Misnotkun viðtengingarháttar í fyrirsögn

Er ekki kominn tími til að blaðamenn Morgunblaðsins læri að nota viðtengingarhátt rétt? Donald Trump var, samkvæmt fréttinni, ekki að hvetja Kínverja til að „nauðga“ Bandaríkjunum heldur fullyrðir að það sé reyndin. Hér er vissulega alhæft um alla blaðamenn Moggans en auðvitað á þetta aðeins við örfáa þeirra.

Þar af leiðandi á ekki að nota viðtengingarhátt í fyrirsögninni heldur framsöguhátt. Rétt væri fyrirsögnin svona: Kínverjar „nauðga“ Bandaríkjunum.

Misnotkun viðtengingaháttar er svo algeng að hún vekur furðu. Svo virðist að hún hafi smitast til allra fjölmiðla landsins. Gæti verið að hér sé um að ræða yngri blaðamenn og sökin sé fyrst og fremst menntun þeirra sem hafi veið ónóg eða menntunarleysi. Hvort tveggja er nóg til að vekja upp ágengar spurningar.

Svo er það hin efnislega athugasemd við orð Donalds Trumps. Ástæða er til að hafa áhyggjur af því að þessi maður verði forseti Bandaríkjanna. Hann er eins og margir aðrir í mannkynssögunni sem sækja sér skýringar eftir hentugleikum, býr til blóraböggla.

Kínverjar „nauðga“ Bandaríkjunum

Mesti ógæfumaður Íslandssögunnar síðan Axlar-Björn lifði

Hvað hafa stjórnmálafræðingar fram að færa sem öðru fólki er hulið? Verum sanngjörn, hugsum málið og leggjum svo svarið fram.

Sko, lögfræðingar túlka lögin, guðfræðingar véla um trúmál, veðurfræðingar rannsaka veðurfar, hagfræðingar ... tja þeir fjalla um efnahagsmál (held ég), kennarar huga að menntun unga fólksins, læknar sinna sjúkum og svo má lengi telja upp gagnlegar menntastéttir.

Ég fæ hins vegar ekki séð að stjórnmálafræðingar viti eitthvað meira en við hin. Hitt er þó alveg víst að margir þeirra kunna að klæða skoðanir sínar í ansi ásjálegan búning, eru ábúðafullir eins og veðurfræðingur fyrir framan veðurkortið, og eru þar með afar sennilegir - svona við fyrstu sýn (eða áheyrn).

Ekki vil ég gera lítið úr sagnfræðilegri þekkingu stjórnmálafræðinga eða skilningi þeirra á pólitík. Stundum virka þeir bara afar áheyrilegir í sjónvarpinu eða útvarpinu, þangað til að málin eru krufin aðeins meir. Hins vegar þarf oft mikla þekkingu til að sjá í gegnum sennilegheitin.

Ólafur Harðarson kemur til dæmis iðulega í kosningasjónvarpið og í fréttatíma til hans Boga vinar síns og þá kemur saman mikið vit. Svo mikil skemmtan er að hlusta á þá félaga að mann langar jafnvel til að hitta þá og sötra á koníaki og skiptast á skoðunum fram eftir kvöldi og nóttu.

Óli er hins vegar gamall Allaballi og Samfylkingarmaður og það litar flest af því sem hann segir. Þannig er vissara að draga upp fyrirvarann þegar hann messar, en það getur stundum verið fjári erfitt því hann er svo fjári sennilegur.

Fleiri álitsgjafa í stjórnmálafræðinni mætti nefna. Margir þeirra hafa í lengri eða skemmri tíma dvalið á stoppistöð flokka sem síðar hafa gengið í gegnum endurnýjaða lífdaga, málað yfir nafn og númer og þeir orðið eins og nýir.

Hiklaust koma þessir stjórnmálafræðingar svo fram í fjölmiðli ríkisins og segja okkur sauðsvörtum í nafni fræða sinna hvað sé og hvað ekki, gera það með sama sjálfsörygginu eins aðrir fræðingar spá rigningu á suðvesturlandi og slyddu fyrir norðan eða að stýrivextir þurfi að hækka eða lækka.

Af stjórnmálafræðingum held ég að Ólafur Harðarson, prófessor í Háskóla Íslands sé mesti óþurftarmaður Íslandssögunnar, Axlar-Björn „included“ ...

Af hverju ...? Jú, Óli vegur að mannorði fólks sér til vegsauka en hinn myrti fólk til fjár. Báðir hlutu frægð fyrir.

Þannig er þetta nú. Stjórnmálafræðingar segja svo sem ekki neitt, veltast frá einu í annað án þess að leggja nokkuð merkilegt fram umfram það sem við hin sjáum og vitum - nema auðvitað að þeir séu þátttakendur í pólitíkinni. Þá vantar nú ekki skoðanirnar, sleggjudómanna og jafnvel rökleiðslurnar - og þá hallar jafnan á pólitíska andstæðinga.

Ljósi punkturinn er hins vegar sá að allflestir eru þeir barngóðir, berja ekki konuna sína, halda með Liferpúl eða Júnætit í enska boltanum og sumir fara meira að segja í kirkju á sunnudögum. En það gerði nú Axlar-Björn líka og mörg átti hann börnin ...

Óheimilt að hindra ferð manna um fjörur

Óheimilt er að setja niður girðingu á vatns-, ár- eða sjávarbakka þannig að hindri umferð gangandi manna. Ef mannvirki hindrar för um bakka skal sem kostur er séð fyrir göngustíg kringum mannvirkið og að bakkanum aftur. Þegar girða þarf yfir forna þjóðleið eða skipulagðan göngu-, hjólreiða- eða reiðstíg skal sá sem girðir hafa þar hlið á girðingu. Heimilt er að hafa göngustiga í stað hliðs þegar girt er yfir skipulagðan göngustíg.

Ef ekki verður barist gegn þessum yfirgangi landeigenda verður gjörbreyting á för gangandi fólks um landið. Ómar Antonsson, erfði landið að Horni, og nýtir það núna sem féþúfu. Hann hefur ekki lagt krónu í vegagerð á svæðinu né annað.

Eins og segir í ofangreindri tilvitnun í náttúruverndarlög er óheimilt að hindra för gangandi manna um fjörur. Það gerir Ómar alveg hiklaust og á þessu þarf að taka.

Deilt um aðgang að Stokknesi

Ögmundar verður minnst fyrir baráttu gegn ESB og Icesave

Ögmundur Jónasson, alþingismaður, ætlar að hætta á þingi eftir þetta kjörtímabil. Hans verður saknað enda er hann einn af þessum sósíalistum sem sett hafa svip sinn á stjórnmálin. Ögmundur hefur setið á þingi í tuttugu og eitt ár.

Hanns verður meðal annars minnst fyrir skelegga andstöðu við aðildarumsókninni að ESB sem  samflokksmenn hans í Vinstri grænum og Samfylkingunni stóðu að.

Ögmundur lét ekki kaupa sig til setu í ríkisstjórn. Hann stóð fastur fyrir gegn ESB og galt fyrir það dýru verði. Steingrímur flokksformaður og Jóhanna forsætisráðherra sögðu honum upp sem heilbrigðisráðherra, ætluðu að gera út af við hann pólitískt. Það gátu þau ekki gert og sat hann síðar sem innanríkisráðherra. 

Ögmundur er hugsjónamaður og þegar hann sá í gegnum svik Steingríms og Jóhönnu í Icesave slitnuðu vinaböndin við Steingrím og hafa þeir vart talast við síðan.

Um flesta allt er ég ósammála Ögmundi í stjórnmálum en hann er hins vegar ekkert ólíkindatól.

Hann er ekki eins og Steingrímur, Svandís, Katrín og fleiri forystumenn Vinstri grænna sem sjást aldrei fyrir. Þau seldu stefnu flokksins fyrir ráðherraembætti. Hann barðist gegn Icesave samningunum sem þjóðin felldi í tvígang. Fyrir þá baráttu verður nafn Ögmundar skráð stórum stöfum í Íslandssögunni.

Hins vegar er Ögmundur síður en svo saklaus hugsjónamaður. Hann á margt á samviskunni.

• Kærunefnd jafnréttismála úrskurðaði í ágúst 2012 að hann hefði sem innanríkisráðherra brotið lög er hann skipaði karl en ekki konu í embætti sýslumanns á Húsavík.
• Ögmundur gerði ekkert vegna verðtryggingarinnar meðan hann var ráðherra og alþingismaður í meirihluta Vinstri grænna og Samfylkingarinnar.
• Hann stóð að skattahækkunum á almenning sem átti um sárt að binda vegna hrunsins.
• Ögmundur stóð að því með ríkisstjórninni að einkavæða íslandsbanka og Arion banka sem hreinlega voru gefnir kröfuhöfum bankanna.
• Ögmundur gerði enga athugasemd vegna Árna-Páls laganna sem sett voru til höfuðs skuldurum en til hagsbóta fyrir skuldaeigendur.
• Ögmundur samdi sem heilbrigðisráðherra við einkafyrirtæki í sama heilbrigðismálum en sér rautt vegna svipaðra samninga núverandi ríkisstjórnar.

Ögmundur er málugur maður, segir oft meira en hann getur staðið við. Orðafjöldinn er mikill en efnislega er mál hans oft rýrt en hann er ansi sannfærandi meðan aðrir komast ekki að.

Blaðamaður telur fjóra vinstri menn vera marktækt úrtak

Visir.is stundar síst af öllu hlutlausa blaðamennsku, oftar er ekki er hún frekar vinstrisinnuð. Í dag má sjá þessa fyrirsögn:

Söguskoðun Hannesar Hólmsteins fær falleinkunn á Facebook.

Blaðamaðurinn Stefán Ó. Jónsson skrifar „fréttina“ og fjallar um grein eftir Hannes Hólmstein Gissurarson í Morgunblaðinu í dag. Tilefni hennar er að tuttugu og fimm ár er síðan Davíð Oddsson myndaði ríkisstjórn Sjálfstæðisflokksins og Alþýðuflokksins.

Blaðamennska Stefáns er ekki merkileg. Hið eina sem hann gerir er að leita uppi á Facebook fjóra vinstri menn í þjóðfélaginu og birta álit þeirra á grein Hannesar.

Þetta eru Óðinn Jónsson, dagskrárgerðarmaður á Ríkisútvarpinu, Egill Helgason, dagskrárgerðarmaður, Anna Sigrún Baldursdóttir, aðstoðarmaður forstjórar Landspítalans, Heiða B. Heiðars, bloggari, og Illugi Jökulsson, dagskrárgerðarmaður og rithöfundur. 

Auðvitað er enginn þessara vinstri manna er hrifinn af grein Hannesar enda hafa þau hingað til hvorki talist til aðdáenda hans eða Davíðs Oddssonar. Engu að síður telur Stefán, blaðamaður, að úrtakið sé nóg til að komast að þeirri niðurstöðu að grein Hannesar fái „falleinkunn á Facebook“.

Þetta þykir nú ekki merkileg blaðamennska og ég er nokkuð viss um að geta fundið fjóra á Facebook sem eru sammála mér, rétt eins og Stefán fann fjóra sem eru sammála honum um greinina hans Hannesar.

Verra er þó að menn eins og Stefán fái að vaða um á visir.is og viðra pólitískar skoðanir sínar og birta þær sem „frétt“. Auðvitað er tómt rugl að leyfa slíkt. Hins vegar er arfaslök fréttastjórn á Fréttablaðinu og visir.is enda stefnan sú að mikið magn „frétta“ er betra en gæði þeirra. Meira að segja blaðamennirnir eru þessarar skoðunar.

Yngsta fólkið ætlar að kjósa Ólaf Ragnar

Margir leggjast gegn framboði Ólafs Ragnars Grímsson og hafa kallað forsetatíð hans „þrásetu“. Þar að auki hefur verið bent á að ung fólk sem fær nú að kjósa forseta þekki ekkert annað en Ólaf Ragnar sem forseta. Og sumir ná ekki svefni vegna þessarar óhæfu.

Ólafur Ragnar nýtur mestrar hylli hjá yngstu kjósendunum, Guðni höfðar til þeirra sem eru 45 ára og eldri en enginn yngstu svarenda ætlaði að kjósa hann og Andri Snær á mestan stuðning hjá þeim sem eru milli 25 og 44 ára.

Þetta er á vef Ríkisútvarpsins þar sem sagt er frá niðurstöðum nýrrar skoðanakönnunar. Í henni fær Ólafur Ragnar yfirgnæfandi fylgi. Sá frambjóðandinn sem næst kemur fær 15%. Væri Guðni, sonur Jóhannesar heitins íþróttakennarans míns í MR, í framboði, fengi hann 25% atkvæða.

Öllum á óvart vill unga fólkið kjósa Ólaf Ragnar, setur „þrásetuna“ ekkert fyrir sig.

Er þetta ekki bara ágætt? Ekki síst að vinstri flokkarnir hafa barist hatrammlega gegn framboði forsetans og sýnt honum megnustu fyrirlitningu og óvirðing. Allt hefur þetta snúist gegn þeim.

Enn og aftur verður Gylfi Magnússon sér til skammar

Þeir sem notfæra sér svona brögð geta haft forskot á aðra og þar með heltast hinir úr lestinni í samkeppninni. Þannig að við getum endað með helsjúkt samfélag sem ég held því miður að sé ekkert fjarri lagi sem lýsing á efnahagslífinu.

Þetta segir Gylfi Magnússon, hagfræðingur og ráðherra í ríkisstjórn Jóhönnu og Steingríms. Hann segir ofangreint í viðtali við Ríkisútvarpið.

Þessi maður hótaði þjóðina að greiddi hún atkvæði gegn Icesave samningunum á sínum tíma hélt því fram að Ísland gæti orðið sem „Kúba norðursins“, enginn vildi eiga hér viðskipti nema þjóðin og ríkisstjóður tækju ábyrgð á skuldum gjaldþrota banka.

Þetta var misheppnaður pólitískur áróður, undirbeltishögg. Tilangurinn var einfaldlega sá að hræða fólk til að greiða atkvæði á „réttan“ hátt.

Mér finnst eiginlega nóg komið af Gylfa Magnússyni og hans nótum. Hræðsluáróðurinn er þvílíkur að engu tali tekur. Nú talar hann um „helsjúkt samfélag“ og á við það sem þú, ágæti lesandi, og við öll búum í.

Ég hef búið hér alla mína ævi að frátöldum nokkrum árum við nám og vinnu í útlöndum. Allan þennan tíma hafa verið fréttir af skattsvikum, glæpum og annars konar vandræðum í þjóðfélaginu. Á slíku taka yfirvöld, lögregla og dómstólar.

Íslenskt samfélag er langt frá því að vera helsjúkt þó svo að einhverjir séu dæmdir í fangelsi fyrir stuld, smygl, þjófnað, líkamsárásir, skattsvik eða stundi þann ljóta leik að fela eignir sínar í útlöndum svo þeir þurfi ekki að greiða skatt af þeim hér á landi.

Við almenningur „þjáumst“ ekkert vegna einhverra aflandsvæðingar örfárra, ekki frekar en skattsvik örfárra valdi okkur vandræðum í daglegu lífi. Við leggjum einfaldlega traust okkar í þessu tilviki á skattayfirvöld og dómstóla, rétt eins og við treystum lögreglunni og saksóknara um að koma böndum á aðra glæpamenn.

Alhæfing um að samfélagið sé „helsjúkt“ er ekkert annað er ruddaskapur og fyrirlitning á þeim stóra meirihluta sem stendur sig, skilar sköttum, rekur fyrirtæki, sinnir launuðum störfum af heilindum og dugnaði, hvort sem þeir eru atvinnurekendur eða launþegar.

Gylfi Magnússon er enn í pólitík og honum ferst það jafn illa og þegar hann var í ríkisstjórn. Hann er einfaldlega höfundur skröksagna og dreifir þeim að hætti óvandaðra manna. 

Ég hef þá trú að langflestir Íslendingar hafi megnustu skömm á svona málflutningi. Enn meiri skömm er að því að svona maður sé í þeirri stöðu að uppfræða ungt fólk.

Kaldrifjað að reka fólk út á guð og gaddinn

Enn og aftur sendum við að því er virðist gott og vandað fólk úr landi, fólk sem flestir myndu ætla að geti komið að miklu gagni, dugandi fólk. Og ekki nóg með það. Reglurnar eru þannig að engum kemur það við hvað verður um fólkið, hvort það lendir á götunni eða í enn verri aðstæðum heldur en hægt er að ímynda sér. 

Vitað er að fjölmargir þeirra sem koma hingað til lands og þykjast vera á flótta en er sannarlega vandræðafólk, svo ekki sé tekið dýpra í árinni. Sumir eru ekki til friðs, hvorki á þeim stað sem það er vistað eða annars staðar í samfélaginu.

Fjölmargir segja að lögin eigi að ráða en ekki mat einhverra á aðstæðum og einkennum þeirra einstaklinga sem um ræðir. Þetta er kaldrifjað viðhorf sem og framkvæmdin. Samt metum við fólk daglega, hæfni þess og lunderni. Af hverju skyldi ekki vera hægt að meta hjartalag þess fólks sem sækir hér um landvistarleyfi? Eða eiga gagnaugun ein að gilda?

Mér finnst útilokað að hægt sé að sætt sig við að heiðarlegu og góðu fjölskyldufólki sé vísað á dyr. Það er siðferðilega rangt að vísa fólki út á guð og gaddinn. Í þeim verknaði felst enginn kristilegur kærleikur sem svo margir vilja trúa að þjóðfélag okkar byggist á.

Þvert á móti er þetta rangt og gengur þvert á það sem manni var innrætt í æsku og allar götur síðan.

Finnst fólki þetta háttalag í lagi? Ef svo er ekki, af hverju heyrist engin rödd mótmæla?

Seldu gullhring fyrir svefnstað

Viltu vinna milljarð og vinninginn heim ...

Hér er einstaklega gott dæmi um arðvænlegan og skemmtilegan samkvæmisleik. Að vísu er aðgangur að honum takmarkaður, ekki fyrir mig og mína líka. Þeir sem fá leyfi til að leika sér geta búist við miklu fjöri. Að vísu kunna lífsskilyrði okkar hinna að skerðast eitthvað, en það skiptir engu máli. Einhvers staðar þurfa peningarnir að vera. E'þaki?

Leikurinn er útlistaður á Fésbókarsíðu Ragnars Önundarsonar:

Viltu "vinna" milljarð ? Viltu svo "vinninginn heim" ? Þá er þetta aðferðin:

1. Þú stofnar „eignarhaldsfélag“ og tekur milljarð að láni hjá kunningja þínum í bankanum eftir að hafa borgað "bónus" til hans með "þóknun skv. gjaldskrá".
2. Þú stofnar „aflandsfélag" í Panama eða Tortóla með aðstoð kunningja þíns í bankanum og millifærir það sem eftir er af milljarðinum þangað.
3. Þú sérð enga leið til að eignarhaldsfélagið geti borgað afborganir og vexti og það fer í þrot. Bankinn afskrifar lánið þegjandi og hljóðalaust þrátt fyrir að hafa allar upplýsingar um hvað varð um peningana og hvert þeir fóru. Þú borgaðir svo góðan „bónus" að þeir fara ekki að vera með nein leiðindi.
4. Til öryggis stofnarðu fleiri aflandsfélög með aðstoð erlends banka og millifærir áfram nokkrum sinnum í þeirri von að það „snjói í sporin". Allt kostar þetta og þú þarft nú sjálfur að lifa eins og aðrir, svo nú "áttu" bara 900 millur.
5. Þú bíður í nokkur ár en svo sérðu tilboð Seðlabankans um að taka þátt í gjaldeyrisútboði. Þú tekur því og færð þriðjungs ábót á „vinninginn" og átt allt í einu 1.200 milljónir. Seðlabankinn tryggir þèr nafnleynd svo ekki sé unnt að lesa saman nöfn þáttakenda við afskriftalistana.
6. Þú kaupir þér teinótt jakkaföt og gerist „fjárfestir". Ásamt félögum þínum kaupir þú banka af ríkinu, sem gleðst yfir vel heppnaðri einkavæðingu og lýsir yfir sigri og fagnar að samkeppni virðist komin í bankaþjónustu
7. Þú ert kosinn formaður bankaráðs og lætur bankann sinna ýmsum menningar- og velferðarmálum og flytur ávörp af því tilefni.
8. Þú ert sæmdur Riddarakrossi hinnar íslensku Fálkaorðu í boði hjá Forseta Íslands.
9. Þú gerir samkomulag við kollega þína í hinum bönkunum um að bankarnir láni ykkur í kross, svo þið þurfið ekki að skulda í eigin banka. Það er ekkert óeðlilegt við það, þú ert jú „fjárfestir".
10. Þú tekur 10 milljarða að láni og ... sjá liði 1-8, nema nú er það Stórriddarakross auðvitað.

Hver er þessi Guðni Felds?

Til að halda spennunni er ég enn að hugsa um að bjóða mig fram til forseta. Set það ekkert fyrir mig þó enginn hafi heyrt mín getið og ég hafi alla tíð reynt að vera sennilegur.

Feldurinn fer mér vel og hugsanlegt að ég verði undir honum þar til í haust. Það gerir sosum ekkert til.

Nú er ég eiginlega að tína saman spakleg orð til að nota í kosningabaráttunni. Pant nota allt sem hljómar vel og lítur fagurlega út á prenti.

Hver eru annars þessi Sigrún og Guðni Felds? Eru þau hjón sem ætla að bjóða sig fram til forseta maka hans. Mér finnst hann svo líkur kallinum sem ber út Fréttablaðið heim til mín.

Sigrún og Guðni enn að meta stöðuna

Dónaskapur Svandísar Svavarsdóttur gagnvart þjóðinni

Útilokað er að halda því fram að Svandís Svavarsdóttir, fyrrum ráðherra Vinstri grænna og alþingismaður sé hugsjónamaður. Hún seldi skoðun sína á ESB og fékk í staðinn ráðherrasæti í ríkisstjórn Jóhönnu og Steingríms.

Um þessar mundir er hún afar hávær í gagnrýni sinni á ríkisstjórn Framsóknar og Sjálfstæðisflokksins og telur sig vita manna best um vilja þjóðarinnar.

„Maður er nátt­úru­lega hissa, svo ekki sé fast­ar að orði kveðið, að ekki sé hægt að setja ein­fald­lega niður þenn­an dag og ég skil það ekki að það sé búið að halda tvo fundi í stjórn­ar­ráðinu með stjórn­ar­and­stöðunni og afrakst­ur­inn skuli enn vera sá að það sé ennþá loðið og lævi blandið hvenær verður kosið,“ sagði Svandís. „Mér finnst þetta dóna­legt gagn­vart þjóðinni,“ bætti hún svo við.

Þetta segir Svandís í sjónvarpsþætt í morgun samkvæmt endursögn mbl.is. Hún tilheyrir drjúgum minnihluta á Alþingi en talar eins og hennar sé valdið, mátturinn og dýrðin. Þetta er konan sem seldi stefnu síns flokks fyrir sæti í ríkisstjórn. Og ekki nóg með það.

Það var hún sem sýndi þjóðinni í tvígang þann dónaskap að segja ekki af sér þegar búið var að fella Icesave samningana undan henni og ríkisstjórninni sem hún sat naglföst í.

Hún og félagar hennar einkavæddu bankanna á ríkisstjórnartíma sínum á þann hátt að kröfuhafar þeirra fengu þá gefins. Og til þess að sykra nú dálítið gjöfina fengu þeir afslátt af íbúðaskuldum heimilanna í landinu svo bankarnir gætu hagnast enn betur á gjöfinni.

Þessari konu ferst að skálda upp dónaskap á núverandi þingmeirihluta. Hið eina sem Svandís gæti í raun og veru gagnrýnt meirihlutann fyrir er að stytta yfirstandandi kjörtímabil og kjósa í haust í stað þess að kjósa eftir eitt ár. Það er eina ávirðingin sem hún hefur en notar ekki.

Svandís er ekki þjóðin en hún þykist vera það.

 

Dónaskapur gagnvart þjóðinni

Hin óglöggu skil á milli fréttar og skoðunar blaðamannsins

Andri Snær Magnason, rithöfundur og frambjóðandi til embættis forseta Íslands, fer nokkuð mikinn í pistli sem birtist í Fréttablaðinu í morgun. Hann segir lýðræðið virka vegna þess að kjarni þess sé óvissan.

Nú er sá tími í sumum fjölmiðlum að blaðamenn eru ekki lengur milliliðir, heldur beinir þátttakendur í samfélagsumræðunni, sérstaklega stjórnmálum. Ofangreint er úr frétt Fréttablaðs dagsins og þar túlkar Kolbeinn Tumi Daðason, blaðamaður orð Andra Snæs Magnasonar, forsetaframbjóðanda en hann skrifar grein í blaðið í dag. Þetta er aðeins lítið dæmi um það sem er að gerast í blaðamennsku hér á landi.

Ég hef lesið grein Andra Snæs en get ómögulega tekið undir að hann „fari mikinn ...“. Þvert á móti er þetta enn ein greinin sem miðast við að berja á móframbjóðandanum, núverandi forseta. Ekkert merkilegri en það sem aðrir frambjóðendur segja. Þessi tilvitnun er þó ekki aðalatriðið.

Beinar túlkanir blaða- og fréttamanna á samfélaginu eru orðnar frekar algengar og skilin á milli skoðana blaðamanna og frétta verða því oft ansi óglögg. Þannig er lesandinn nauðbeygður að setja sig í þá stöðu að vera á varðbergi, vera gagnrýninn og hafa til að bera næga þekkingu til að átta sig á því sem um er fjallað. Sé hann ekki þannig vopnum búinn tekur hann öllu trúanlegu eins og yfirleitt er með prentað mál. Við trúum því sem á prenti stendur eða heyrum í útvarpi eða sjónvarpi. Þann trúnað er auðvelt að misnota. Þetta er hins vegar ekki góð blaðamennska, þvert á móti.

Hér áður fyrr sátu fréttastjórar í glerbúrum sínum og tóku við greinum blaðamanna, lásu þær yfir, mátu hvernig fréttin var skrifuð og hver efnistökin væru. Síðast en ekki síst var málfarið virt. Þetta virðist ekki gerast lengur. Aginn er fokinn út í veður og vind, krafan er um magn en ekki gæði. Allir geta orðið blaðamenn svo framarlega sem þeir kunna fingrasetningu á lyklaborði og geti nokkurn veginn skammlaust notað tölvu.

Nú setja blaðamenn fréttir inn á tölvukerfi fjölmiðla sinna en enginn les yfir, enginn gætir samræmis. Ekki-frétt getur jafnvel orðið stórfrétt og aðrar mikilvægar og stórmerkilega fréttir eru faldar eða birtast ekki, rétt eins og gerist þessa dagana hjá Fréttablaðinu.

Lengi var sú skoðun uppi hér á landi að markmiðið með rekstri fjölmiðla væri eitthvað háleitara en að selja auglýsingar. Þær eru vissulega mikilvægar, en efnið, maður lifandi, efnið og efnistökin. 

Hvenær varð það eiginlega hlutverk blaða- og fréttamanna að innræta lesendum skoðanir sínar? 

Myndin er tekin traustataki.

Halla Tómadóttir skipar sér á bekk með Donald Trump ...

En ég er óneitanlega ekki stolt af því að sitjandi forseti skuli skipa sér á bekk með einræðisherrum eins og Mugabe.

Þetta segir Halla Tómasdóttir, forsetaframbjóðandi, í viðtali við visir.is. Ekki virðist frambjóðandinn vera sérstaklega vel að sér í heimsmálunum. Hún ber forseta Íslands sem er lýðræðislega kjörinn samkvæmt lögum sem sett eru af lýðræðislega kjörnum þingmönnum á löggjafarþingi lýðveldisins saman við Robert Gabriel Mugabe forseta Zimbambwe.

Mugabe þessi er allt annað en lýðræðislega þenkjandi maður jafnvel þótt hann hafi fyrst náð kjöri í almennum kosningum árið 1980. Hann stóð fyrir þjóðernishreinsunum snemma á valdaferli sínum þar sem 20.000 manns voru myrtir. Hann hefur ríkt með spillingu, falsað úrslit kosninga og miskunnarlaust látið drepa andstæðinga sína unnvörpum.

Halla Tómasdóttir setur Robert Gabriel Mugabe á sama stall og Ólaf Ragnar Grímsson. Þessi orð sæma ekki forsetaframbjóðanda eða öðru upplýstu fólki.

Hún getur ekki með nokkru móti réttlætt orð sín með öðru en þeim fjölda ára sem þjóðin hefur lýðræðislega kjörið Ólaf Ragnar í embætti.

Röksemdafærsla hennar er svona eins og að segja að Halla Tómasdóttir skipi sér á bekk með öfgamönnum eins og Donald Trump. Og rökstuðningurinn; þau eru bæði ljóshærð.

Svona röksemdafærsla gengur ekki.

Enn skrökvar Egill Helgason ...

Davíð Oddsson var orðinn mjög heitur að fara í forsetaframboð. Honum mun ekki hafa vaxið það í augum að takast á við Andra Snæ Magnason. Davíð er náttúrlega vanur að fara í kosningabaráttu – og hafa sigur. Hann hefði sett upp sparisvipinn í kosningabaráttu, þótt hann hafi sýnt aðrar hliðar í ritstjórnarskrifum í Morgunblaðinu.

 

Vinstrimenn mega skrökva, fara með hálfsannleika eða bara giska. Allt er þeim leyfilegt og enginn maldar í móinn, allra síst „virkur í athugasemdum“. Ofangreint er úr pistli Egils Helgasonar á vefmiðlinum eyjan.is og auðvitað er það tóm vitleysa sem hrekkur upp úr Agli.

Ég hef það hins vegar frá áreiðanlegum heimildum, raunar fleiri en einni, að það hefur aldrei flögrað að Davíð Oddsyni að fara í forsetaframboð. Ástæðan er einföld: Embættið er ekki áhugavert, jafnvel þó núverandi forseti hafi reynt að móta það eftir eigin tilfinningum. Slíkt hefði Davíð Oddsyni aldrei dottið í hug að gera, hann er lögfræðingur og ber meiri virðingu fyrir stjórnarskránni en svo. Fyrir marga aðra kann vel launað innidjobb áhugaverður kostur.

Hins vegar ber Davíð ekki skoðanir sínar á torg umfram það sem kann að koma fram í skrifum hans í Morgunblaðinu. Þar af leiðandi er auðvelt fyrir vinstri menn eins og Egil Helgason að bera það á torg sem honum hentar. Raunar er það þannig að Egill hefur hatast við Davíð Oddsson allt frá öndverðu og sjaldnast haft eitthvað jákvætt um hann að segja.

Í ljósi þessa ber að skoða skrif Egils Helgasonar um Davíð Oddsson, aðra Sjálfstæðismenn og Sjálfstæðisflokkinn.

 

Sumardagurinn fyrsti er formlega vorsins fyrsti dagur

Ég óska lesanda mínum gleðilegs sumars. Í tilefni sumarkomunnar langar mig til að endurtaka það sem ég hef áður sagt um þennan forna sið okkar að halda upp á hana.

Sumardagurinn fyrsti markar upphaf vors en margir átta sig ekki á því að vor og sumar eru af sama meiði, rétt eins og haust og vetur. Samkvæmt skilningi forfeðra okkar hefst sumarið á vori, rétt eins og veturinn á hausti.

Vorið kemur ekki á Íslandi í mars eða byrjun apríl. Þetta er óskaplega hvimleiður misskilningur þeirra sem komnir eru úr tengslum við veður landsins og láta sér duga að fylgjast með því út um stofu- eða bílglugga. Forfeður okkar fundu upp sumardeginum fyrsta og einhvern tímann var stungið upp á því að hann yrði fyrsti fimmtudagur eftir 18. apríl. Sem barn var ég látinn muna að þessi ágæti dagur væri alltaf fimmtudagur. 

Oft snjóar á vorin. Tilgangslaust er að væla út af snjó á sumardaginn fyrsta. Nafnið sem þessi dagur ber er tilbúningur og til þess að gera ófullkomin tímasetning miðað við gang náttúrunnar hverju sinni. Hann er aðeins viðmiðun.

Gerist það, sem svo iðulega hendir, að það snjói á sumardaginn fyrsta eða frost sé á þeim degi eða síðar er það einungis gangur náttúrunnar og skýr merki um að við ættum að skoða stöðu landsins á hnettinum áður en farið er að agnúast út í það sem við ráðum engu um.

Halli jarðar veldur því að smám saman nær sólin að losa um tök vetrarins og eftir því sem líður mun sólin ná að verma landið og gróðurinn tekur þá við sér. Skipir þó litlu þó lítt sjáist til sólar, hnötturinn hallar undir flatt og áhrif hennar eru óumdeilanleg.

Þeim sem eru óhressir með ofangreindar skýringar get ég gefið tvö ráð. Annað hvort er að flytja til annarra landa þar sem veðráttan hugnast fólki betur eða halda áfram tilverunni á skerinu okkar og hætta bölvaðri neikvæðni. Á Íslandi er hlýrra að sumarlagi en um vetur, en vonandi verður aldrei veðurfar hér eins og í Suður-Evrópu.

Fyrir þá sem aðhyllast seinni kostinn bendi ég á að veðrið er alltaf miklu skárra en það virðist þegar staðið er innan við stofugluggann.

Fjölmargir þeirra sem njóta útivistar halda því fram að veður sé fyrst og fremst huglægt ástand, síður raunverulegt. Um leið og fólk venst útiverunni kemur í ljós að veðrið á Íslandi er bara ágætt. Þetta heitir að lifa með því sem við höfum og getum ekki breytt. Það gerðu forfeður okkar og skyldum við ekki get gert það sama? Nema við séum svoddan bölvaðir aumingjar.

Og enn og aftur, gleðilegt sumar.

Rannsóknarnefnd um skattaskjól verður pólitískar nornaveiðar

Rannsókn vegna skattaskjóla íslenskra ríkisborgara eða fyrirtækja er best komin hjá skattafyrirvöldum og rannsóknarlögreglu. Alþingismenn er varla sérfræðingar í skattamálum.

Hætt er við því að rannsóknarnefnd sem Alþingismenn skipa verði fyrst og fremst pólitísk nefnd og gagnslaus í þeim efnum. Sama er þó þingið skipi rannsóknarnefnd skipaða utanþingsmönnum. Þetta verður alltaf pólitísk nefnd sem stunda munu nornaveiðar og brennur á torgum.

Skynsamlegast er að halda sig við stofnanir íslenska lýðveldisins sem sérhæfa sig í rannsókn á lögbrotum.

Raunar sjá allir í gegnum svona tillögu. Hún er sett fram af pólitískum hvötum, síst af öllu til að leiða fram sannleikann og koma skattsvikurum fyrir dóm.

Spurðu út í rannsóknarnefnd

Ótrúlega heimskuleg ekki-frétt Morgunblaðsins

Ólafur Ragnar Grímsson hefur fimm sinnum verið réttkjörinn í lýðræðislegum kosningum sem fram hafa farið samkvæmt lögum sem sett hafa verið af lýðræðislega kjörnu Alþingi. Hvað kemur Morgunblaðinu til að setja fram „frétt“ þar sem hann er settur í hóp með einræðisherrum og skíthælum? Er verið að gera lítið úr manningum, embættinu sem hann gegnir eða fólkinu sem kaus hann?

Þetta er ekki blaðamennska heldur eitthvað allt annað. Mann skortir eiginlega orð gagnvart svona framsetningu í blaði sem vill og er oftast virðulegt og sanngjarnt í fréttaflutningi. Hér setur blaðið svo sannarlega niður við þetta tilræði að mannorði forsetans og þess embættis sem hann gegnir.

Aðferðafræðin er svona álíka vitlaus eins og að flokka menn saman eftir því hvort þeir eru örvhentir eða rétthentir, dökkhærðir, ljóshærðir eða hárlausir. Vissulega gæti samanburðurinn verið óheppilegur fyrir suma en hann er jafnmikið út í hött og „fréttamennska“ Morgunblaðsins.

Framsetning fréttarinnar er slík að Morgunblaðið getur ekki annað en beðið forsetann afsökunar sem og lesendur sína.

Ólafur í hópi með einræðisherrum

Er ólýðræðislegt ef sami maður er oft kjörinn forseti?

Furðuleg er sú afstaða að forseti megi ekki vera við völd í sex kjörtímabil. Þetta segir Birgitta Jónsdóttir, þingmaður Pírata. Hún talar oft um lýðræði en skilningur hennar á því virðist nú ekki rista djúpt.

Ég sé ekkert að því þótt sami maður sé forseti svo lengi sem hann fær fái meirihluta atkvæða í hvert skipti sem hann býður sig fram. Í því felst lýðræðið.

Hins vegar má alveg binda í lög að sá einn kjöri verði kjörinn sem fær meira en helming atkvæða miðað við þá sem eru kjörskrá. Ekki miða við kjörsókn. Þá lendum við í sömu vitleysunni og með flugvallakosninguna í Reykjavík og kosningu um stjórnarskrárhugmyndir stjórnlagaráðs að léleg kjörsókn sé ásættanleg.

Raunar er það svo að Birgitta heldur því þar að auki fram að hér á land geti minnihlutinn Alþingis ráðið þvert á það sem meirihlutinn vill.

Þetta með forsetakosningar og þingræðið ber ekki vott um að hún skilji eðli lýðræðisins. Miklu frekar að hún beygi það og beygli svo það virðist styðja skoðanir hennar.

Vonandi sjá kjósendur í gegnum svona ómerkilegan málflutning.

Ólafur Ragnar er ekki meðframbjóðandi Hrannars Péturssonar

Líklega er Hrannar Pétursson að misskilja framboðstilkynningu Ólafs Ragnars Grímssonar, forseta Íslands frekar illilega. Sá síðarnefndi var ekki að taka ákvörðun um að bjóða sig fram með Hrannari Péturssyni, hvað þá einhverjum öðrum.

Ólafur Ragnar er mótframbjóðandi Hrannars Péturssonar. Þeir bjóða sig fram á móti hvorum öðrum. Síst af öllu eru þeir meðframbjóðendur.

Gera verður kröfu til þess að frambjóðandi til forseta Íslands tali rétt mál svo hann verði nú ekki misskilinn. 

„Velkominn í slaginn“

Leyfilegt að hjóla yfir gangbraut

Á vefmiðlum hefur sú skoðun verið viðruð að ekki megi hjóla yfir gangbraut heldur skuli hjólreiðamaður leiða hjól sitt. Umræða um þetta hefur spunnist upp vegna þess að Ómar Ragnarsson lenti í því að bíll ók á hann þar sem hann hjólaði yfir gangbraut.

Fleirum en mér þykir þetta fráleit túlkun á umferðalögum. Fyrir réttu ári svaraði fræðslustjóri hjá Samgöngustofu hins vegar spurningunni um rétt hjólafólks á sebrabrautum yfir götu. Svarið var þetta:

Gangbraut er skilgreind í umferðarlögum sem „Sérstaklega merktur hluti vegar, sem ætlaður er gangandi vegfarendum til að komast yfir akbraut“.

Annars staðar þar sem fjallað er um gangbraut í lögunum er alltaf gert ráð fyrir að ekki sé aðrir en gangandi vegfarendur sem fara yfir akbrautina á gangbraut.

Í lögunum segir einnig „Heimilt er að hjóla á gangstétt og gangstíg, enda valdi það ekki gangandi vegfarendum hættu eða óþægindum. Hjólreiðamaður á gangstétt eða gangstíg skal víkja fyrir gangandi vegfarendum.“

Ekki er gangbraut þar með í upptalningunni og því má ætla að ekki skuli hjólað yfir á gangbraut heldur hjól leitt yfir. [...]

Má þá ætla að hjólreiðamaður fyrirgeri rétti sínum um forgang ef hann hjólar yfir sebramerkta gangbraut.

Þessi lögskýring stenst ekki. Með beinni lögjöfnun má álykta sem svo að gangbraut sé ekkert annað en framlenging á gangstétt eða gangstíg. Þar með ætti að vera leyfilegt að hjóla yfir gagnbraut rétt eins og að hjóla á gangstíg.

Um forgang er fjallað í tilvitnaðri klausu í lögunum þar sem segir að hjólamaður skal víkja fyrir gangandi fólki.

Hins vegar segir ekkert í lögunum aki bíll á hjólamann á gangbraut. Allt bendir til þess að réttur hans sé þá hinn sami og gangandi vegfaranda.

Að þessu sögðu má álíta sem svo að hafi Ómar Ragnarsson sýnt tilskilda varúð er hann hjólaði á rafmagnshjóli sínu út á gagnbrautina sé ökumaðurinn sem ók á hann bótaskyldur. Undir þetta tekur Sigurður M. Grétarsson í athugasemdadálki vegna fyrri pistils um Ómar. Sigurður segir:

Í það minnsta gerir lögregla ekki athugasemd við það og ekkert tryggingafélag hefur reynt að koma sér undan bótaskyldu þegar bílar tryggðir hjá þeim hafa ekið niður hjólreiðamenn sem hafa hjólað yfir gagnbraut. Ég sjálfur hef lent tvisvar í árekstri við bíl við slíkar aðstæður. Í öðru tilfelli gerði viðkomandi ökumaður tilraun til að koma sökinni yfir á mig en niðurstaða tryggingafélaganna var sú að ég væri í rétti. Í hinu tilfellinu vísaði ökumaðurinn einfaldlega á tryggingafélagið sem viðurkenndi bótaskyldu og greiddi mér tjónið. Þeir sem halda því fram að það beri að leiða reiðhjól yfir gangbraut eiga sér fáa fylgismenn meðal sérfræðinga í umferðalögum.

Þetta er enn ein staðfestingin á því að hjólamönnum sé heimilt að hjóla yfir gangbraut. Önnur túlkun á þessu hlýtur að vera tóm vitleysa.

Hjólreiðamönnum hefur fjölgað mjög mikið á undanförnum árum og ef ætlunin er að túlka umferðalögin svo þröngt að stíga þurfi af baki og ganga yfir gangbraut þá er það þvert gegn þeirri hagkvæmni sem hjólreiðar vissulega eru.

Svo má alveg íhuga að bæta umferðarlögin hvað varðar hjólreiðar og einnig gangandi umferð. Sérstaklega ber að leggja áherslu á að hjóla- og göngufólk haldi sig hægra megin á göngustíg og gangstéttum. Margir ganga og hjóla vinstra megin og valda þannig vandamálum og hættu.