Er heilbrigðiskerfið í rusli vegna 6% skorts á rekstrarfé?

Heilbrigðiskerfi landsins er ekki þess megnugt að sinna hlutverki sínu vegna langvinns fjársveltis, sem eitt og út af fyrir sig hefði nægt til þess að lama það, en hefur líka getið af sér glundroða sem hefur bætt gráu ofan á svart og heimtar endurskipulagningu kerfisins.

Hrópandanum, mótmælandanum, gagnrýnandanum er oft svo mikið niðri fyrir að hann alhæfir. Þar af leiðir að skortur á röksemdum nýtist ekki málstaðnum og upphlaupið missir oft marks.

Heilbrigðiskerfið er í rusli ...

Velferðarkerfið hefur verið vanrækt ...

Úthald sumra svo mikið að síendurteknar voðayfirlýsingar gætu verið haft áhrif, svipað eins og að vatnið holar steininn. Þar með þarf það ekki að vera rétt sem í síbyljunni felst.

Hún gæti verið kolröng, hún gæti verið röng að hluta og hún gæti einfaldlega verið hálfsannleikur og þar af leiðandi ekkert að marka hana.

Einhvern veginn hlustar maður samt alltaf á Kára Stefánsson, forstjóra Íslenskrar erfðagreiningar. Hann er vel máli farinn, sannfærandi, röfastur of með ágætt skopskyn. Ég hallast oft að því að trúa manninum rétt eins og svo margir aðrir, ekki síst þegar hann birtist á sjónvarpsskjám. Ekki er þó allt satt þó hann tali eins og „besserwisser“.

Ofangreindar tilvitnanir eru úr grein eftir Kára í visir.is. Hann fer þar ekki með rétt mál, fjarri því.

Heilbrigðiskerfi landsmanna er í ágætu standi. Það kann að vanta fjármagn inn í það. Á móti kemur hins vegar krafa um að stjórnendur þess gæti aðhalds í rekstri. Um það ræðir Kári Stefánsson aldrei í greinum eða viðtölum. Hann, eins og svo margir aðrir, krefst alltaf meira fé úr ríkissjóði. Það er léttara en að gæta ítrasta aðhalds í rekstri eða benda á það sem mætti spara.

Aldrei nokkurn tímann heyrist sagt: Heyrið, kæru stjórnendur, hvernig væri nú að þið hélduð ykkur við fjárhagsrammann ...

Eða er rekstur heilbrigðiskerfisins svo ólíkur öðrum rekstri að þar séu öll útgjöld bráðnauðsynleg og ekkert megi lagfæra? Öll líkindi benda til að svo sé ekki.

Og hvers vegna segi ég að heilbrigðiskerfið sé í lagi? Jú, vegna þess að ég hef reynt það sjálfur. Það gagnaðist mér. Segjum sem svo, vegna rökræðunnar, að það hafi ekki gagnast einhverjum örðum. Hver gæti ástæðan verið? Varla sú að starfsfólkinu sé ekki greidd nógu há laun, ekki vegna þess að tæki vantar á spítalanum, heilbrigðisstofnuninni eða heilsugæslunni, ekki vegna þess að húsakynnin séu ekki nógu góð, þau séu ekki hituð upp, ekki vegna þess að aðkoman að húsinu sé slæm. 

Samkvæmt fjárlagafrumvarpi ríkissstjórnarinnar telur forstjóri Landsspítalans að tólf milljarða vanti upp á að starfsemi sé fjármögnuð að fullnægjandi hætti.

Ágæti lesandi, hvernig getur það verið að stofnun sem árlega veltir 200 milljörðum króna skuli vera í hrikalegum vanda vegna 12 milljarða?

Sé Landspítalinn ekki þess megnugur að sinna hlutverki sínu vegna þess að það vantar 6% upp á að rekstrarfé þess sé nægilegt þá er eitthvað að. Hér þarf einfaldlega að skoða rekstrarlega þætti Landspítalans.

Heilbrigðiskerfið er ekki í rusli. Það verður hins vegar að gera það sem það getur til að láta enda ná saman.

Þvert gegn heilbrigðri skynsemi

Pólitíkin er óútreiknanleg. Nefna má að í þjóðaratkvæðagreiðslu ákváðu Bretar að ganga úr Evrópusambandinu. Donald Trump var öllum að óvörum kjörinn forseti í Bandaríkjunum og nú virðist sem að ríkisstjórn fimm flokka verði sett á laggirnar á Íslandi.

Þrjú óvænt tilvik í stjórnmálum, þar af eitt þvert gegn heilbrigðri skynsemi. Lesandanum er hér með falið velja hvert þessara þriggja mál sem besta dæmið um hið síðastnefnda.

 

Viðræður ganga betur en síðast

Starfsstjórnin liðin og minnihlutastjórn er tekin við

Ríkisstjórn Sjálfstæðisflokksins og Framsóknar tók við völdum í maí 2013. Í síðustu kosningum fjölgaði þingmönnum sjálfstæðisflokksins um tvo en Framsókn tapaði ellefu þingmönnum og er nú aðeins með átta. Þar af leiðir að ríkisstjórnin féll, vantar þrjá þingmenn til að ná meirihluta.

Frá kjördegi og fram að þingsetningu, þann 6. desember, var hin fallna ríkisstjórn við völd og nefndist að forminu til starfsstjórn. Engin lög gilda um slíka stjórn en samkvæmt hefðinni leyfist henni ekki að vinna að stórpólitískum málum nema hafa til þess meirihlutastuðning, að minnsta kosti loforð þingmanna fyrir honum. Þetta er þó ekki óumdeilt. Sumir segja að starfsstjórn geti gert allt það sem hún vill svo fremi sem þingið samþykki. Aðrir segja að eina verkefni starfsstjórnar sé daglegur rekstur og fjárlög.

Nú hefur þingið komið saman og við það hefur ýmislegt breyst. Engin ríkisstjórn hefur verið mynduð eins og venjan er að gert sé frá kosningum og fram að þingsetningu. Þar með hefur tími starfsstjórnar liðið og nú situr minnihlutastjórn Sjálfstæðisflokksins og Framsóknar.

Minnihlutastjórn getur gert það sem hún vill, en ... verður, að sjálfsögðu, að hafa meirihlutastuðning löggjafarþingsins fyrir lögum og öðrum verkum sem byggjast á lögum.

Víkur nú sögunni að forseta Íslands. Hann ætti að vera þess meðvitaður að nú situr minnihlutastjórn sem að vísu hefur ekki beinlínis meirihlutastuðning á þingi en að minnsta kosti hefur þingið ekki lagst gegn henni, hvorki málefnum hennar né tilvist hennar að öðru leyti.

Þar með hlýtur forsetinn að draga úr þrýstingi sínum á þingið um að mynduð verði meirihlutastjórn þar sem minnihlutastjórn stendur við stýrið á þjóðarskútunni.

Á sama hátt geta formenn stjórnmálaflokkanna og þingmenn tekið hlutunum rólega, einbeitt sér að fjárlagafrumvarpinu, afgreitt það fyrir jól og farið svo í jólafrí eins og venjan er. Þing kemur síðan væntanlega saman um upp úr miðjum janúar. Í millitíðinni, ef forustumenn í pólitík nenna, geta þeir reynt að spjalla saman yfir hátíðarnar.

Hins vegar er nú starfandi minnihlutastjórn með hendur á öllum þeim pólitísku stjórntækjum sem hún þarf á að halda.

Ávísun á pólitíska og efnahagslega afturför

Sjálfstæðisflokkur og Framsóknarflokkur eru aðalhönnuðir að endurreisn efnahags heimila og þjóðarbúsins eftir hrun.

Eftir óróa og pólitíska upplausn vinstristjórnarinnar 2009-2013 fann ríkisstjórn Sigmundar Davíðs leið til að forða Íslandi frá erlendum hrægömmum annars vegar og hins vegar að endurreisa fjárhag heimilanna með skuldaleiðréttingunni. Grunnur var lagður að langtímavexti hagkerfisins og pólitískum stöðugleika.

Undir þessum kringumstæðum er tilraun til myndunar smáflokkaríkisstjórnar vinstrimanna ávísun á pólitíska og efnahagslega afturför.

Þetta segir Páll Vilhjálmsson í pistli á bloggi sínu, sjá hér. Nokkuð mikið til í þessu.

Og hvað hafa litlu vinstri flokkarnir gert. Ekkert, ekkert.

Lesið bara bókina hans Jóns Torfasonar, „Villikettirnir og vegferð VG“. Þar sést best hvers konar ástand var í ríkisstjórn og meirihluta Alþingis frá 2009 til 2013. Afar ógefelld lýsing á ástandinu innanbúðar í Vinstri grænum og Samfylkingunni ásamt meðreiðarfólki þessara flokka. Þetta fólk er enn að svíkja almenning.

Bókin um Gönguleiðina yfir Fimmvörðuháls

Ég auglýsti bókina mína „Gönguleiðin yfir Fimmvörðuháls“ Morgunblaðinu í gær. Þetta er vegleg bók um vinsælustu gönguleið landsins og þar er henni gerð ítarleg skil. Að mínu mati, ódýr og hagnýt jólagjöf fyrir alla aldurshópa.

Landið okkar er stórkostlegt og Fimmvörðuháls einstakleg fallegur og góður til gönguferða.

Ég fór fyrst yfir Fimmvörðuháls í lok júní 1979. Fáir gengu yfir Hálsinn á þeim tíma, aðeins ein eða tvær ferðir á vegum Ferðafélags Íslands. 

Um tuttugu árum síðar tók ég þátt í að byggja Fimmvörðuskála Útivistar efst á Hálsinum, þar sem skáli Fjallamanna stóð, en hann var byggður árið 1940 og var ónýtur. Mikið ævintýri var að byggja skálann enda ekkert áhlaupaverk þarna uppi í eitt þúsund metra hæð.

Ég skrifaði síðan bók um gönguleiðina yfir Fimmvörðuháls og kom hún út árið 2002. Árið 2010 tók náttúran í taumana og breytti landslaginu. Þá gaus svo að segja á gönguleiðinni sem hvarf fljótlega undir hraun. Þá var ekkert um annað að gera en að endursemja hluta bókarinnar.

Gönguleiðin yfir Fimmvörðuháls var vinsæl fyrir gos en eftir það hefur hún tvímælalaust orðið sú vinsælasta af þeim gönguleiðum sem teljast í flokknum drjúgar dagleiðir. 

Fjórir áfangar

Fyrsti áfangi gönguleiðarinnar fjallar um Fossaleiðina meðfram Skógárgljúfri. Þetta er ægifögur leið og fjöldi fossa prýðir landið.

Fyrir ofan svokallað vað á Skógaá (raunar er göngubrú yfir ána) tekur við sérkennilegur áfangi um klettaborgir og lítil dalverpi allt upp að Fimmvörðuhrygg. Þar uppi er Fimmvörðuskáli Útvistar.

Þriðji áfangi leiðarinnar er frá Fimmvörðuskála og að Bröttufönn. Mörgum finnst þessi stutti kafli leiðarinnar sá merkilegasti, að minnsta kosti liggur nú leiðin yfir hraunið sem rann árið 2010 og með gígunum tveimur, Magna og Móða.

Fjórði og síðasti áfanginn er niður frá Bröttufannarfelli, yfir Morinsheiði, Foldir og Kattahryggi og að Básum. Einnig er hægt að fara aðra frábæra leið í Bása en hún liggur um hið stórbrotna Hvannárgil.

Laus kort fylgja bókinni sem henta vel á göngu.

Ódýr en góð jólagjöf

Bókin um Fimmvörðuháls fæst aðeins í póstverslun hjá mér.

Bókin kostar 1.990 krónur.

Hægt er að greiða fyrir hana með kreditkorti eða millifæra.

Pöntunarsíminn er 864 9010.

Bókin fæst ekki annars staðar.

 

 

 

 

 

 

 

Sló um 360 metra högg á Háagerðisvelli

Lengsta högg sem ég hef átt í golfi var á fimmtu braut á Háagerðisvelli á Skagaströnd. Brautin er að því er mig minnir rétt um 400 m löng, frekar mjó en bein.

Aldrei þessu vant hitti ég kúluna afar vel og hún fór langleiðina að „gríninu“. Ég mældi um 360 m frá teig og þar sem hún staðnæmdist.

Þetta var stórkostlegt högg og mikill persónulegur árangur og ég þurfti endilega að gorta af árangrinum við góðan vin minn sem er afburða golfari. Við höfðum verið að ræða um högglengd. Hann sagðist slá um 220 m. Ég brosti, þó ekki yfirlætislega, og sagði frá þessu höggi.

- Hvenær ársins var þetta? Spurði hann, og horfði undarlega fast á mig eins og hann grunaði mig um græsku.

Ehhh ... þetta var í október.

- Var kalt úti?

Nei, ekkert sérlega ... bara svona um eitthvað ... þarna frostmark.

- Var frost í jörðu.

Tja ... ekkert óskaplega mikið ... dálítið ... já, eitthvað.

- Sem sagt, grjóthörð jörð og þú slóst ef til vill um 150 m með tré og síðan skoppaði hún um 210 m, ekki satt?

Tja ... það er nú ekkert að marka svona ágiskun. Hef ábyggilega slegið 163 metra og svo skoppaði hún áleiðis að „gríninu“.

- Sem sagt þú hefðir allt eins getað verið á malbikaðri flugbraut. Golfkúla skoppar  næstum jafnmikið á malbiki og á frosinni jörð.

Já, en ég slóð samt um 360 metra. Aðstæður voru bara hagstæðar

- Já, einmitt.

Víst var þetta frábært högg!

- Það er blessuð blíðan ...

Víst ...

Ágætt að taka það fram hér lengi hefur staðið til hjá mér að taka þátt í PGA mótaröðinni í Bandaríkjunum  en hingað til hef því miður ekki gefið mér tíma til þess.

Myndirnar eru teknar að sumarlagi. Snjall golfari (ekki ég) á fjórðu braut og svo loftmynd af „gríninu“ á sömu braut.

Spila golf í jólamánuðinum

Há álagning hrekur neytendur frá íslenskum verslunum

Hvort við ætlum okkur að segja »Svartur föstudagur« eða »Black Friday« skiptir mig undarlega litlu máli.

Ástæðan er sú að fyrirbærið sjálft truflar mig svo mikið að það skyggir á nafngiftina, og þá ekki bara Svartur föstudagur einn og sér heldur þeir ótal afsláttardagar; Sófadagar, Eldhúsdagar, »virðisaukaskatts-lausar« helgar, miðnæturopnanir, Bombur og Köst. Allir þeir dagar sem verslanir virðast geta leikandi létt gefið 30-50% afslátt af jafnvel nýjum vörum.

Þetta segir blaðamaður Morgunblaðsins, Júlía Margrét Alexandersdóttir, í Pistli dagsins. Hér er vel að orði komist og tekið á alvarlegu máli. Auðvitað er enskuslettur í auglýsingum verslana hrikalega ljótur leikur og engum að gagni nema þeim sjálfum. Hitt er öllu verða að há álagning verslana er stórkostlegt vandamál sem bitnar á þeim sjálfum vegna þess að neytendur eiga ráð til mótvægis.

Magnafslættir á kosnað okkar hinna

Í gær ræddi ég við smið, góðan vin minn. Að gefnu tilefni benti hann mér á hversu magnkaup væru hagstæðari en að kaupa eitt stykki af hverju. Ég sagðist nú sjaldan þurfa meira en en svona eina eða tvær skrúfur eða álíka sem er líklega það sem flestir þurfa. Skrúfan getur kostað tíu krónur en vinur minn, smiðurinn, sem kaupir eitt þúsund í einu borgar eina krónu fyrir hverja skrúfu í magnkaupum. Sem sagt, það er ég og aðrir venjulegir neytendur sem borga afsláttinn sem smiðurinn fær.

Hversu geðslegt er þetta?

Stundum þarf ég að kaupa „útivistarföt“. Vönduð úlpa kostar til dæmis sjötíu til eitthundrað þúsund krónur, gönguskór eitthvað svipað. 

Svei mér þá, ég hef eiginlega ekki geð í mér til að greiða tugi þúsunda fyrir vöru sem dóttir mín í Noregi getur keypt fyrir margfalt minna eða ég gæti fengið í póstverslun í Bandaríkjunum eða Kína fyrir enn minna. Væri ég meðlimur í ferðafélagi gæti ég fengið um 20% afslátt í einhverri útivistarversluninni og 70.000 króna úlpan myndi kosta mig „aðeins“ 56.000 krónur. Hver í fjandanum getur með góðri samvisku klæðst 70.000 króna úlpu?

Án þess að blása úr nös

Í íslenskum verslunum tíðkast nú tilboð á „svörtum föstudögum“, „vsk-lausum helgum“ og svo Júlía Margrét nefnir í pistli sínum. Og hún segir:

Vilja neytendur ekki bara minni álagningu alla jafna, alla daga og sleppa við það að þurfa að fylgjast með hvenær hina og þessa afsláttardaga ber upp, eins og atferlisfræðingar í villtri náttúru, svo við missum ekki af því sem getur skipt sköpum fyrir budduna?

Það hlýtur að vera eitthvað mikið að álagningunni ef það er raunverulega hægt að slá svona ótrúlega mikið af vörum, að því er virðist eftir hentugleika, án þess að blása úr nös.

Fyrir allmörgum árum starfaði ég talsvert innan Neytendasamtakanna og þá komumst við að því að álagning verslana gat verið allt að 100%. Síðan hefur margt breyst, hér hefur verið reynt að lækka eða fella niður tolla ríkisins en svo virðist sem það hafi engin áhrif á verðlagningu verslana - og álagningin er ábyggilega miklu hærri en hún var þegar ég fylgdist með sem fulltrúi neytenda.

 

Póstverslun í stað smygls

Í þá gömlu góðu daga var brugðist við háu verðlagi hér innanlands með því að smygla fatnaði leiköngum og öðru inn í landið. Sá tími er að mestu liðinn en dagar póstverslunarinnar runnir upp. Nú er hægt að versla á allt öðrum „grundvelli“ en áður, þökk sé Aliexpress, e-Bay, Banggood, Amazon, Horizon, Buy now, Saples og þúsundum annarra. Jafnvel er hægt að kaupa áfengi í póstverslun á þokkalegu verði.

Skipulagt fjölskyldufólk segir mér að undirbúningur jólanna hefjist í ágúst. Þá eru keyptar jólagjafir, enda stundum langur afgreiðslutími frá löndum eins og Kína. Innkaupin nema oft á annað eða þriðja hundrað þúsund krónur enda getur fólk veitt sér ýmislegt þegar verðlagið er allt, allt annað en hér heima. Vilji svo til að pantanir reynast ekki réttar er einfalt mál að skila en þó vissara að hafa tímann fyrir sér.

Þetta hefst upp úr því þegar verslanir gleyma því að við búum í heimi þar sem hægt er að versla nær hindrunarlaust á milli landa.

Júlía Margrét, blaðamaður Morgunblaðsins, á kollgátuna. Við neytendur vildum frekar hafa lágt verð og sleppa þessum tilboðum.

Við erum að greiða allt of mikið fyrir stærri og smærri þætti heimilisrekstursins, allt frá því að greiða nokkrum milljörðum of mikið í bifreiðaeldsneyti upp í nokkur hundruð prósentum of mikið fyrir legókassann.

Verst er að til er fólk sem er búið að ákveða að þetta henti þjóðarsálinni miklu betur - tilboð hér og þar heldur en að lækka álagninguna árið um kring.

Eða eins og formaður Samtaka verslunar og þjónustu sagði í viðtali fyrir um ári síðan, aðspurður hvort slíkt væri ekki betra:

„Þá þyrfti nú einnig að senda alla neytendur til sálfræðings. Þetta er eitt af því sem virkar á neytendur í öllum heiminum.“ Og að þetta væri þar að auki frábær leið til að fá neytandann til að eyða meiri peningum. 

Hitt er svo allt annað mál og afar þarflegt í umræðunni að verslunin á að vera heima en hún skilur það ekki. Tugþúsundir starfa við verslun, beint og óbeint. Það er þjóðhagslega hagkvæmt að versla heima. Munum það. Munum jafnframt að verslun hér heima á ekki og má ekki vera á forsendum verslunarinnar einnar. Við neytendur skiptum máli og við sættum okkur ekki við okur.

 

Píratískt bull og tal út í bláinn

Í dag höfum við aðallega bara verið að fara yfir verkferla og reyna að finna út hvernig væri best og ákjósanlegt að vinna áfram þá vinnu sem var komin af stað og komin langt á veg með,“ sagði Smári í fréttum Stöðvar 2 í kvöld. Hann segir að málefnalega sé ekki langt á milli flokkanna þó þeir séu vissulega ólíkir og með ólíkar áherslur.

„En það er mikill vilji til þess að ná saman og ég vona að allir flokkarnir leggi sitt af mörkum við að miðla málum og komast að góðri niðurstöðu.

Afsakið orðbragði, en þetta er bara bull, tal út í bláinn, hjá talsmanni Pírata, Smára McCarthy. Svona orðalag er ekki þingmanni sæmandi. Annað hvort er hann að drepa málinu á dreif eða hann segir hreinlega ósatt. Þetta segir hann í viðtali við visir.is, sja hér. 

Hvað þýðir eiginlega „að fara yfir verkferla“?

Svarið er einfaldlega: Ekkert. Verkferlar eru ekki til í þessu samhengi. Það sem skiptir máli er að menn tali saman um málefni. Það hefur verið margoft reynt. Aungvir „verkferlar“  redda hér málum, skófla er nánast hið sama og reka.

Og blaðamaður visir.is gapir bara yfir orðalaginu og spyr einskis. Hvað hefur orðið um sjálfstæða og gagnrýna hugsun blaðamanna?

Píratinn spyr:

Viltu mynda með okkur fimm flokka ríkisstjórn.

Nei, takk, en bestu þakkir fyrir að spyrja.

Svo fer Píratinn afsíðis, hugsar málið og finnur upp betri „verkferla“. Þá spyr hann aftur:

Hvernig væri nú að við mynduðum saman þjóðhagslega hagkvæma ríkisstjórn sem hefði það að markmiði að duga þjóðinni afar vel, skattleggja almenning, ríka fólkið og  sjávarútveginn svo duglega svo við hefðum efni á góðri heilbrigðisþjónustu og menntakerfi? Ha, hvað segirðu um það?

Jú, auðvitað, fyrst að verkferillinn er svona skýrt orðaður þá erum við alveg tilbúnir. 

Tekið skal fram að ofangreint svar fæst ekki frá Sjálfstæðisflokknum né Framsóknarflokknum vegna þess að þeir eru holdsveikir að mati Pírata.

Svo á eftir að tækla þetta með „ólíka flokka“ og „ólíkar áherslur“. Þeir bitar kunna að standa þversum í hálsi.

 

Þjóðin leysi úr stjórnarkreppunni

Síðustu vikur eru ekki stjórnmálastéttinni til frægðarauka. Henni hefur ekki bara mistekist við myndun ríkisstjórnar heldur hafa yfirlýsingar að óreyndu lokað leiðum, sem verður að halda opnum ef ríkisstjórn á að verða til. Nú ætti tími stórkarlalegra yfirlýsinga þvers og kruss að vera liðinn.
Kjósendur eiga betra skilið en þennan hringlanda. 

Þetta segir Kristín Þorsteinsdóttir, aðalritstjóri 365 miðla í forystugrein helgarblaðs Fréttablaðsins. Hún hefur rétt fyrir sér. 

Þegar tveir formenn stjórnmálaflokka hafa fengið tækifæri til að mynda ríkisstjórn en ekki tekist er nær útilokað að formaður smáflokksins Pírata takist eitthvað betur upp. Því er hreinlega óskiljanlegt að forsetinn skuli hafa beðið formanni Pírata að mynda stjórn. Ritstjóri Morgunblaðsins kallar þetta af alkunnri hnyttni sinni „rakastarstofuaðferðina. Næsti, gjörið svo vel ...“. 

Ekki neitt bendir til þess að Píratar kunni eitthvað betur til verka en formenn Sjálfstæðisflokksins og Vinstri grænna og nú á formaður Pírata enn einu sinni að færða við alla þá sem hinir formennirnar hafa rætt við. Hvers konar vitleysisgangur er þetta? Verða allir að fá að vera með til þess að enginn skaðist andlega á að vera skilinn útundan?

Starfsstjórn sinnir nauðsynlegum störfum ríkisstjórnar, enginn gapir á Alþingi og ... það sem mestu skiptir, enginn saknar þingsins. Hér ríkir langþráður friður og allt gengur sinn vanagang. Þetta er svona eins og að allir veðurfræðingar landsins séu í árshátíðarferð í fjarlægri heimsálfu. Samt rignir úti, snjóar eða hvað sem er.

Kristín segir í leiðara Fréttablaðsins:

En með hverri vikunni aukast líkurnar á því að fljótlega verði kosið aftur til Alþingis. Slíkt gerist þó varla fyrr en með vorinu. Á meðan gæti þingið þurft að sætta sig við minnihlutastjórn, sem ekki er hefð fyrir á Íslandi, eða að forseti taki af skarið og myndi utanþingsstjórn. Það yrði sitjandi þingmönnum til vansa því þrátt fyrir allt er bjartara framundan í þjóðarbúskapnum en oft áður og spennandi tækifæri fyrir ríkisstjórn sem vill láta að sér kveða.

Utanþingsstjórn er gamaldags úrræði enda er nú einfaldara og auðveldara en nokkru sinni fyrr að efna til þingkosninga. Þar af leiðir að utanþingsstjórn ætti ekki að vera meðal úrræða forsetans nema þegar þær kringumstæður skapast að ekki sé hægt kjósa.

Hér ríkir stjórnarkreppa. Þeir kostir sem um er að velja eru slæmir fyrir þjóðina: 

1. Ríkisstjórn með eins manns meirihluta
2. Fjögurra flokka ríkisstjórn
3. Fimm flokka ríkisstjórn
4. Minnihlutastjórn

Skynsamlegast er því að þjóðin fái tækifæri til að taka af skarið og kjósa aftur.

Flækist stefnur ekki fyrir mun formaður Pírata mynda stjórn

Nú gerist eitthvað í stjórnarmyndunarviðræðum. Formaður Pírata, Birgitta Jónsdóttir, fékk umboðið frá forsetanum og með því fylgja að venju guðsblessun og sjóferðarbæn.

Næst á dagskránni er að Birgitta formaður tekur til hendinni og ræðir við þessa:

1. Formann Vinstri grænna
2. Formann Bjartrar framtíðar
3. Formann Samfylkingarinnar
4. Formann Viðreisnar
5. Bátsmann Pírata
6. Loftskeytamann Pírata

... en bíðið við. Var ekki formaður Vinstri grænna búinn að tala við þetta fólk?  Og Bjarni líka?

Jú, en margt hefur breyst, dagar hafa liðið og „vika er langur tími í pólitík“, segja álitsgjafarnir með stjórnmálafræðiprófið.

Höldum þá áfram. Birgitta formaður ætlar ekki:

• að tala við formann Sjálfstæðisflokksins
• að tala við formann Framsóknarflokksins

Þá er það á hreinu. Formaður Pírata ætlar að tala reyna að mynda fimm flokka ríkisstjórn. Ástæðan er einföld:

1. Vinstri grænir hafa skipt um skoðun síðan síðast
2. Björt framtíð hefur skipt um skoðun síðan síðast
3. Samfylkingin hefur skipt um skoðun síðan síðast
4. Viðreisn hefur skipt um skoðun síðan síðast
5. Píratar hafa skipt um skoðun síðan síðast

Ef þetta er rétt þá verður mynduð ríkisstjórn. Fólk þarf að átta sig á því að ríkisstjórn verður því aðeins mynduð ef allir flokkar fari að dæmi Vinstri grænna sem höfðu fyrir kosningarnar 2009 þá einörðu afstöðu að ganga ekki inn í ESB og sögðu þetta:

Þá hafnar Vinstri hreyfingin - grænt framboð aðild Íslands að Evrópusambandinu þar eð slík aðild myndi skerða fullveldi Íslands og forræði þjóðarinnar yfir auðlindum lands og sjávar.

Þetta var auðvitað aðeins til heimabrúks enda er stefna er ekki til annars en að breyta henni ef ráðherrasæti eru í boði. Aðrir flokkar sem hafa þetta hugfast komast auðveldlega í ríkisstjórn.

Þess vegna, ágæti lesandi, mun formanni Pírata takast að mynda ríkisstjórn fimm stjórnmálaflokka. Hafi hins vegar enginn skipt um skoðun versnar í því. Þá er það þrautaráð forsetans að biðja formann Samfylkingarinnar að reyna það sem hinir gátu ekki.

 

 

 

Birgitta komin með umboðið