Umboðsmaður aðhlátursefna

Mikið hefur verið fabúlerað um símhleranir og njósnir á glæponum og stjórnmálamönnum (ekki sama starfsstéttin þó margir haldi það). Nú virðist koma til álita að stofna sérstakan „umboðsmann hleraðra“. Það er þörf stofnun. Vil bæta því við að nauðsynlegt er að stofan að auki „umboðsmann aðhlátursefna“ og raunar má íhuga að stofna embætti „umboðsmanns baktalaðra“ og jafnvel „umboðsmann óvaldra“ en sá síðarnefndi gæti hagsmuna þeirra sem tapað hafa í kosningum, prófkjörum eða ekki náð þeim embættum er þeir hafa sótt um. Ekki þarf að skýra tilganginn með hinum embættunum.

 

Fyrir nokkrum árum skrifaði ég um Ólaf Hannbalsson sem vildi láta rannsaka meintar hleranir stjórnvalda á símum föður hans. Ég tók þetta upp og krafðist rannsóknar á misgjörðum stjórnvalda gegn föður mínum. Greinin fer hér á eftir: 

 

Það vekur athygli mína hversu markviss Ólafur Hannibalsson er í flestum viðtölum um meintar hleranir á Hannibal föður sínum. Hann vill vita allt sem máli skiptir, hvers vegna Hannibal var hleraður, hver hleraði, hvenær, hvað var gert við skýrslur, hverjir lásu þær, hvenær, hvers vegna, hvað þeim fannst um þær og ekki síst hvernig þeim leist á. Gott ef hann vill ekki vita skóstærð þeirra sem hlut áttu að máli.

Hannibal Valdimarsson var fjölhæfur bardagamaður í stjórnmálum, verkalýðsmálum og án efa á fleiri sviðum og lét sér fátt fyrir brjósti brenna. Sumir nefndu þá pólitík sem hann studdi vera framar öllu "hannibalisma". Ólafur á ekki langt að sækja eldmóðinn, hann hefur átt snertilendingar í mörgum og ólíkum flokkum ekki síður en sá gamli.

 

Barátta Ólafs hefur ýtt við mér og þörf er á að ég standi líka upp og krefji stjórnvöld reikningsskila vegna eftirlits, njósna, áreitis og mannréttindabrota við föður minn.

 

Það gerðist síðla haustkvölds, líklega árið 1963, að hann faðir minn ók í sinni Volkswagen bjöllu austur Borgartúnið. Birtist þá all skyndilega lögreglumaður á miðri götunni þar sem Klúbburinn var og varnað vegarins svo faðir minn hefði hvorki komist lönd né strönd nema aka á hann, sem ég held að hafi nú ekki flögrað að honum.

 

Lögreglumaðurinn gekk þungum skrefum að bílum, hallaði sér upp að honum, lagði vinstri hönd upp á bílþakið, teygði álkuna inn um opna hliðarrúðuna og sagði djúpri röddu og alvarlegur: „Heyrðu góði, veistu að þú ert eineygður öðru megin." Svo hvörfluðu augu hans að móður minni og síðan í aftursætið þar sem ég sat og lét fara lítið fyrir mér.

 

Nokkuð kom á föður minn svo hann mátti vart mæla. Í þögn sinni lokaði hann vinstra auga í smá stund og síðan því hægra og komst að því að sjónin var ekki lakari en hún hafði verið fram að þessu. Nei, hann vissi ekkert um að hann væri eineygður.

 

„Ég átti nú við bílinn þinn, góði," sagði lögreglumaðurinn, ögn óþolinmóður eftir að hafa horft á hin tíðu augnablik föður míns. „Sko, þú ert ljóslaus öðru megin," bætti hann við hraðmæltur, ef ske skyldi að pabbi væri jafn sljór og hann leit út fyrir að vera.

 

Þegar þetta gerðist var ég aðeins rétt rúmlega sjö ára og á þeim fjörutíu og þremur árum sem síðan hafa liðið hefur fyrnast talsvert yfir atvikið í minni mínu. Veit ég þó það eitt að pabbi missti hvorki bílinn né mömmu og ég fékk að fylgja þeim heim. Hitt veit ég ekki hvaða áhrif þetta atvik hafði enda vart rætt á heimili mínu og þá sjaldan ég impraði á því var hlegið og mér sagt að hafa ekki áhyggjur. Þar sem foreldrar mínir eru nú látnir finnst mér ástæða til að krefjast svara af ríkisvaldinu og þeim sem þarna áttu hlut að máli.

 

Ég vil vita hvers vegna lögreglumaðurinn viðhafði þessi orð „Heyrðu góði, veistu að þú ert eineygður öðru megin." Orðalagið er afar tortryggilegt. Hann hefði einfaldlega getað sagt si sona: Það vantar annað framljósið. Málið hefði legið skýrt við, pabbi hefði samstundis skilið hann og málið leyst.

Nei, lögreglumaðurinn beitti óvenjulegu málskrúði sem vekur grunsemdir vegna þess að það er einfaldlega rangt, pabbi var ekki eineygður og dauðir hlutir eins og bílar hafa ekki augu og geta því ekki verið „eineygðir". Þess vegna krefst ég skýringa.

 

Hvað var lögreglumaðurinn að gera á þessum stað og þessari stundu? Getur verið að hann hafi verið starfandi í leyniþjónustu íslenska ríkisins og hafi verið að leita að innlendum eða erlendum vitorðsmönnum og lykilorðið hafi verið „eineygður öðru megin".

 

Það vekur að minnsta kosti ákveðnar grunsemdir að nota þessi orð vegna þess að sá sem er eineygður er einfaldlega blindur á öðru auga en sjáandi á hinu. Sá sem hefur ekki sjón á báðum augum er hreinlega blindur. Menn geta hreinlega ekki verið eineygðir „öðru megin" frekar en verið eineygðir báðum megin. Sá sem er eineygður er blindur á öðru auga. Meira að segja ég, átta ára krakkinn, fattaði þetta samstundis, raunar á undan pabba og mömmu þó barnið gerði sér eðlilega ekki grein fyrir alþjóðlegum tengslum orðalagsins, en á þessum tíma var kalda stríðið í blóma og því fylgdu njósnir, gagnnjósnir, morð, limlestingar og mannréttindabrot.

 

Það vekur líka athygli mína að við vorum stöðvuð fyrir framan Klúbbinn, sem á þessum árum var einn vinsælasti skemmtistaður unga fólksins og átti eftir að komast rækilega í umræðuna. Þar með er vegið að minningu föður míns enda tengist nafn Klúbbsins fjölmiðlafárviðri sem varð fimmtán árum síðar, tengingu við mafíu, ólöglegan innflutning á áfengi og mannshvörf. Sko, þetta hljóta allir að skilja.

 

Allt þetta hlýtur að krefjast skýringa. Ég vil vita hver þessi lögreglumaður var, hversu oft hann hafði farið í Klúbbinn fram að þeim tíma er hann stöðvaði föður minn, og ekki síður hversu oft hann fór eftir það. Ég vil vita hvort hann var framsóknarmaður, hvort hann hafi tengst einhverjum framsóknarmönnum eða hvort forfeður hans eða niðjar hafi verið í ætt með Ólafi Jóhannessyni, formanni Framsóknarflokksins, þeim hinum sama og barðist gegn Vísismafíunni og var dæmdur fyrir það.

 

 

Framar öllu vil ég vita hvort lögreglumaðurinn hafi tengst leyniþjónustunni sem sannað er að hafi verið í skáp í litlu herbergi á annarri hæð í lögreglustöðinni við Hlemm. Vitni hafa staðhæft að þar inni hafi verið skrifborð með tveimur símum, báðum svörtum að lit. Oft hafi þar verið möppur af tegundinni Leitz og í þeim fjöldi skjala, ýmist handskrifuð eða vélrituð. Á borðinu hafi líka verið skriffæri af ýmsu tagi, ritvél, heftari og gatari. Einn stóll var að jafnaði aftan við skrifborðið og tveir eða þrír fyrir framan það. Upp við vegg, undir mynd af Sveini Björnssyni, forseta, og Ásgeiri Ásgeirssyni, forseta, voru tveir skjalaskápar. Í þeim var raðað eftir stafrófsröð skýrslur um undirróðursmenn, æsingamenn og kommúnista hér á landi. Á öðrum vegg var landakort. Sem sagt, dæmigerð njósnadeild og jafnvel gagnnjósnadeild. Grunur minn er sá að nafn föður míns sé á einni möppunni enda hefur ekkert komið fram í umræðum um njósnir og undirferli stjórnvalda sem útilokar að svo sé ekki.

 

Ég hef staðfastan grun um að síminn heima í Barmahlíð hafi verið hleraður, 23521, minnir mig að hann hafi verið. Foreldrar mínir og systkini töluðu oft um óeðlilega smelli og skruðninga í símanum og eiginlega man ég kannski oft eftir svoleiðis. Nokkrar sannanir aðrar höfum við um njósnirnar. Til dæmis hringdi mamma í Soffíu systur einu sinni, en hún bjó þá vestur á Bárugötu og sagði að pabbi ætlaði að sækja hana í hádegismat næsta sunnudag. Viti menn, þegar við pabbi ókum vestur eftir Hringbraut fylgdi okkur lögreglubíll alveg frá Miklatorgi og niður í Pósthússtræti, þar skildu leiðir. Hvernig vissi lögreglan hvert við ætluðum að fara? Ég tók bara si sona eftir þessu án þess að leggja dýpri meiningar í eftirförina, en ég sá að pabba var brugðið og ók hann ofur varlega hlýddi öllum umferðarreglum, enda var hann ekki stoppaður í þetta skipti frekar en oftast áður.

 

Margt er enn ósagt um þetta mál og enn get ég lagt fram frekari sannanir og jafnvel nefnt nokkur nöfn. Til dæmis gerðist það líka 1963 er Lyndon B. Johnson Bandaríkjaforseti kom til landsins að hann gekk inn í stjórnarráð Íslands við Lækjargötu. Þar kom faðir minn að en hundruð mann ef ekki þúsundir reyndu að koma í veg fyrir að hann tæki í hendina á Donna (eins og við kölluðum hann heima eftir þetta), en það tókst nú ekki. Héldu menn ef til vill að faðir minn væri launmorðingi? Hvers vegna var þá allur þessu fjöldi manna á Lækjartorgi einmitt þennan dag? Spyr sá sem ekki veit.

 

Það er kominn tími til að öll gögn um mannréttindabrot og njósnir stjórnvalda séu aðgengileg öllum. Það er nauðsynlegt fyrir öryggi borgaranna í landinu gagnvart ásælni ríkisvaldsins.

Ég krefst þess að hulunni verði svipt af þessum leyndarmálum og hyggst ganga alla leið í þeim efnum, þ.e. til hæstaréttar og út til Evrópu ef svo beri undir. Ég mun þó byrja á því að ræða við Þorgerði Katrínu Gunnarsdóttur, menntamálaráðherra, og krefjast þess að jafnræði verði sýnt öllum Íslendingum, þ.e. aðrir fái sama aðgang að njósnaskjölum ríksins og Guðni Th. Jóhannesson, sagnfræðingur, hefur fengið. Samt á ég ekki von á öðru en neitun.

 

Ég geri ekki kröfu til refsingar og hvet til þess að um þetta mál verði rætt friðsamlega og fyrir hönd systkina minna get ég vottfest lofað því að við munum öngvar kröfur gera aðrar en þær að öll spilin verði á borðið lögð.

Til álita að skipa talsmann þeirra sem sætt hafa hlerunum

Allt í góðu en hvers vegna viljum við í ESB?

 Utanríkisráðherra er hinn vænsti maður og stendur vel í aðlögunarviðræðunum. Hann hefur áreiðanlega rétt fyrir sér:

• Aldrei hefur verið betri tími til samningaviðræna en núna.
• Samningatæknilega er gott að ástunda aðlögunarviðræður.
• Samningarnir eru pólitískt heilbrigðisvottorð fyrir ESB. 
• Góður gangurinn í viðræðunum við ESB kaflaskiptur.
• Viðræðuferlið er lausnarmiðað. 
• ESB sýnir Íslandi mikinn skilning meðan á viðræðunum stendur.

Ég skil þetta allt saman og fagna jákvæðu ferli, en mér er það enn hulin ráðgáta hvers vegna við höfum sótt um aðilda að ESB ...

 

 

Aldrei betra að semja við ESB

Hávaði og læti í óróamælingum við Mýrdalsjökul

Þó smáhögg verði í Kötluöskjunni telst það ekki til tíðinda - og þó. Til lengri tíma litið er þessi jarðskjálfti hluti af einhverju ferli sem jarðfræðingar skilja ekki enn til hlítar.

Í bloggi sínu bendir Ómar Ragnarsson á að óróamælingar á mæli Við Álftagróf, sunnan við Mýrdalsjökul, hafi „verið stöðugri en oft áður og ekkert fallið niður úr efstu mörkum, eins og hann hefur verið gert líkt og í ölduhreyfingu síðan í sumar.“.

En Ómar segist ekki vera sérfræðingur og ég er það ekki heldur. En sá þarf ekki að vera sérfræðingur í bílaviðgerðum sem getur með því að hlusta á bílvélina ganga bent á að eitthvað sé að.

Jarðskjálftinn sem varð Kötlu í morgun rétt fyrir klukkan tíu var 3 á Richter og mældist skv. töflu Veðurstofunnar á 0,1 km dýpi. Sé mælingin rétt verða upptök skjálfta varla mikið grynnri.

Álftargrófarmælinguna má sjá hérna á annarri myndinni. Vandamálið er að kunna að lesa úr þessum hávaða. Best er að vísa á blogg Haraldar Sigurðssonar, jarðfræðings, sem óhikað tjáir sig á mannamáli um það sem almenningi er hulið í jarðfræði.

Allt í kringum Eyjafjallajökul og Mýrdalsjökul eru margvísleg mælitæki og sum þeirra mæla óróann. 

Skammt vestan við Goðabungu í Mýrdalsjökli er mæling á óróanum og hér er mynd af henni. 

Mælingin er eflaust talsvert nær Kötlu og þarna er gríðarlegu hávaði. 

Sé farið norðan við Mýrdalsjökul verður fyrir okkur græjur á Slysaöldu, á norðanverðum Mýrdalssandi.

Þar er annað hljóð í strokknum en ýmislegt bendir þó til að hún mæli sömu óhljóð þó lengra sé í Kötluöskjuna.

Berum nú saman mælingu þar sem augljóst er að lítið er að gerast neðanjarðar. Neðst er mælingin frá Fagurhólsmýri. Þar virðist allt vera með ró og spekt. Það er hins vegar ekki raunin nokkru norðar því hávaðinn í Grímsvötnum er líkastur því sem er við Goðabungu.

Í sannleika sagt held ég að fólk geti verið rólegt. Ekki mun gjósa á næstunni í Kötlu, örugglega ekki fyrr en 18. nóvember. Eða eins og jarðfræðingarnir segja. Við skulum búa okkur undir tíðindi þegar ítrekað verða jarðskjálftar af stærðinni 3,5 til 4,5. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Harður jarðskjálfti í Kötlu

Bjarn vantar eldmóð og andríki

Bjarni Benediktsson, formaður Sjálfstæðisflokksins, er líklega ekki fæddur leiðtogi. Til þess vantar hann eldmóð og andríki. Hann heillar ekki marga nema nánasta samstarfsfólk og líklega er það nóg. Á móti kemur að hann er iðinn, skynsamur, á frekar auðvelt með að greina aðalatriðin í hverju máli. Þetta eru eiginleikar sem vissulega skipta máli.

Hann skrifar grein í Moggann í dag. Hefði ekki fylgt mynd og nafn hefði ég aðeins lesið upphafið, hætt svo. Greinin er einfaldlega leiðinleg - sorrí. Hún er rétt eins og allir stjórnmálamenn skrifa.

Bjarna þarf að geta sleppt fram af sér beislinu í greinaskrifum og ræðumennsku. Hann á að segja skoðun sína umbúðalaust, skrifa stuttar greinar, en skrifa oft. Í ljósi greinarinnar á Bjarni einfaldlega að segja þetta:

Ég ætla að leggja alla áherslu á þetta næstu tvö árin og ég uni mér ekki hvíldar fyrr en ég næ þessum baráttumálum fram:

• Bæta hag heimilanna
• Koma atvinnulífinu í gang
• Útrýma atvinnuleysi
• Leggja niður verðtryggingu lána 
• Auka fjárfestingar 
• Auka verðmætasköpun

Og það sem meira er, Bjarni á að segja nákvæmlega hvernig eigi að gera ofangreint. Þá myndi ég glaður kjósa hann en ekki bara með það í huga að valda ekki óvinafagnaði verði hann felldur.

 

Svört atvinnustarfsemi er afleiðing ekki orsök

Hvað er athugunarvert við „svarta atvinnustarfsemi“? Ekkert, segi ég. Alls ekkert miðað við ástandið í þjóðfélaginu. Ástæða er til að hvetja sem flesta sem hafa ekkert annað til að reyna að hafa framfæri sitt af tekjum sem ekki eru gefnar upp.

Gerum okkur grein fyrir þeirri staðreynd að um 12.000 manns eru atvinnulausir á landinu. Þessi tala á aðeins við um þá sem eru skráðir atvinnulausir. Fyrir fjölda fólks er tilgangslaust að skrá sig á atvinnuleysisskrá, það fengi aldrei neinar bætur. 

Gerir fólk sér grein fyrir fyrir því hversu mikil kvöl það er að hafa ekki vinnu, geta ekki framfleytt sér og fjölskyldu sinni, greitt afborganir af húsnæðislánum, geta veitt sér smáræði eins og að fara í leikhús eða bíó eða jafnvel fara stöku sinnum út að borða, keypt afmælisgjafir ...

Áður en fólk fordæmir svarta atvinnustarfsemi þarf að skoða þær aðstæður sem skapa hana. Nefnum nokkrar sem sérstaklega takmarka fjárhagslegt sjálfstæði fólks:

 

1. Atvinnuleysi, langtíma 
2. Háir skattar
3. Vextir, verðtryggingin
4. Verðbólga

 

Munum að ríkisstjórnin hefur ekkert gert til að draga úr atvinuleysi en segir sífellt að fjöldi starfa sé „í pípunum“. Skattar hafa verið hækkaðir upp úr öllu valdi, stýrivextir hækka og verðbólgan eykst.

Veit enginn að forgangsröðun ríkisstjórnarinnar er röng og þess vegna hefur hún engin tök á aðstæðum. Sú stefna sem byggir á öðru en atvinnuuppbyggingu er gagnslaus. Þjóðin þarf á aukinni verðmæltasköpun að halda, erlendum fjárfestingum, fjárfestingum innlendra aðila, stórauknum útflutningi. Þannig verður hagvöxtur og hann er hverri sjálfstæðri þjóð nauðsynlegur.

Á meðan ástandið er svo slæmt sem raun ber vitni verður til svört atvinnustarfsemi. Fólk gerir allt til að bjarga sér og sínum. Svo grætur skattrannsóknastjóri og kvartar undar undanskotum frá skatti og fjármálaráðherra bætir við eftirlitsmönnum (sem líklega er atvinnuskapandi ef út í það er farið). Líklega finnst þessum herramönnum skárra að fólk svelti en hafi einhverjar svartar tekjur. Og svo hefst gamli sálmasöngurinn um samfélag, samneyslu og allt þetta. Munum bara að svört atvinnustarfsemi er afleiðing af efnahagsástandinu, hún olli því ekki.

Steve Jobs var stórundarlegur maður

Steve Jobs, stofnandi Apple fyrirtækisins í Bandaríkjunum, var furðulegur náungi, eiginlega nálægt því að vera geðbilaður. Ég er að lesa ævisögu Jobs sem kom úr fyrir nokkrum vikum og er eftir Walter Isaakson. Frábær bók, afskaplega vel skrifuð og fróðleg þó ekki sé hún gallalaus.

Ég er nú ekki búinn með nema tæplega helminginn af um sex hundruð blaðsíðum. Líklega er það góð regla að tjá sig ekki um bækur fyrr en að lestri loknum. Mér er þó dálítið niðri fyrir enda upplýsir bókin margt um Apple fyrirtækið og Steve Jobs sem mér var að minnsta kosti hulið. Eiginlega er ég furðu lostinn yfir manninum.

Jobs óskaði eftir því að Isaakson skrifaði ævisögu sína. Hann fékk til þess frjálsar hendur, var ekki bundinn af neinni ritskoðun, skrifaði söguna eftir því sem honum sýndist réttast. Bókin byggist á viðtölum við fjölda fólks. Farið er í ofan í fjölmörg álitamál og sitt sýnist hverjum eins og gengur.

Eftir því sem liðið hefur á lesturinn hefur andúð mín á Steve Jobs farið vaxandi. Þetta á fyrst og fremst við árin fram að  brottrekstri hans úr Apple árið 1985. Lengra er ég nú ekki kominn.

Steve Jobs er afskaplega snjall, er alinn upp í þeirri trú að hann sé einstakur. Hann var ættleiddur, vissi snemma af því, en uppeldisforeldrar hans veittu honum mikla umhyggju og reyndust honum afskaplega vel. Alla tíð bjó hann að sýn föður síns, sem hafði auga fyrir því listræna, gera hlutina vel og helst fullkomna.

Ásamt vini sínum, hinum feimna og hlédræga Stephen Wozniak stofnaði hann Apple fyrirtækið. Strax náði það flugi og var það ekki síst að þakka Wozniak sem var snillingur í raftækjum. Allt gengur svo vel. Þeir framleiða Apple I, Apple II, Apple Lisa og svo loks kom Macintosh. Þetta er allt kunnugt en hitt vita ekki allir hvernig stjórnandi Steve Jobs var.

Hann skipti fólki í tvo hópa, A fólk og B fólk. Hinir fyrrnefndu voru í lagi en hinir áttu ekkert gott skilið og hann sagði það fullum fetum. Kallaði þá sem hann líkaði ekki við ónefnum, átti það til að segja hugmyndir annara vera lélegar („shit“). Gerði góðar hugmyndir að sínum og skipti engu máli þó starfsmenn hans hefðu átt þær upphaflega. Svo átti hann það til að flytja menn úr A flokki í B flokk og öfugt, allt eftir skaplyndi hans hverju sinni.

Svo var komið á árinu 1985 að vegna Steve Jobs var orðið óvinnandi í fyrirtækinu. Framkoma mannsins var slík að hún braut niður móral, hrakti gott fólk í burtu og salan datt niður úr öllu valdi.

Og þar er ég kominn í sögunni að 17. september 1985 sendir Steve Jobs kveðjubréf til stjórnar Apple og er í þann mund að stofna sitt eigi fyrirtæki. Þetta gerist eftir gríðarlegt uppgjör milli manna þar sem allir sem einn í stjórninni vísa honum á brott og taka afstöðu með John Scully, sem forstjóra.

Á þessum tíma var ég í markaðsnámi í Noregi. Þar, eins og í öllum háskólum í viðskiptafræðum, var lögð afskaplega mikil áhersla á uppbyggilega stjórnun. Stefan var og er raunar enn að flytja ábyrgð til starfsmanna í stað þess að skipa fyrir frá toppi og niður pýramítann. Raunar er gengið svo langt að þessi alþekkti pýramíti er flattur út, skipulagið gert lárétt og boðleiðir styttar.

Um þetta vissi Steve Jobs ekkert á þessum tíma heldur ógnaði fólk, kallaði það vitleysinga, niðurlægði það fyrir framan fjölda fólks, skipti sífellt um skoðun, hljóp úr einu í annað og olli ringulreið innan Apple. Líklegast á Steve Jobs stóran hluta í því hversu markaðshlutdeild Apple varð lítil og Microsoft tók yfir tölvumarkaðinn. Snilli mannsins fór fyrir lítið miðað við hegðun hans. 

Æpir á mann eins og tyggjóklessa

Eitt af því leiðinlegasta sem ég sé á prenti er ofnotkun á þriðju persónufornafni í nefnifalli, eintölu. Orðið „það“ er oft einhvers konar yfirskilvitleg vera sem enginn þekkir, skilur né kann einhver deili á. Samt vofir „það“ yfir í alls kyns dulargerfum og þykist vera allt og ekkert.

Þeir sem eru lítið vanir skriftum eða hafa engan tilfinningu fyrir stíl nota þetta orð sem einhvers konar hækju sem þeir styðjast endalaust við.

„Það er bannað að njóta listar í dag“, sagði í fyrirsögn á visir.is í dag. Hún æpti á mann eins og tyggjóklessa sem þykist vera listaverk svo dæmi sé tekið í samræmi við efni fréttarinnar. Ég spurði mig hvað þetta „það“ væri sem fyrirsögnin byrjar á. Svarið er borðliggjandi: Draugur sem birtist aðeins vakandi fólki í draumi.

Fyrirsagnir eiga skilið að vera betri en ljót klessa. Hefði nú ekki verið betra að umorða fyrirsögnina og segja: „Í dag er bannað að njóta listar“?

„Það mun örugglega rigna ofan í sjókomuna,“ sagði annar. „Það er nú það,“ sagði maðurinn íbygginn. „Það er ekkert að marka ykkur,“ sagði sá þriðji.

Þannig er talmálið og við því er ekkert að segja þó ákaflega auðvelt hefði verið að orða þessi ummæli á annan hátt.

Hins vegar er alveg ómögulegt að láta leti eða hugmyndaskort skemma góða sögu eða fína frétt með hækjuorðbragði í stað þess að gefa sér tíma til  að velja orðin og finna þeim réttan stað. 

Svo má endalaust deila um aðgerðir Bandalags íslenskra listamanna. Er listin aðeins listamanna eða erum við hinir ekki líka dálitlir listamenn. Í það minnsta finnst mér mikil list að nota aðeins tvisvar persónufornafn í hvorugkyni, nefnifalli eintölu utan tilvitnunarmerkja í stuttri grein - þó það sé ekkert markmið í sjálfu sér.