Sigurinn var enginn tilviljun

Þetta var stórkostlegur leikur hjá íslenska handboltalandsliðinu. Leikurinn var svo hrikalega spennandi að ég þurfti að fara í annað herbergi á meðan. Hélt að nú væri runninn upp slæmi kafli íslenska landsliðsins. En mikið hafði ég ánægjulega rangt fyrir mér.

Horfði síðan á síðustu mínúturnar og svo aftur á leikinn í endursýningu á dönsku stöðinni. Þá hafði ég áttað mig á varnartaktík liðsins. Logi Geirsson upplýsti um hana í spjalli eftir leikinn og fyrir vikið varð mér létt. Greinilegt að landsliðsþjálfarinn og menn hans fara með vísindalegri nákvæmni yfir leiki andstæðinganna og útfæra sinn leik með hliðsjón af niðurstöðunum.

Sigurinn á franska landsliðinu var þess vegna enginn tilviljun. Hann var niðurstaða rannsókna og skipulagningar sem leikmenn fóru eftir að fullu og svo hjálpar auðvitað til þessi ógnarsterki liðsandi sem er í liðinu. 

Til hamingju, landsliðsmenn og þjálfari. 

„Við þurfum að vera auðmjúkir“

Ekki kveikja eld á grónu landi

Hér áður fyrr var svo hatrammlega barist gegn því að kveiktir væru eldara á gróinni jörð að það jaðraði við öfgar. Engu að síður hafði þessi áróður tilætluð áhrif og nú er svo komið að enginn gerir það lengur.

Meðfylgjandi mynd er úr auglýsingu sem birtist í Morgunblaðinu í morgun. Á henni logar eldur í sviðnu grasi og ungur maður grillar kalkúnapylsur á priki. 

Þessi mynd er ekki boðleg og alveg ótrúlegt að auglýsingastofa skuli senda þau skilaboð út að í lagi sé að kveikja elda á grónum svæðum.

Ef við ætlum að grilla, gerum það ekki á jörðinni. Notum grill eða förum af gróðrinum og kveikjum eldinn á möl þar sem engin hætta er á að hann berist í gróður.

Góð umgegni ferðamanna er gríðarlega mikilvæg og allir sem nálægt ferðaþjónustu koma, gistiaðilar, umhverfissamtök, þjónustuaðilar og umsjónaraðilar lands leggja ríka áherslu á að fólk kveiki ekki elda á grónu landi. Ástæðan er einfaldlega sú að góður er lengi að ná sér, íkveikjuhætta er talsverð og fátt er meira óaðlaðandi en að koma td. að tjaldsvæði sem er allt flekkótt eftir opna elda.

Slakt fylgi Sjálfstæðisflokksins við kjöraðstæður

Hvað veldur því að Sjálfstæðisflokkurinn er ekki að ná meira fylgi við kjöraðstæður fyrir stjórnarandstöðuflokk? Að ná tæplega 37% fylgi við slíkar aðstæður er ekki viðunandi.

 

Þannig spyr Styrmir Gunnarsson á Evrópuvaktinni og virðist í betra sambandi við flokksmenn en forysta Sjálfstæðisflokksins.

 

Oft kjafta menn um pólitík í heita pottinum og rauna miklu víðar. Undarlega margir kannast við bloggið mitt og stundum fæ ég klapp á bakið og oftar en ekki vilja menn ræða við mig um stjórnmál. Svo kemur fyrir að ég þarf að svara fyrir forystu flokksins, sem ég hef nú aldrei tilheyrt en rennur þó blóðið til skyldunnar að reyna.

 

Oftast er ég spurður að því hvað Sjálfstæðisflokkurinn ætli nú að gera þegar hann kemst til valda. Þeir sem þannig spyrja gætu alveg treyst sér til þess að kjósa flokkinn aftur en vilja fá einhverjar yfirlýsingar um staðreyndir mála. Mér vefst oft tunga um höfuð sérstaklega þegar fólk spyr eftir áferðafallegar útskýringar mínar hvers vegna flokkurinn segi þetta þá ekki berum orðum. 

 

Á flestum brennur atvinnuleysið, skattamál, tekjuskortur, húsnæðisskuldir og álíka. Og ég rek enn og aftur einhverjar ályktanir síðasta landsfundar.

 

En Siggi minn, sagði góð vinkona mín um daginn, en hún er komin á eftirlaun. Þegar Davíð var í stjórnmálum gaf hann út lista með öllu því sem hann ætlaði að gera og dagsetti aðgerðirnar meira að segja. Ef Sjálfstæðisflokkurinn gerir svona þá kýs ég hann aftur, sagði þessi góða kona.

 

Þannig á stjórnmálaflokkur auðvitað að vinna, vera sífellt vakandi og halda baráttumálum sínum að fólki og afla fylgis við þau. Ekki fara í sumarfrí á þessum síðustu og verstu tímum. 

Smálækir á hvolfi ... eða þannig

„Skjannahvítt hrímið meðfram læknum hefur líklegast myndast í næturfrosti á jöklinum,“ segir Oddur Sigurðsson, jarðfræðingur, í þessari frétt á mbl.is. Og auðvitað hefur hann rétt fyrir sér.

Um leið mundi ég eftir svipuðu sem gerðist er við gengum nokkrir ungir piltar yfir Sprengisand í apríl 1981. Við vorum tveir Reykvíkingar og fjórir frá Akureyri, allt stórskemmtilegir félagar, sem böðluðust yfir hálendið, stundum í leiðinda veðri og mótvindi. Þó veðrið færi batnandi eftir því sem á gönguna leið höfðu náttúruöflin ekki sagt skilið við okkur.

Í mars hafði gosið í Heklu. Þegar við vorum komnir að Þórisvatni sáum við að mikil aska hafði fallið og var mjög erfitt að skíða. Raunar fór askan svo illa með sólann á gönguskíðunum mínum að ég þurfti að henda þeim þegar heim var komið.

Síðasta kafla göngunnar var bjart, sól á daginn og stjörnubjart að nóttu. Og auðvitað þýddi það næturfrost. Er sólin náði að lina frosttökin rann stundum vatn yfir snjóinn en kuldinn var nægur til að vatnið fraus hægt í rennsli sínu. Þá urðu til lækjarfarvegir með öfugum formerkjum eða á ég að segja að þeir hafi hreinlega verið á hvolfi ...

Hvítir lágu lækirnir ofan á öskuþöktum snjónum rétt eins og sjá má á efri myndinni. Að öllu jöfnu hefðu þeir átt að grafa sig ofan í snjóinn. Og formin voru fjölbreytt og skemmtileg, rétt eins og frosrósir á rúðu.

Sé neðri myndin stækkuð má sjá að einn félaga minna rennir sér á fullri ferð og ætlar að komast yfir hvíta lækjarsprænuna sem hann hyggur vera vel frosna en þá fór í verra. Skjannahvítt hrímið gaf eftir og hann sökk upp að hnjám ... 

Lækur sprettur upp á miðjum Mýrdalsjökli

Guðmundur Hermannsson kastaði 18,48 m

Við lestur fréttarinnar um íslenska kúluvarparann á Ólympíuleikunum reikar hugurinn aftur í tímann. Í æsku heyrði maður ósjaldan um Guðmund Hermannsson, kúluvarpara, og sá hann keppa. Glæsilegur maður sem allir báru mikla virðingu fyrir ekki aðeins í íþróttum heldur líka sem góður lögregluþjónn. Tvö sumur var ég í svokallaðri sumarlöggu og átti þess kost að hitta æskugoðið nokkrum sinnum.

Besta kast Guðmundar í kúluvarpi var 18,48 metrar árið 1969. Mig minnir þó að kúlan hafi verið aðeins léttari en hún er núna. Það skiptir þó litlu máli. Íslendingar hafa jafnan átt góða íþróttamenn, sumir hafa keppt á Ólympíuleikum eins og Guðmundur og jafnan verið þjóð sinni til sóma.

Guðmundur var íþróttamaður ársins 1967 og margfaldur Íslandsmeistari í sinni grein. 

Óðinn kastaði 17,62 metra

Lítt þekktar náttúruperlur á Íslandi

Um daginn nefndi Ómar Ragnarsson nokkra staði sem honum eru hugstæðir en eiga það sameiginlegt að fáir leggja leið sína á þá. Hann sagði meðal annars og átti við útlenda ferðamenn:

 

Öllum er beint á "Gullna hringinn" og það í svo miklum mæli, að halda mætti að ekkert annað markvert sé að sjá á Íslandi. En því fer víðs fjarri. Undur náttúru Íslands eru enn að mestu óþekkt og þar af leiðandi hvergi nærri metin að verðleikum.

 

Undir þetta má vissulega taka. Ég hef eiginlega alla mína tíða verið ákaflega undrandi yfir þekkingarleysi íslenskra ferðaskipuleggjenda á landinu. Manni sýnist að hver skipuleggjandi fari í forspor hins, svona með örfáum undantekningum.

 

Ómar benti á eftirfarandi staði:

• Gjástykki
• Hveragil í Kverkfjöllum
• Sönghofsdalur
• Dynk
• Gljúfurleitafoss
• Hvanngiljafoss
• Grímsvötn
• Norðurgil við Mýrdalsjökul
• Jökulgil við Torfajökul
• Strandarhellarnir vestan við Þorlákshöfn
• Hraukarnir í Kringilsárrana
• Sauðárhraukar við Sauðárflugvöll
• Grágæsadalur
• Eldvörp

Erfitt er að komast að sumum þessara staða sem Ómar nefnir og dregur það væntanlega úr vinsældum þeirra. Þá þeirra sem ég þekki er ég fyllilega sammála Ómari um.

 

Mig langar að feta í fótspor Ómars og koma með lista yfir þá staði sem mér finnst einstaklega merkilegir en eiga það líka sameiginlegt að fáir leggja leið sína þangað. Í upphafi hélt ég að ég gæti takmarkað mig við ca. sama fjölda og Ómar en það reyndist ómögulegt. Alltaf bættust við staðir sem manni finnst að eigi skilið að komast á listann. Þannig getur hann orðið margfalt lengri en ég læt þessa duga:

• Hattver í Jökulgili skammt frá Landmannalaugum og raunar Jökulgil allt 
• Gjáin fyrir ofan Stöng í Þjórsárdal
• Rauðibotn, Hólmsá og Hólmsárlón
• Hólmsárfossar neðan við Mælifellssand
• Á og foss sem fellur í hvelfingu efst í Fróðárdal, vestan Draugamúla. Einstaklega fallegt er ofan fossins. Þekki ekki nöfn á þessum stöðum
• Rauðisandur
• Spákonufell við Skagaströnd
• Dyrfjöll
• Borgarfjörður eystri
• Vatnsdalur við Heinabergsjökull í Vatnajökli
• Kálfafellsdalur
• Vestrahorn, gönguleiðin undir frá Papaósi að Horni, einnig gönguleiðin upp Kastárdal og í niður skriðurnar við Kambshorn.
• Gönguleiðin um Endalausadal
• Ketillaugarfjall
• Esjufjöll
• Grímsvötn
• Núpsstaðaskógar
• Upptök Bláfjallakvíslar norðan Öldufells
• Þjófadalir
• Heiðmörk

Þessum stöðum er ekki raðað í neina sérstaka röð hérna, rita þá eftir því sem þeir koma upp í hugann. Það er þó staðreynd að fjöldi staða á Íslandi eru tiltölulega óþekktir og fáir leita þeirra vegna þess að þeir vita ekki af þeim.

Fúll þingmaður mætir ekki til innsetningar forseta

Virðing er merkilegt hugtak sem nauðsynlegt er að allir íhugi. Hún virkar eiginlega í báðar áttir og tengist sæmd hvers manns. Til þess að samfélagið gangi snurðulaust fyrir sig er nauðsynlegt að hver og einn beri virðingu fyrir náunganum, eignum annarr, sameignum, fólki sem hefur með höndum ákveðin störf og svo framvegis.

Þetta átti nú ekki að vera neinn heimspekilegur pistill en ástæðan er brýn. Á þessum vettvangi hefur ég oft gagnrýnt ráðamenn og ýmsa aðra. Ég dreg þó enga dul á að ég ber virðingu fyrir embættum ráðherra, þingmanna og annarra og skiptir engu hver gegnir þeim. Sómi minn byggist síst af öllu á einhverjum fúkyrðum um aðra.

Í dag verður Ólafur Ragnar Grímsson settur í fimmta sinn í embætti forseta Íslands. Í sjálfu sér skiptir það engu máli hvort menn hafi kosið manninn eða ekki, hvort þeim líkar við hann eða hatast. Aðalatriðið er að hann gegnir virðulegasta embætti lýðveldisins.

Það er því allsendis ósæmilegt þingmönnum að mæta ekki til innsetningarinnar og síst af öllu er þingmanni boðlegt að segja eftirfarandi: 

Það er að mínu mati úrelt fyrirkomulag að forseti sé settur í embætti í Alþingishúsinu og lagt sé að þingmönnum að vera viðstaddir klæddir í kjól og hvítt. Hér er ekki þinglega athöfn að ræða og þingmönnum ber engin skylda til að vera við innsetningu forseta í embætti. [...]

Ólafur Ragnar Grímsson hefur nánast hótað því að afnema þingræði á Íslandi þegar honum hentar svo að gera og talað mjög fjálglega um vald forseta. Í því ljósi er það meira kaldhæðnislegt að hann skuli settur í embætti í sjálfu þinghúsinu sem hýsir elsta þjóðþing í heimi.

Honum hlýtur að vera skemmt við húrrahróp og fagnaðarlæti kjólfatakæddra þingmanna við innsetninguna í dag, honum til heiðurs.

Þar verð ég ekki. 

Þetta ritar Björn Valur Gíslason, þingmaður og formaður þingflokks VG. Svo litla virðingu ber hann fyrir lýðveldinu og ekki síður lýðræðislegri niðurstöðu forsetakjörs, sem honum var ekki að skapi, að í heift sinni ætlar hann ekki að mæta í viðhöfn sem þó er hluti af starfi hans sem þingmanns. Hann er „fúll á móti“.

Um leið ruglar þingmaðurinn saman embætti forseta Íslands og þeirri persónu sem gegnir því. Hagar sér eins og fúllynt barn sem neitar að koma inn að borða af því að það er ekki pizza og ís í matinn.

Ég held að við Íslendingar þurfum að vanda betur valið á því fólki sem gegnir því virðulega starfi sem þingmennskan er. Svo má alltaf ítreka það sem Guðni rektor sagði í gamla daga að það vantar alltaf duglega menn á sjó. 

Deiliskipulag um Heiðmörk týnt í kerfinu

Það er auðvitað á ábyrgð borgarstjórar, sem æðsta framkvæmdastjóra Reykjavíkur, að stjórnkerfið í Reykjavík gagnist borgurunum. Kannski veit hann það ekki. Má vera að hann sé að máta föt fyrir næstu Gay Pride göngu eða brýna skærin fyrir einhverja vígsluna. Hvað veit ég? Störf borgarstjóra eru mörg og erfið.

Í dag reyndi ég að fara inn á vef hjá borginni sem í auglýsingu er nefndur www.skipbygg.is. Borgin er þó ekki komin í skipasmíðar heldur er þetta skipulags- og byggingarsvið - held ég. Í auglýsingu í Fréttablaðinu í dag er nefnilega auglýst nýtt deiliskipulag um þann hluta Heiðmarkar sem tilheyrir Reykjavík. 

Deiliskipulagi fann ég ekki á þessum tilgreinda vef, sem raunar er ekki til. Linkurinn breytist úr www.skipbygg.is í http://www.reykjavik.is/desktopdefault.aspx/tabid-3817/. Og ég er engu nær um hvernig er verið að skipuleggja Heiðmörkina. Þarf þó að vita það fyrir 12. september að öðrum kosti telst ég samþykkja tillöguna, samkvæmt auglýsingu skipulagsstjóra Reykjavíkur. Man þó ekki til þess að hafa veitt honum umboð til þess arna.

Laddi raulaði einu sinnum Austurstræti og spurði í laginu hvort hann Birgir vissi af'essu ... og átti við allt annað en hér er til umræðu. Því er ekki úr vegi að spyrja núna hvort hann Jón Kristinsson viti af'essu. Varla er verið að narra okkur borgarbúa með innihaldslausri tilvísun í auglýsingu.

Svo er það hitt að vefur borgarinnar virðist um allt vera frekar óþægilegur til notkunar. Að minnsta kosti gat ég ekki fundið neitt um nýtt deiliskipulag um Heiðmörkina. En auðvitað er það bara mér að kenna.

Ég leyfi mér nú að geta upp á því hvað verið er að gera í Heiðmörk.

• Væntanlega er verið að malbika vegi svo notendur þessarar stórkostlegu útivistarparadísar þurfi ekki að nýta hana í rykmekki.  
• Sett verða upp fleiri borð og bekkir
• Göngustígar verði endurbættir
• Göngustígum verði fjölgað
• Kortaskilti verði bætt og þeim fjölgað
• Settir verða upp vegprestar með vegalengdum
• Komið verði upp góðri aðstöðu fyrir veiðimenn
• Brúin við Helluvatn verði endurnýjuð
• Salernisaðstaðan verði stórbætt
• Vatnspóstar verði settir upp á gönguleiðum

Fyrir mitt leyti samþykki ég þetta. Annað sem fram kemur í deiliskipulaginu vildi ég gjarnan fá að sjá og afturkalla hér með það umboð sem skipulagsstjórinn í Reykjavík telur sig hafa fyrir mína hönd og væntanlegra annarra vandamanna.

 

 

 

Svindlað á komandi kyslóðum

Þeir risu skyndilega upp á afturlappirnar andstæðingar Sjálfstæðisflokksins þegar formaður hans lýsti því yfir í útvarpsviðtali að skera þyrfti alls staðar niður í ríkisrekstrinum og væri ekkert undanskilið. Þarna héldu Jóhanna Sigurðardóttir og Steingrímir J. Sigfússon að þau hefðu fengið ástæðu til að mikla eigin árangur og berja á íhaldinu.

Þau eru þó orðin nógu sjóuð í stjórnsýslunni að þau vita að Bjarni hafði rétt fyrir sér enda skóluð til af Alþjóðagjaldeyrissjóðnum og útskrifuð með láði í niðurskurði ríkisrekstrar, uppsögnum fólks í stjórnsýslunni og leggja niður vænlega byggðastefnu af því hún er svo „dýr“.

Óli Björn Kárason, varaþingmaður Sjálfstæðisflokksins, ritar grein í Morgunblaðið í morgun. Hann sýnir fram á að útgjöld hins opinbera hafi þrefaldasta að raunvirði frá 1980, mælt á verðvísitölu landsframleiðslu.

Árið 1980 voru útgjöldin 1,1 milljón króna á hvern Íslendinga en tæpar 2,4 milljónir á síðasta ári.

Meginreglan hefur verið sú að útgjöld hins opinbera hafi verið hærri en tekjur eða í 22 ár af 32 frá árinu 1980. Samtals nemur hallinn rúmlega 525 milljörðum króna. Þennan halla verða skattgreiðendur framtíðarinnar að greiða með einum eða öðrum hætti. Í raun er hallinn enn meiri því með skipulegum hætti hafa ýmsar skuldbindingar verið faldar og það sem er verra; skatttekjur framtíðarinnar verið færðar til að standa undir rekstri samtímans líkt og gert var þegar samið var við álfyrirtækin um fyrirframgreiðslu skatta. Þannig er verið að svindla á komandi kynslóðum.

Þetta eru sláandi ummæli en í flestum tilfellum sannleikurinn er ósköp einfaldur. Á Íslandi búa ekki þrjár milljónir manna, þrjátíu eða þrjúhundruð, við verðum að skilja það. Og Óli Björn segir:

Sú stund er fyrir löngu runnin upp að almenningur átti sig á því að Íslendingar hafa ekki efni á að reka það umfangsmikla kerfi sem byggt hefur verið upp á umliðnum áratugum. Liðlega 300 þúsund manna þjóð hefur ekki efni á því að halda úti 15 sendiráðum eða halda úti fjölmörgum eftirlitsstofnunum, sem eru sumar hverjar a.m.k. í besta falli óþarfar. Íslendingar hafa ekki efni á því að halda úti flókinni og fjölmennri stjórnsýslu en reyna á sama tíma að tryggja gott heilbrigðiskerfi.

Um þetta hef ég nokkuð ritað á þessari síðu. Ég get ómögulega séð að þjóðin geti haldið úti stjórnsýslu eða kerfi sem standist að öllu leyti öðrum og fjölmennari ríkjum snúning. Við eigum einfaldlega að forgangsraða og skipuleggja kerfi sem er í senn gott og gefandi fyrir almenning og um leið hvetjandi fyrir fólk að sinna því sem hið opinbera getur ekki staðið í. Menntun og heilbrigðismál er til dæmis höfuðatriði. Staðan er sú að við þurfum að velja á milli fjölmargra þátta eins og Óli Björn segir. Er til dæmis eitthvað vit í að halda úti fimmtán sendiráðum þegar árlega þarf að endurnýja tækjabúnað heilbrigðisstofnana en ekki finnst fjármagn til þess? 

Ríkisstjórnin fann peninga til að halda stjórnlagaþingskosningar, halda svo að málum að tvisvar þurfti að efna til þjóðaratkvæðagreiðslu um Icesave og framundan er eitthvað fyrirbæri sem sumir nefna þjóðaratkvæðagreiðslu um stjórnarskrá. Er nú nokkur furða þó maður spyrji hvort ekki sé tími kominn til að forgangsraða því litla fjármagni sem kemur af sköttum landsmanna.

Í lok greinar sinnar segir Óli Björn og ættu nú flestir að geta tekið undir með honum, hvar í flokki sem þeir standa.

Þeir sem veljast til setu í sveitarstjórnum eða á Alþingi eru trúnaðarmenn almennings – gæslumenn sameiginlegra fjármuna landsmanna. Þeim ber því að gæta aðhalds og verja fjármunum af skynsemi. Þeir eiga að gera allt til að koma í veg fyrir að eyðsla samtímans kalli á aukna skattheimtu og lakari lífskjör í framtíðinni. Metnaðurinn á að vera sá að byggja upp og búa í haginn fyrir komandi kynslóðir en skilja ekki eftir reikninginn. Þess vegna eiga stjórnmálamenn samtímans að strengja sameiginlegt eitt heit: Okkar arfleifð verður aldrei sú að hafa veðsett framtíð afkomenda okkar. 

Ég vil bara bæta því við hér í lokin að annað sameiginlegt heit mætti allt eins vera á þá lund að umgegnin við land og náttúrugæði má aldrei vera slík að hún sé óafturkræf. Afkomendur okkar eiga allt eins rétt á því landinu og gæðum þess eins og núlifandi kynslóðir. Þetta er mér gríðarlega mikils virði.

Óli Björn Kárason: Á kostnað komandi kynslóða

Íslensku Trójuhestarnir

Það er tímabært að auðlindaríkar eyþjóðir í Norður-Atlantshafi stilli saman strengi sína til að verjast ásælni hinna gömlu nýlenduvelda í Evrópu, sem birtast okkur nú eins og siðfágaðir diplómatar, sem vilja „vinna með“ okkur.

Þetta eru úlfar í sauðagæru.

Og Trójuhestarnir eru gamlir, afdankaðir sósíalistar, kommúnistar, maóistar og Trotskyistar, sem hafa gerzt handbendi „auðvaldsaflanna“ í Evrópu!

 

Hugsum aðeins um þessi orð Styrmis Gunnarssonar af Evrópuvaktinni. Ef til vill munu einhverjir blása á þetta sem tóma vitleysu en íhugum málið. Hverjir eru Trojuhestarnir á Íslandi, hverjir vilja ólmir koma Íslandi undir ESB? Hver er bakgrunnur þeirra? 

 

Að öðru leyti er grein Styrmis afskaplega fróðleg eins og hans er von og vísa. 

Forusta VG vill ekki hlusta á flokksmenn

Eiginlega get ég ekki hugsað þá hugsun til enda hvað gerðist ef forusta Sjálfstæðisflokksins myndi hjá líða að setja almennar umræður um ályktanir á landsfundi eða í flokksráði, hvað þá í einstökum félögum flokksins. Það yrði áreiðanlega gerð bylting í þessum annars íhaldsama flokki. 

Á síðasta landsfundi flokksins var eitthvað velt vöngum yfir því hvort ekki væri nægilegt að umræður færu fram í málefnanefndum en ekki þegar ályktanir eru bornar upp í almenningi. Auðvitað var fallið frá slíkri vitleysu. Menn velja sér málefnanefndir eftir áhugamálum en leyfa sér að taka opinberlega afstöðu til niðurstaðna í öðrum nefndum. Þetta þótti öllum sjálfsagt og meintur tímaskortur fyrir almennar umræður reyndist ekki fyrir hendi.

Fram til þessa hafa almennar umræður flokksráðfunda verið hinn lýðræðislegi og opni vettvangur grasrótarinnar til að tala til forystunnar. Á síðasta flokksráðsfundi var stigið skref í þessa átt þar sem sitjandi ráðherrar voru framsögumenn með langan ræðutíma í almennum umræðum en almennir flokksmenn fengu örstutt viðtalsbil til andsvara. Þá var foringjaræðið gagnrýnt en engu að síður er gengið enn lengra núna. Jafnvel það að sitja undir örstuttum ræðum almennra flokksmanna er forystu VG of erfitt.

Hversu langt ætlar forystusveit VG að hlaupa með formanni sínum? 

Svo ritar Ragnar Arnalds, ritstjóri Vinstrivaktarinnar gegn ESB, um fyrirhugaðan flokksráðsfund Vinstri grænna.

Fyrir nokkrum árum voru óskaplega margir á þeirri skoðun að Vinstri grænir væru hinir heiðarlegu og óspjölluðu í íslenskum stjórnmálum. Það álit hefur nú hrunið af flokknum þegar hann er orðinn einn helsti bandamaður Alþjóðagjaldeyrissjóðsins, styður Evrópusambandsaðildina, gleymir að rannsaka meinta „aðild“ Íslands að innrásinni í Írak, stendur staðfastur að baki Nató í loftárásum á Líbíu og hernámi Afganistans og forystumenn flokksins eru orðnir helstu blýantsnagarar íslenska stjórnkerfisins.

Og svo vissir eru forystumenn flokksins orðnir um afstöðu eigin flokksmanna að þeir þurfa ekki einu sinni að hlusta á þá. Líklega er nú þegar búið að færa til bókar samþykktir og umræður.

Hvers konar flokkur er VG að verða? Einræðið veður uppi og enginn segir neitt ...

Nema Ragnar Arnalds. Hinir þegja og láta allt yfir sig ganga sem þeir áður börðust gegn. 

Ósæmileg ummæli þjálfara Skagamanna

Mér fannst Gary Martin ekki geta neitt í dag ef ég á að segja eins og er. Ég hef svo sem séð það áður í sumar að hann hafi verið lélegur þannig að það kom mér ekkert á óvart,“ sagði Þórður Þórðarson [þjálfari Skagamanna].

 

Skagamenn voru fóru illa að ráði sínu í Frostaskjólinu í kvöld. Þeir áttu sárafá tækifæri til að koma tuðrunni í netið hjá KR-ingum en yfirburðir þeirra voru algjörir.

 

Mórallinn er hins vegar svo lélegur hjá þjálfara þeirra að hann þarf á skeyta skapi sínu á Gary Martin sem fyrir stuttu hætti með ÍA og gekk til liðs við KR. Ummælin hérna að ofan eru úr frétt mbl.is. Þau lýsa hvorki stórhug né drengskap, aðeins tuði manns sem reynir að kenna einhverjum öðrum um ófarir sínar. Það er miður, því ÍA er stórveldi í knattspyrnu og saga þess er frækin rétt eins og KR liðsins. Flestum sem líta til Skagamanna með virðingu hlýtur að finnast talsmáti þjálfarans honum óviðeigandi og alls ekki er samboðin þeim er gegnir þeirri virðulegu stöðu að vera þjálfari ÍA.

 

Gary Martin var alls ekki lélegur í þessum leik frekar en í þeim leik er ÍA sigraði KR á Skaganum með þremur mönnum gegn tveimur. Þar var leikmaðurinn allt í öllu fyrir sitt lið. Í kvöld vantaði Skagamenn sárlega mann af hans kalíberi og því fór sem fór.

 

 

Þórður: Fannst Gary ekki geta neitt í dag

Björn Valur, ESB, AEG og norræna velferðarstjórnin

Björn Valur Gíslason, formaður þingflokks Vinstri grænna, ritar í dag um álagningu skatts og telur upp sextán atriði sem séu afleiðing aðgerða „ríkisstjórnarflokkanna við tekjuöflun og jöfnun í samfélaginu“. Hann gleymir að geta um sólina og sumarið sem áreiðanlega eru vegna aðgerða ríkisstjórnarinnar.

Björn gleymir auðvitað þeirri einföldu staðreynd að tíminn stendur ekki í stað og það gerir mannfólkið ekki heldur. Fólk heldur áfram eftir fyrirfram markaðri braut sinni eða breytir um stefnu. Enginn staðnæmis í vandræðum sínum og tekjuskorti. Allir reyna að afla tekna, meiri tekna en áður til að framfleyta sér og fjölskyldu sinni.

Maðurinn gleymir einnig þeirri einföldu staðreynd að algerðir ríkisstjórnarinnar og Alþjóðagjaldeyrissjóðsins fara ekki saman með jöfnuð og eitthvert réttlæti. Tilgangur ríkisstjórnarinnar og AEG var eingöngu sá að afla fjár fyrir ríkissjóð. Jöfnuður kom þar hvergi nærri.

Svo er það hitt sem merkilegast er. Björn hælist um vegna heildarafla en getur ekki um hvernig aflinn er samansettur svo gripið sé til orðalags sem hann ætti að skilja sem sjómaður. Aðalatriði máls er hvernig samsetningi t.d. á aukningu á eignum heimilanna er. Getur verið að þeir sem mestar tekjur hafa og greiða hæsta skatta hafi eignast enn meira og greiði af því skatt?

Mér leikur miklu meiri hugur á að sjá hvernig álagning tekjuskatts og útsvars skiptist á milli tekjuhópa. Ég vil gjarnan sjá hvernig nettóeignir heimilanna skiptast á milli tekjuhópa. Og hvernig skyldi skiptingin vera á nettóeign heimila milli tekjuhópa.

Mér segir svo hugur um að þrátt fyrir grobb manna eins og Björns Vals, sem þekktur er af einlægum stuðningi sínum við ESB, AEG og vill taka upp Evru, þá sé hann ekki besta heimildin um stöðuna í skattamálum né heldur um meintan jöfnuð og réttlæti í verkum þessarar norrænu velferðarstjórnar.

 

Hvers vegna?

Hér er fréttin að þremur kærum vegna framkvæmdar forsetakosninga hafi verið hafnað. Mikilvægari frétt er hvers vegna kærunum var hafnað. Það kemur ekki fram.

Kærum vegna kosninga hafnað

Bókin mín um Fimmvörðuháls er komin út

Þrátt fyrir ýmiskonar mótlæti í henni veröld getur maður stundum glaðst er röðin kemur að manni sjálfum og hlutirnir ganga upp eins og að var stefnt. Í síðustu viku kom út bókin mín um gönguleiðina yfir Fimmvörðuháls.

Hún kom fyrst út fyrir tíu árum en síðan þá hefur mikið breyst á Fimmvörðuhálsi og því sannarlega kominn tími fyrir aðra útgáfu. Ég valdi þá leið að nota textann að mestu óbreyttan, lagaði hann þó dálítið til, felldi út og bætti við, sérstaklega um eldgosin. Einna helst munar um myndirnar. Ég bætti við fjölda góðra mynda, setti inn á þær örnefni til að lesandinn gengi nú ekki í neinar grafgötur um myndefnið.

Frábær kort fylgja

Og svo minnkaði ég brot bókarinnar, hafði hana mjórri sem gerir hana væntanlega þægilegri í ferðum og til aflestrar. 

Mesu munar þó um kortin. Ég fékk Samsýn ehf. til að gera kortagrunni. Fyrirtækið er meðal annars þekkt fyrir einstaklega góð kort sem finna má á vef símaskrárinnar, ja.is. Ofan á þessi kort vann ég gönguleiðir og setti inn örnefni. Það sem skiptir þó mestu máli er að auk þess að hafa kortin á réttum stað í sjálfri bókinni fylgja þau laus. Göngufólki er þannig auðveldað að ferðast með aðstoð kortanna án þess að þurfa að styðjast við bókina á göngu.

Gönguleiðin yfir Fimmvörðuháls býður upp á þrjár óviðjafnanlegar gersemar sem enginn má láta framhjá sér fara. 

Fossaleiðin 

Sú fyrsta er sunnan megin og ég kýs að nefna hana Fossaleiðina. Þetta er stórkostlega gönguleiðleið upp með Skógaá þar sem allt að þrjátíu og sjö fossar af öllum stærðum og gerðum brosa við göngumanninum. Margir kannast við fossana tuttugu og tvo á fyrri hluta leiðarinnar, það er frá Skógafossi og upp að svokölluðu Vaði. Miklu færri hafa séð hina fimmtán fossana sem eru í vestari upptakakvísl Skógaár og er með leiðinni upp að Fimmvörðuhrygg.  

Eldtöðvarnar 

Efst á Fimmvörðuhálsi eru eldfellin tvö, Magni og Móði og svo Goðahraun. Þarna er landslagið einstaklega stórkostlegt, hreint magnað. Þarna varð til nýtt land, meiriháttar staður fyrir ferðamenn að skoða og kanna hvernig sífelldar breytingar verða á landinu okkar.

Útsýnið 

Norðan megin er magnað útsýni til norður og norðvesturs. Þar má sjá óviðjafnanlega fallegt land. Nær er Heljarkambur, Morinsheiði, Kattahryggir og Strákagil, allt örnefni sem flestir kannast við. Og ekki má gleyma Hvannárgili, leið sem fæstir hafa farið af Fimmvörðuhálsi. 

Útgáfan 

Ekki eru allir tilbúnir til að gefa út gönguleiðabók. Kraftverk, markaðsstofa ehf., nýtt fyrirtæki, féllst þó á að gefa hana út.

Umbrot vann Helgi Sigurðsson, auglýsingateiknari. Hann er afskaplega vandaður og hefur mikla reglu á hlutunum. Helgi er raunar landsfrægur maður, þó hlédrægur sé. Hann teiknar skopmyndir í Morgunblaðið annan hvern dag og hefur fengið mikið lof fyrir beittan húmor sinn sem oftar en ekki er rammpólitískur þó Helgi segist persónulega vera ópólitískur.

Prentmet ehf. prentaði og gerir það afskaplega vel. Prentunin er djúp og góð og texti og myndirnar njóta sín til fullnustu. 

Til sölu 

Kraftverk, markaðsstofa ehf. ákvað að leggja ekki í umfangsmikla dreifingu á bókinni heldur einbeita sér að þremur þekktum stöðum; skrifstofu Útivistar, Hagkaup og Útilíf. Þetta eru allt þekkt fyrirtæki og allir eiga erindi þangað og því ekki úr vegi að grípa bókina um Fimmvörðuháls með. Hún kostar aðeins 2.985 krónur.

Að auki er hægt að panta hana á netfanginu [e-mail] og fá hana senda í póstkröfu.

Svo vonar maður bara að bókin seljist vel og standi undir sér. Þá er aldrei að vita nema maður kíki ofan í skúffurnar gluggamegin og finni þar efni í aðra. 

Stígagerð við Heljarkamb fyrir 20 árum

Tuttugu ár eru nú síðan tíu manna hópur axlaði haka, skóflu, keðjur og fleira smálegt og lagði upp frá Básum í þeim göfuga tilgangi að laga gönguleiðina yfir Fimmvörðuháls þar sem hún liggur um Heljarkamb.

Leiðin hafði alltaf verið frekar leiðinleg sunnanmegin við Heljarkamb. Að vísu var hún afar skemmtileg og eftirminnileg þeim sem gaman höfðu að ævintýrinu. Klönglast var niður hrjúfan klett, skriðið í gegnum gat sem á honum er, fetað hægt og rólega í angist, tiplað á fingurgómunum og blátám uns komið var niður undir klettinn og út á kambinn sjálfan. Þetta er örlítið stílfærð lýsing á aðferðunum en engu að síður vel við hæfi ...

Eftir að Útivist byggði skála á Fimmvörðhálsi þótti ekki mega bíða eftir því að þessi leið væri löguð. Hinir bjartsýnustu héldu því fram að mikil aukning yrði á næstu árum í ferðum yfir Hálsinn. Eldri félagar brostu kankvíslega að okkur, sumir ranghvoldu í sér augunum út af þessu mati okkar. Nóg um það. Fjölgun göngufólks varð miklu meiri en við áætluðum og má gera ráð fyrir því að á hverju ári fari hátt í fjörtíu þúsund manns yfir Hálsinn.

Að forgöngu tveggja fararastjóra Útivistar, Óla Þórs Hilmarssonar og Reynis Þórs Sigurðssonar, hélt um tíu manna hópur upp frá Básum og á Heljarkamb. Þetta var í byrjun október 1992. Uppi á Morinsheiði snjóaði og hundslappadrífa var við Heljarkamb.

Valin var leið vestan við áðurnefndan klett sem var farartálminn. Þar var frekar bratt niður en hoggnar voru tröppur í móbergið. Járnteinar voru barðir niður í bergið og á þá var keðja fest. Lá hún niður með klettinum og undir honum, um það bil sextíu til sjötíu metra í allt.

Verkefnið var frekar einfalt og fljótunnið en gjörbreytti gönguleiðinni. Eftir þetta var öruggara að fara þarna um, ekki síst fyrir þá sem eru lofthræddir. 

Efsta myndin var tekin í lok ágúst á síðasta ári. Þarna hefur nú myndast nokkuð traustur göngustígur. Keðjan er þarna enn, þeim til halds er á þurfa að halda, og veitir líklega ekki af.

Hinar tvær myndirnar voru teknar er vinnan við vegagerðina stóð sem hæst. Tveir járkarlar eru á neðri myndinni, Reynir Sigurðsson, verkstjórinn, stendur með járkarl í hönd og virðir fyrir sér verklag og aðstæður.

Ég man eftir því er þeir félagar Óli og Reynir sögðu mér frá fyrirhugaðri vinnuferð á Heljarkamb. Ég ætlaði nú varla að nenna að fara með, fannst tóm vitleysa að vera að breyta gönguleiðinni og ef það ætti að gera þyrfti stórtækari tæki en haka og skóflu. Þarna, eins og svo oft áður, hafði ég rangt fyrir mér. Það vissu félagar mínir og fannst ekkert meira tilvalið en að láta mig bera keðjurnar upp að Heljarkambi. Þær voru örugglega hátt í þrjátíu kíló, jafnvel hundrað eða meira ... og voru hreinlega að sliga mig. En ég sagði ekkert, bar mig eins og sönn hetja, vissi að þeir biðu eftir því að ég gugnaði. Hetjudáðin var þó þess valdandi að ég var með bakverk mörg ár á eftir ... minnir mig.

Kemur 90 milljarða króna halli ríkisins á óvart eða hvað?

Á síðasta ári nam halli á ríkissjóði 89,4 milljörðum króna eða liðlega 52 milljörðum króna hærri fjárhæð en samþykkt fjárlög gerðu ráð fyrir. Þegar Alþingi afgreiddi fjáraukalög fyrir árið 2011 voru liðlega 10 mánuðir liðnir af árinu. Þrátt fyrir það var reiknað með að hallinn yrði „aðeins” 46,4 milljarðar króna. Með öðrum orðum; aðeins nokkrum vikum fyrir lok ársins var fjármálastjórn ríkisins ekki betri en svo að halli ríkissjóðs var vanmetinn er nam liðlega 42 milljörðum króna.

Síðan kemur fjármálaráðherra og segir eins og ekkert sé sjálfsagðra að vitað hafi verið að um vanáætlun hafi verið að ræða. Þannig hafi verið ljóst að stór reikningur myndi falla á ríkissjóð vegna SpKef. En þar sem ekki hafi verið vitað hversu hár reikningurinn yrði, þá var í engu tekið tillit til hans! Í viðtali við fréttastofu Ríkisútvarpsins sagði ráðherra:

Það var samdóma álit manna að setja ekki inn ákveðna upphæð vegna þess að á þeim tíma bar mjög mikið í milli. Auk þess var á þessum sama tíma búið að ákveða að setja málið í gerðardóm. Þannig að niðurstaðan var sú að setja upphæðina ekki inn í fjárlög eða heimildina ekki inn í fjárlög eða fjáraukalög heldur setja þetta saman þegar gerðardómur væri fallinn.

Alls munu 20 milljarða króna falla á ríkissjóð vegna SpKef og fimm milljarðar að auki vegna vaxta, þar sem ríkissjóður mun taka lán til að standa við reikninginn. Þegar fjáraukalögin voru afgreidd 17. nóvember á liðnu ári var ljóst að SpKef-reikningurinn yrði a.m.k. 11 milljarðar. En framhjá því var litið og látið eins og allt væri í sóma.

 

Þannig skriftar Óli Björn Kárason, varaþingmaður Sjálfstæðisflokksins, á vef sinn T24 um klúður ríkisstjórnarinnar vegna ríkisreiknings. Hversu mörg eru klúður, mistök og vitleysur sem ríkisstjórnin hefur staðið fyrir?

• ESB umsóknin
• Icesave, þjóðaratkvæðagreiðslan fyrri
• Icesave, þjóðratkvæðagreiðsla seinni
• Stjórnlagaráðskosningin, ógilding hennar
• SpKef, leyfi til að starfrækja gjaldþrota banka
• Fjáraustur í starfandi gjaldþrota banka
• Loforðin um störf á Reykjanesi og Vestfjörðum
• Loforðin „margt í pípunum“ um stóraukna atvinnu og nýsköpun
• Osfrv.

Geta lesendur bætt hér við?

Stjórnarliðar klúðra þjóðaratkvæðagreiðslu

Ekki átta sig allir á því hvers vegna deilt er um dagsetningu á fyrirhugaðri þjóðaratkvæðagreiðslu um nokkrar greinar sem ríkisstjórnin ætlar að setja í nýja stjórnarskrá.

Í þingsályktun segir einfaldlega:

Þjóðaratkvæðagreiðslan fari fram eigi síðar en 20. október 2012.

Lykilorðin eru hér „eigi síðar“. Meirihluti þingsins segir ekki að atkvæðagreiðslan eigi að fara fram 20. október. Einhver annar virðist eiga að ákveða hvenær atkvæðagreiðslan eigi að fara fram. Líklega er það innanríkisráðuneytið. Það telur sig hins vegar ekki bært að taka þessa ákvörðum enda hefur það ekki löggjafarvald með höndum.

Einhverjir telja þetta vera minniháttar galli og ekki ástæða til að gera veður út af svona „smámunum“. Þeir sem eru á þessari skoðun eru líklega á því að framkvæmdavaldið geti allt eins tekið að sér hluta af löggjafarvaldinu og sinnt því með sóma. Hinir eru þó til sem halda því fram að þrískiptin ríkisvaldsins eigi hér við eins og svo oft áður og engin ástæða til annars en að hafa skilin á milli eins skýr og hægt er.

Enn einu sinni kemur í ljós að meirihluti þingsins veður áfram og gerir ótal mistök og ætlast síðan til þess að framkvæmdavaldið lagfæri þau. Þetta er ávísun á ógildingu á þjóðaratkvæðagreiðslunni, fari hún fram, og fer þá vel.

Tvisvar hefur meirihluti þingsins tapað þjóðaratkvæðagreiðslum, einu sinni var framkvæmd þjóðaratkvæðagreiðslu dæmd ógild og fari sem horfir verður sú næsta líka ógilt. Þriðju þjóðaratkvæðagreiðslunni mun svo meirihlutinn tapa og það verða þingkosningarnar á næsta ár.

Birgir Ármannsson, þingmaður Sjálfstæðisflokksins, ritar stutta og hnitmiðaða grein í Morgunblaðið í morgun og segir eftirfarandi, og er óhætt að taka fyllilega undir með honum (feitletranir eru mínar): 

Lög um framkvæmd þjóðaratkvæðagreiðslna kveða skýrt á um það að það sé hlutverk Alþingis að ákveða kjördag fyrir ráðgefandi þjóðaratkvæðagreiðslur. Það vald er ekki samkvæmt lögunum falið neinum öðrum innan stjórnkerfisins, hvorki innanríkisráðuneyti, landskjörstjórn né nokkrum öðrum aðila, sem að öðru leyti kemur að framkvæmd kosninga af þessu tagi.

Þegar lög kveða á um að Alþingi þurfi að ákveða eitthvað, þá er svo að sjálfsögðu átt við að Alþingi allt eða meirihluti þess taki slíka ákvörðun í atkvæðagreiðslu, en ekki t.d. forseti þingsins, forsætisnefnd eða skrifstofa þingsins. Ef ætlunin væri sú að fela einhverjum öðrum en Alþingi í heild ákvörðunarvald í þessum efnum þyrfti það að koma fram með skýrum hætti í lögum. 

Færeyingar mótmæla, ríkisstjórn Íslands þegir

Nú bregður einnig undarlega við í þessari deilu allri. Færeyingar mótmæla með formlegum hætti hótunum ESB en hvað gera Íslendingar. Ekki neitt nema hvað ráðherrar og þingmenn stjórnarliðsins reyna í lengstu lög að þræta fyrir að refsiaðgerðir séu á borðinu eða að makríldeilan tefji svokallaðar aðildarviðræður. Sjálf Damanaki sjávarútvegsstjóri játar samt allt fúslega og það liggur milli línanna að hún muni launa stimamjúkum Íslendingum og fyrirhuguðum þegnum sínum með nokkrum makrílprósentum.

 

Það að stórríki komist upp með að vera með hótanir er eitt og sér tilefni til formlegra mótmæla. Það er vitaskuld fáheyrt í samskiptum þjóða að hótunum um refsiaðgerðir sé ekki mótmælt. Fram til þessa hafa Íslendingar og Færingar staðið saman í að verja rétt sinn og hagsmuni í þessu máli. Það er því ódrengilegt ef að ESB sinnuð ríkisstjórn Íslands ætlar að skilja frændur vora Færeyinga eina eftir eftir í bardaganum.

 

Svo ritar Ragnar Arnalds á Vinstri vaktinni gegn ESB. Eins og svo oft áður hefur hann rétt fyrir sér. Þessi tilvitnun segir eiginlega allt sem segja þarf.

Kæst skata eða dauður hundur

Las frétt á visir.is um sumarskötuveislu á Ísafirði. Fréttinni fylgdi þessi mynd sem ég leyfi mér að birta hér. 

Þar sem ég sá fyrst myndina hélt ég að hún væri af leyfunum af dauðum hundi eða einhverju alvarlegra. Síst af öllu af mat.

Ég er ekki beint hrifinn af kæstri skötu en þessi mynd hlýtur síst af öllu að vera lystaukandi.