Áróður, moðreykur og slappir fjölmiðlar

Ekki virðist það til vinsælda fallið að gagnrýna hjúkrunarfræðinga og BHM og kjarabaráttu þeirra. Svo virðist sem almenn óánægja sé með að þessar stéttir fái ekki það fram sem þær krefjast.

Mér hefur á undanförnum vikum fundist fjölmiðlar frekar einhliða í frásögn af kjarabaráttu. Launþegafélög komast hreinlega upp með almennan moðreyk, áferðafagurt tal, án þess að nokkru sinni sé reynt að komast að kjarna málsins.

Núna í kvöld horfði ég á makalaust viðtal í Kastljósi Ríkissjónvarpsins þar sem stjórnandinn kom gjörsamlega óundirbúinn til vinnu sinnar og leyfði báðum viðmælendum sínum að fara sínar leiðir sem síst af öllu voru upplýsandi fyrir áhorfendur. Þeir fengu að blaðra sinn fyrirframsamda innihaldslausa áróður og stjórnandinn sat hljóður hjá. Niðurstaða þeirra var að ríkið léti ekki undan „sanngjörnum“ kröfum. Formenn hjúkrunarfræðinga og BHM voru ekki einu sinni spurðir að því hvað það kostaði ríkissjóð að fara að kröfum þessara félaga hvað þá að stjórnandinn reyndi að vera gagnrýninn, „the devils advocate“, eins og það nefnist á ensku.

Kjarabaráttan síðustu ára lýtur að því að launþegafélög gefa aldrei upp nokkurn skapaðan hlut um launakröfur sínar. Talsmenn þeirra kjafta sig einatt út úr spurningum fjölmiðlamanna um þessi efni og komast upp með það.

Þetta endurspeglast einna helst í því ógagnsæja slagorði „að meta menntun til launa“. Allt að 20% launahækkun virðis einfaldlega ekki vera nóg. Mér finnst þetta bara vera pólitík, laumuspil þar sem reynt er að fela launahækkanir svo aðrir komi ekki auga á þær og allra síst önnur félög launþega.

Svo segja formenn hjúkrunarfræðinga og BHM að búið sé að taka af þeim samningsréttinn og verkfallsréttinn, niðurlægja konur og margt, margt fleira. Við sem stöndum hjá og horfum á herlegheitin veltum því fyrir okkur hvað sé að gerast. Hvernig getur það endað þegar annar aðilinn vill sækja sér hnefa í ríkissjóð án þess að stjórnvöld megi nokkuð annað að segja en „gjörið svo vel“? Getur þannig lagað gengið? Er það skynsamlegt að gefa algjörlega eftir svona kröfum? Finnst fleirum en BHM og hjúkrunarfræðingum að samningar séu einhliða eftirgjöf ríkisvaldsins. Sem skattborgari er ég algjörlega ósammála þó ég skilji mæta vel kröfu um hærri laun en „skítalaun“.

Staðreyndin er einfaldlega sú að kjarabaráttan stendur á ótraustum grunni sem bæði er úreltur og gagnslaus. Útilokað er að reka þjóðfélag, ríki og fyrirtæki, undir ógnunum og þvingunum verkfalla. Slíkir mafíutilburðir ganga ekki í nútímalegu þjóðfélagi. Verkföll bitna á öllu samfélaginu, veikja það og oft skemma grunnstoðir þess. Ríkisvaldið á aldrei að láta undan hótunum um ofbeldi.

Ekki er hægt að ljúka þessum pistli án þess að gagnrýna stjórnvöld. Hvernig stendur á því að það er fyrsta verkefni ríkisstjórnar að lækka auðlindaskatta á sama tíma sem þjóðfélagið er að vinna sig út úr afleiðingum hrunsins? Fólk hefur ekki nokkurn skilning á þessu á meðan útgerðarfyrirtækin stórgræða. 

Hvers vegna krefjast fjölmiðar ekki upplýsinga af stjórnvöldum og launþegafélögum?