Farsælla að vera í námi en á atvinnuleysisbótum

Enginn skyldi efast um annað en að Háskólinn fái fjárveitingu til að geta tekið á móti nýnemum á vormisseri. Hvers vegna? Jú, einfaldlega egna þess að allir skilja vandamálið. Fjárveitingavaldið þar með talið.

Það er ósköp eðlilegt að Háskólanum skulu gert að draga saman, allar stofnanir ríkisins þurfa að gera það. Hins vegar blasir önnur mynd við þegar nýnemum fjölgar um 1.400 manns á milli ára. Ég efast um að neinn hafi gert sér grein fyrir því þegar stofnunum var gert að draga saman seglin.

Hinn flöturinn á málinu varðar Lánasjóð íslenskra námsmanna. Hann þarf líklega fjárveitingu til að geta lánað þessum mikla fjölda þegar líða tekur á næsta ár.

Niðurstaðan af þessu öllu er einfaldlega sú að það er skynsamlegra og farsælla fyrir þjóðfélagið sem einstaklinga að sem flestir stundi nám heldur en að sama fólkið sé á atvinnuleysisbótum. Nám byggir upp, atvinnuleysi brýtur niður.

Fróðlegt væri nú að fá upplýsingar. Hvernig skyldu þessir nýnemar skiptst eftir aldri og kyni? Hvert er hlutfall atvinnulausra og ekki síst hvernig skiptast þeir eftir deildum? Þessar upplýsingar get skipt máli jafnt fyrir stjórnvöld sem almenning og gætu verið hvati fyrir enn fleiri til að leita sér að menntun. Þá á ekki að einblína á háskólanám heldur alla skóla.

Ekki hægt að taka inn nýnema

Leigubílstjóri myrtur á Laugalæk

Í janúar 1968 bar ég tæplega tólf ára drengur út Vísi í Skaftahlíð og Miklubraut. Gerði þetta í rúm tvö ár. hafði bara gott af. Verst þótti mér að bera út í skammdeginu, þurfa að fara alla leiðina niður í Alaska sem var í jaðri Vatnsmýrarinnar, nálægt flugvellinum. Þar var lítil götulýsing, myrkur mest alla leið og drengstaulinn því hálf skelfdur.

Í hinum endanum var bjartara. Þar, efst í Skaftahlíðinni, var risastór óður hundur sem ég hræddist ógurlega, sérstaklega þegar ég var að rukka. Síðar uppgötvaði ég að hann var svosem ekkert óður, gelti bara mikið.

Jæja, einn daginn minnir mig að fyrisögnin á Vísi hafi verið eitthvað á þessa leið: Leigubílstjóri myrtur.

Það gerðist árla morguns þann 18. janúar 1968 að Gunnar Tryggvason leigubílstjóri fannst myrtur í bíl sínum við Laugalæk.

Í gærkvöldi kláraði ég að lesa bókina „Morðið á Laugalæk“ eftir Þorstein B. Einarsson, en hún var gefin út 2007. Þetta er fín bók, doldið þurr en engu að síður mjög fróðleg. Fátt mundi ég um morðið en margt rifjaðist upp og enn fleira kom mér á óvart.

Gunnar þessi Tryggvason virtist hafa verið afar geðþekkur maður, engum til ama og tóm lygi að hann hafi verið okurlánari eins og kjaftasögurnar hermdu. Hins vegar var hann nokkuð vel stæður, hafði til dæmis unnið hálfa milljón í Happdrætti háskólans tíu árum áður. Kannski vildi einhver komast yfir peninga hans.

Maður nokkur var handtekinn ári eftir morðið og beindust öll sönnunargögn að honum og lá eiginlega ljóst fyrir að hann væri morðinginn. Hins vegar játaði hann aldrei og var að lokum sýknaður, bæði í héraðsdómi og hæstarétti.

Það sem mér kom mest á óvart var hversu lögreglan á þessum tíma var illa undir morðrannsókn búin. Höfundur bókarinnar rekur fjölmörg dæmi um yfirsjón lögreglumanna og handvöm. Sem dæmi má nefna að bíll leigubílstjórans var aðeins rannsakaður í einn sólarhring og síðan afhentur ættingjum hins myrta. Mörgum vísbendingum í rannsókninni var ekki fylgt eftir, t.d. fjarvistarsönnun meints morðingja. Hinn meinti morðingi var mjög reikull í frásögnum sínum og lögreglan virtist ekki hafa mannskap til að kanna allt sem hann sagði. Einnig virtist lögreglan ekki kortleggja það sem gerðist sérstaklega ekki ferðir lykilvitna.

Morðvopnið fannst en það var 35 calibera skammbyssa sem stolið hafði verið frá Jóhannesi Jósefssyni sem þekktastur var sem eigandi og hótelstjóri Hótel Borgar. Sá sem stal byssunni reyndist vera hinn meinti morðingi en hann hafði verið starfsmaður og vinur Jóhannesar.

Höfundur bókarinnar rekur það hvernig morðvopnið hafði komist í eigu Jóhannesar og að byssan var afar fágæt, tók 35 cal. skot sem voru og eru mjög sjaldgæf.

Færðar voru sannanir fyrir því að byssan var morðvopnið. Sá sem stal henni frá Jóhannesi, meintur morðinginn, hélt því fram að byssunni hefði verið stolið frá sér, engu að síður fannst hún í hanskahólf leigubíls sem hann átti. Illa gat hann skýrt út hvers vegna. Maðurinn breytti framburði sínum ítrekað en aldrei gaf hann færi á sér, hann brotnaði aldrei í yfirheyrslum.

Árið 1970 var ákærði sýknaður í héraðsdómi og rúmu ári síðar í Hæstarétti. Greinilegt var þó að miklar líkur voru taldar á því að hann hefði framið morðið en sannanirnar vantaði. Raunar var ekkert sem beinlínis benti til sektar hans. Ekki var hægt að fullyrða að hann hefði verið á vettvangi morðsins. Byssan fannst í hanskahólfi bílsins og þeir sem hana fundu handléku hana að vild án þess að gruna að hér gæti verið um morðvopn að ræða og eyðilögðu hugsanlega mikilvæg fingraför.

Loks má þess geta að sá sem stjórnaði yfirheyrslunum var á þeirri skoðun að hinn grunaði væri að því kominn að játa þegar yfirmenn í lögreglunni misstu þolinmæðina og settu hann af og sakadómari tók við. Segir í bókinni að sá hafi verið mjög slæmur í sínu starfi og hreinlega fengið sakborninginn upp á móti sér svo allir möguleikar á því að hann játaði breyttust í þrákelni.

Þetta er nú svosem enginn ritdómur um bókina og þaðan af síður kórrétt lýsing á henni. Hins vegar fannst mér hún afar fróðleg og mæli eindregið með því að fólk lesi hana.

Á jólunum syngja allir - nema ég

Í útvarpinu mátti heyra gullfallegan raddir barnakóra. Svo söng Ómar Ragnarsson jólalög og annar kór með honum. Þetta minnti mig á gamla daga, þegar ég var enn yngri en ég þegar er orðinn. Þá var ég í Hlíðaskóla, bjó sjálfur með foreldrum mínum í Barmahlíð.

Mig langaði stundum til að syngja á þessum árum. Það rjátlaðist smám saman af mér, kannski vegna þess sem ég ætla nú að segja frá.

Hún hét Guðrún, söngkennarinn í Hlíðaskóla, man ekki hvers dóttir, kannski Þorsteinsdóttir. Hvað um það. Hún var skapmikil kona, kannski vargur. Að minnsta kosti hélt hún bekknum í heljargreipum þó svo að nokkrir kaldir strákar hafi reynt að standa upp í hárinu á henni.

Hún lét okkur syngja og þótti það flestum eðlilegt þar sem hún var söngkennari. Ég man að hún sagði að allir gætu sungið. Tók sem dæmi einhvern ræfilsstrák sem hún hafði kennt og sá var aldeilis falskur. Eftir nokkurn tíma gat hann sungið afar vel, þó ekkert frábærlega en samt vel þolandi, sagði Guðrún. Þessi saga átti líklega að vera okkur hvatning og það var hún svo sannarlega fyrir mig.

Svo var það einu sinni í söngtíma að ég sat við hliðina á honum Helga. Hann var glæsilegur piltur til orðs og æðis og það var gott að sitja hjá honum. Maður var næstum því eins fallegur og klár af því einu saman.

Svo sagði Guðrún: Og muniði svo að koma í kórtíma og hún leit til okkar Helga og mér fannst hún líka horfa á mig og varð mjög uppnumin. Fékk það jafnvel á tilfinninguna að ég væri orðinn eins og ræfilsstrákurinn í dæmisögunni. Loksins boðinn í kórinn.

Svo sátum við saman í fyrsta kórtímanum og sungum, ég, Helgi og ég man eftir henni Dögg Pálsdóttur, bekkjarsystur okkar, sem nú er lögmaður. Hún söng eins og engill Og ég söng og söng líka eins og engill.

Guðrún sögnkennari tók allt í einu með báðum höndum í tónsprotann og horfði á okkur Helga. Engin svipbrigði sáust á henni þegar hún sagði: Sigurður, ég held það sé best að þú syngir ekki. Þú truflar bara aðra. Svei mér, ég man þetta eins og það hefði gerst í gær.

Ég hlýddi og hlustaði út kóræfinguna.

Þegar við gengum út, það kallaði söngkennarinn hárri sópranröddu: Sigurður, þú þarft ekki að koma í næsta tíma.

Og síðan hef ég ekki mætt í kórtíma. Og aldrei sungið í kirkjukór, aldrei í karlakór, aldrei staðið upp á sviði og rokkað. Þó man ég einu sinni eftir því að mig dreymdi að ég stóð utan við stórt leiksvið og þar sungu hetjutenórar og glæsidívur veröldinni allri til yndisauka. Kom þar ekki að kona nokkur, ekki þó Guðrún söngkennari, og sagði: Nú átt þú að syngja Sigurður. Ég maldaði í móinn enn var ýtt út á sviðið og þar stóð ég í sviðsljósinu.Svo vaknaði ég, raunar án þess að hafa komið upp einum tóni.

Nei, ég hef bara sungið pínulítið kenndur, stundum fyrir börnin mín þegar þau voru lítil og áttu að fara að sofa. Man eftir því að eldri sonur minn sagði einhvern tímann er hann var eins árs: Pabbi, ekki syngja meira fyrir mig.

Smám saman hefur runnið upp fyrir mér að líklega hafi ég slaka söngrödd, kannski vonda. Engan kala ber ég þó til Guðrúnar söngkennara. Líklega bjargaði hún þjóðinni frá söng mínum. Nóg má þjóðin þola um þessar mundir.

Alveeg obbbboðslega mikið að gera

Sagt er að þingmenn nenni ekki að vinna og því til sönnunar er oft bent á mynd af einhverjum þingmanni sem messar yfir örfáum hræðum. Sér til varnar segjast þingmenn vinna í nefndum af miklu kappi, þar séu ekki teknar myndir, og þeir þurfi að ráðfæra sig við kjósendur í kjördæmum sínum. Alveeg obbbboðslega mikið að gera.

Birtingin á iðni þingmanna byggist á mætingu þeirra í þingsali. Það er eiginlega hið eina sem við almenningur getum byggt á. Einu sinni var eldhúsdagsumræðum og öðrum meiriháttar umræðum útvarpað og síðar sjónvarpað. Af skepnuskap sínum birtu dagblöð oft myndir af ræðumanni sem stóð og talaði sig bláan yfir tómum þingsal. Svo var farið að sjónvarpa og eftir það hafa þingmenn smátínst inn og nú er svo komið að salurinn er fullur þegar myndin fer um öldur ljósvakans. Ekki er laust við að maður fái það á tilfinninguna að þingmönnum leiðist að sitja unir kjaftagangi annarra og fái ekki að tala. Það er vel skiljanlegt.

Svo er það nú allt annað mál hvort að þingmenn nenni að sitja undir málflutningi Birkis, kannski er hann bara svona leiðinlegur ræðumaður ;-)

Í alvöru talað þá ættu þingmenn að huga betur að ímynd þingsins meðal almennins. Hún getur varla verið lakari en núna eftir allar hremmingarnar á síðustu vikum.

Legg til að á vef alþingis verði hægt að skoða mætingar þingmanna á þingfundi og nefndarfundi. Það gæti komið í veg fyrir kjaftasögur um leti þingmanna.

Hvar eru stjórnarliðar?

Þegar Vilhjálmur fer af stað er illt í efni ...

Vilhjálmur Bjarnason hefur verið hrópandinn í eyðimörkinni. Hann er skynsamur og hófsamur maður. Þegar slíkir fara af stað þá er illt í efni fyrir þá sem hreykja sér hátt.

Hann hefur staðið upp á aðalfundum ýmissa hlutafélaga og komið forystumönnum þeirra í slæman bobba. Þeir hafa í staðinn kallað hann kverúlant og öðrum niðurlægjandi nöfnum. Pirringurinn út í Vilhjálm hefur alltaf verið góðs viti. Og nú hefur hann höfðað mál vegna sölu á rúmlega hálfum milljarði hluta á gengi sem var undir markaðsgengi. Vilhjálmur spyr hvort stjórnun fyrirtækja sé heimilt að selja hlutabréf í þeim á geðþóttaverði ...

Greinilega prinsípmál sem Fjármálaeftirlitið hefur ekki megnað að leysa. Stórukallarnir halda upplýsingunum útaf fyrir sig og láta Vilhjálm pirra sig í staðinn fyrir að gera hreint fyrir sínum dyrum. Ekki furða þótt maður haldi að þeir hafi eitthvað að fela.

Hlutabréf seld á geðþóttaverði?

Það sem einu sinni sameinaði þá ...

Nú eru þeir komnir í hár saman þessir kallar sem sátu við kjötkatlana og yljuðu sér og sínum. Líklegast verður athyglisvert að sjá hvernig flokkur þessara vösku manna leysist upp í innbyrðis átökum. Má þá gera ráð fyrir að hnútum verði kastað þvers og kruss yfir gamla allsnægtaborðið sem fyrrum svignaði undan milljörðunum.

Það sem einu sinni sameinaði þá verður nú til að sundra þeim.

Við, sem aldrei náðum að komast að borðinu, hvað þá að vera í þeirri öfundsverðu aðstöðu að geta tínt upp molana sem hrukku af því, réttum sem snöggvast út beygðum bökunum og glottum hvert til annars. Okkur er kannski ekki alls varnað. Við nutum ekki þenslunnar en fáum við altént að njóta uppgjörsins í kreppunni. Alltaf má finna eitthvað broslegt í tilverunni.

Eggert í mál við Björgólf

Frelsandi að kasta snjóbolta - Hvað næst?

Guðjón Heiðar Valgarðsson, mótmælandi, segir að það hafi verið frelsandi að kasta snjóbolta í andlitið á Jóni Ásgeiri Jóhannessyni, stjórnarformanni Baugs, í dag. Svona segir á fréttavefnum Vísi.

Aðsúgur er gerður að þekktum manni. Ef þetta er ekki almennt fordæmt þá er friður rofinn í þjóðfélaginu. Fleiri mun telja þörf á því að „frelsð“ sig með því að veitast að náunga sínum, kannski dugar einhverjum ekki lengur snjókast.

Dópsalann langaði svo til að berja einhvern sem hann taldi skulda sér.

Handrukkarinn réðst inn í hús og lamdi heimamenn með hafnarboltakylfu. 

Ísraelskir hermenn eru hvattir til að berja palestínumann, skjóta á þá og jafnvel drepa þessi kvikindi.

Í gömlu Júgóslavíu drápu menn allt í einu nágranna sína af því þeir voru af annarri trú eða öðru þjóðerni.

Í Sádi-Arabíu er það jafnvel kennt að allir sem ekki játa íslam séu villutrúarmenn og því réttdræpir. Morðingjanum er svo lofað laun í þessu og öðru lífi.

Í Þýskalandi nasismans var það áreiðanlega talin frelsun að berja eða drepa gyðing.

Ofbeldið er orðið snar þáttur í lífinu. Meðalmaðurinn er á hverju ári vitni að þúsundum limlestinga og morða í sjónvarpi og kvikmyndahúsum. Afleiðingin er stóraukið ofbeldi á götum borgar og bæja, tilefnislaust eða af gefnu tilefni. Kurteisi er lítils metin, hófsemi er talið óeðli en þeir sem láta hendur skipta eru miklir menn eða konur. Þeim er hampað.

Hvað á maður að hugsa þegar maður les fréttir af handrukkurum, mafíuofbeldi, klíkubardögum og þessari frétt af Guðjóni Heiðari Valgarðssyni og álíka nótum sem finnst það frelsandi að meiða aðra? 

Sá sem á óuppgerða sök við einhvern hann kærir eða stefnir fyrir dómstóla. Það er hinn rétti farvegur. 

Ég neita því að mannskepnan sé í eðli sínu vond þrátt fyrir að saga mannkyns sé lituð af spillingu og ofbeldi og næstum rituð með rauðu blóði. Hins vegar eru áreiðanlega örlítið brot mann sem koma í veg fyrir að stóri meirihlutinn fái að lifa í friði.

 Mómælandi sem fer með ófriði á ekki minn stuðning. 

Veist að Jóni Ásgeiri í miðbænum

Sinna þarf fyrst „jólahreingerningum“

Út frá markaðslegum forsendum er mjög mikilvægt að bankinn slíti sem fyrst af sér öll tengsl við gamla Glitni. Hins vegar er ekki víst að nafnið Íslandsbanki dugi til þar sem það á sér ákveðna forsögu sem ekki er öllum að skapi.

Almannatengsl skipta bankann miklu máli. Nafn Glitnis hefur beðið svo mikinn hnekki að það mun lengi hér eftir tengjast útrás, spillingu, kreppu og öðrum neikvæðum hugtökum. Íslandsbanki hefur nafnið framyfir, flestum hérlendum er afar vel við fyrri hluta þess. Nafni landsins verður ekki breytt og hugsanleg getur bankinn undir hinu nýja nafni fleytt sér áfram erlendis vegna þess að nú er verið að hefja uppbyggingu á nafni Íslands.

Þann djöful hefur þó nýji bankinn að draga að fjölmargir halda því fram að stjórnendur bankans séu hinir sömu og stjórnuðu gamla Glitni. Eini munurinn sé sá að spekingarnir á toppi þess gamla hafa tekið pokann sinn og hinir hækkað um þrep.

Út frá almannatengslum er mikilvægt að bankinn kynni sig sem nýjan banka með vammlausum stjórnendum. Hvernig það er gert má deila um, en að mínu mati er mikilvægast er að hann sýni óyggjandi fram á að þeir sem nú stjórna eigi engan þátt í hruni bankans. Sé það hægt meðá sannfærandi hátt á bankinn framtíð fyrir sér.

Þegar öllu er á botninn hvolft þá á Nýji Glitnir hugsanlega einn sjéns í viðbót. Komi í ljós eitthvað gruggugt svo ekki sé tekið svo djúpt í árinni að kalla það hneyksli, þá munu Íslendingar snúa baki við bankanum, allir sem einn. Þar af leiðandi er mikilvægast að sinna „jólahreingerningunum“, og þrífa vel og vandlega.

Nýi Glitnir verður Íslandsbanki

Skemmtilegir þessir krakkar í VG

Skemmtilegir þessi krakkar í Vinstri grænum með lopahúfurnar sínar og trefla fyrir andlitum. Ánægjulegt að þau séu ekki hlynt spillingunni.

Samt átta ég mig ekki á því hvað krakkarnir hafa á móti starfsfólki Landsbankans því óneitanlega bitna svona uppákomur mest á því.

Ruddust inn í Landsbankann

Friðsamur maður fer með friði - ekki ofbeldi

Auðvitað er það lýðræðislegur réttur fólks að mótmæla. Nægar eru ástæðurnar í dag. Hins vegar verða mótmælin ákaflega máttlaus þegar reynt er að koma í veg fyrir starfsemi lýðræðislegra kjörinna fulltrúa þjóðarinnar, Alþingismanna og ríkisstjórnar.

Kona í hópi mótmælenda „segir ótrúlegt að enginn hafi tekið stein upp úr götunni“.

Hvað á hún við?

Svo virðist sem hún haldi að markmiðin með mótmælunum verði ekki náð nema með því að valda eignaspjöllum eða jafnvel líkamsmeiðingum.

Er ekki hægt að koma skoðun sinni áleiðis með friðsamari hætti?

Ég sé eiginlega engan mun á því ofbeldi og tjóni sem svokallaðir bankamenn og útrásarvíkingar hafa valdið þjóðinni og ofbeldi þeirra sem hugsanlega vilja valda öðrum tjóni og líkamsmeiðingum í nafni lýðræðis. Sá sem sannur er og heiðarlegur í mótmælum sínum þarf ekki að beita mótmæli að neinu tagi. Þúsundir dæma um slíkt má taka, nefna má bara sem dæmi Gandhi og Marten Luther King.

Hér heima náði Jón Kristjánsson því að gjörbreyta verkefni ákæruvalds og leiddi til aðskilnaðar dómsvalds og umboðsvalds og þar af leiðandi til endanlegrar þrískiptingar ríkisvaldsins á Íslandi. Jón stóð ekki með mótmælaspjöld, hann kastaði ekki grjóti, réðst ekki inn á Alþingispalla, an reif ekki kjaft við einn né neinn.

Hann kærði úrskurð íslenskra dómstóla um umferðalagabrot sitt til Mannréttindadómstólsins sem úrskurðai honum í vil.

Þegar öllu er á botninn hvolft er það þá ekki bara spurning um lunderni þess sem telur að réttur sé á sér brotinn hvernig hann bregst við. Friðsamur maður fer með friði en ekki ofbeldi.

Nú hefur verið reistur minnisvarði um málarekstur Jóns. Eru mótmæli sem byggjast á ofbeldi minnisvarða virði?

Ríkisstjórnin inn um bakdyrnar