Galdrar sólarljóss og lands

Ekki borgar sig að horfa mikið til himins, maður fær bara ríg í hálsinn, sagði maðurinn. Blessunarlega hef ég verið laus við ríginn en gónt hef ég mikið til himins og stundum verið svo heppinn að vera með myndavél nærri.

Sól rís og sól sest. Báðir atburðir skapa oft stórkostlega sýningu fyrir þá sem augun hafa opin, nenna að vaka.

Hér eru nokkrar eftirminnilega myndir af skýjafari teknar af stöðum sem ég hef dvalið á í lengri eða skemmri tíma og þykir afar vænt um. Óvíða hef ég séð jafn tilkomumiklar skýjamyndanir kvölds og morgna en við Húnaflóa. Bjó í nokkur ár á Blönduósi og Skagaströnd og varð því óhjákvæmilega vitni að þessum himinskautasýningum.

Þegar ég nefndi þetta við Húnvetninga sögðu þeir jafnan lítið, þetta væri bara svona og ekkert merkilegt við það. Ekki laust við að maður væri litinn dálitlu hornauga fyrir að nenna að brydda upp á þessu við kaffiborðið, hvað þá að nenna að ösla út og taka myndir.

Fyrsta myndin er tekin í Hornvík á Hornströndum í byrjun júli 1990, líklega eftir miðnætti. Sólin var horfin undir sjóndeildarhring en vindar í háloftunum mótuðu þessa fígúru. Minnir að um þessar mundir hafi verið Evrópumót eða heimsmeistaramót í fótbolta. Þó fannst mér þetta gæti sómt sér vel sem lógó fyrir handboltakeppni. Nokkrum andartökum síðar var þetta horfið og hefur ekki sést síðan.

Næsta mynd er tekin við Höfn í Hornafirði dag einn í september 2002. Þá skall á hávaðastormur, af norðaustri minnir mig. Svo virðist sem skýin bókstaflega freyði um fjöllin austan fjarðarins og þau hverfa hreinlega í einhverri rjómaleginni jafnaðarmennsku.

Þetta er þó ekki algeng sjón á þessum slóðum. Yfirleitt er veðráttan mjög góð á Höfn, miklu betri en í Reykjavík, og hvergi í veröldinni fegurri fjallasýn eins og allir vita sem þangað hafa komið. Stókostlegir jöklar og einstaklega tilkomumikil fjöll.

Víkjum næst til Ísafjarðar. Þar gekk ég einu sinni sem oftar upp í Naustahvilft, skálina sem er í fjallinu handan Skutulsfjarðar og heitir Kirkjubólsfjall, held ég. Myndin er tekin í september 2005 og sólin var að setjast bak við Breiðdalsheiði.

Fjallið fyrir miðri mynd er Kubbur og háttar svo til að hann varpar skugga sínum til vinstri á myndina. Vegna þess að fjallið er tiltölulega slétt að ofan verður skugginn nær láréttur, myndar eiginlega strik frá sólu.

Það sem var eiginlega merkilegast kemur ekki fram á myndinni. Þegar þetta gerðist tók að rigna lítilsháttar á Kirkjubólshlíðina og örskömmu síðar hefur hitastigið lækkað því rigningin breyttist í svo undurfagra snjókomu. Þessi atburður var algjörlega ógleymanlegur

Ég á þetta á hreyfimynd og birti kannski einhvern tímann.

Þá er röðin komin að Húnaflóanum. Fjórða myndin er tekin út um glugga á þáverandi vinnustað mínum við Þverbraut og er horft í suðvestur.

Sólin var að setjast um miðjan janúar 2001 og þá blasti við þessi undarlegi skýjasveipur sem er ekki í sjálfu sér svo ólíkur þeim á fyrstu myndinni, það er „lógóinu“ úr Hornvík. Því miður þolir myndin ekki mikla stækku. Hef líklega ekki gefið mér tíma til að festa myndavélina, myndin er örlítið úr fókus en falleg er hún.

Á fimmtu myndinni sem tekin er um 16. ágúst 2001 er eins og mikill eldur logi nyrst á Ströndum. Horft er í norðvestur frá Blönduósi til Strandafjalla. Sólin er sest og hefur nær bókstaflega kveikt í himninum. Takið eftir þessum tveimur litum, þeim gula og rauða og hvernig þeir blandast saman á óaðfinnanlegan hátt. Myndin er tekin með dálitlum aðdrætti.

Sjötta myndin er tekin skammt sunnan við Blönduós 27. ágúst 2001 og enn er horft í norðvestur til Strandafjalla á sólarlagið. Þarna er skýjafarið með allt öðru móti. Skýjabylgjur stefna líklega frá vestri til austurs svo úr verða hallandi strik séð frá þeim stað er myndin var tekin.

Litirnir eru hinir sömu og á fyrri myndinni. Sá guli er hér dálítið fyrirferðarmeir. Sá rauði minni en nær að speglast í haffletinum. Ofar er dökkblár og svartur himinn.

Myndin er tekin með frekar litlum aðdrætti sem glögglega má sjá ef hún er borin saman við þá fyrri.

Á sjöundu myndinni sem tekin er í byrjun október 2002 eru geislar sólarinnar ótrúlega beinir geislar, hvítir og jafnvel svartir. Enn er hún ekki sjáanleg.

Sólin er enn handan Strandafjalla og skín á milli fjalla og fjallaskarða. Fyrir vikið virðast sólstafirnir vera beinir. Geislar eru auðvitað ekki svartir, heldur skín sólin sitt hvorum megin við eitthvert fjallið og skuggi myndast á milli.

Fremst á myndinni miðri er Heimilisiðnaðarsafnið á Blönduósi í byggingu, afar áhugavert og fræðandi safn. Hægra megin er hvítt hús, gamli kvennaskólinn. Enn tala eldri Blönduósingar um hann með glampa í augum. Þangað sótti ég konuna mína, segja karlarnir, og konurnar þurrka tár af hvörmum við tilhugsunina um þá góðu og gömlu daga.

Síðasta myndin er tekin á Blönduósi í lok nóvember 2002 og er enn horft á sólarupprásina í norðvestri. Þvílíkt skýjafar hef ég eiginlega aldrei á æfi minni séð og samspil þess og geisla rísandi sólar er alveg stórkostlegt.

Jæja, þetta urðu nú eiginlega fleiri myndir heldur en ég ætlaði mér að sína og of mikill texti. Læt þetta nú samt fara í þeirri von að einhver geti haft gaman af. Best að taka það fram að ekkert hefur verið átt við myndirnar í Photoshop eða með öðrum forritum.