóhannes Nordal fyrrum seðlabankastjóra er í dag.

Gaman hefði verið að þekkja Jóhannes Nordal, það gerði ég þó ekki en hitti hann nokkrum sinnum á fundum. Samt fannst mér ég hafa þekkt manninn eins og títt er um þá sem oft eru í fjölmiðlum. Kallast það ef til vill einhliða kunningsskapur.

Nær öll uppvaxtarár mín var nafn hans nefnt í fréttatímum útvarps. Heima var það svo að þögn átti að ríkja meðan fréttir voru sagðar í útvarpinu og því lærði ungur drengur óhjákvæmilega að fylgjast með með því sem sagt var. Eftir að hafa lært að lesa tók var Morgunblaðinu flett og smám saman óx skilningur og fyrr en varði var blaðið daglega upplesið og einnig Tíminn en hann fékk afi sendan heim.

Minnisstætt er þegar gengi íslensku krónunnar var margsinnis fellt á sjöunda áratugnum og einnig þeim áttunda. Á eftir fylgdi í fjölmiðlum viðtal við seðlabankastjóra sem sagði frá myrkum en nauðsynlegu tímamótum.

Á æskuheimili mínu var mikið rætt og spjallað við matarborðið, ekki síst um stjórnmál. Þannig var víða og ekki síður á heimili Jóhannesar. 

Tímas Már Sigurðsson tengdasonur hans segir í minningargrein sinni um samkomurnar við borðstofuborðið:

Tekist var á um næstum öll mál undir sólinni. Aldrei skorti skoðanir. Og þá var eins gott að hafa sig ekki í frammi nema maður hefði kynnt sér málin og safnað góðum rökum.

Ásgeir Jónsson seðlabankastjóri segir:

„Lifað með öldinni“ sem góðu heilli kom út fyrir síðustu jól. Áhrif hans stöfuðu þó ekki nema að hluta frá stöðu hans sem seðlabankastjóri heldur mun frekar frá persónu hans og mikilli þekkingu á efnahags- og þjóðmálum.

„Vitsmunir“, „hófsemi“ og „góðvild“ eru orð sem samferðarmenn hans hafa valið til að lýsa honum í mín eyru. „Lagni“, „lipurð“ og „traust“ eru einnig orð sem ég hef heyrt. Þessir góðu eiginleikar gerðu Jóhannes að helsta ráðgjafa allra ríkisstjórna í vel á fjórða áratug – sama hvaða flokkar voru við völd.

Hann var ávallt rödd skynseminnar – sem því miður var ekki alltaf hlustað á.

Ingimundur Friðriksson sem var einn af seðlabankastjórunum í hruninu segir:

Einlæg vinátta Jóhannesar var mér einnig mikils virði. Vinahót sem hann sýndi mér og okkur hjónum eftir að ég lét af störfum í bankanum 2009 þótti okkur sérstaklega vænt um.

Tvennt má lesa út orðum Ingimundar sem alræmd ríkisstjórn Jóhönnu og Steingríms hrakti úr embætti. Hið fyrra er að ekki bryddar á biturleika né óvild þrátt fyrir ruddalega meðferð og segir þetta þekkilega sögu um hjartalag hans. Hið síðara er að Jóhannes Nordal kom honum til aðstoðar og hjálpaði honum á erfiðri stundu og er það til marks um hlýju mannsins.

Davíð Oddsson, fyrrum forsætisráðherra segir:

Þekkingu hans, lagni og lipurð var viðbrugðið og naut hann óskoraðs traust, jafnt hinna íslensku yfirvalda sem viðsemjendanna.

Afköst hans þóttu með nokkrum ólíkindum, en þó gaf allt hans fas og framganga til kynna að ekkert lægi á og hann hefði endalausan tíma til að ræða mál í þaula við alla þá sem eftir því óskuðu. Og það gerðu margir, því Jóhannesi var einkar lagið að setja flókin mál fram með skýrum og skiljanlegum hætti.

Hann þurfti ekki, eins og verr gefnum mönnum hættir til, að fela sig á bak við stagl eða froðusnakk fræðisetninga.

Geir H. Haarde fyrrum forsætisráðherra segir:

Eftir að ég hætti í bankanum 1983 og fór inn á vettvang stjórnmála var gott að geta stöku sinnum leitað ráða hjá Jóhannesi um ýmis mál.

Síðast áttum við mikilvægt samtal í október 2008 þegar forystumenn þjóðarinnar börðust fyrir efnahagslegu lífi hennar og sjálfstæði. Þá drukkum við saman te á Laugarásveginum eitt sunnudagssíðdegi fyrir milligöngu Ólafar dóttur hans. Gekk ég brattari af þeim fundi en til hans.

Hrundið var án vafa mikið áfall fyrir Geir en Jóhannes var honum betri en enginn á erfiðum tímum og ekki síður Ólöf Nordal sem síðar varð varaformaður Sjálfstæðisflokksins og ráðherra.

Björn Bjarnason, fyrrum ráðherra segir:

Við ritun bókar sinnar hlýtur Jóhannes oft að hafa glaðst yfir árangrinum af sannfæringu hans um gildi þess að opna íslenska þjóðarbúið fyrir erlendri samkeppni. Þá varði hann kröftum sínum ekki síður til að styrkja menningarlega innviði samfélagsins. Opið samfélag krefst sterkra menningarstoða.

Jón Sigurðsson fyrrum ráðherra:

Jóhannes var slyngur samningamaður. Hann var þægilegur í viðmóti, maður kurteis, umtalsfrómur, fróður og viðræðugóður. Lagni hans, lipurð og þekkingu á samningsefni hverju sinni var við brugðið.

Hann ávann sér ávallt fyllsta traust bæði umbjóðenda sinna og viðsemjenda. Jóhannesi var einkar lagið að setja jafnvel hin flóknustu mál fram á einfaldan og skiljanlegan hátt því að hann var maður orðvís. Hann var mikilvirkur án þess að fara sér óðslega.

Ritsmíðar hans – oftast unnar við hlið mikilla embættisanna – eru miklar bæði að vöxtum og gæðum.

Hann var maður sem gott var að eiga að þegar að kreppti, því hann hafði rósemi hugans þegar úr vöndu var að ráða.

Hannes H. Gissurarson prófessor segir:

Var Jóhannes þó mildastur í dómum. Þegar háskólamaður einn, sem einnig hafði haft nokkur afskipti af stjórnmálum, barst í tal, sagði hann aðeins: „Já, hann hefur aldrei skrifað djúpan texta.“

Jóhannes talaði aldrei illa um aðra, það kemur greinilega fram í minningagreinunum. Eitthvað verður þó að segja þegar vatnið er grunnt.

Pétur Hrafn Árnason sagnfræðingur segir:

Fyrir rúmum áratug leitaði Salvör Nordal til mín um hvort ég væri til í að liðsinna föður sínum við að rita endurminningar. Hvort ég var! Fyrir fræðimann í íslenskri samtímasögu mætti líkja því við að þeim sem væri að rannsaka Sturlungaöld byðist samstarf með Snorra Sturlusyni.

Pétur ritaði endurminningarbók Jóhannesar Lifað með öldinni.

Hjörleifur Guttormsson fyrrum ráðherra segir:

Í samstarfi okkar Jóhannesar fólst m.a. að skoða landið og aðstæður á framkvæmdaslóðum Landsvirkjunar syðra og síðar á Austurlandi. Í slíkum ferðum var hann hrókur alls fagnaðar, hlýddi á ólík viðhorf og setti sig sem best inn í aðstæður. Friðun Þjórsárvera 1981, svo langt sem hún náði, sýndi hann skilning og setti sig inn í flókinn undirbúning Blönduvirkjunar og sjónarmið náttúruverndarráðs og heimamanna.

Jafnvel vinstri menn eins og Hjörleifur mæra Jóhannes.

Þorvarður Elíasson fyrrum skólastjóri Verslunarskólans segir frá vandræðum við að fjármagna nýbyggingu skólans og hann leitaði til Jóhannesar. Þorvarður segir:

Nordal tók á móti mér með þeim orðum að eiginlega mætti hann ekki tala við mig en gerði það fyrst Ágústa hefði bókað mig. Seðlabankinn lánaði ekki fé eins og ég ætti að vita. Ágústa hafði gert grein fyrir erindinu svo ég spurði beint hvernig hann gæti aðstoðað.

Þá segir Nordal: Þú ákvaðst að fara í skólamálin. Þau eru líka mikilvæg. Komdu á morgun og þá færðu að vita, ekki hvað, heldur hvort eitthvað verði fyrir þig gert.

Daginn eftir kom niðurstaðan: Ég á ekki og má ekki gera neitt fyrir þig. Farðu á almenna markaðinn.

Þetta er eftirminnilegasta afgreiðsla sem ég hef fengið og Jóhannesi lík. Skýrt talað og ein ráðlegging.

Skólinn gaf út skuldabréf og setti á markað. Ég vissi að skólinn átti marga fjársterka velvildarmenn en kom þó á óvart að einn aðili keypti öll bréfin og að ég komst upp með að prútta vaxtamun niður í næstum ekki neitt. Ekki veit ég enn hver kaupandinn var.

Þetta er skemmtilega skrifað. Hver skyldi kaupandi skuldabréfsins hafa verið. Böndin berast að ákveðinni stofnun. 

Ólafur Ísleifsson fyrrum starfsmaður Seðlabankans og síðar þingmaður segir:

Meðal fyrstu verkefna á þessu sviði var samningur um bankalán. Jóhannes fylgdist vel með samningaviðræðum við hinn erlenda banka og lagði línur.

Þegar viðsemjendur reyndust á einu stigi erfiðir sagði Jóhannes: „Nú væri kannski rétt að taka kúnstpásu.“

Þegar heppilegum samningi hafði verið landað eftir að kúnstpásan skilaði sínu þótti mér sem ég hefði lokið sveinsprófi í fræðunum undir handleiðslu Jóhannesar eftir undirbúning af hálfu Sigurgeirs [Jónssonar aðstoðarbankastjóra]. 

Já, kúnstpása getur gert sitt gagn, það þekkja margir.

Hér hafa verið rakin eftirminnileg ummæli þekktra manna úr þjóðlífinu um Jóhannes Nordal.

Líklega fer vel á því að ljúka umfjölluninni með orðum Björns Bjarnasonar sem sagði í minningargrein sinni:

Jóhannes er í mínum huga einn glæsilegasti fulltrúi veraldar sem var.

 

 

 

Helga Vala Helgadóttir þingmaður skrökvar í Moggagrein

Ég er þess líka fullviss að ef drög að samningi verða landi og þjóð ekki hagfelld þá muni hinn sami almenningur einfaldlega hafna samningsdrögunum.

Þetta segir þingmaður Samfylkingarinnar í Morgunblaðsgrein 11.3.23. Þingmaðurinn, Helga Vala Helgadóttir, fer annað hvort vísvitandi með rangt má eða hún veit ekki betur. Hvort tveggja er afar slæmt.

Hún talar fjálglega um hugsanlega aðild Íslands að Evrópusambandinu og heldur því fram að hægt sé að gera samning sem hægt er að leggja í þjóðaratkvæði. Þetta er svo rangt sem mest má vera.

Ríki sem sækir um aðild vill aðild. Hvorki meira né minna. Evrópusambandið leyfir ekki bjölluat. Ekkert ríki fær að máta sig við aðildina og annað hvort þiggja eða hafna. Sá tími er löngu liðinn. Sá sem ekki veit þetta á ekki að taka þátt í umræðum um aðild að ESB.

Stjórnarskrá Evrópusambandsins er Lissabonsáttmálinn. Hann þurfa ríki að samþykkja, öll ákvæði hans. Engar undanþágur eru veittar ekki frekar en að undanþágur séu veittar frá stjórnarskrá Íslands eða annarra þjóða. Engir samningar eru gerðir, engin „drög að samningi“ munu liggja fyrir eins og þingmaðurinn Helga Vala Helgadóttir skrökvar í grein sinni.

Þegar vinstri stjórnin undir forystu Samfylkingarinnar sótti árið 2009 um aðild að ESB var  Ísland boðið velkomið. Þá hófust aðlögunarviðræður við ESB. Þetta voru ekki neinar samningaviðræður. Ástæðan er einföld. Lög og reglur Ísland átti að breyta og aðlaga 100% að lögum og reglum Evrópusambandsins og stjórnskipun þess það er Lissabonsáttmálanum.

Engin „drög“ verða til að samningi við ESB. Þegar upp er staðið verða Íslendingar að hafa breytt lögum og reglum.

Miðstjórnarvaldið verður í Brussel. Þar á brúsapalli munu Íslendingar þurfa að sækja fyrirskipanir rétt eins og þeir þurftu að gera undir stjórn Dana fyrr á öldum. Meðaltal hagsmuna Evrópusambandsins mun aldrei henta eylandinu Íslandi ekki frekar en mörgum öðrum ríkjum sem þó eru innan sambandins.

Helga Vala Helgadóttir þingmaður ESB verður með grein sinni sér til skammar. Ekki ólíkt og Össur Skarphéðinsson þáverandi utanríkisráðherra sem fór með rangt má á blaðamannafundi með Stefan Füle þáverandi stækkunarstjóra sambandsins. Sá síðarnefndi þurfti að leiðrétta rangfærslur Össurar svo eftirminnilega að undan sveið. Sjá hér: https://www.youtube.com/watch?v=0O4fkcYwpu8.

Í grein sinni í Mogganum segir þingmaðurinn:

Hvers vegna stjórnvöld þora ekki að kanna hvað fæst með aukinni Evrópusamvinnu fæst ekki skýrt nema með sérhagsmunatengslum stjórnarflokka sem þurfa ekkert að óttast nema almenning sem veit sínu viti.

Takið eftir lúmskum áróðrinum í orðalaginu. Þingmaðurinn fullyrðir ýmislegt rangt um stjórnvöld sem hún hneykslast á og þarf að leiðrétta.

Stjórnvöld „þora ekki“. Nei, þetta er rangt. Stjórnvöld vilja ekki því þau vita hvað felst í aðildinni.

Hún talar um „Evrópusamvinnu“ sem líklega er fallegra orð en aðild að ESB. Ísland tekur að fullu þátt í Evrópusamvinnu, það vita allir.

Svo er skotið inn orðinu „sérhagsmunatengslum“ algjörlega út í bláinn en það hefur andstyggilega merkingu, það veit þingmaðurinn og þess vegna er það brúklegt. Hér er það innihaldslaus áróður.

Loks verður þingmaðurinn væminn og heldur að alþýða manna verði hrifin að orðalaginu  „óttist almenning sem veit sínu viti“. Væmið orðalag, forréttindakonan viðrar sig upp við alþýðuna. Mælir fallega en meinar flátt.

Auðvitað veit almenningur sínu viti en Helga Vala Helgadóttir þingmaður Samfylkingarinnar skrökvar að honum. Með lævísilegu orðalagi heldur hún því fram að allt sem miður gangi hér á landi lagist ef Ísland gengur í ESB. Þetta eru ekkert annað er ósannindi. Fótboltamaður sem skiptir um félag verður áfram sá sami þótt peysan hans verði rauð eða röndótt.

Um daginn var fjargviðrast yfir ósannindavaðli sendiherra Rússa í Mogganum. Enginn segir neitt þegar þingmaður Samfylkingarinnar fer með rakalaus ósannindi. 

Ritstjóraraus Sigmundar E. Rúnarssonar

Vissir þú lesandi góður að Sigmundur Ernir Rúnarsson ritstjóri Fréttablaðsins er á sama máli og helstu fjöldamorðingjar sögunnar, Stalín, Maó og Hitler?

Hvernig veit ég það?

Jú, þeir sögðu af fullvissu sinni að einn plús einn væri sama sem tveir. Sigmundur lærði sömu stærðfræði.

Auðvitað er þetta tóm della en ég get ekki stillt mig um að nota sömu heimskulegu röksemdafærsluna og Sigmundur gerir í leiðara dagsins í Fréttablaðinu. Honum finnst alveg ómögulegt að rússneski sendiherrann skuli hafa fengið grein birta í Morgunblaðinu. Sigmundur segir þetta:

Það er beinlínis sorglegt að sjá útgerðarvaldið á Íslandi eyða prentsvertu í öfgafullan áróður af þessu tagi gagnvart saklausri þjóð sem horfir nú upp á alþýðu manna vera stráfellda í gegndarlausum loftárásum af hálfu Rússa sem einbeita sér að því að rústa heimilum fólks og öllum viðkvæmustu innviðum landsins.

En þá liggur það líka fyrir að hverju aðdáun blaðsins beinist.

Þetta segir maðurinn sem er sammála helstu fjöldamorðingjum sögunnar. Afsakið, þetta segir blaðafulltrúi „góða fólksins“ í Samfylkingunni.

Enskumælandi tala um „guilt by association“ sem útleggja má sök vegna tengsla eða samskipta, og þykir ekki merkileg röksemdafærsla um sekt. Sigmundur ritstjóri færir sektardóminn niður á enn lægra plan. Segir í hálfkveðinni vísu að ritstjórar Morgunblaðsins dáist að Pútín fyrir þá sök eina að birta grein eftir rússneska sendiherrann.

Páll Árdal varaði við svona: 

Ef ætlarðu að svívirða saklausan mann,
þá segðu aldrei ákveðnar skammir um hann,
en láttu það svona í veðrinu vaka,
þú vitir, að hann hafi unnið til saka.

Orðalag ritstjórans á Fréttablaðinu er svo ómerkileg að hann getur ekki stillt sig um að tala um „útgerðarauðvaldið“ sem leyfir sér að prenta áróður sendiherrans. Hvernig á að skilja þetta? Líklega felst í því að ritstjóri Fréttablaðsins myndi aldrei birta grein sem hann er efnislega ósammála. En þá liggur það líka fyrir hvert viðhorf mannsins til lýðræðisins beinist.

Ágæti lesandi er ekki nokkuð langt til seilst að reyna að koma höggi á keppinautinn með því að væna hann um „Rússadekur“ eða álíka? Síst hafa ritstjórar Morgunblaðsins verið sekir um slíkt, frekar að vinstri menn hafi fordæmt þá fyrir stuðning sinn við Nató og vestrænt lýðræði. Eða bendir eitthvað til þess að núverandi ritstjóri hafi breytt um skoðun í þessu efnum?

Svona skrifar engin ekki nema sá sem er ölvaður og stendur í ræðustól á Alþingi.

Hva?

Má ekki nefna fulla kallinn sem núna er ritstjóri?

Högg fyrir neðan beltisstað?

Æ, æ.

 

 

Skoðanakönnun hjálpar svaranda að mislíka mjög - eða hata

Hægt er að klúðra heilli skoðanakönnun með því að leggja svarendum orð í munn. Auðvita á að varast það. Fjölmiðlanefnd lét fyrir stuttu gera könnun sem um margt er vafasöm. Niðurstöður hennar er auðveldlega hægt að draga í efa.

Hér er ein spurningin:

Er einhver hópur sem þér mislíkar mjög?

Sárasaklaus. Ætti ég að svara henni hefði ég einfaldlega sagt nei, mér mislíkar ekki mikið við neina hópa. Auðvitað kann að vera að manni sé í nöp við það sem einstaka hópar eða fólk sem tengt er hópum lætur frá sér fara. Þannig held ég að flestum sé farið. 

Hins vegar er afar líklegt að svar margra myndi breytast ef spurt væri á þennan hátt:

Hér fylgir listi með ólíkum hópum í samfélaginu sem fólk getur haft mismunandi skoðanir á. Er einhver hópur sem þér mislíkar mjög?

Þetta er það sem borið var fram fyrir svarendur. Listinn sem fylgir breytir öllu, gefur hverjum manni byr í seglin. Boðið er upp á hlaðborð af hópum sem maður getur látið sér líka illa við og það á stundinni, nær umhugsunarlaust. Sjá meðfylgjandi töflu.

Hvers vegna? Einfaldlega vegna skyldurækni. Ég er spurður og sjálfsagt er að svara. Í fermingarveislunni er það sjálfsögð kurteisi að bragða á öllum sortum, jafnvel þeim sem manni líst ekkert á.

Skyndilega er sá sem ekki mislíkaði við nokkurn mann orðinn fúll út í allt og alla. Hann rámar í fjölmiðlafréttir, „vonda fólkið“. Þegar hann sér alla listann yfir hópanna, hlaðborðið sjálft, man hann hver skylda hans er; að svara ítarlega, samkvæmt fréttum fjölmiðla. „Hakaðu við alla sem þú vilt“, og svarandinn gerir það svikalaust.

Hvað merkir sögnin að mislíka? Í almennu máli getur það merkt að gremjast vegna einhvers eða falla eitthvað illa svo vitnað sé í orðabókina. En, svo bætist hitt við; áhersluorðið mjög og „mislíkunin“ fer að nálgast gildishlaðna orðið að hata. Svarandinn gerir ef til vill ekki greinarmun á að mislíka og hata því hlaðborðið breytir öllu.

Gjörbreyting verður á merkingu orðalagsins „mislíka mjög“ þegar á eftir fara nöfn hópa sem nefndir eru í könnuninni.

Hversu skammt er í að sá sem „mislíkar mjög“ við Gyðinga, Pólverja, múslima hati þá. Merkir við til að segja eitthvað: „Jú, ég hata Ísraela sem fara illa með Palestínumenn.“ Ekki eru allir Gyðingar Ísraelar, skiptir það engu máli?

Jú, ég hata femínista, ég hata múslima, íhaldsmenn, kapítalista. vopnasafnara, loftlagsafneitara, transfólk, lögguna, alþingismenn ...

Svona könnun er furðuleg. Líkist ansi mikið svokölluðum „smellufréttum“ veffjölmiðla sem búa til vafasamar fyrirsagnir til þess eins að plata fólk til að opna fréttina.

Skoðanakönnunin býður upp á ótal viðtöl við fulltrúa þess sem framkvæmdi hana. Þá myndast vandlætingin: Guð minn góður! Hvað er að gerast? Þvílíkar öfgar. Erum við svona miklu verri en Svíar sem er samanburðarþjóð í könnuninni. Könnunin er fullkomin rétt eins og smellufrétt.

„Hvers vegna er þér illa við veganista, geturðu rökstutt svarið?“ „Ha, hvað? Nei, sko, mér finnst bara asnalegt að fólk borði ekki kjöt.“

„Af hverju mislíkar þér mjög við rómafólk, geturðu rökstutt svarið?“

„Hvers vegna er þér svona uppsigað við marga hópa?“

Eflaust verður fátt um svör þegar gengið er á fólkið sem svaraði þessari spurningu. 

Aðalatriðið er það sem nefnt var i upphafi. Mislíki þér mjög við einhverja hóp nefndu þá. Ég skora á þig.

Sá sem býr til skoðanakönnun á ekki að hjálpa svarandanum og mynda sér skoðun.

Hefði enginn listi fylgt spurningunni segir mér svo hugur um að niðurstaðan hefði ekki orðið fréttnæm. En það var ekki tilgangurinn.

Smellufréttin er aðalatriðið. Og blaðamannastéttin gleypti við þessu, gagnrýnislaust.