Viljandi eða óviljandi gleymska

Frambjóðendur í forsetakosningunum eru ekki með áróður á kjördag, sýnist mér. Það er virðingarvert en getur þó verið tvíbeint. Annars vegar skiptir miklu máli að hvetja fólk til að fara á kjörstað, gleyma ekki frambjóðandanum, eða þá að frambjóðendur verði andvaralausir gagnvart trixum annarra.

Þar sem ég hef menntun í markaðsmálum og hef talsvert starfað í almannatengslum pældi ég í því í gær hvernig frambjóðandi gæti vakið athygli á sér á kjördag. Minntist ég þá gamla brandarans úr „Íslenskri fyndni“. Kona nokkur var nokkuð utan við sig fór út í búð á inniskónum (sem líklega þótti hneyksli á sjöunda áratugnum). Eftirá var hún spurð hvernig henni hefði liðið þegar hún uppgötvaði þetta. „Það var svo sem ekkert mál,“ sagði hún. „Ég gekk bara dálítið hölt!“ ...

Mér datt í hug að Ólafur Ragnar hefði átt að koma með aðra hendina í fatla. Þá fengi hann góða umfjöllun í fjölmiðlum, allir myndu minnast axlarbrotsins. Þóra gæti þess vegna komið á inniskónum og sömuleiðis fengið fína umfjöllun og svo framvegis. Mér kom þó ekki í hug að láta frambjóðandann „gleyma“ persónuskilríkjum heima og fara þannig á kjörstað

Fínt trix, sárasaklaust og fjölmiðlar gleypa við því.

Auðvitað getur líka verið að ekkert misjafnt sé að baki þessarar gleymsku.

En var þá kosningastjórnin að gleyma sér ...?