Dagur borgarstjóri gagnrýnir skólastjórnendur fyrir að fara í fjölmiðla

En mér finnst ekki að við sem stjórnendur borgarinnar þurfum að vera að skiptast á einhverjum sendingum í gegnum ályktanir eða fjölmiðla til að fá það fram.

Þetta segir Dagur Eggertsson, borgarstjóri í Reykjavík og samfylkingarmaður í viðtali við Ríkisútvarpið. Tilefni eru áhyggjur skólastjóra grunnskóla vegna niðurskurðar fjárframlaga til skólanna og þeir geti ekki lengur haldið uppi eðlilegri þjónustu.

Hefði einhver ráðherra ríkisstjórnarinnar gagnrýnt að hjúkrunarfræðingar væru að álykta um ónóg framlög til heilbrigðismála eða starfsmenn Vegagerðarinnar ályktað um of litlar fjárveitingar í vegagerð hefði einfaldlega allt orðið vitlaust í fjölmiðlum landsins. Ráðherrann hefði verið sakaður um ólýðræðislegar tilhneigingar, þöggun og eitthvað enn verra. Sérstakur þáttur hefði verið í Kastljósi Ríkisútvarpsins um málið og til kvaddir helstu andstæðingar ráðherrans sem álitsgjafar.

En þegar Dagur borgarstjóri gagnrýnir ályktanir skólastjórnenda og að þeir skuli dirfast að ræða málin í fjölmiðlum ríkir þögn um málið. Það er hins vegar fjarri öllum sannleika að Dagur borgarstjóri hafi fyrst frétt að vandanum í fjölmiðlum.

Á sama hátt er mikil fjölmiðlaumræða um heilbrigðismál og ráðherra óspart gagnrýndur fyrir að veita ekki nægu fé til málaflokksins, hvað þá Landspítalans. Gagnrýninni linnir ekki þó það sé staðreynd að aldrei hafi verið varið jafnmiklu fé í hvort tveggja.

Dagur borgarstjóri kemst upp með að segja að 10% meira fé sé veitt til grunnskóla og leikskóla á þessu ári og hinir gagnrýnu fjölmiðlar eru bara sáttir við greinagóð svör.

Engu skiptir þó leiksskólastjórar segi að þeir muni ekki geta keypt nægan mat fyrir börnin út þetta ár vegna kröfu um niðurskurð í rekstri.

Engu skiptir þó skólastjórar í grunnskólum kvarti yfir flótta kennara frá Reykjavík til næstu bæjarfélaga vegna betri kjara og betri aðstæðna. Þar fá grunnskólabörn betri þjónustu en í Reykjavík.

Það er þó huggun harmi gegn að meirihlutinn í borgarstjórn Reykjavíkur hefur eitt sameiginlegt hjarta og það slær í takt með „skólunum og skólamálum.“

Líkur benda til að hjartað sé ekki vandamálið.

 

Skrýtnar óróamælingar úr Bárðarbungu

Jarðskjálftar á Íslandi koma í hrinum. Það sést greinilega á yfirliti Veðurstofu Íslands. Í nokkra daga hefur verið frekar lygnt, fáir skjálftar sem vekja athygli leikmanns. Nú er aðeins farið að færast líf í jarðskorpuna.

Athyglin hefur einkum beinst að þremur svæðum; Mýrdalsjökli, Bárðarbungu og Tjörnesbrotabeltinu.

Síðastnefnda svæðið virðist vera í hefðbundnum vana, skjálftamiðjan norðaustan við Grímsey á misgenginu sem kennt er við eyjuna. Minni hreyfing virðist vera á Húsavíkurmisgenginu.

Allir búast við tíðindum úr Kötlu. Þar hafa verið grunsamlegir skjálftar, stórir og margir litlir sem gætu bent til kvikurhreyfinga.

Merkilegast finnst mér þó hvernig Bárðarbunga hagar sér um þessar munir. Enn eru skjálftar af og til í norðausturhorni öskunnar, stundum stórir en oftar litlir. Þetta þyrfti þó ekki að vera merkilegt nema vegna óróamælinganna í tækjunum í Vonarskarði og við Dyngjujökul.

Eins og sést á meðfylgjandi óróamælingu frá Dyngjuhálsi er engu líkar en að högg komi með tæplega sólahrings millibili, oftast alveg eins. Má vera að hægt sé að kenna bilun um en samt koma sömu bylgjur fram á tækinu í Vonarskarði eins og sjá má á neðri myndinni.

Óróinn eru bylgjulengdir sem mælar nema í tíðni, Hz (rið). Blái liturinn sýnir mjög lága tíðni. Hún getur myndast vegna rennslis kviku í átt að yfirborði jarðar. Á þessu þarf að hafa gætur en ofangreint skýrir þó ekkert hvers vegna tíðnin er svona reglubundin.

Nú er ég ekkert annað en leikmaður en skemmti mér við að ímynda mér að þarna sé eitthvað á ferðinni sem þarfnast athygli jarðeðlisfræðinga. Að minnsta kosti er þetta grunsamlega reglulegt.

Leiftrandi beittur og ósvífin áróður gegn staðreyndum

Ég get ekki að því gert, en stundum dáist ég að vinstrimönnum. Ekki fyrir hugsjónir þeirra heldur málflutning, sem er oft leiftrandi, beittur og ósvífinn. Í baráttu fyrir málstaðnum þvælast aukaatriði ekki alltaf fyrir, staðreyndir eru lagðar til hliðar og fyrri orð og gjörðir löngu gleymd.

Þetta segir Óli Björn Kárason, varaþingmaður Sjálfstæðisflokksins, í hárbeittri ádeilugrein í Morgunblaði dagsins.

Í greininni telur hann upp hvernig margir vinstri menn fara á svig við sannleikann í gagnrýni sinni á Sjálfstæðisflokkinn og ríkisstjórnina.

Hann segir um þessi mál:

Flugvallarmálið: 

Skipulega er unnið að því að loka Reykjavíkurflugvelli, þvert á vilja meirihluta landsmanna og höfuðborgarbúa. 

Icseave:

Tvær þjóðaratkvæðagreiðslur, þar sem yfirgnæfandi meirihluti þjóðarinnar hafnaði því að greiða skuldir einkaaðila, dugðu ekki til. Þess í stað var gert lítið úr fyrstu þjóðaratkvæðagreiðslu frá stofnun lýðveldisins - hún sögð dapurleg markleysa.

ESB-aðildin:

„Það dettur engum í hug að við göngum í Evrópusambandið nema þjóðin sjálf taki ákvarðanir í því máli jafnvel bæði hvort við eigum að fara í slíkar viðræður og þá að niðurstaðan verði lögð í dóm þjóðarinnar,“ sagði þáverandi formaður Vinstri grænna á þingi 2003.

Í júlí 2009 tók Steingrímur J. Sigfússon þátt í því að koma í veg fyrir að „þjóðin sjálf“ tæki ákvörðun um aðildarumsókn að Evrópusambandinu. Þá var hann fjármálaráðherra ríkisstjórnar „norrænnar velferðar“.

Seinni einkavæðing bankanna:

Í stefnuyfirlýsingu eftir kosningar 2009 gaf ríkisstjórn Samfylkingar og Vinstri grænna fyrirheit um að „beita sér fyrir opinni stjórnsýslu, auknu gagnsæi og lýðræðisumbótum“. Það þurfti því ekki aðeins pólitískan kjark, heldur töluverða forherðingu, til að ganga til samninga við kröfuhafa og afhenda þeim tvo banka. Þá var vélað í bakherbergjum í lokaðri stjórnsýslu án nokkurs gagnsæis.

Heilbrigðismálin:

Ríkisstjórn Framsóknarflokks og Sjálfstæðisflokks hefur verið sökuð um að „hola“ velferðarkerfið að innan og á sama tíma lækka skatta á efnafólk m.a. með „afnámi“ auðlegðarskatts. Hvorki staðreyndir né saga flækjast fyrir og ekki í fyrsta skipti. Útgjöld til heilbrigðismála og almannatrygginga hafa verið stóraukin frá tíma vinstristjórnarinnar. Um það verður ekki deilt. Þingmenn geta tekist á um hvort auka hefði átt útgjöldin enn meira og jafnvel hvort fjármunum sé öllum skynsamlega varið.

 

Auðlegðarskatturinn:

„Norræna velferðarstjórnin“ lagði skattinn á og hét því að hann væri tímabundinn. Samkvæmt lögum skyldi skatturinn falla niður í lok árs 2013. Oddný Harðardóttir var afdráttarlaus í áðurnefndu viðtali við Viðskiptablaðið:

„Það eru ákveðin vandamál með auðlegðarskattinn. Hann er þó tímabundinn og ég mun leggja áherslu á að endurnýja hann ekki.“

Hvorki meira né minna: Fjármálaráðherra vinstristjórnarinnar lagði áherslu á að auðlegðarskatturinn yrði ekki endurnýjaður. Svo er ríkisstjórn Framsóknarflokks og Sjálfstæðisflokks sökuð um að afnema skattinn og hygla þar með eignafólki. Þó var ekkert annað gert en láta ákvörðun meirihluta „norrænu velferðarstjórnarinnar“ ná fram að ganga og ákvæði laga féll úr gildi.

Við þetta má bæta að alltof oft eru litlar efndir á loforðum stjórnmálaflokka þegar þeir komast í stjórn. Oft er þá farið í hrossakaup um hin ólíklegustu mál eins og dæmin sanna.

Verra er þó þegar hrein handvömm, þekkingarleysi og getuleysi leiða til ótrúlegra niðurstaðna eins og raunin var með ESB-aðildina og Icesave-málið, svo dæmi séu nefnd.

Eða þegar kröfuhafar fengu tvo banka gefins. Um leið fengu þeir 30% afslátt af húsnæðislánakröfunum til að gera gjöfina huggulegri. Skuldarar nutu þó einskis af þessum afslætti, hann hirtu kröfuhafar og slitastjórnir.

Annar þessara banka, Íslandsbanki, er nú kominn aftur í eigu ríkisins, kröfuhafar nenntu ekki að standa í þessu og hrökkluðust burtu þegar þeir núverandi ríkisstjórn bauð þeim útgönguleið. Enginn afsláttur af húsnæðislánakröfum fylgdi þó í þetta sinn.

 

Fellur hlaup úr Grímsvötnum í Bláfjallakvísl við Emstrur?

Þunnur er nú þrettándinn þegar leitað er frétta um jökulhlaup á mbl.is. Hugsanlega er ekkert frekar um hlaupvatn í tveimur jökulum að segja. Skemmtilegra er þó að lesa fréttavef Ríkisútvarpsins, hann fjallar á lyginlegan hátt um sama efni. Í honum segir:

Lítið jökulhlaup er hafið úr Grímsvötnum. Íshellan hefur fallið um fimm metra síðan fyrir helgi og því ekki búist við að hlaupið verði stórt. Hlaupvatn rennur aðallega í Gígjuhvísl en einnig í Bláfjallahvísl sem rennur frá norðurhluta Mýrdalsjökuls.

Samkvæmt upplýsingum frá Veðurstofunni er mikið jökulvatn í Bláfjallahvísl. Vöð yfir ána geti verið varasöm og því ástæða fyrir ferðafólk til að fara varlega. Brennisteinslykt gæti fundist á svæðinu en ekki er talið að hætta stafi af hlaupinu.

Sem sagt, hlaupið úr Grímsvötnum rennur í Bláfjallakvísl sem á uppruna sinn í Mýrdalsjökli um 120 km í burtu. Annað hvort er ofangreind tilvitnun í vef Ríkisútvarpsins illa skrifuð eða landfræðiþekking fréttamannsins er ekki betri- nema hvort tveggja sé.

Illa skrifandi blaða- og fréttamenn eru að verða plága í íslenskum fjölmiðlum og koma slæmu orði á þá sem í raun og veru kunna til verka. Eina bestu sönnunina er að finna á vef Eiðs Guðnasonar, fyrrum alþingismanns og ráðherra. Þar gagnrýnir hann málfar í fjölmiðlum og því miður skortir aldrei umfjöllunarefni.

Eins og sjá má á kortinu er Bláfjallakvísl í órafjarlægð frá Grímsvötnum og víst að hlaupvatn mun ábyggilega villast um allar koppagrundir áður en það kemst í Bláfjallakvísl sem er norðan við Emstrur.

Á vef Veðurstofu Íslands er þetta:

Mikið jökulvatn er í Bláfjallakvísl sem rennur frá norðurhluta Mýrdalsjökuls. Ferðafólk er hvatt til að gæta varúðar og sýna aðgát þar sem vöð yfir ánna gætu verið varahugaverð.

Jökulhlaup er hafið úr Grímsvötnum og rennur það í Gígjukvísl. Í Grimsvötnum var ekki mikið vatn svo allar líkur eru á að hlaupið verði lítið. Brennisteinslykt gæti fundist á svæðinu en ekki er talið að hætta stafi af hlaupinu.

Sé þessi texti borinn saman við þann sem birtist á vef Ríkisúrvarpsins sést að hann er að stofni til hinn sami. Fréttamaðurinn hefur þó af lítil þekkingu reynt að prjóna einhverja vitleysu við hann og breyta uppröðuninni.

Sama er gert í fréttinni á mbl.is. Engum dettur í hug að birta kort eða segja eitthvað nánar um jökulfljótin tvö. Raunar er það svo að Bláfjallakvísl er yfirleitt blátær. Nokkur hundruð metrum norðan er annað jökulfljót, Kaldaklofskvísl sem kemur úr allt öðrum jökli, Torfajökli. Engar sögur er þó um að hlaupvatn úr Grímsvötnum falli í Kaldaklofskvísl.

Svo má vekja athygli á því að jökulvötn eru farin að renna úr jöklum, hætta að falla samkvæmt langri málvenju. Um leið hefur fólk hætt að ganga erinda sinna og labbar þess í stað út um allt.

Kl. 15:25 ... Tek núna eftir því að fréttinni á vef Ríkisútvarpsins hefur verið breyt. Nú fylgir kort með henni og þar er Bláfjallakvísl merkt en æ, æ ... austan við Mýrdalsjökul þar sem raunar heitir Bláfellsá við Öldufellsjökul. 

„Greinilegt að enginn fullorðinn er á vakt,“ eins og Eiður Guðnason myndi orðað það. 

Jökulhlaup hafið úr Grímsvötnum

Hégómaskapur eða eldmóður

Væntanlega taka menn sæti á framboðslistum Sjálfstæðisflokksins til að hafa áhrif, berjast fyrir stefnumálum sínum og flokksins. Samt er ákaflega skrýtið hversu fáir sem sæti tóku á listunum fyrir síðustu alþingiskosningar hafa tekið þátt í stjórnmálabaráttunni, aðeins þingmennirnir og örfáir aðrir.

Af fólki á lista flokksins í Reykjavíkurkjördæmunum tveimur má fyrir utan þingmennina og Ólöfu Nordal innanríkisráðherra aðeins nefna þau Áslaugu Örnu Sigurbjörnsdóttur, Teit Björn Einarsson, Jón Ragnar Ríkarðsson, Borgar Þór Einarsson og Erlu Ósk Ágeirsdóttur. Vart hefur heyrst eða sést í aðra. Hvers konar frambjóðandi er það sem tekur ekki þátt?

Má vera að sá sem tekur sæti á framboðslista geri það af áhuga og vilja til að láta gott af sér leiða, hafi til að bera hugsjónir og eldmóð. Það er engu að síður krafa til hvers og eins að leggja flokknum lið þegar á hann er ráðist og standa í orrahríðinni þegar hann sækir fram.
Því miður virðast alltof margir veigra sér við því að taka þátt. Þó að Sjálfstæðisflokkurinn sé stór flokkur og öflugur taka fáir sér stílvopn í hönd eða tala fyrir hann á opinberum vettvangi.

Þó má alls ekki vanmeta starf hins almenna flokksmanns sem hefur áhrif með því að ræða við aðra augliti til auglitis. Þessir »fótgönguliðar« þurfa hvatningu. Ef frambjóðendur flokksins stíga ekki fram í fjölmiðlum mun árangurinn verða frekar slakur.

Nú líður að lokum framboðsfrests fyrir prófkjör víða um land. Ágætt er að frambjóðendur hafa ofangreint í huga sem og þeir sem fá boð um að taka sæti á framboðslistum. Gera á kröfu til að þetta fólk taki beinan þátt í stjórnmálum en sé ekki í leiknum af hégómaskapnum einum saman.

Þessi grein birtist í Morgunblaðinu 22. ágúst 2016.

Haugur Vífils leysingja fundinn

Sagt er að Vífill leysingi Ingólfs Arnarsonar hafi verið léttur á fæti. Í Landnámu segir:

En þegar hann vildi róa gekk hann heiman frá sér og upp á Vífilsfell til að gá til veðurs.

Auðvitað leggur nútímamaðurinn trúnað á þetta þó ljóst megi vera að sá sem gengur eða ríður frá heimili sínu eða veri á hinu forna Seltjarnarnesi gerir nú fátt annað þann daginn er að fara upp á Vífilsfell og til baka aftur. Þegar heim er komið er viðbúið að veður hafi breyst og tilgangslaust að fara á sjó.

Munnmælasaga segir að lengi hafi Vífill þráast við, enda írskur að ætt og uppruna. Loks gengu þessar ferðir svo nærri honum að hann hrökk uppaf á leið af fjallinu sem kennt er við hann. Því miður var þoka og villtist leysinginn suður eftir fjallinu. Hann var heygður þar sem hann fannst.

Endar nú munnmælasagan en ég fann Vífilshaug og hér er mynd af honum. Hann er á að giska tvo km frá toppi Vífilsfells. Greinilegt er að haugurinn er haganlega hlaðinn. Næst liggur fyrir að grafa í hann og kynnast Vífli.

Vita þingmenn Bjartrar framtíðar ekki betur eða skrökva þeir?

Ef lögð yrði fram á Alþingi þingsályktunartillaga þess efnis að Ísland segði sig úr Bandaríkjum Norður Ameríku myndu flestir hlægja að flutningsmanni hennar. Einnig ef lögð yrði fram ályktun um að Ísland sækti um aðild að samtökum Afríkuríkja.

Nú hafa þingmenn Bjartrar framtíðar lagt fram eftirfarandi ályktun á Alþingi:

Alþingi ályktar að fram fari þjóðaratkvæðagreiðsla 29. október 2016 um hvort halda skuli áfram aðildarviðræðum Íslands við Evrópusambandið.
Eftirfarandi spurning verði borin upp í þjóðaratkvæðagreiðslunni:
„Vilt þú að Ísland taki upp þráðinn í viðræðum við Evrópusambandið með það að markmiði að gera aðildarsamning sem borinn yrði undir þjóðina til samþykktar eða synjunar? Já nei“.

Enginn hlær en fjöldi fólks er gapandi hissa enda er ályktunin jafnvitlaus og dæmin sem nefnd voru í upphafi. Ástæðan er einföld. ESB býður ekki upp aðildarviðræður og samning.

Aðildarumsókn er umsókn um aðild 

ESB heimilar ríki að sækja um aðild ætli það sér að ganga í sambandið. Aungvir samningar eru gerðir um annað en aðild. Þess vegna er aðdragandinn að inngöngu ríkis nefnd aðlögunarviðræður. Á ensku eru þær nefndar „Accession negotiations“.

Hvers vegna er þá alltaf verið að tönglast á samningi við ESB?

Tvö svör geta verið við þesari spurningu. Annað hvort vita þeir ekki betur sem tala um samning eða þá að þeir sem um hann ræða eru vísvitandi að fara með rangt mál.

Þeir vildu ekki þjóðaratkvæði 2009

Þingmenn Bjartrar framtíðar, Róbert Marshall og Guðmundur Steingrímsson, samþykktu þingsályktunartillögu ríkisstjórnar Jóhönnu og Steingríms í júlí 2009. Þeir höfnuðu tillögum Sjálfstæðisflokksins um þjóðaratkvæðagreiðslu um aðildina. Ekki minntust þessir tveir menn einu orði á að farið yrði í aðlögunarviðræður sem hefðu einungis leitt til einnar niðurstöðu, aðildar Íslands að ESB - samningslausrar.

Vita þessir menn ekki betur?

Miðað við forsögu málsins er heiðskírt að Guðmundur Steingrímsson, Róbert Marshall og aðrir þingmenn Bjartrar framtíðar eru að skrökva að þjóðinni. Auðvitað vita þeir að það er ekki hægt að gera aðildarsamning við ESB. Annað hvort gengur Ísland inn í ESB eða ekki. Þeir sleppa því að minnast á aðlögunarviðræðurnar og að umsókn fjallar ekki um samning heldur aðild.

Aðlögunarviðræður eru ekki samningaviðræður

Með aðildarlögunarviðræðunum milli Íslands og ESB var verið að samræma lög og reglur Íslands við stjórnarskrá og reglur ESB. Þessu var reynt að halda leyndu þangað til ríkisstjórnin féll í kosningunum 2013. Þá voru aðlögunarviðræðurnar langt komnar án þess þó að þjóðin hefði samþykkt aðild.

Tillaga þingmanna Bjartrar framtíðar er því sýndarleikur, tilraun til að kasta ryki í augu kjósenda í þeirri von að flokkurinn þurrkist ekki út í kosningunum í október.

Lenging birtutíma á Íslandi

Eftir stendur að hið eina sem þjóðin mun minnast Bjartrar framtíðar fyrir eru tillögur um að lengja birtutíma á Íslandi með því að færa klukkuna fram og aftur og sækja um aðild að ESB og gera samning um aðildina. Hvort tveggja er ómögulegt.

 

Vilja þjóðaratkvæði um aðildarviðræður

Óundirbúin formaður í óundirbúnum fyrirspurnartíma

Líklega eru Samfylkingarmenn farnir að sakna fyrri formanns og var hann þó ekki í háum metum meðal þeirra. Raunar er það svo að kratar hafa aldrei kunnað að meta formenn sína, brúkað þá sem einnota og hent þeim eins og skítugri flík. Engum hefur dottið í hug að þvo flíkina ... eða skóla formennina dálítið til, svo samlíkingunni sé sleppt.

Á fréttavefnum visir.is er sagt frá dálítið skondinni uppákomu á Alþingi. Nú verandi formaður Samfylkingarinnar ... Afsakið ég er að fletta upp á því hvað formaður dagsins heitir. Jú, Oddný Harðardóttir og hún ætlaði aldeilis að taka Kristján Þór Júlíusson, heilbrigðisráðherra, í karphúsið í óundirbúnum fyrirspurnartíma í morgun.

Hún segir:

Slæm staða til dæmis á Landspítalanum er með þeim hætti að ástæða er til að hafa áhyggjur af öryggi sjúklinga ef ekki verður bætt úr á næstu árum.

Kristján svaraði því til að ætlunin sé að auka útgjöld til sjúkrahúsþjónustu úr 75 milljörðum króna og í 90 milljarða á árunum 2016 til 2021.

Oddný kom aftur í ræðustól enda hafði Kristján ónýtt fyrir henni fyrirspurnina með því að segja frá stórauknu framlagi til heilbrigðismála. Nýja spurningin hljóðaði upp á að Landspítalinn þyrfti 5,3 milljarða króna til að reksturinn myndi ekki dragast saman.

Kristján lét Oddnýju fá það ágæta svar að 5,3 milljarða króna vötun inn í Landspítalann sem veltir 190 milljörðum króna skipti varla sköpum.

Ég fullyrði það að samkvæmt áætlunum stjórnvalda [...] er ekki gert ráð fyrir því að þjónusta Landspítalans eða Sjúkrahússins á Akureyri muni dragast saman. Það er rangt af háttvirtum þingmanni að gefa það til kynna og það er ekki sanngjarnt að ræða málefni heilbrigðiskerfisins með þeim hætti.

Sem sagt, formaðurinn túlkar það svo að um 2,8% halli á rekstri sé svo alvarlegt mál að heilbrigðiskerfið sé við það að fara á hliðina eða öryggi sjúklinga verði í hættu.

Málalyktir urðu því þær svo að Oddný Harðardóttir reyndist óundirbúin í óundirbúna fyrirspurnatímanum. Kratar eru víst farnir að pæla í því hver gæti orðið næsti formaður.

 

Einbeittur vilji Katrínar Jakobsdóttur til útúrsnúnings

Þeir sem lesa færslu Bjarna Benediktssonar, formanns Sjálfstæðisflokksins, á Facebook átta sig ábyggilega á því hvað hann á við þegar hann ræðir um stefnunleysi fjölmiðla. Orðin eru einföld og skýr. Hins vegar þarf einbeittan vilja til útúrsnúnings að leggja út af þeim eins og formaður Vinstri grænna, Katrín Jakobsdóttir gerir á mbl.is.

Fjölmiðlar mega alveg taka orð Bjarna til sín og þá er það einfaldlega undir þeim komið hvort brugðist er við þeim og þá hvernig. Hitt vekur athygli hvernig Katrín Jakobsdóttir tekur á ummælunum. Hún vill vita hvernig Bjarni, efnahags- og fjármálaráðherra, ætli að „bregðast við“ rétt eins og það sé verkefni hins opinbera að hafa skoðun á fjölmiðlum eða hvernig þeir sinna hlutverki sínu.

Væri Katrín Jakobsdóttir ráðherra, sem hún er ekki (sem betur fer), myndi hún stofna nefnd um málið. Nefndin myndi síðan leggja til að búið væri til fjölmiðlanefnd (úbbs hún er til, hver skyldi hafa stofnað hana).

Fjölmiðlanefnd myndi leggja til opinbera stofnun sem nefnist Fjölmiðlunarstofa. Um síðir, nokkrum mánuðum síðar, væri stofnað fjölmiðlunarráðuneyti. Fyrsti ráðuneytisstjórinn yrði ábyggilega vildarvinur ráðherrans. Þannig er hin nýja vinavæðin Vinstri grænna. Í kjölfarið verða skattar hækkaðir til að hægt sé að reka sístækkandi bánknið.

Þeir sem áhuga hafa á orðum Bjarna er bent á þessa færslu hans á Facebook.

„Þung orð“ Bjarna um fjölmiðla

Líkasteinar íslenskunnar

Við lestur Morgunblaðs dagsins vakti athygli mína grein um tvo menn sem hafa leigt Garðskagavita og komið þar upp kaffihúsi og sýningaraðstöðu. Það nefnist Flösin, fallegt nafn.

Veitingamenn í Reykjavík hefðu kallað kaffishúsið ensku nafni svo útlendingar misskildu nú ekki neitt um íslenska menningu. Raunar er það svo að minnimáttarkennd íslenskra ferðaþjónustuaðila er orðin svo mikil að íslenska er ekki lengur gjaldgeng. Helst verður að enskugera íslenska menningu sem raunar er alvarlegur misskilningur sem er þegar farinn að hafa áhrif.

Misskilningurinn er í því fólginn að menning skiljist ekki nema hún heiti ensku nafni. Grikkir, Ítalir, Spánverjar þurfa ekki enskuna. Stoltir hafa þeir nöfn veitingahúsa, hótela og ferðaskrifstofa á þjóðtungum sínum eða mállýskum. Skiptir ferðaþjónustan afar miklu í þar eins og hér. Þjóðverjar, Frakkar og Norðurlandaþjóðirnar gera slíkt hið sama.

Eina undantekning í Evrópu er Stóra-Bretland enda er þar töluð enska. Hins vegar gerir enginn ferðamaður sem hingað kemur ráð fyrir öðru en hann fái að kynnast íslenskri menningu og hefðum en ekki enskri.

Með þetta í huga þykir manni vænt um að stofnað hefur verið veitingahús sem nefnist Flösin. Það stingur hins vegar þægilega í stúf við ensku heitin í ferðaþjónustunni. Gangið niður hinn reykvíska Laugaveg, lítið á merkingar ferðaþjónustubíla Mountain Taxi, Super Jeep, Reykjavik Excursion ...

Eitt fáránlegasta enskt nafnið sem ég hef rekist á er Glacier Goddies, veitingavagn í Skaftafelli. Á Laugarvatni er baðhús sem nefnist Fonatana. Þar skammt frá er Vígðalaug og þar við Líkasteinar. Þar voru lík Jóns Arasonar og sona hans þvegin eftir að þeir voru hálshöggnir árið 1550. Eflaust er búið að breyta nöfnunum upp á ensku svo þau skiljist. 

Með því að nafngift á ensku er orðin viðurkennd og látin óátalin stefnir í að íslenskan verði sett á Líkasteina og búin þar til greftrunar.

Meðfylgjandi mynd er tekin traustataki, hana á Morgunblaðið/Svanhildur Eiríksdóttir.

 

Afstaða Katrínar Jakobsdóttur skilur margar spurningar eftir ...

Þessi aðferð við að kynna hluti með þessum hætti skilur margar spurningar eftir.

Þetta segir Katrín Jakobsdóttir, formaður Vinstri grænna í viðtali í Morgunblaði dagsins. Viðtalið var án efa tekið eftir kynningu ríkisstjórnarinnar á tillögum á kaupum ungs fólks á fyrstu íbúð. Katrín virðist ekki vera búin að lesa þær en er eldsnögg að hallmæla þeim fyrirfram.

„... skilur margar spurningar eftir.“ segir hún og umsvifalaust kippir henni í kynið enda notar hún sömu aðferð og Gróa á Leiti sem orðaði það svipað; „ólygin sagði mér“. Báðar láta að því liggja að eitthvað alvarlegt sé að en eins og aðrir sem dreifa ósannindum eru þau ekki nefnd á nafn. „... skilur margar spurningar eftir.“ Það dugar meðan verið er að fóðra „skítadreifarann“ (afsakið talsmátann).

Í fréttinni er haft eftir Katrínu í óbeinni ræðu:

Áhyggjur væru af því að leiðirnar myndu nýtast tekjuhærri hópum best, þar sem þeir ættu auðveldara með sparnað.

Ekkert fullyrt en látið að því liggja að eitthvað stórkostlega alvarlegt sé að.

Þetta kemur frá stjórnmálamanni sem hefur krafist opinnar stjórnmálaumræðu, heiðarleika og lýðræðis. En munum að krafan á við alla aðra, ekki hana sjálfa. Verkefni hennar er þannig skilgreint að að hún eigi að ata aðra auri svo af henni sjálfri skíni eins og af nýsleginni evru. Þannig verkaðferð skila sjaldnast neinum árangri.

Rifja má eftirfarandi upp frá ráðherratíð Katrínar Jakobsdóttur:

1. Var hún ekki ráðherra í ríkisstjórninni sem samþykkti aðlögunarviðræður við ESB án samþykkis þjóðarinnar?
2. Sveik hún og aðrir ráðherrar þar ekki samþyktir Vinstri grænna?
3. Gerði ríkisstjórn hennar eitthvað vegna verðtryggingarinnar?
4. Aðstoðaði þessi ríkisstjórn hennar fólk vegna hrunsins?
5. Setti ríkisstjórn hennar ekki lög sem björguðu bönkunum frá bótakröfum almennings þegar gengistrygging lána var dæm ólögmæt?

Fleira mætti til taka. Niðurstaðan er þó sú að afstaða Katrínar Jakobsdóttur til tillagna núverandi ríkisstjórnar skilur margar spurningar eftir ...

Sú mikilvægasta er þessi:

Er Katrín Jakobsdóttir, formaður Vinstri grænna, marktæk?

Er Páll Magnússon sammála Sjálfstæðisflokknum að leggja niður RÚV?

Páll Magnússon, fjölmiðlamaður, var ekki í framboðsbuxunum þegar hann í lok árs 2012 hafði þessi orð um fyrrum formann Sjálfstæðisflokksins og ritstjóra Morgunblaðsins sem tjáði skoðun sína á Ríkisútvarpinu:

Það er ekki lengur hægt að svara því sem frussast út um samanbitna kjálkana á Davíð þegar hann fjallar um RÚV. Þetta er eins og það skrýtnasta í kveðskap Æra-Tobba – eitthvað illskiljanlegt og samhengislítið garg út í loftið. En Tobbi verður að njóta sannmælis. Flest það sem hann samdi er auðvitað miklu gáfulegra en heiftarþruglið í Reykjavíkurbréfum Davíðs.

Fyrrum útvarpsstjóri kann lítið að stilla sig þegar rætt er um Ríkisútvarpið sem hann stjórnaði í mörg ár. Hann kann sér ekki hóf í umræðunni, kann lítt málefnalega röksemdafærslu, heldur nær brjálast eins og ofangreind tilvitnun ber vitni um.

Hvað skyldi Davíð Oddsson hafa sagt sem truflaði geð Páls útvarpsstjóra svo hrikalega. „Frussið“ og „illskiljanlegt og samhengislítið garg út í loftið“ var einfaldlega þetta:

Því er skynsamlegt að gera þá breytingu að hafa valákvæði í skattafrumvarpi fólks, þar sem skattgreiðandi getur merkt við hvort hann vill að þeir tugir þúsunda, sem hafðir eru af honum sérmerktir á hverju ári, skuli ganga til „RÚV“ eða til að mynda til einhvers háskóla landsins, náttúruverndarsamtaka, Kvenfélagasambandsins, ÍSÍ, Hjálparstofnunar kirkjunnar eða Hörpunnar, svo dæmi séu nefnd. 

Ekki væri sem sagt gert ráð fyrir því að menn gætu sparað sér skattgreiðsluna, því það myndi sjálfsagt ýta undir fjöldaflótta frá „RÚV“, þrátt fyrir meintar vinsældir. 

En á hinn bóginn ættu skattgreiðendur val og myndu væntanlega, ef marka má yfirlýsingar forsvarsmanna „RÚV,“ í yfirgnæfandi mæli láta sitt fé renna til stofnunarinnar fremur en annað.

Nú ætlar Páll Magnússon í prófkjör hjá Sjálfstæðisflokknum í Suðurkjördæmi. Fyrrum kollegar hans á flestum fjölmiðlum draga ekki af sér að kynna framboðið og telja væntanlega að hann eigi erindi með litlu erfiði. Enginn spyr hann þó um stefnuskrá flokksins og sérstaklega hvort hann sé sammála eftirfarandi úr síðustu landsfundarályktun.

Rekstur ríkisins á fjölmiðlum mၠekki hamla frjálsri samkeppni og raska rekstrargrundvelli annarra fjölmiðla. Landsfundur leggur til að þörf samfélagsins fyrir ríkisfjölmiðil verði endurskilgreind og Ríkisútvarpið ohf. verði lagt niður í núverandi mynd. Auka þarf gegnsæi í eignarhaldi fjölmiðla.

Mikilvægt er að varðveita menningararf þann sem Ríkisútvarpið ohf. hefur umsjón með og gera efni í eigu stofnunarinnar aðgengilegt almenningi.

Ofangreint skrifa ég auðvitað Páli til lasts en hann á einnig sínar góður hliðar. Þann 5. apríl 2014 ritaði hann ágæta grein í Morgunblaðið. Í henni réðst hann gegn þeirri þjóðsögu sem Gróa á Leiti hefur statt og stöðugt reynt að koma inn hjá almenningi að þeir sem stunda útgerði séu einfaldlega bófar og arðræningjar. Hins vegar er dæmi um að stjórnmálamaður hafi verið happafengur fyrir fjölmiðil.

Í greininni rakti hann sögu útgerðar í Vestmannaeyjum. Raunar er hún keimlík sögum víða um land. Harðduglegt fólk sem hefur byrjað smátt en stækkað við sig og rekur fjárhagslega sjálfstæða útgerð. Á slíkri vegferð hefur sumum tekist að að koma undir sig fótunum en öðrum ekki, saga sem er hvorki ný né gömul, þetta hefur gerst í öllum atvinnugreinum. Þannig eiga hlutirnir að vera. Vill einhver skipta á þessu og miðstýrðum fyrirtækjum í opinberri eigu? Getur einhver haldið því fram að „alþýða“ landsins hagnist þá meira af afrakstri útgerðarinnar?

Í niðurlagi greinar sinnar segir Páll Magnússon eftir að hafa rakið sögu lítils útgerðarfyrirtækis í Vestmannaeyjum:

Þetta er sem sagt beinn samfélagslegur ávinningur af útgerð þessa eina báts og starfi 30 manna áhafnar hans í Vestmannaeyjum. Þá er ótalinn óbeinn ávinningur af ýmsu tagi og önnur afleidd störf sem þessi útgerð skapar í viðhaldi, veiðarfæragerð, uppskipun og svona mætti áfram telja. Hvernig er hægt að halda því fram af einhverju viti – að ekki sé nú talað um sanngirni – að engir nema „sægreifarnir“ njóti arðsins af auðlindinni? 

Niðurstaðan er sú að Páll Magnússon var vaninn af ríkisspenanum, styður einkaframtakið, er nú kominn í Sjálfstæðisflokkinn og ætlar í framboð fyrir hann. Þetta er löng leið en ekki ókunnug öðrum fjölmiðlamönnum í mörgum flokkum. 

Spurningin er núna sú hvort eitthvað sé spunnið í Pál þrátt fyrir það sem hér hefur verið sagt. Ekki hafa allir fjölmiðlamenn verið happafengur fyrir Alþingi Íslendinga.

 

Páll Magnússon vill leiða listann

Er ósanngirni og óréttlæti bæði ósanngjörn og óréttlát ...?

Sanngirni og réttlæti eru hugtök sem öllum líkar. Vandamálið lýtur hins vegar að samhengi þeirra hverju sinni. Mitt réttlæti og mín sanngirni er ekki alltaf hið sama og nágranna míns. 

Góður maður sagði einhvern tímann að ríki án réttar og réttlætis sé ekkert annað en risavaxinn ræningjaflokkur. Slík ríki hafa verið mörg í sögu síðustu aldar. Löngu áður hafði annar hugsuður sagst unna lífi og réttlæti. En hann bætti því við að fengi hann ekki notið hvort tveggja þá kysi hann réttlætið.

Já, þetta er djúp hugsun en í raun falleg og svo ákaflega sönn. Vandamálið byrjar þegar réttarríkið virðist ekki vera skilvirkt og saklausum manni er refsað en sá seki fær að ganga laus. Á tímum virkra samfélagsmiðla og athafnasamra fjölmiðla berast fréttir hratt og mörgum er þá ofboðið. Lausnin er þá oft sú að ráðist er gegn dómurum og þeim kennt um ósanngirni og óréttlæti.

Oft eru ásakanir um ósanngirni og óréttlæti afar ósanngjarnar og óréttlátar. Þannig er það bara.

Nokkur vandi steðjar að nútíma samfélagi með fjölmiðlum sem segja ekki aðeins fréttir heldur hafa skoðanir og samfélagsmiðlum með margvíslegar skoðanir. Allir vita að saman er kraftur þessara miðla afar mikill sameinist þeir um eina skoðun. Hugsanlega er það gott. Verra er hversu margir eru snöggir að taka afstöðu sem er byggist lítið á öðru en yfirborðsþekkingu. Dómstóll götunnar er oftar en ekki ómarktækur vegna þess að á götum eða torgum er hvorki réttað né dæmt, hvað þá að þar sé dómum fullnægt.

Sé dómurum gert að fara eftir einhverju öðru en lögum og reglum í dómum sínum er réttarríkið í miklum vanda statt. Í báðum tilvikum kemur brestur í samfélagið og sanngirni og réttlæti skaðast.

Oft er erfitt að afsanna sök. Sá sem dómstóll götunnar hafði fundið sekan um að drepa hund átti í miklum vanda sem leystist þó um síðir er hundurinn fannst sprelllifandi. Hver urðu þá viðbrögð dómstólsins? Jú, hann sagði bara úbbs ... 

Hversu mikið sem dómur kann að virðast ósanngjarn er það miklu verra og alvarlegra þegar ráðist er að dómurum með ávirðingum og jafnvel mótmælum. Ástæðan er einfaldlega sú að almenningsálitið breytist rétt eins og vindáttin og enginn leggur því línurnar. Hversu marktækir verða dómar ef lög og reglur eru ekki grundvöllur þeirra heldur almenningsálitið?

Hætta af hræðslu við hótanir

Rof á um 66% landsins

Eina helgi í ágúst gengum við um í nágrenni Hagavatns, austan Farsins, um tröllaheima Jarlhettna. Umhverfið er stórskorið og jökullinn nálægur. Teikn um hin virku öfl er móta landið eru mikilfengleg; móbergshryggir, lón, jökulurðir og ummerki gamalla jökullóna. Á nýju landi sem kemur undan jökli er auðnin náttúruleg og framvinda gróðurs harla forvitnileg. Á eldra yfirborði, utan ríkis jökulsins, er auðnin einnig ráðandi, en svo hefur ekki alltaf verið. Það er manni holt að minnast þess framan við Jarlhetturnar uxu skógar fyrr á tímum. Hér var skógurinn felldur og gert að kola, m.a. fyrir Skálholtsstað, langt fram eftir öldum. En nú standa aðeins eftir stakar gróðurtorfur í víðfeðmri auðn.

Þannig skrifar Ólafur Arnalds, prófessor í jarðvegsfræðum á vefsíðu sína moldin.is. Það hefur reynst vera lífsstarf Ólafs að rannsaka gróðurfar á Íslandi og því miður er niðurstaða hans ekki uppörvandi. Gróðureyðing og uppblástur hefur verið viðvarandi vandamál á Íslandi svo lengi sem færustu vísindamenn geta rakið. Rannsóknir þeirra enda við landnám, þá hefst þetta allt saman.

Til að lifa af í landinu var gengið á gróður, skógar hoggnir fyrir eldivið og smíðar, þeir ruddir til að rýma til fyrir beit búfjár. Í kjölfarið hófst uppblástur sem staðið hefur óslitið til þessa dags. Vandamálið er hrikalegt og þá sérstaklega á hinu svokallaða gosbelti landsins.

Á vefnum kvasir.is sem Rannsóknarstofnun landbúnaðaarins og Landgræðsla ríkisins gefa út er fjallað um rof á gróðurfari landsins.

Svo vön erum við tötrunum að margt fólk sér einhverja óskilgreinda fegurð í gróðurleysinu; auðnum, melum, klettum, söndum. Hins vegar er það staðreynd að þessi „fegurð“ stafar af hrikalegri umgengni um landið og þá sérstaklega ofbeit. Niðurstaðan er sú að á um 66% Íslands er gróðurþekjan rofin meira eða minna leyti eins og sjá má á meðfylgjandi töflu.

Almennt er talið að land hafi verið algróið við landnám og skógar þakið um 15 til 40% landsins í stað 1% nú og gróður hafi þaki allt að þremur fjórðu hlutum landsins. Hnignunin er gríðarleg sem og allar þær afleiðingar sem þar hafa haft og nútímamaðurinn þarf að að þola. Nefna má breytingar á veðurfari sem fylgdu. 

Forfeður okkar kunnu að búa til viðarkol og til þeirra var gert í gryfjum sem fyrirfinnast víða, jafnvel á þeim stöðum sem nú er enginn skógur heldur á víðernum sem fólk dásamar og telur fegurðina einu og sönnu. Á Kili hafa fundist kolagrafir, einnig á Reykjanesi og víðar þar sem aungvir skógar standa nú.

Raunar var það svo að árið 1755 var kolagerð bönnuð með lögum á Íslandi. Ástæðan var einfaldlega sú að á þeim tíma skildu margir að skógar voru í stórhættu vegna kolagerðar. Vandinn var þó miklu meiri og alvarlegri og það er búfjárbeitin, einkum sauðfjárbeit. Kindin sækir í nýgræðinginn, hann er bestur og næringamestur og meðan nýgræðingurinn fær ekki tíma til að vaxa og dafna breytist gróðurfarið lítið.

Til lítils er nú að áfellast forfeðurna. Gert er gert. Vandinn lýtur að deginum í dag. Andrés Arnalds segir í ofangreindum vefpistli sínum:

Þessi ólíku sjónarmið eru táknræn fyrir sjónarmið sauðfjárbænda sem vilja nýta landið áfram, burtséð frá ástandi þess, og hinna sem sjá fyrir sér að þekking á ástandi landsins skili breytingum á nýtingu þess. Staðreyndin er sú að sums staðar er land vel gróið og hentar vel beitar, en auðnir, rofsvæði og land í námunda við virkustu eldfjöll landsins henta alls ekki til beitar. Í dag er ekki gerður greinarmunar þar á. Núverandi “gæðastýring í sauðfjárrækt” skilar málum allt of stutt á þeirri leið. Hvenær verður beitarnýting aðlöguð að landkostum? Hvað þarf til?

Hann spyr hvað þurfi til. Þarf löggjafinn ekki að taka málið til sín og ákveða hvernig beit á landinu skuli háttað? Að sjálfsögðu.

Hins vegar er hér ekki um einfalt mál að ræða. Þingið getur sett lög þar sem beit á hinu svokallaða gosbelti sé einfaldlega bönnuð. Hvað verður þá um það sauðfé sem þar gekk? Verður það sett á aðra afrétta sem þola ekki aukna beit og gróðurinn þar mun rofna og eyðast og svo koll af kolli?

Sauðfjárbeit á einskismannslandi er hápólitískt mál ekki síður en veiðar í landhelgi Íslands en hún er í lögum sögð þjóðareign rétt eins og þjóðlendur. Munurinn er hins vegar sá að í landhelginni er farið eftir tillögum vísindamanna um veiðar en á þurru landi er látið sem beit skaði ekki landið. Í því er firran fólgin.

Hvenær er ríkisstjórn dauð og hvernig veit hún af því?

Í dag er staðan þannig að þessi ríkisstjórn er dead-man-walking, hún er dauð. Þau átök sem við höfum séð milli stjórnarflokka síðustu vikur, til dæmis harðar árásir Eyglóar á Sjálfstæðisflokkinn, ég minnist þess ekki að hafa séð svona rosalegt box milli samstarfsflokka á mínum 25 ára ferli og ég tel að þessi ríkisstjórn, hún sé dauð.

Þetta segir Össur Skarphéðinsson, alþingismaður og fyrrum ráðherra í vinstri stjórn Jóhönnu og Steingríms. Tilvitnunin er úr vefritinu pressan.is. Össur er skynsamur maður og skýr og hann veit ábyggilega hvenær ríkisstjórn er dauð.

Kjörtímabil áðurnefndrar ríkisstjórnar sem hann sat í var ekki nema hálfnað þegar hún fékk rothögg í þjóðaratkvæðagreiðslu um Icesave máli. Hún var einfaldlega talin út og var ekki með meðvitund það sem eftir var kjörtímabilsins.

Verra var þó að hún fékk annað rothögg vegna Icesave málsins ári síðar. Eftir það þurfti ekki að telja hana út. Hún var formlega dauð. Verst var þó að hvorki Össur Skarphéðinsson, sá skýri maður, vissi ekki af því og hélt samt áfram sem ráðherra ásamt félögum sínum. 

Nú heldur hún því fram að ríkisstjórn Sjálfstæðisflokks og Framsóknar sé dauð vegna einhvers ágreinings um einstök atriði. Það er þó ekkert annað en gælustrokur miðað við áðurnefnd rothögg.

Ætti maður að voga sér að telja upp önnur mál sem hefðu með orðið banamein síðustu ríkisstjórnar hefðu þjóðaratkvæðagreiðslurnar ekki komið til? Klúðrið með stjórnlagaráðið?

Stöðu síðustu ríkisstjórnar er best lýst með þessari skopmynd Helga Sigurðssonar.

Arnold B. Bjarnason

Góður vinur er til moldar borinn í dag. Þetta er hann Arnold Bjarnason fyrrum framkvæmdastjóri Timbur og stáls í Kópavogi. Okkur varð ágætlega til vina þegar við störfuðum saman í Útivist hér á árum áður. Kona Arnolds var Johanna Boeskov og dætur hennar og tengdasynir mikið vinafólk mitt. Jóhanna var raunar í mörg ár formaður Útivistar við góðan orðstír.

Arnold var mikilvægur liðsmaður Útivistar. Hann sat í kjarna félagsins, sem svo er kallaður, nokkurs konar fulltrúaráð, en var einnig áberandi í félagsstarfinu, bæði opinberlega og ekki síður á bak við tjöldin. Held að hann hafi ýmsan hátt verið svona „reddari“ eins og kallað er og mig grunar að hann hafi greitt sjálfur margt sem fór til Útivistar, án þess að ætlast til endurgreiðslu, þvert á móti.

Ég kynntist Arnoldi best þegar við unnum að byggingu Fimmvörðuskála Útivistar. Um þann kafla í sögu félagsins má margt segja og raunar hefur lítið verið skrifað um þann tíma.

Þannig var að stórmerkilegur félagsskapur sem nefndist Fjallamenn hafði gefið Útivist gamlan skála á Fimmvörðuhálsi. Sá var byggður árið 1940 og þjónaði lengi hlutverki sínu sem miðstöð fyrir fjallamennsku og útiveru. Stjórn Útivistar ákvað að endurbyggja skálann en hann var svo illa farinn að nauðsynlegt reyndist að hanna hann frá grunni. Að þeirri vinnu komu gamlir Fjallmenn og félagsmenn okkar.

Vandinn reyndist alvarlegur þegar leiðinlegt fólk reyndi að bregða fæti fyrir félagið vegna endurbyggingarinnar. Þetta voru örfáir íbúar í sveitarfélagi sem áður nefndist Austur-Eyjafjallahreppur. Þeir beittu hreppnum fyrir sig og héldu því fram að skálabyggingin væri á heimalandi, næstum því í túnjaðrinum, og framkvæmdin gæti spillt grasvexti og komið í veg fyrir heyskap. Heiftin var gríðarleg og var öllum ráðum beitt til að koma í veg fyrir að skálinn væri byggður. Okkur kom þetta gríðarlega á óvart og ekki síður heiftin.

Friðarins maður, Arnold Bjarnason, tók að sér að ræða við þessa heimamenn og bera klæði á vopn þeirra. Skemmst er frá því að segja að hinn rólegi og kurteisi maður hrökklaðist öfugur til baka, gapandi hissa á móttökunum. Jafnvel prestinum, sr. Halldóri Gunnarssyni í Holti, mistókst að friða heimamenn, en hann hafði farið í fótspor Arnolds en kom til baka álíka skelfdur.

útivistarmenn sýndu heimamönnum jafnan fyllstu kurteisi en þeir svöruðu með sprengjukasti. Reyndu að fá lögbann sett á bygginguna og höfðuðu mál fyrir dómsstólum. Allar tilraunir til að berja á Útivist lauk með fullkomnum ósigri vonda liðsins, lögbanni var hafnað og dómur féll Útivist í vil jafnvel þó heimamenn fengju svokallaða „gjafsókn“ í málinu. Ráðherra gaf að lokum út byggingaleyfi fyrir skálanum, en kostnaður Útivistar vegna lögmanns voru á endanum álíka miklar og sjálf skálabyggingin.

Arnold var hörkuduglegur framkvæmdamaður. Vílaði ekki fyrir sér að vinna með okkur að byggingu Fimmvörðuskála í öllum veðrum á Fimmvörðuhálsi. Þess ber að geta að hann var um tuttugu og fimm árum eldri eða meira en flest okkar sem að skálabyggingunni komu. Sú staðreynd breytti þó engu enda maðurinn góður verkmaður og í slíku er ekki spurt um aldur.

Fimmvörðuskáli reis og Arnold Bjarnason var betri en enginn í þeirri framkvæmd. Síðan hefur skálin verið í stöðugri notkun. Bygging hans reyndist mikið gæfuspor fyrir Útivist. 

Við Arnold hittumst iðulega í ferðum. Eitt sinn gengum við með Útivist á skíðum frá Sigöldu, í Landmannalaugar, suður Laugaveginn og í Bása. Þá var hann nýlega orðinn sextugur, eldgamall fannst okkur hinum, sem nú erum hvert af öðrum á komast á þann sama aldur og finnst ekki mikið.

Arnold var ekkert í sérstaklega góðu formi fyrir þessa ferð og höfðum við nokkur af því dálitlar áhyggjur. Ekki  gerðum við okkur grein fyrir því að Arnold var okkur flestum fremri á einu sviði. Hann var nefnilega Siglfirðingur og hafði stundað gönguskíði frá því hann lærði að standa á eigin fótum. Slíkir eru einfaldlega afburðagóðir göngumenn, að minnst kossti tæknilega séð. Tæknin dugði honum í þesari ferð hvað sem um formið mátti segja að öðru leyti. Við sem höfðum okkar á milli viðrað einhverjar áhyggjur af þeim gamla, tókum í ferðalok ofan fyrir hetjunni.

Snemma morguns gengum við frá skálanum í Landmannalaugum, yfir Laugahraun og upp á Brennisteinsöldu. Þá gerist það að Arnoldi skrikar óvænt fótur í brattri brekkunni og fellur kylliflatur á magann og liggur þar hreyfingarlaus í dálitla stund.

Mér brá dálítið og skíðaði niður og hugaði að kallinum, mundi þó eftir að taka mynd af honum. Hann másaði og blés og loks settist hann upp og sagðist bara hafa runnið. Ég spurði hann þá hvort bakpokinn væri kannski of þungur. Nei, nei ... sagði hann og andaði þungt.

Engu að síður tók ég á pokanum og fann að hann var í þyngra lagi. Bauðst ég þá til að taka eitthvað úr honum og setja í minn poka. Eftir dálitlar fortölur þáði hann það. Síðan gekk ferðin eins og í sögu, pokinn léttari og Arnold skíðaði eins og Siglfirðingar gera best, stoltur og hress þrátt fyrir erfitt færi og slæmar aðstæður að hluta til. Í Álftavatni þakkaði hann mér aðstoðina og bauð mér stöðu tengdasonar í fjölskyldu sinni, þó án þess þó að dóttir fylgdi enda allar gefnar þegar hér var komið sögu. Þetta var svona eins og ráðherrastaða án málaflokks. Mikil virðingarstaða sem ég þáði að sjálfsögðu enda vart hægt að hafna svona kostaboði þrátt fyrir ágallann. Sóminn af svo mikill. Engar skuldbindingar hafa hingað til fylgt vegsemdinni.

Arnold var dálítið dulur maður, fannst mér. Hann sagði lítt frá sjálfum sér nema frægðarsögur af skíðamennsku í Siglufirði forðum daga. Siglfirðingar voru að hans mati öðrum íslenskum kynþáttum betri og æðri. Oft var spaugað með þessa skoðun Arnolds en hann hafði mikinn húmor og gat tekið öllum skotum.

Hann var ekki hávaðasamur maður en fastur í skoðunum, oftast grjótharður. Átti það til að draga mann úr mannfjölda og ræða um ákveðið mál undir fjögur augu.

Oftar en ekki var hann hrókur alls fagnaðar, sagði gamansögur, var kerskinn og gat skotið meinlegum skotum að manni. Allt var þó samstundis fyrirgefið þegar hlátrasköllin glumdu.

„Hvað segirðu?“ sagði hann eitt sinn við Fríðu Hjálmarsdóttur, sem ættuð var úr Eyjum. Útivistarhópur var í rútu á Suðurlandsvegi og Fríða benti farþegum á Vestmannaeyjar. „Er ennþá byggð þar ...“ bætti Arnold við, og allir lágu í hláturskasti.

„Sko, þarna er Kattarnef,“ sagði Arnold einhvern tímann er ekið var nálægt Seljalandsfossi. „Þarna var oft ófært þegar Markarfljót lagðist upp að klettunum. Á þeim tíma var fólk flutt hreppaflutningum og þá myndaðist orðatiltækið að koma einhverjum fyrir kattarnef.“ Hann var svo alvarlegur í bragði að enn þann dag í dag veit enginn hvort hann hafi verið að grínast. 

Sögur Arnolds og sögurnar af honum eru óteljandi. Allar bera þær sömu einkenni, gleði og hlýju. Þrátt fyrir þungt yfirbragð var hann hlýr maður sem ánægjulegt var að umgangast.

Arnold lést 23. júlí og var áttatíu og fimm ára. Hann átti fimm börn og þrjú fósturbörn og því til viðbótar á anna tug barnabarna. Arnold var því ríkur maður og minning hans mun lifa meðal afkomenda hans og vina. 

Ég sendi kærri vinukonu minni, Johönnu Bueskov og fjölskyldu hennar og Arnolds mínar innilegustu samúðarkveðjur. Missir þeirra er mikill en eftir stendur minning um góðan mann sem ég mat alltaf mikils.

Myndir: 

1. Arnold og Jóhönnu
2. Gamli skálinn á Fimmvörðuhálsi
3. Arnold meðal vina við byggingu Fimmvörðuskála
4. Fimmvörðuskáli í dag
5. Arnold í fjallaferð
6. Þarna liggur sá gamli flatur í brekkunni við Brennissteinsöldu
7. Arnold hvílist við Ljósá á sérstakan en áhrifaríkan hátt.

 

 

Svavar og Eiður rægja Davíð Oddson

Nei en blaðið notar tækifærið daginn eftir að Guðni tekur við til þess að veitast að fjölmenningarstefnu í leiðara sínum. Það er einnig merkilegt og rétt að hafa í huga. Það er þetta sem útgerðin vill borga með hálfa miljón á dag. 

Þetta segir Svavar Gestsson, fyrrverandi ritstjóri Þjóðviljans, þingmaður og ráðherra Alþýðubandalagsins í Facbook-færslu. Tilefnið eru orð Eiðs Svanbergs Guðnasonar á sama miðli sem segir um Davíð Oddsson og Morgunblaðið:

Sífellt verður maður meira hissa á Morgunblaðinu. Og það á verri veginn. Persónuleg fýluköst og dyntir ráða nú ritstjórnarstefnu þessa blaðs sem einu sinni var alvöru fjölmiðill, - alvöru þótt maður væri ekki alltaf sammála honum. Þetta er ótrúlegt.

Persónulegri verða menn ekki í níði sínu um aðra en þegar þeir Svavar og Eiður ræða um Davíð Oddsson. Hvorugur er nú beinlínis þekktur fyrir glaðværð, umburðalyndi og málefnalega umræðu í stjórnmálum. Báðir eiga hins vegar sameiginlegt að eiga Davíð Oddsyni grátt að gjalda fyrir margvíslegt sem þeir kenna honum um á þingferli þeirra. Báðir víla ekki fyrir sér að fara með ósannindi.

Frægastur er Svavar Gestsson fyrir makalausa aðkomu sína að Icesave málinu sem formaður samninganefndar við Breta og Hollendinga. Hann ætlaði þjóðinni að greiða með skattfé mörg hundruð milljarða króna skuld sem urðu til vegna gjaldþrots einkabanka. Bretar og Frakkar gátu ekki fengið betri samherja.

Þjóðin hafnaði Svavars-samningnum, 93% landsmanna greiddu atkvæði gegn honum. Sárari flengingu gat Svavar Gestsson ekki fengið fyrir hroðvirknisleg störf sín. Hrakfarir þáverandi ríkisstjórnar og Svavars Gestssonar verða uppi um alla framtíð, báðum til háðungar en öðrum til varnaðar.

Og EFTA dómstóllinn var á sama máli og hafnaði því að íslensk stjórnvöld hafi brotið gegn tilskipun um innstæðutryggingar eða mismunað innstæðueigendum.

Davíð Oddsson var einn þeirra sem barðist hvað harðast gegn samningum um Icesave. Hann var á þeirri skoðun að þjóðin ætti ekki að greiða skuldir vanskilamanna. Svavar var á gagnstæðri skoðun, hafði ekki gleggri skilning á verkefni sínu né hug íslensku þjóðarinnar. 

Enn hefur hann ekki fyrirgefið Davíð andstöðuna en heiftin er svo mikil að skrökvar um leiðara Morgunblaðsins til að koma höggi á Davíð. Svavar er einn þeirra sem hvað harðast hafa staðið fyrir einelti gegn Davíð Oddssyni og orð hans á Facebook verða að skiljast í því ljósi.

Í leiðara Morgunblaðs dagsins segir einfaldlega:

Eitt fagurt orðið er „fjölmenning“. Það er varla hægt annað en að laðast að því. En „góða fólkið“ tók það upp á arma sína af fullmiklu afli. Óðara mátti uppnefna hvern þann rasista eða nasista sem rétti upp hönd og spurði um hvað í orðinu fælist. Sá gerði það ekki aftur. Meðal þess sem ekki mátti nefna, hvort það gæti verið æskilegt að samhliða fjölmenningu færi lágvær, varfærin krafa um eðlilega tillitssemi og aðlögun að því sem fyrir var. Það er víðar gott fólk en á Íslandi.

Eru með þessum orðum verið að veitast að fjölmenningarstefnu? 

Svavar er einn af „góða“ fólkinu og hann túlkar orð óvinarins eftir hentugleikum, rétt eins og hann túlkaði stefnu fornvina sinna í Austur-Evrópu eftir sömu hentugleikum.

Eiður Guðnason, fyrrum alþingismaður og ráðherra, nær vart upp í nefið á sér vegna þess að Morgunblaðið birti ekki leiðara um hinn nýja forseta. Auðvitað er þetta ekkert annað en fyrirsláttur enda hefur blaðið mikið fjallað um forsetaskiptin. Forsíðan blaðsins í dag er undirlögð, stór mynd af forsetahjónunum og tilvitnun í ræðu forsetans. Á innsíðum er sagt frá fyrstu ferð forsetans og heilsíða um embættistökuna.

Eftir stendur tilgerðaleg gremja tveggja hatrammra andstæðinga Morgunblaðsins um eitthvað sem ekki stenst.

Svo má endalaust velta því fyrir sér hver skrifaði leiðara Morgunblaðsins rétt eins og hver skrifaði þetta á vefritið hringbraut.is sem Eiður vitnar í sem heilagan sannleika.

Vel heppnaðar nýbyggingar á Hverfisgötu

Átti leið um Hverfisgötu. Hef fylgst þar með nýbyggingum á milli Klapparstígs og Smiðjustígs. Er svo íhaldssamur að mér finnst flestar breytingar á götumyndum í Reykjavík yfirleitt afar ljótar og þar að auki tortryggi ég meirihluta borgarstjórnar síðan Gnarrinn narraði borgarbúa með tilgerðalegri aðdáun sinni á njóla.

Aftur á móti tel ég hér hafi vel tekist til. Ný hús hafa verið byggð með „gömlu“ útliti, ekki er um eina blokk að ræða heldar mörg og mismunandi hús. Og gamla húsið á horni Hverfisgötu og Smiðjustígs fær að halda sér enda afar fallegt hús að utan og innan.

Í sannleika sagt er engu líkar en þessi hús hafi verið þarna í áratugi. Athugið að myndin er tekin í „panorama“ og virkar dálítið sveigð og teygð. 

Þjóðin á Ólafi Ragnari Grímssyni mikið að þakka

Þjóðin stendur á tímamótum. Lýðræðislega kjörinn forseti hættir eftir tuttugu ár í embætti og annar tekur við.

Full ástæða er til að þakka fráfarandi forseta, Ólafi Ragnari Grímssyni, fyrir þjónustu hans við þjóðina. Hann reyndist afar vel, var þarfur maður og var fastur fyrir þegar sótt var að þjóðinni en kunni engu að síður að halda sér til hlés þegar það átti við.

Ég man þegar það spurðist út í þröngum hópi að hann ætlaði að gefa kost á sér í embætti forseta Íslands. Fyrir einskæra tilviljun frétti ég af því mjög snemma og ég hló. Ólafur Ragnar sem forseti ... Kanntu annan? Hann verður aldrei kjörinn ... Alþýðubandalagsmaður ... puff.

Ég reyndist ekki sannspár, raunar starfaði ég fyrir annan frambjóðanda en hafði ekki erindi sem erfiði.

Á fyrsta kjörtímabili Ólafs Ragnars voru samherjar mínir í stjórnmálum á tánum og fussuðu og sveiuðu þegar hann bara á góma. Að sama skapi voru gamlir samherjar hans óvenju undarlegir. Þeir jafnvel brostu og hlógu sem sjaldan gerðist nema þegar einhver meiddi sig eða mismælti. Engu að síður hittist svo á að stóran hluta embættistíðar Ólafs Raganars voru gömlu samherjar hans á Alþingi í stjórnarandstöðu en þá loksins að þeir komust á kjötkötlunum varð af því saga til næsta bæjar.

Vegakerfið í Barðastrandasýslum

Það kemst enginn hjá því sem um Barðaströnd fer að kynnast því að því miður er verulegur munur á vegakerfinu í Barðastrandarsýslu og í öðrum landshlutum. Það er greinilegt að það þarf að gera verulegt átak á næstu árum til að Barðastrandarsýsla haldi jöfnuði á við aðra landshluta. Ég vil hvetja til þess að menn líti á það sem sameiginlegt verkefni Íslendinga allra en ekki sem sérmál Barðstrendinga.

Margir muna eftir fyrstu ferð Ólafs Ragnars um Vestfirði er hann kvartaði undan slæmu ástandi vega í Barðarstrandarsýslum. Ofagreind tilvitnun er úr Morgunblaðinu 24. september 1996. Maður hugsaði með sjálfum sér hvað forsetinn væri að vilja upp á dekk með svona yfirlýsingu. Hann ætti að vera þægur og góður og ekki skipta sér af stjórnmálum, engin hefð væri fyrir öðru.

Líklega hugsaði þáverandi samgönguráðherra líka eitthvað á þessa leið og raunar vandaði hann forsetanum ekki kveðjurnar fyrir afskiptasemina. Vera má að forsetinn hafi þarna skipt sér af málum sem komu embætti hans ekki við. Hins vegar vissu allir að vegir í Baraðastrandasýslum voru vart boðlegir á þessum árum.

Fjölmiðlafrumvarpið

Fyrstu árekstrar Ólafs Ragnars Grímssonar, forseta Íslands, við Alþingi urðu er svokallað fjölmiðlafrumvarp var lagt fram á Alþingi árið 2004. Í stuttu máli fjallað frumvarpið um að koma í veg fyrir óeðlileg valdatengsl og hringamyndun í fjölmiðlun. Margir höfðu áhyggjur af því að sömu eigendur væru á fjölmiðlum; dagblöðum og útvarps- og sjónvarsstöðvum. Og þarna kom það berlega í ljós hversu „sósíalistinn“ Ólafur Ragnar Grímsson var trú sínu liði og barðist fyrir „réttlæti“ auðhringa og ríka fólksins sem vildi allt gera til að fella ríkisstjórn sem gaf þeim ekki lausan tauminn.

Alþingi samþykkti fjölmiðlafrumvarpið, forsetinn neitaði að skrifa undir og þar með hefði það átt að fara í þjóðaratkvæðagreiðslu sem varð þó ekki. Lögin voru dregin til baka. Þegar þarna var komið sögu var ekkert sem benti til þess að forseti lýðveldisins yrði neitt annað en handbendi vinstri manna.

Bankahrunið

Þá gerðist hið óvænta. Bankarnir hrundi og í kjölfar þess komst ríkisstjórn vinstri manna  til valda undir forsæti Jóhönnu Sigurðardóttur og Steingríms J. Sigfússonar. Stjórnin ætlaði að vera svo góð, kenndi sjálfa sig við velferð, skjaldborgir og allt sem gott mátti nefna. Efndirnar urðu slæmar. Almenningur þjáðist, ekkert vitrænt var gert vegna hrunsins, fólk og fyrirtæki skattpínd, íbúðir teknar af fólki og flótti brast í liðið, þúsundir flúði til baka til Noregs. Í þetta sinn undan áþján Jóhönnu hárfögru og Skallagríms skattara. 

Þá rak Icesave málið á fjörur stjórnvalda, það var rekinn sem varð ríkisstjórninni að aldurtila, rétt eins og trjábolurinn sem rak í Drangey forðum daga og markaði örlög Grettis og Illuga.

Icesave-lögin felld

Manninn má oft reyna en þegar stórkostlegir atburðir gerast sést úr hverju einstaklingurinn er búinn. Þannig varð það með Ólaf Ragnar Grímsson sem átti tvo kosti þegar Alþingi Íslendinga samþykkti fyrsta Icesave-samninginn. Hann gat verið þægur og góður, gert það sem fyrir hann var lagt og skrifað undir lögin. Málið dautt.

Þjóðin reis hins vegar upp á málefnalegan hátt, ekki með pottaglamri á Austurvelli, ruddalegri aðför að einstaklingum, rógi eða grjótkasti. Nei, hún sagði hingað og ekki lengra. Þúsundir landsmanna lögðu vinnu í að sýna fram á hversu fráleit aðferðafræði ríkisstjórnar vinstri manna var, að leggja mörg hundruð milljarða króna ábyrgð á ríkissjóð Íslands til að tryggja skuldir gjaldþrota einkafyrirtækja.

Hinn kostur forseta lýðveldisins Íslands var að neita að skrifa undir þessi lög og vísa þeim í þjóðaratkvæðagreiðslu sem og hann gerði þann 5. janúar 2010.

Ríkisstjórn vinstri manna ætlaði sem sagt að ábyrgjast skuldir gjaldþrota banka. Hversu fráleitt er það ekki? Aðferðin sem hún notaði var hrikaleg. Ráðherrar og fræðimenn framleiddu ósannar upplýsingar til dæmis að þjóðin mynd enda sem Kúba norðursins samþykkti hún ekki lögin.

Það þurfti ekki aðeins kjark til að neita að skrifa undir lögin, heldur einnig skynsemi og þekkingu. Allt þetta hafði Ólafur Ragnar Grímsson til að bera og þjóðin þakkaði honum traustið. Man einhver núna hvernig þjóðaratkvæðagreiðslan fór. Jú, 93,2% þjóðarinnar hafnaði samningnum, aðeins tæp 2% vildi samþykkja hann.

Það var nákvæmlega þarna að ríkisstjórn Jóhönnu og Steingríms dó. Hún vissi bara ekki af því, hefði hún gert það hefði hún sagt af sér. Lýðræðiskennd vinstri flokkanna var ekki svo rík að það flögraði að þeim að gera slíkt. Heldur hjó hún aftur í sama knérunn.

Icesave-lögin felld aftur

Þann 16. febrúar 2011 voru önnur lög um Icesave samþykkt frá Alþingi Íslandinga. Ólafur Ragnar Grímsson neitaði aftur að skrifa undir og því fóru þau í þjóðaratkvæðagreiðslu og 60% þjóðarinnar hafnaði þeim.

Engin ríkisstjórn í sögu íslenska lýðveldisins hafði orðið fyrir slíkri rasskellingu sem ríkisstjórn Jóhönnu og Steingríms. Þegar þarna var komið sögu var hún ekki bara dauð heldur steindauð en sem fyrr vissi hún ekki af því.

Eins og til að strá salti í sárin úrskurðaði EFTA dómstólinn á þessa leið þann 28. janúar 2013: 

Dómur EFTA-dómstólsins í Icesave- málinu felur í sér að Ísland er sýknað af kröfum ESA um að vera lýst brotlegt við EES-samninginn. Dómstóllinn hafnar því að íslensk stjórnvöld hafi brotið gegn tilskipun um innstæðutryggingar eða mismunað innstæðueigendum.

Skipsbrot vinstri stjórnarinnar var því algjört. Í dag reyna þeir að endurskrifa söguna og segja að Icesave hafi engu máli skipti. Þvílík endaskipti á raunveruleikanum sem það nú er.

Mikilhæfur forseti

Nafn Ólafs Ragnars Grímssonar hefur verið markað í sögu íslensku þjóðarinnar. Vegur hans var mestur þegar á þurfti að halda og þjóðin þakkaði honum með því að kjósa hann í fjórða sinn.

Þegar á reyndi lét hann sig engu varða persónulega hagsmuni, gömul pólitísk sambönd, vináttu við samherja heldur tók framar öllu afstöðu með Íslandi; þjóðinni og lýðveldinu. Fyrir það verður honum seint fullþakkað.

Sá sem margir töldu í ólíklegastan til afreka reyndist hafa það bakbein til að spyrna við fótum þegar ríkisstjórn Íslands ætlaði að ganga erinda erlendra ríkja á kostnað íslensku þjóðarinnar.

Segja má að vegur Ólafs Ragnars Grímssonar sem forseta hafi farið vaxandi allt frá því hann gagnrýndi vegakerfið í Barðastrandasýslum forðum daga. Hér hefur verið stiklað á stóru málunum en vissulega fjölmörgum öðrum sleppt. 

Í dag þökkum við forsetanum samfylgdina í tuttugu ár. Á morgun kemur nýr dagur og þá er tekur annar við og honum er að sjálfsögðu óskað velfarnaðar.

Eftirminnilegt Bessastaðalíf í 20 ár

Ávirðingar á lögreglustjórann í Eyjum eru ekki alvarlegar

Engu líkar en að margir gleðjist yfir áliti umboðsmanns Alþingis um að lögreglustjórinn í Vestmannaeyjum hafi ekki farið að lögum við ráðningu löglærðs fulltrúa. Mátulegt á hana ...

Þetta byrjaði allt í fyrra með yfirlýsingu lögreglustjórans um að vegna rannsóknarhagsmuna muni lögreglan í Eyjum ekki gefa upplýsingar um nauðganir á þjóðhátíð. Margir voru verulega óánægðir með þetta og töldu að hún væri að gæta hagsmuna þjóðhátíðarinnar, sögðu berum orðum að engin neikvæð umfjöllun mætti vera um hátíðina, það dragi úr sölu.

Lögreglustjórinn hefur ekki breytt um skoðun, í ár verða ekki gefnar upplýsingar um hugsanlegar nauðganir. Í gúrkutíðinni ráðast menn með offorsi á lögreglustjórann og halda enn því fram að annarlegar ástæður séu fyrir afstöðu hennar. Við liggur að fjölmiðlaherferð sé gegn henni og ekki bætti úr skák er tónlistamenn neituðu að koma fram á þjóðhátíð nema afstaða Eyjamanna breyttist. Eftir fund með bæjarstjóra og þjóðhátíðarnefnd drógu tónlistamenn hins vegar yfirlýsingu sína til baka og með því viðurkenna þeir, þó óbeint sé, að nokkuð mikið sé til í afstöðu lögreglunnar.

Nú er aftur barið á lögreglustjóranum og margir hafa enn horn í síðu hennar og trúa öllu illu upp á hana.

Mér sýnist þó á flestu að lögreglustjórinn sé samkvæm sjálfri sér. Rök hennar eru skotheld þó deila megi um þau rétt eins og um ráðningu löglærða fulltrúans. Niðurstaðan er hins vegar sú að umboðsmaður telur annmarka á málsmeðferðinni en tekur ekki afstöðu til þess hvort hæfasti umsækjandinn hafi verið ráðinn.

Held að eftir að allt ofangreint sé virt geti lögreglustjórinn bara borið höfuðið hátt.

Ekki í samræmi við stjórnsýslulög