"Wannabe" flokkur í andarslitrunum

Sagt er að þau berjist fyrir pólitísku lífi sínu, Frjálslyndir og framkvæmdastjórinn fyrrverandi og stuðningsmenn hennar. Það er rangt. Pólitík skiptir hér engu máli.

Í fyrsta lagi var Frjálslyndi flokkurinn stofnaður vegna kvótamálsins (látum persónulega óvild stofnandans gagnvart Sjálfstæðisflokknum liggja á milli hluti). Kvótamálið er löngu liðið deilumál ef frá eru taldir örfáir spekingar sem kjósa að klifa á því eins og Cató gamli um Karþagó. Almenningur hefur lítinn áhuga á því og ólíklegt að það verðu nokkurn tímann að kosningamál.

Stjórnmálaflokkar verða að láta fleiri en eitt mál til sín taka, að öðrum kosti verða þeir vart lífvænlegir. Frjálslyndir skildu þetta um síðir og fylltu upp í tómarúmið með margvíslegum fallegum stefnumálum, en alltaf tuðuðu þingmennirnir þrír reglulega um kvótamálið en án nokkurrar athygli almennings. Að öðru leyti líktist stefnuskráin stefnu Sjálfstæðisflokksins.

Víkjum að hinum stjórnmálaflokknum. Þeir kölluðu sig Nýtt afl strákarnir sem yfirgáfu Sjálfstæðisflokkinn vegna þess að þeir voru svo mikið á móti sjávarútvegsstefnu flokksins, kvótamálinu. Þeir reyndu líka að fylla upp í tómarúmið með fallegum stefnumálum en stefnuskráin varð ótrúlega lík stefnu Sjálfstæðisflokksins.

Nýtt afl fékk engan hljómgrunn í alþingiskosningunum 2003, fékk raunar mjög háðuglega útreið, aðeins 1.791 atkvæði á öllu landinu, 0,98%. Til samanburðar voru auðir seðlar og ógildir 1.873, 1,01%, aumara gat það nú ekki orðið. Meira að segja Kristján Pálsson sem klauf sig frá Sjálfstæðisflokknum fékk 844 atkvæði fyrir T-listann sinn en bauð þó aðeins fram í Suðurkjördæmi.

Þannig liggur nú í málunum að strákaklúbburinn sem náði engri athygli í kosningunum sá sitt óvænna og gekk í Frjálslynda flokkinn. Nú verður að taka það fram að á bak við strákanna er ekki 1791 fylgismaður. Miklu frekar eru þeir svona tíu til tuttugu, en flestir hörkupiltar, vel greindir, fengu sitt pólitíska uppeldi í Sjálfstæðisflokknum, eru af aldri sínum og reynslu sjóaðir í stjórnmálum, og afburða vel að sér í pólitískum fræðum.

Nýtt afl gat ekki sameinast formlega Frjálslynda flokknum, það bara var ekki hægt. Sá síðarnefndi er miklu stærri, hugsanlega svona sjötíu til eitthundrað og fimmtíu manns í þeim kjarna sem öllu máli skiptir. Þeir litu því stórt á sig enda satt sem sagt er, stærðin skiptir máli ...!

Niðurstaðan varð því sú að félagarnir í Nýju afli breyttu litla stjórnmálaflokknum sínum í stjórnmálafélag og gengu svo í Frjálslynda flokkinn, hver fyrir sinn hatt.

Þannig stóðu mál þangað til Jón Magnússon asnaðist til að blaðra um innflytjendur sem hann hefði aldrei átt að gera en hann gerði sér ekki grein fyrir því hversu viðkvæmt málið er. Svo blaðrar þingmaður Frjálslyndra um hið sama. Í gúrkutíðinni eru þeir fóstbræður étnir af fjölmiðlum og skyndilega úthrópaðir sem rasistar og líklega eitthvað enn verra.

Þar með urðu fjölmiðlar, álitsgjafar, bloggarar og stjórnmálamenn í öðrum flokkum ein eyru. Margrét Sverrisdóttir má svo eiga það að hún brást hart gegn neikvæðri umræðu flokksfélaga sinna um útlendinga og talaði hressilega yfir hausamótunum á þeim. Kannski var ræðan eina pólitíkin í öllum farsanum.

Í eftirleiknum mátti einna helst skilja það á máli Margrétar að Nýtt afl hefði ráðist á Frjálslynda flokkinn með þúsundum nýrra fylgismanna og hreinlega tekið hann yfir. Það var bara ekki svoleiðis hvort sem hún gerði sér grein fyrir því eða ekki. Jafnvel fjölmiðlarnir föttuðu ekki hvað var að gerast.

Margrét þurfti ekki að óttast tíu eða tuttugu stráka úr Nýju afli. Það er nú meiri aumingjans flokkurinn sem þolir ekki hávaðasaman minnihlutahóp jafnvel þó hann sé kjöftugur og ekki alltaf á sama máli og hinir. Annað eins gerist nú í stjórnmálaflokki.

Vandamálið er bara það að kallar og kellingar kjöftuðu sig út í sitt hvort hornið og vígbjuggun sig þar með kjarnorkuvopnum, hitasæknum eldflaugum og klasasprengjum. "Then the shit hit the fan."

Þetta er allt doldið fyndið en um leið pínu sorglegt þetta með Frjálslynda flokkinn. Vígaferlin er líklega afstaðin og líklega er þessi "wannabe" flokkur í andarslitrunum. Nú eru þau öll í sárum og hægt læðist að þeim sá ógnvænlegi grunur að ef til vill þurfi pólitískan eldmóð og stefnumótun í grunn stjórnmálaflokks.

Hvaða lærdóm getur þessi saga svo kennt okkur? Jú, það þarf ekki fjöldahreyfingu til að stofna stjórnmálaflokk. Og ... pólitíkin skiptir engu máli, menn geta bara búið hana til síðar meir. Lítið bara á Margréti Sverrisdóttur, sem segir að ýmsir flokkar hafi boðið henni um borð. Meira að segja formaður Samfylkingarinnar lét í það skína að hægt væri að bjóða Margréti sæti í Reykjavík norður eða suður!

Það sem verra er, Margrét er að íhuga bónorð hinna flokkanna.