Sjálfstæðismenn eru ekkert hoppandi hrifnir af ríkisstjórn með VG

Sé Steingrímur J. Sigfússon, þingmaður og fyrrverandi formaður Vinstri grænna, á þeirri skoðun að flokkur sinn geti unnið með Sjálfstæðisflokknum, á hann að segja svo.

Æ, fleiri eru farnir að tala eins og véfrétt, draumaráðningarfólk, spámenn eða álíka lið sem veit ekkert hvað framtíðin ber í skauti sér. Enginn vill tala hreint út því þá er alltaf hætta á að hlutirnir þróist þvert á það sem spáð er. Betra er að tala í allar áttir til þess að geta síðar meir sagst hafa spáð rétt. Að minnsta kosti segist Steingrímur hafa séð hrunið fyrir og er hann þó ekki meðal frænkustu spámanna landsins.

En fyrst að Steingrímur hefur sagt að ekki skuli loka neinum dyrum er næst á dagskránni að segja það sem allir eru að tala um: Ríkisstjónrarsamstarf við Sjálfstæðisflokkinn kemur til greina ... Ekki blaðra út í allar áttir.

Steingrími til hugarhægðar skal það tekið fram að við Sjálfstæðismenn erum ekkert hoppandi hrifnir af ríkisstjórn með Vinstri grænum. Það er einfaldlega svo að okkur langar síður að leika við þá sem ítrekað hafa hrekkt okkur í sandkassanum.

Styrmir Gunnarsson, fyrrverandi ritstjóri Morgunblaðsins, veit mætavel um hug okkar Sjálfstæðismanna og að formaður flokksins myndi þurfa að leggja mikla vinnu á sig til að sannfæra okkur og ekki er víst að hann hafi árangur sem erfiði.

Telur VG þurfa tíma

Sjálfkrafa launahækkun án ábyrgðar er slæm

Þingmenn, ráðherrar og forseti teljast ekki stétt fólks eins og kennarar, smiðir eða hjúkrunarfræðingar svo dæmi séu tekin. Þessir aðilar fá að hámarki fjögurra ára ráðningarsamning, hann getur orðið styttri. Engu að síður er það algjörlega óásættanlegt að þeir fái að ákveð laun sín sjálfir. Þess vegna á kjararáð að ákveða laun þeirra.

Æðstu embættismenn þjóðarinnar eiga ekki heldur að ákveða laun sín. Hlutverk löggjafarþings er ekki að ákveða laun. Ráðherrar eiga ekki heldur að ákveða laun helstu samstarfsmanna sinna í ráðuneytunum, það fer ekki vel á því. Laun dómara eiga ekki að vera ákveðin af pólitískri stjórnsýslu, þá er hætta á spillingu. Þess vegna á kjararáð að ákveða laun þessara embættismanna. 

Svo er það allt annað mál að kjararáð ákveður laun fyrir fjölda fólks sem ætti að vera í launþegafélögum og þau eiga að semji um lauin eins og víðast tíðkast.

Hér hefur nú verið rakin ástæða fyrir því að kjararáð ákveður laun fjölda fólks. Auðvitað má endalaust deila um hver launin eigi að vera. Þó verður að taka það með í reikninginn að störf þessa fólks eru þess eðlis að skynsamlegra er að laun þeirra séu ákveðin af hlutlausum aðila.

Dómarar eru almennt á háum launum vegna þess að þá eru taldar minni líkur á spillingu eða að þeir þurfi að afla sér tekna með aukavinnu. Það er ekki talið samrýmast hlutleysi dómara að eiga tekjur sínar undir öðrum en ríkissjóði.

Í raun og veru ætti það sama að gilda um forseta, ráðherra, þingmenn og embættismenn. Það væri nú alveg óþolandi ef ráðherra fengið laun frá tveimur aðilum á sama tíma, einkafyrirtæki og ríkissjóði. Auðvitað geta þingmenn ekki heldur þjónað tveimur herrum. Hverjum væru þeir þá skuldbundnir? Hvar myndi trúnaður þeirra liggja?

Hér hefir ekki verið fjallað um launafjárhæðir. Líklega eru margir sammála ofangreindu en munu svo deila harðlega um fjárhæðir.

Nú hefur kjararáð birt úrskurð sinn. Forsetinn, ráðherrar og þingmenn snarhækka í launum, þvert á launaþróun í þjóðfélaginu. Þetta er svona nálægt því að vera sjálfkrafa launahækkun, eitthvað sem virðist gerast án þess að mannshöndin komi þar nærri. Hefði þessari launahækkun verið dreift á sex mánuði eða heilt ár hefði almenningur líklega ekki gert eins mikið mál úr þessu.

Vandinn er sá að lög um kjararáð eru einfaldlega ófullkomin. Þau taka ekki tillit til þróunar á launamarkaði. Með réttu ætti til dæmis að standa í lögunum að kjararáð mætti aldrei hækka laun um sem nemur tvöfaldri hækkun launa opinberra starfsmanna í síðustu kjarasamningum og þá miða við heilt ár í senn.

Jafnvel þó ákvörðun kjararáðs hafi að mörgu leyti verið réttlætanleg þá var hún röng vegna þess að hún fylgdi ekki launaþróun á almennum vinnumarkaði. Þetta er ástæðan fyrir því að fólki ofbýður.

 

 

„Neistinn sem kveikti í púðurtunnunni“

Hvort ræður, sannfæring þingmanns eða vilji meirihluta þjóðar?

Dómstóll í Englandi hefur úrskurðað á þá leið að ríkisstjórn Bretlands skuli leita samþykkis þingsins áður en svokallað úrsagnaferli úr ESB hefst.

Hér er um að ræða afar forvitnilegt álitamál sem er bæði siðferðilegt og ekki síður rammpólitískt. Látum nú vera þennan dóm en skoðum málið ef það verður svo eftir áfrýjun til hæstaréttar að ríkisstjórnin þurfi að fá samþykki þingsins fyrir útgöngu úr ESB.

Í þjóðaratkvæðagreiðslunni samþykkti meirihluti Breta að ganga úr ESB. Setjum sem svo að þingið sé ekki sammála þjóðinni, getur það þá hætt við Brexit? 

Í þessu felst nú álitamálið: Er þingmaður siðferðilega bundinn eigin sannfæringu eða meirihluta í þjóðaratkvæðagreiðslu?

Kjarni málsins er enn alvarlegri. Er þingmanni stætt á því að greiða atkvæði á móti niðurstöðum þjóðaratkvæðagreiðslu sem hugsanlega getur haft þær afleiðingar að ekki sé farið að vilja þjóðarinnar?

Hvað hefði til dæmis gerst ef lög væru þannig hér á landi ríkisstjórn geti ekki farið eftir þjóðaratkvæðagreiðslu nema þingið samþykkti? Hvað hefði þá orðið um Icesave-samningana svo dæmi sé tekið?

Nú er það alkunna að almenningsálitið breytist hratt í skoðanakönnunum. Þjóðaratkvæðagreiðsla fer fram á allt öðrum tíma en skoðanakannanir. Þær gefa vísbendinu en eru ekki niðurstaða. Þar af leiðandi er útilokað að halda því fram að þingmanni sé skylt að fara eftir skoðanakönnunum í störfum á löggjafarþinginu.

Þjóðaratkvæðagreiðsla er hins vegar allt annað mál. Margir munu eiga erfitt með að ganga gegn þjóðarvilja, en sé hann þvert á sannfæringu versnar staðan.

Segjum sem svo að hér fari fram þjóðaratkvæðagreiðsla um aðild að Evrópusambandinu og niðurstaðan sé svo lögð fyrir Alþingi til samþykktar eða synjunar. Hvað gera þingmenn?

• Getur sá sem er á móti aðild kosið gegn þjóðarvilja?
• Getur sá sem er með aðild kosið gegn þjóðarvilja?

Eflaust taka margir þessu létt og fullyrða að þjóðarvilji eigi að ráða en hvað verður þá um djúpa sannfæringu þingmannsins?

Gaman væri að heyra álit lesenda á þessu álitamáli, ekki um aðild Íslands að ESB eða Brexit enskra, heldur hinu siðferðilega og pólitíska.

Dómararnir sagðir „óvinir þjóðarinnar“

Á nú Alþýðuflokkur að koma í stað Samfylkingar?

Auðvitað er það Sjálfstæðisflokknum að kenna að Samfylkingin er komin að fótum fram. Þetta er að minnsta kosti kenning Jóns Baldvins eftir því sem vefritið pressan.is segir um tal hans í útvarpsþætti.

Margir halda því fram að ný sé kominn tími til að dusta rykið af Alþýðuflokknum og flagga honum í stað Samfylkingarinnar. Sumsé, breyta um nafn og kennitölu og halda svo áfram eins og ekkert hafi í skorist. Það gera að minnsta kosti margir þeirra sem eru í rekstri og fara á hausinn.

Eru menn búnir að gleyma Alþýðuflokknum, þessum smáflokki sem rýrnaði í samstarfi við aðra flokka en dignaði í stjórnarandstöðu? Hann var þekktur fyrir víg á formönnum sínum, steyptu þeim í þeirri von að einhver annar gæti fiskað meira. Þetta reyndist tálsýn, rétt eins og hjá Samfylkingunni.

Hverjum er það að kenna að Samfylkingin er komin að fótum fram? Jú, það er forystunni, stjórnmálamönnum hennar og hörmulega lélegri stefnuskrá.

Fólk er ekki fífl. Hvernig getur mönnum dottið í hug að hægt sé að leggja niður nafn á flokki og taka upp annað og halda að kjósendur láti glepjast.

Staðreyndin er einfaldlega sú að jafnaðarmönnum í Alþýðuflokknum og Samfylkingunni mistókst hvað eftir annað að sannfæra kjósendur um ágæti jafnaðarstefnunnar.

Vefsíðan Andríki lýsir þessum kjánaskap þannig:

Í kosningabaráttunni lýsti Oddný Harðardóttir furðu sinni á skoðanakönnunum vegna þess að Samfylkingin hefði „bestu stefnu í heimi“.

Að loknum kosningum sagði Oddný að úrslitin kölluðu á að Samfylkingin endurskoðaði stefnu sína.

Hún tekur þá kannski upp næstbestu stefnu í heimi og kannar hverju hún skilar.

 

Ómerkilegt stjórnarmyndunarleikrit í 20 köflum

Höfum það á hreinu að ekki þarf „umboð“ eða leyfi frá forseta Íslands til að mynda ríkisstjórn. Ef til dæmis Sjálfstæðisflokkurinn, Viðreisn og Björt framtíð vilja mynda ríkisstjórn, þá einhenda þessir flokkar sér í það án þess að gera rúmrusk á Bessastöðum.

Þess í stað er búið að semja alveg stórundarlega atburðarás sem er síst af öllu skilvirk enda kanna að verða úr henni leikrit sem spinnst sjálfvirkt áfram án allrar skynsemi, verður jafnvel að tuttugu kafla gamanleik eða satíru. Látum hugann reika:

1. kafli

Forsetinn ræðir í klukkutíma við formenn allra stjórnmálaflokka sem náðu manni kjörinn á þingið.

2. kafli

Forsetinn hugsar málið í tuttugu og fjórar klukkustundir og hringir svo í einn formann og boðar hann á fund á Bessastöðum.

3. kafli

Forsetinn afhendir formanni eins stjórnmálaflokksins „umboð“ til stjórnarmyndunar. Umboðið er þó hvergi til, hvorki skriflegt né munnlegt, heldur segir forsetinn: Ef þú getur myndað ríkisstjórn væri það gott. Komdu svo til mín aftur eftir helgi og segðu mér hvernig gengur.

4.kafli

Forsetinn heldur blaðamannafund og upplýsir hverjum hann hefur falið að mynda stjórn. Forsetinn er spurður um launakjör sín. Formaðurinn sem ætlar að mynda ríkisstjórn svarar fyrirspurnum. Hann er spurður um launahækkanir kjararáðs.

5. kafli

Formaðurinn sem ætlar að mynda ríkisstjórn kallar formenn annarra stjórnarflokka til fundar við sig í Ráðherrabústaðnum, einn í senn.

6. kafli

Formaðurinn sem ætlaði að mynda ríkisstjórn hittir forsetann á fundi á Bessastöðum og skilar „umboðinu“. Honum hefur ekki tekist að mynda ríkisstjórn.

7. til 13. kafli

Forsetinn veitir öðrum formanni stjórnmálaflokks „umboð“ til stjórnarmyndunar. Sá boðar formenn hinna stjórnmálaflokkanna á sinn fund og kannar möguleikanna. Honum tekst ekki að mynda ríkisstjórn og skilar því umboðinu. Þetta endurtekur sig í fimm skipti til viðbótar. 

14. kafli

Forsetinn hugsar málið ... enn og aftur. Hann boðar til blaðamannafundar ... enn og aftur og segist hugsanlega, kannski, ef til vill og jafnvel vera að íhuga utanþingsstjórn.

15. kafli

Meintur formaður stjórnmálaflokks tekur djúpan smók og hringir í forsetann og segist geta stutt minnihlutastjórn vinstri sinnaðra flokka.

16. kafli

Forsetinn boðar til blaðamannafundar og lofar formann stjórnmálaflokksins og biður hann um að mynda minnihlutastjórn og styðja hana.

17. kafli

Minnihlutastjórn er mynduð með stuðningi stjórnmálaflokksins.

18. kafli

Stjórnmálaflokkurinn sem lofaði stuðningi við minnihlutastjórn klofnar í fernt vegna þess að ekki er sátt um fjárlagafrumvarpið, ráherra, önnur lög, stjórnarskránna og svo framvegis.

19. kafli

Minnihlutastjórnin segir af sér og forsetinn biður hana að sitja fram yfir næstu kosningar.

20. kafli

Meirihluti þingsins boðar til þingkosninga.

Svona getur nú farið þegar óskilvirkni og sýndarmennska fær að ráða.

Líklegast er best að eftir hverjar kosningar að formaður stærsta stjórnmálaflokksins fái „umboðið“, þegjandi og hljóðalaust og án atbeina forseta. Hinir formennirnir eigi þó frítt spil og geti gert það sem þeir vilja, myndað ríkisstjórn eða beðið símtalsins frá stóra flokknum.

Verðandi forsætisráðherra sem tekst að mynda ríkisstjórn hringir svo í forsetann og tilkynnir honum stöðu mála. Forsetinn kinkar gáfulega kolli og heldur svo áfram því sem hann var að gera þegar hann var truflaður með símhringingu. Eða þá að forsetinn lesi um stjórnarmyndunina á Facebook.

Þess má hér geta að verðmiðinn á þingkosningar er líklega um 200 milljónir króna. Skynsamlegast er að kjósa aftur heldur en að búa til hundleiðinlegt leikrit sem hefur engan tilgang nema halda stjórnvöldum frá stjórn landsins og löggjöf.

Nema auðvitað að land og þjóð „fúnkeri“ bara ágætlega án ríkisstjórnar og löggjafarþings.

Sjálfsásakanainnantökusökudólgaleitandi pakk

Smám saman tókst þeim að fæla æ fleiri frá flokknum, með lokuðum prófkjörum, kvótum og girðingum sem allur almenningur hló að. Og þeim tókst færa flokkinn svo langt til vinstri að hann gleymdi erindi sínu. Þegar öllu er á botninn hvolft líkar þeim betur við hið þrönga erindi Vinstri grænna en sitt eigið.

Þegar pakkið tekur síðan að sér að reka kosningabaráttu er útkoman fyrirsjáanleg. Erindið er ekkert, utan loforðið um að greiða fyrirfram skaðabætur fyrir krónuna. Annars almennt hjal um gott samfélag og réttlæti. Ekkert sem hönd á festi. Enginn baráttuandi, ekkert pönk, engin uppreisn gegn Panamastjórninni. Og enginn sem kunni til verka svo að séð yrði.

Þessi tilvitnun er úr einni af þeim bestu greinum sem ég hef lesið í langan tíma. Ekki vegna þess að höfundurinn Karl Th. Birgisson er að fjalla um félaga sína í brunarústum Samfylkingarinnar, ekki af því að hann er afburða ritfær maður og ekki vegna þess að ég sem Sjálfstæðismaður sé að hlakka yfir óförum stjórnmálaflokksins í kosningunum.

Nei, Greinin er góð vegna þess að hún tekur á því þegar stjórnmálin vantar í pólitíkina, yfirborðsmennskunni, þegar menn gleyma stefnunni, staðfestunni og eldmóðnum.

Vissulega var Samfylkingin stjórnmálaflokkur með stefnu. Hins vegar breyttist allt vegna þess að fólkið í vinsældarleiknum reyndist ekki vanda sínum vaxið, eða með orðum Karls:

Þetta er líka fólkið sem fór á taugum í Hruninu. Þau görguðu hæst einmitt þegar yfirvegunar var þörf. Þau voru enn í taugaáfalli þegar endurreisnin átti sér stað 2009-2013.

Í stað þess að standa hnarreist, finna til ábyrgðar sinnar og ganga til verka lögðust þau í naflaskoðun. Skrifuðu skýrslur þar sem mátti eiginlega lesa að Samfylkingin hefði valdið Hruninu. Skipulag hennar og vinnubrögð.

Þarna lýsir Karl fólkinu sem ber ekki skynbragð á stjórnmál, fólkið sem hrærist í ómerkilegum dægurmálum og aflar upplýsinga úr fyrirsögnum fjölmiðla en lætur vera kynna sér málin lítið meira en að fara inn á Facebook. Þetta fólk er svo sem til í flestum flokkum. 

Og Karl heldur áfram:

Á meðan aðrir stóðu sótugir upp í hársrætur í brunarústabjörgun kyntu þau undir aðför að Steinunni Valdísi Óskarsdóttur. Þau lyftu ekki litlafingri henni til varnar þegar setið var um heimili hennar. Þau lögðu Björgvin G. Sigurðsson í einelti og gera enn, eina manninn sem axlaði ítrekað pólitíska ábyrgð á atburðum sem hann tók engar ákvarðanir um. Þau töldu líka landsdómsmálið vera meðal stærstu réttlætisverka jafnaðarmanna á seinni árum.

Þegar fylgi flokksins var loks farið að hjarna við þótti þeim tímabært að reyna að steypa forystunni með sólarhrings fyrirvara á landsfundi, þvert á hina merku lýðræðishefð um að formann skuli kjósa í almennri kosningu allra félagsmanna. Sú aðgerð ein segir allt um dómgreind Reykjavíkurpakksins.

Smám saman tókst þeim að fæla æ fleiri frá flokknum, með lokuðum prófkjörum, kvótum og girðingum sem allur almenningur hló að. Og þeim tókst færa flokkinn svo langt til vinstri að hann gleymdi erindi sínu. Þegar öllu er á botninn hvolft líkar þeim betur við hið þrönga erindi Vinstri grænna en sitt eigið.

Þetta gerist þegar sá tilgangur með stjórnmálastarfi færist frá því að vinna landi sínu og þjóð gagn og beinist þess í stað að sjálfinu, „like-unum“ og „vinunum“ á Facebook og smáatriðunum.

Karl kallar þetta fólk „reykvíska sjálfsásakanainnantökusökudólgaleitandi liðið“ og heldur því fram að það sé nú þingmannslaust. Þar hefur hann rangt fyrir sér. Nokkrir nýir af þessari gerð voru kosnir á þing um síðustu helgi en eru í öðrum flokkum.

Þó Samfylking virðist nú heyra sögunni til þarf gott fólk í öllum flokkum að taka sig nú saman og fara að vinna að því að færa stjórnmálin að hærra plan. Gera þau þannig að stefnan verði aftur sú að búa til betra Ísland.

Sá leikur sem nú stendur yfir og kallast „stjórnarmyndunarviðræður“ á lítið skylt við annað en samkvæmisleik sem hver sumir taka þátt í vegna þess að þeir vilja ekki vera útundan, þora ekki að taka afstöðu af hræðslu við hugsanlegar afleiðingar. Þegar svo er komið sögu í stjórnmálum er markmiðið sjálfið, ekki stefna eða hugsjón.

 

Ekki er hægt að semja um umsókn að ESB

Ekkert nýtt er í svari Evrópusambandsins til Svavars Alfreðs Jónssonar. Allir sem eru læsir og skilja ensku hafa getað aflað sér sömu upplýsinga á vef sambandsins.

Hinir ólæsu og þeir sem ekkert kunna í öðrum tungumálum hafa hins vegar haldið því fram að hægt sé að sækja um aðild að ESB, „semja“ við sambandið og í ljósi niðurstöðunnar hafnað eða samþykkt samninginn.

Svona rugl streymir nú frá fólki sem heldur að aðild að ESB fari eftir sömu reglum og þegar Bretar, Svíar, Finnar, Danir og fleiri þjóðir gengu í sambandið. Þá var boðið upp á samning en ekki lengur.

Nú er boðið upp á Lissabonsáttmálann, stjórnarskrá ESB. Annað hvort samþykkja umsóknarríki hann eða ganga ekki í sambandið. Enginn samningur er í boði nema ef vera skyldi tímabundnar undanþágur í smávægilegum málum.

Hagsmunir einstakra ríkja innan ESB eru svo miklir að til dæmis Spánverjar, Portúgalar eða Frakkar myndu aldrei samþykkja að Ísland fái að halda núverandi fiskveiðistefnu og lokaðri landhelgi.

Niðurstaðan er einfaldlega sú að Ísland mun aldrei sem umsóknarríki geta sett öðrum ríkjum skilyrði fyrir inngöngu sinni í ESB.

Allir geta spurt Evrópusambandið um skilyrði fyrir inngöngu og fá alltaf sama svar, núna síðast Svavar Alfreð Jónsson. Aðlögun felur í sér að umsóknarríki tekur upp lög og reglur ESB jafnt og þétt og verður ESB-ríki í áföngum. Þegar aflögunni er lokið er ekki hægt að snúa við; þjóðaratkvæðagreiðsla í lok aðlögunarferlis er aðeins formsatriði.

Þetta segir Páll Vilhjálmsson í pistli á bloggsíðu sinni í morgun. Hann vakti um leið athygli á erindi Svavars Alfreðs Jónssonar til Evrópusambandsins og svari þessi.

Reglur ESB „óumsemjanlegar“

Stjórnmálfræðingar og annað fólk með skyggnigáfu

Hefði Kjaradómur ekki stolið senunni í gær með undarlegum úrskurði sínum værum við neytendur fjölmiðla enn að fylgjast með tíðindalausum stjórnarmyndunarviðræðunum.

Allt er orðið frétt, ráðist er að formanni stjórnmálaflokks á hlaði Bessastaða og hann þýfgaður um ekki neitt. Við fáum að kynnast með fatasmekk formanns Bjartrar framtíðar og fréttum af svokölluðu umboði til stjórnarmyndunar. 

Samt fáum við ekki fréttir frá miðlum eða spámönnum því í þeirra stað eru komnir stjórnmálafræðingar sem tjá sig um fortíð og framtíð.

Þeir eru spurðir um áhrif veðurs á kjörsókn, hvaða ríkisstjórn geti verið mynduð, hver muni verða forsætisráðherra, hvaða flokkar muni skipa næstu ríkisstjórn og hvernig henni muni reiða af fram til jóla og jafnvel vors.

Öllu þessu svara stjórnmálamenn líkt og draumaráðningarmenn eða þeir sem rýna í spil. Loðnir í svörum, langorðir og alvara lífsins lekur af þeim.

Samt sá enginn þeirra fyrir afsögn formanns Samfylkingarinnar, ekki stjórnmálafræðingar, ekki þeir sem ráða drauma, spá í spil eða kaffibolla né heldur þeir sem búa yfir skyggnigáfu.

Hva ... er ekkert að marka þetta lið?

• Enginn stjórnmálafræðingur sá fram á útreið Samfylkingarinnar í kosningunum. Hún kom ekki heldur fram í kaffibollum eða spilum.
• Enginn stjórnmálafræðingur fattaði að Sjálfstæðisflokkurinn myndi auka fylgi sitt í kosningunum.

Niðurstaðan er einföld. Ekkert er að marka þá sem spá fram í tímann. Ekki stjórnmálafræðinga, draumaráðningarfólk, þá sem spá í spil, kaffibolla, innyfli dýra eða stjörnur á himinhvelinu. Þetta fólk sér ekki fram í tímann, veit ekkert hvað gerist umfram okkur hin sem fylgjumst með fréttum. Trúgirni margra fjölmiðlunga er hins vegar ótrúleg, ef þannig má að orði komast.

Annars eru hér stórmerkilegar fréttir sem enginn stjórnmálafræðingur né liðið sem spáir í spil hefur nokkra hugmynd um:

• Formaður Bjartrar framtíðar muni kaupa nýjan jakka, einn eða fleiri áður en yfir lýkur.
• Formaður Sjálfstæðisflokksins mun einhvern næstu daga skrifa eitthvað á blað og hringja nokkur símtöl. 
• Formaður Vinstri grænna mun brosa út í bæði, jafnvel þó hún fái alvarlega spurningu.
• Formaður Viðreisnar mun setjast á fund með þingflokknum.
• Samfylkingin mun sameinast Bjartri framtíð og nefnast eftir það Björt samtíð.
• Framsóknarflokkurinn mun ekki klofna

Allt þetta og meira til eru staðreyndir. Ég veit þetta, þekki stjórnmálafræðing ... meina draumspakan mann.

 

 

 

Sameining Bjartar framtíðar og Samfylkingar

Eina skynsama leiðin fyrir Samfylkinguna er að óska eftir sameiningu hennar og Bjartrar framtíðar, það er að höfuðbólið sameinist hjáleigunni.

Í sannleika sagt er ekki auðvelt fyrir þriggja manna flokk að sinna störfum sínum á Alþingi. Samfylkingin var stór flokkur og þar innan dyra er mikil þekking og reynsla í löggjafarvinnu og á stjórnkerfinu.

Samfylkingin getur ekki farið að dæmi Pírata og setið hjá í atkvæðagreiðslum með það að yfirskini að hafa ekki mannskap til að fylgjast með.

Björt framtíð er klofningur úr Samfylkingunni, báðir flokkar eru jafnaðarmannaflokkar og hægur leikur fyrir þessa flokka að sameinast. Þá yrði þingflokkur þeirra sjö manns og mun auðveldara fyrir báða aðila að sinna störfum sínum. Út á það ganga þingstörfin, að fólk leggi sig fram um að vinna landi og þjóð gagn. 

Óbreytt ástand er píratismi.

Oddný hættir sem formaður

BF og Viðreisn óttast Sjálfstæðisflokkinn

Úrslit þingkosninganna voru gríðarleg vonbrigði fyrir vinstri flokkana og nú er bersýnilegt að enginn vill vinna undir forsæti Sjálfstæðisflokksins, allir óttast hann og stærð hans, jafnvel Viðreisn skelfur.

Hugmyndir voru uppi um að mynduð verði ríkisstjórn Sjálfstæðisflokksins, Viðreisnar og Bjartrar framtíðar. Alls myndu 32 þingmenn mynda meirihlutann. Eins manns meirihluti er alltof lítill og gengur ekki af ástæðum sem öllum ætti að vera ljósar.

Vinstri grænir, Píratar og Samfylkingin vilja ekki starfa með Sjálfstæðisflokknum. Raunar er það líka þannig með BF sem endurspeglast í andstöðu Óttars Proppé gegn því að Bjarni Benediktsson verði forsætisráðherra.

Benedikt Jóhannesson, formaður Viðreisnar, getur ekki heldur hugsað sér að Bjarni Benediktsson verið forsætisráðherra.

Greinilegt er að nú er runnin upp tíð hrossakaupa og yfirskriftin er „Allt er betra en íhaldið“. Skítt með þjóðina.

Fjölmiðlar geta í gúrkutíð sinni fjallað endalaust um mögulegar stjórnarmyndanir. Eitt er þó greinilegt öllum sem á annað borð hafa einhverja ályktunarhæfni: Kollin er á pattstaða. Flestir stjórnmálaflokkar neita að koma út úr skápnum nema Sjálfstæðisflokkurinn sé í hæfilegri fjarlægð frá stjórnarráðinu.

Hægt er að mynda minnihlutaríkisstjórn, t.d. VG, BF og Viðreisnar með hlutleysi Pírata og Samfylkingarinnar. Þá þurfa stjórnmálamenn að gera það upp við sig hvort þeir geti treyst á stuðning Pírata.

Birgitta Jónsdóttir hefur reynst vera ólíkindatól sem jafnvel samstarfsmenn hennar í þremur flokkum átt verulega erfitt með samstarfið án þjónustu sálfræðings. Því til viðbótar eru nú eru komnir ellefu Píratar á þing, gjörsamlega óþekkt fólk, og enginn þeirra hefur reynslu eða þekkingu á stjórnsýslu eða þingstörfum.

Eflaust kann að vera að flokkarnir velji frekar að vinna með Sjálfstæðisflokknum en Pírötum því stuðningur þeirra kann að vera æði dýr, svona eins og frá segir af mafíunni í amrískum bíómyndum: Hún gerir mönnum tilboð sem ekki er hægt að hafna.

Benedikt fái umboðið