Á að gefa jólagjafir sem eru dýrari en 1.000 krónur?

Sem betur fer eru ekki miklar líkur til þess að jólin verði minna hátíðleg í Bretlandi þó jólaverslun dragist saman.

Því miður tengjasta jólin verslun nær órjúfanlegum böndum. Hún hvetur til hátíðarhalda og trúin skiptir engu máli. Í raun á ekki að vera hægt að halda jól nema með verulegu óhófi í mat, drykk og gjafakaupum. Þannig hefur þetta þróast um langan aldur. Allt annað hverfur í skuggann. Jólasveinninn er fulltrúi verslunar, greiðslukorta, banka, skuldsetningar og fjármálaþrenga. Þegar hann hrópar hó, hó og gleðileg jól þá á hann við; kaupið, kaupið, í því er fólgin hin sanna gleði.

Má ekki rjúfa þessi bönd þó ekki væri fyrir annað en að tengja hátíðarnar við eitthvað annað en krónur og aura, kaup og stress?

Satt að segja er maður orðinn hundleiður á frekju og yfirgangi verslunarinnar sem hefur yfirtekið jólin. Hvað myndi nú gerast ef ...

• við versluðum ekki lengur en til klukkan sex á virkum dögum í desember?
• við myndum ekki versla á laugardögum og sunnudögum?
• Við gæfum ekki jólagjafir sem eru dýrari en 1.000 krónur?
• aðeins börn og unglingar fengju jólagjafir sem kosta allt að 5.000 krónur?

Flestir foreldrar hafa tekið eftir þeirri fallegu heiðríkju sem breiðist yfir andlit lítils barns þegar það fær litla gjöf. Verð gjafarinnar skiptir barnið auðvitað engu máli. Hin ódýrasta og ómerkilegasta gjöf grípur huga þess, jafnvel umbúðirnar eru stórkostlegar.

Höfum við gleymt þessari barnslegu einlægni? Látum við auglýsingar verslunarinnar og framleiðenda villa okkur sýn? Teljum við okkur skuldbundin til að gefa jólagjöf? Getur ekkert annað komið í stað jólagjafar sem kostar þúsundir króna, jafnvel tugþúsunda?

Sé svarið eitthvað á þá leið að það sem svo gaman að gefa, gjafir eru fallegur siður, þá hefur sá sem þannig svarað raunverulega gleymt tilganginum með þessu öllu saman.

Jæja, ég má ekki vera að þessum pælingum þarf að fara út að kaupa jólagjafir ...

 

Minnsta jólaverslunin í 25 ár?

„Kreditkort er verkfæri djöfulsins“

Um daginn sat ég á fyrirlestri sem Lára Ómarsdóttir flutti á Skagaströnd og kallaði Kreppuráð. Mér fannst Lára flytja fyrirlesturinn mjög vel, hún var einlæg, skemmtileg og gefandi.

 Ég skrifaði um hann á vefsíðuna skagastrond.is en vil gjarnan birta hann hérna í því skyni að gefa hinum örfáu lesendum mínum kost á að kynnast hugarheimi afar hugrakkrar konu.

„Ef mér gengur illa að sofna af áhyggjum segi ég bara gafall, gaffall, gaffall, gaffall í huganum. Gaffall hefur aldrei valdið mér neinum vandamálum. Þannig reyni ég að ýta burtu úr huga mér þunglyndislegum hugsunum sem gera mér ekkert gott," sagði Lára Ómarsdóttir á afar fróðlegum og ekki síður skemmtilegum fyrirlestri í Bjarmanesi í gærkvöldi.

Fundurinn var haldinn af Vinnumálastofnun og Farskóla Norðurlands vestra. Lára var eini fyrirlesarinn og tilgangurinn var að hún segði frá þeim ráðum sem hún og eignmaður hennar hefðu gripið til þegar erfiðleikar steðjuðu að fjölskyldu hennar.

Við höfum það ágætt núna sagði Lára sem kynntist miklum fjárhagserfiðleikum fyrir nokkrum árum. Hún og maður hennar eiga fimm börn og það var ekkert grín að finna ráð til að fæða og klæða svona stóra fjölskyldu þegar lausafé var naumt og reikningarnir hrúguðust inn. Eflaust hefðu einhverjir látið hugfallast, en ekki Lára. Hún segir að það geti verið erfiðir tímar framundan en finnst ekki ástæða til að kvíða því sérstaklega.

Fjölskyldan setti sér ákveðna heimspeki sem byggði á skipulagi í naumum fjárhag og ekki síður að sjá alltaf vonarglætu í tilverunni. „Greiddu fyrst af öllu reikninganna," segir Lára ákveðin. Svo bætir hún við: „Þó maður eigi ekki mikla peninga þýðir ekkert að leggjast í þunglyndi. Við höfum bara áhyggjur af fjármálunum þrjá daga í mánuði, síðasta dag mánaðarins og tvo fyrstu dagana.
Síðasta dag mánaðarins vorum við oft ansi fátæk og þá var akkúrat tími til að hafa áhyggjur af því hvort maður eigi mat fyrir fjölskylduna. Daginn eftir er útborgunardagur og þá skipulegg ég fjármál mánaðarins."

Lára segist gera plan til eins árs. Hún ákveður fyrirfram að greiða reikninga á réttum gjalddögum, standa í skilum með allt. Ef hún sér fram á að geta það ekki þá leitar hún til lánardrottna og biður um lagfæringu á láni, því ekki má láta lánin fara í vanskil, það er einfaldlega alltof dýrt. Þegar hún hefur gengið frá greiðslum á lánum þá sér hún hvaða peninga hún á til annarra hluta. „Og þeir hafa oft ekki verið miklir," segir Lára.

Fjölskyldan sest niður og gerir þá áætlun fyrir heilan mánuð. Býr til töflu og skráir hvað eigi að vera í morgunmat, hádegismat, miðdegiskaffi og kvöldmat. „Oftast er ekkert kvöldkaffi enda bara óhollt að borða fyrir svefninn," segir Lára og hlær hlátri sem ekki er ólíkur þeim hrossahlátri sem einkennir karl föður hennar, Ómar Ragnarsson, fréttamann, stjórnmálamann og grínara. Lára deilir síðan handbærum peningum niður á hverja viku og þá kemur í ljós hvað má eyða á hverjum degi.

„Kreditkort er verkfæri djöfulsins, það á maður aldrei að nota," segir Lára. „Því fylgir bara kostnaður og ofneysla," og orðum hennar fylgir mikil sannfæring. Hún segist ekki heldur nota debetkort vegna þess að það hvetur aðeins til meiri eyðslu.

"Best er að hafa seðlana í höndunum, nákvæmlega þá fjárhæð sem maður þarf að nota hverju sinni." Og það gerir Lára þegar hún verslar í matinn. Hún fer út í Bónus með innkaupalista og kaupir ekkert nema það sem á honum stendur og skrifar verðið hjá sér og reiknar út heildarfjárhæðina áður en hún fer á kassann.

„Stundum stemmir ekki hjá mér vegna þess að verslanir eru stundum með annað verð í hillum en á kassa. Þeir sem nota kort þeir taka ekkert eftir þessu og á því græðir verslunin. Hugsið ykkur ef vara er einni krónu dýrari á kassanum, þá græðir verslunin rosalega."

En lífið er ekki bara fjármál hjá Láru. Hún sagðist hafa lært það í erfiðleikum sínum að ekki væri allt tómt svartnætti. „Alltaf er eitthvað gott, eitthvað til að þakka fyrir," segir hún. „Ég hef það fyrir venju að þakka fyrir smá og stór atriði sem gefa lífinu gildi. Ég þakka fyrir að vakna á morgnanna, þakka fyrir að sjá börnin mín, þakka fyrir gott veður. Ég þakka meira segja fyrir þegar einhver heimiliskötturinn strýkst við fótlegginn á mér. Það er svo ákaflega margt sem er gott og ástæða til að þakka fyrir það. Með þessu móti sér maður lífið í öðru ljósi og allt verður skemmilegra."

Og fjölskyldan naut lífsins þrátt fyrir naum efni. Raunar var það þannig hjá Láru að skipulagið átti vel við börnin: „Þau vilja hafa allt i föstum skorðum. Þegar við höfum hætt að gera svona áætlun þá hafa börnin kvartað. Þau vilja líka halda sig við hana, kvarta ef ekki er réttur matur á borðum. Hins vegar vita þau að lífið er ekkert endilega sanngjarn. Við þurfum ekki öll að borða jafn mikið, og stundum borðar einhver meira en hann mátti. Þannig er það bara." Fjölskyldan skemmtir sér og reynir að njóta lífsins.

„Við fíflumst að minnsta kosti eitt kvöld í viku," segir Lára og fundargestir skilja ekki. Hún skýrir mál sitt: „Til dæmis á föstudagskvöldi tökum við okkur til og klæðum við okkur upp í asnalega búninga og við fíflumst einfaldlega eins og við getum, syngjum og látum eins og við eigum ekki að gera. Þetta eru ákaflega skemmtileg kvöld, við fáum útrás og á eftir líður öllum svo óskaplega vel." Hér er ekki pláss til að endursegja allan fyrirlestur Láru.

Um tuttugu manns komu og hlýddu á fyrirlesturinn og er óhætt að segja að allir hafi haft bæði gagn og gaman af. Allir hrifust af þessari hugrökku konu sem var svo hreinskilin, sagði frá lífi sínu, mistökum sínum og endurreisn. Nú þegar mikið rætt um kreppu og ýmis konar óáran er tilvalið að taka Láru sér til fyrirmyndar.

Lífið heldur áfram og það er kostur að geta sveigt það eftir aðstæðum sem stundum virst geta verið grimmar en þegar nánar er að gáð eru möguleikarnir óteljandi. Allt er það spurning um hugarfar.

Við meðaljónarnir erum tvístígandi ...

Ekki við öðru að búast en að þessir tveir formenn nefndarinnar vinni skipulega að málinu. Þeir eru ekki þekktir fyrir annað. Ég er einn þeirra Sjálfstæðismanna sem veit ekki í hvora löppina á að stíga í Evrópumálinu.

Fyrir það fyrsta er ljóst að bæði kostir og gallar fylgja inngöngu í ESB. Gallarnir eru auðvitað þeir að við fáum litlu um ráðið undir hvaða lög og reglur við erum sett. Það getur valdið gríðalegum vandamálum, t.d. svipuðum og aðrar Evrópuþjóðir hafa staðið frammi fyrir, s.s. atvinnuleysi. Svo er ekki ljóst hvað bíður sjávarútvegsins,v erður hann til dæmis settur undir sameiginlega stjórn eða fær hann að vera innanríkismál okkar?

Í annan stað hafa margir Sjálfstæðismenn sem ég tek mark á hvatt til þess að við göngum inn í Evrópusambandið og tökum upp Evruna. Menn eins og Þór Sigfússon og Vilhjálmur Egilsson. Aðrir hafa lagst þversum gegn inngöngu og fært fyrir því góð rök.

Þetta er nú ástæðan fyrir því að við meðaljónarnir erum tvístígandi. Hitt vitum við mætavel að inngangan mun ekki leysa þau vandamál sem við stöndum frammi fyrir í dag.

Ég ætla að halda áfram að fylgjast með og sanka að mér upplýsingum og einn góðan veðurdag kemur kannski að því að ég geti gert upp hug minn.

Fundaferð um Evrópumál

Þvílík andskotans tíð ...

Þetta eru undarlegir tímar fyrir okkur, almenning. Margir hafa vanið sig á að kaupa hitt og þetta frá útlöndunum, tölvuforrit, bækur, tímarit og fleira smálegt.

Nú bregður svo við að kreditkortið dugar ekki lengur, Visa neitar millifærslunni. Og forritið er þannig ófáanlegt nema það kunni að fást rándýrt í Applebúðinni, útlenda bókin kemur kannski ekki fyrr en eftir áramót í Eymundsson.

Konu nokkurri í hárri stöðu á Bretlandi varð það að orði er hún leit yfir liðið ár að það væri Annus terribilis og brá fyrir sig latnesku af mikilli list.

Hvað má svo alþýða Íslands segja þegar hún er aftur orðin ofurseld álagningu íslenskra kaupmanna? Þvílíkt andskotans tíð.

Jú, eflaust sparar maður við sig, lætur eins og maður þurfi ekki á tölvuforritinu að halda og kannski maður grípi í einhverja aðra bók og noti þá bókasafnið, sleppi að kaupa.

Ég var á fundi um kreppuráð um daginn. þar talaði Lára Ómarsdóttir. Henni mæltist vel en eitt af því sem er minnisstæðast af fundinum er það ráð hennar að sinna jólainnkaupunum sem fyrst. Allt hækkar eftir því sem nær dregur jólum, verslanir hika ekki við að hækka daglega. En nú má búast við því að gengi krónunnar haldi áfram að hrapa fram yfir áramót og því mun innkaupsverðið hækka og ofan á það kemur svo frjálsleg álagning kaupamanna.

Nýjar gjaldeyrisreglur í dag

Þaulsetnir atvinnumenn í verkalýðsrekstri

Þegar er komin fram krafa um að ASÍ leggi sitt lóð í efnahagasvanda þjóðarinnar með samtökin setji á stefnuskrá sína að vísitöluverðtrygging lána verði aflögð. Nýkjörinn forseti ASÍ hefur neitað að verða við þeirri kröfu. Svona stuttu eftir þing samtakanna er komin gjá á milli samtakanna og almennra launþega.

Á sama tíma og ASÍ krefst afsagna ráðherra er auðveldlega hægt að benda á máttleysi þessarar verkalýðsforystu sem hefur verið hin sama í áratug með örlitlum breytingum á embættum. Ekkert nýtt blóð fær að komast inn í þessa nomenklaturu atvinnumanna í verkalýðsrekstri.

Er ekki kominn tími á breytingar meðal hinna þaulsetnu á þeim bæ?

Ríkisstjórnin stokki upp

Þegar gatan ætlar að framfylgja réttlætinu

Þetta gerist alltaf þegar einstaklingar taka málin í sínar hendur og ætla að fullnægja „réttlætinu“. Ótal dæmi er um að saklausir hafa fengið að kenna á svona krossförum. Hamgagangurinn og óþreyjan er svo mikil að meira skiptir að gera eitthvað en að fara rétt að hlutunum.

Hugsum um þetta núna þegar kreppir að í þjóðfélaginu og alþingi götunnar krefst réttlætis gagnvart hinum og þessum bankamönnum og útrásarvíkingum. Látum dómskerfið um málin en látum ekki refsingu bitna á saklausum.

Hversu skammt er ekki frá svona „réttlæti“ í algjört stjórnleysi?

Grímuklæddir menn sitja um heimili hjá saklausum pilti

Mjúk lending, hörð lending, fárviðri ...

Í fyrra vetur var mikið talað um lendingar. Den Danske Bank sagði að hér yrði hörð lending efnahagslífsins. Stjórnvöld og fjölmiðlar stöguðust á mjúkri lendingu.

Það sannast nú sem mætir menn hafa löngum sagt að engum stafar hætta af því að hlaupa fram af bjargbrún, það er lendingin sem getur verið banvæn.

Menn þurfa nú að hætta þessum eilífum myndlíkingum. Allir gera sér grein fyrir því að kreppan er skollin á með öllum sínum þunga. Ég hef þó mestar áhyggjur af meintum sparnaði ríkis og sveitarfélaga. Held að hann verði til þess að viðhalda hringrás atvinnuleysis og verðbólgu.

Hið fullkomna fárviðri

Hægt að kolfella lánadrottna með því að neita að borga af lánum

Ég er Sjálfstæðismaður vegna þess að ég aðhyllist stefnu þess flokks. Ég get ekki séð að stefnan hafi brugðist en hins vegar tel ég að forystumenn flokksins hafi ekki staðið sig og látið bankana hrynja yfir þjóðina án þess nokkrar varnir hafi verið reistar sem vit er í.

Í sjónvarpinu fylgdist ég með þessum stóra fundi. Mér fannst hann málefnalegur og góður. Ég er sammála mörgu sem þarna kom fram og ósammála öðru. Ég er til dæmis á þeirri skoðun að ríkisstjórnin sé að vinna að heilindum og helst vil ég gefa henni vinnufrið, er þar með ekki hlyntur kosningum. Komi hins vegar til þeirra í vor mun ég örugglega beita mér gegn flestum sitjandi þingmönnum flokksins, þar með töldum ráðherrum. Ég mun einnig hvetja góða og heiðarlega menn sem styðja sjálfstæðisstefnun til að gefa kost á sér í prófkjörum. Við þurfum að skipta út fjölda fólks. Það veldur engum vanda. Nóg er mannvalið í Sjálstæðisflokknum. Grundvallaratriði er hins vegar það að án verulegrar endurnýjunar fær flokkurinn 10 til 20% fylgi og það er ekki ásættanlegt.

Þau vandamál sem brenna á almenningi vegna alheimskreppu og heimatilbúna bankakreppu eru gríðarleg.

Mikilvægast er að tryggja öllum atvinnu.

Næst er að taka á skuldamálum fólks og fyrirtækja. Það gengur ekki að höfuðstóll lána fái að vaxa stjórnlaust í skjóli verðtryggingar eða myntkörfulána. Það er hreinn glæpur er höfuðstóll lána er kominn langt framyfir markaðsverð íbúða eða lausafjár eins og bifreiða. Ef ekki verður tekið á því þá er sá fjöldi sem ber skaða af þessu fyrirkomulagi svo mikill að hann getur auðveldlega kolfellt lánadrottna sína með því að neita einfaldlega að greiða afborganir sínar. Þannig verður til hljóðlát og sanngjörn bylting.

„Þetta er þjóðin“

Hætta þeir þá við að lána okkur?

Þá færi nú í verra ef þessar áhyggjur „frænda“ vorra og vina yrðu til þess að þeir hættu við að lána okkur þessa skildinga sem þeir höfðu þó ætlað sér.

Norðmenn óttast kreppuáhrif

Mótmælin teygja sig inn í Sjálfstæðisflokkinn

Fólk á að mótmæla. Fólk á að mæta á mótmælafundi. Fólk á að rífa kjaft gegn valdsstjórninni eins og það lifandi getur. Fólk á að grýta Alþingishúsið. Ég hef ekkert út á það að setja.

Reiði fólks er skiljanleg.

Staða þjóðarinnar er fullkomlega óásættanleg. Þingmenn hafa allir sofið á verðinum, ríkisstjórnin hefur ekki gætt hagsmuna okkar. Þess vegna á fólk að mótmæla.

Ég er Sjálfstæðismaður og ég er reiður. Ég hef hingað til gert ákveðnar kröfur til þingmanna flokksins og ráðherra. Þeir hafa klúðrað málum og þess vegna er komin tími á breytingar. Þeir sem áttu að standa vaktina fyrir okkar hönd sáu ekki hvað var að gerast.

Þess vegna krefst ég uppgjörs, en ég geri ekki kröfu til kosninga. Nú er ekki tími til annars en að sinna björgunaraðgerðum. En þegar kemur til prófkjörs þá skulu sitjandi flestir þingmenn muna það að þeirra tími er liðinn. Sjálfstæðisflokkurinn er mannmargur flokkur og enginn er ómissandi. Maður kemur í manns stað.

Fanganum sleppt

Styðja umhverfisráðherra og viðskiptaráðherra vantraust?

Á sama stíma og þjóðarskútan er á hliðinni finnur hluti áhafnarinnar ekkert þarflegra að gera en að iðka gangslausar lýðræðislegar æfingar. Virðist sem þetta fólk ætli nú aldeilis að skemmta sér í kreppunni.

Eflaust fagna margir þessu framtaki stjórnarandstöðunnar til dæmis viðskiptaráðherra og umhverfisráðherra. Veit nokkur maður hvort þessir tveir ráðherra kjósi ekki bara með stjórnarandstöðunni?

Vantrauststillaga komin fram

Fagna ber afdráttarlausri yfirlýsingu

Formaður Samfylkingarinnar gengur nú fram fyrir skjöldu með afdráttarlausa yfirlýsingu sem er nákvæmleg hin sama og formaður Sjálfstæðisflokksins hefur þegar lýst yfir. Þannig eiga menn að vinna saman. Væntanlega verður þetta til þess að slá á taugaveiklun tveggja ráðherra Samfylkingarinnar og annarra stjórnarþingmanna sem virðast hafa farið á límingunum undanfarnar viku.

Ríkisstjórnin hefur tuttugu þingmanna meirihluta. Verkefni hennar eru gríðarlega. Nú eiga stjórnarþingmenn að snúa bökum saman, hætta öllum hráskinnaleik og vinna fyrir þjóðina, rífa hana upp úr þessari andskotans kreppu. Fyrir það fá þeir laun og ekkert annað.

Svo má alveg fullyrða það að þingmenn hafi almennt ekki staðið vaktina og þess vegna sé staðan eins slæm og hún er. Sé það rétt þá leggst enn þyngri krafa á þingmenn að þeir standi sig núna á þessum síðustu og verstu tímum.

Umboð þingsins hefur ekkert breyst

Samfylkingin hefur ekki enn lært að vera í ríkisstjórn. Fjölmargir samfylkingarmenn komast hreinlega ekki úr hlutverki sínu sem stjórnarandstæðingar.

Það sem Samfylkingin þarf að læra er að standa saman um þessa ríkisstjórn sem nýtur hvorki meira né minna en tuttugu þingmanna meirihluta á Alþingi. Það ætti nú að teljast mikill og traustur meirihluti. Verkefnin eru næg og engin átæða til að sinna ekki vinnu sinni af krafti og heiðarleika þó mótmæli eigi sér stað í þjóðfélaginu. Fólk á rétt á að hafa sínar skoðanir og þær eru fráleitt einsleitar.

Ég hef þá trú að meirihluti þjóðarinnar vilji að ríkisstjórnin standi sig í stykkinu, geri rétta hluti en einblíni ekki á aukaatriði eins og ómerkilegt karp um pólitík þegar staðan er svona alverlega. Vandi þjóðarinnar er alls ekki pólitískur, hann lýtur að rekstri ríkissjóðs, starfsemi fjármálafyrirtækja, auknu atvinnuleysi og djöfullegri stöðu í lánamálum fólks og fyrirtækja.

Svo tala menn um að sækja aukið umboð til þjóðarinnar. Bölvað bull er þetta. Umboðið hefur ekkert breyst þrátt fyrir óáran, það er enn gott og gilt. Ekki þarf að sækja nýtt nema því aðeins að þingmenn Samfylkingarinnar séu að heykjast á ríkisstjórnarsamstarfinu.

Svo er það blákaldur raunveruleikinn. Ráðherrar ríkisstjórnarinnar eiga að tala einum rómi. Geti þeir það ekki eiga þeir að segja af sér. Sama á við þá þingmenn ríkisstjórnarflokkana sem ekki styðja ríkisstjórnina. Hálfkák gildir ekki.

Gagnrýnir Björgvin og Þórunni

Þurfti Steingrím sem sjálfskuldarábyrgðarmann?

Hafi erindið til Noregs verið að „landa láni“ hvers vegna þurfti þá leynilega ferð þangað? Og hvers vegna þurfti Steingrímur að fara fyrir henni? Ekki ætlaði hann að vera sjálfskuldarábyrgðarmaður á láninu.

Kannski hefði aðeins verið hægt að fá lán af því að Steingrímur þekkir norska fjármálaráðherrann. Sé svo þá hefði lánið verið veitt vegna annarlegra ástæðna. Maður sem þekkir mann. Hhérlendis hafa menn notað orðið klíkuskapur um minna tilefni

Þegar öllu er á botninn hvolft þá voru Norðmenn ekki tilbúnir að lána Íslendingum fyrr en Alþjóða gjaldeyrissjóðurinn væri búinn að messa og blessa.

Og í lokin um þessa undarlegu frétt. Hvers vegna þyrfti þjóðstjórn í stað ríkisstjórnar sem er með tuttugu manna meirihluta á Alþingi?

Vildi leynilega sendinefnd til Noregs

... og allt honum Davíð að kenna

Við hljótum að geta kennt Davíð Oddsyni, Seðlabankanum, Fjármálaeftirlitinu, ríkisstjórninni og samtryggingakerfi stjórnmálamanna um hækkun á hveiti. Við hljótum að geta krafist afsagnar einhvers? Niður með ...

Hveiti hækkar

Atvinnuleysi er allstaðar sama bölið

Margt gæti mælt með því að flytja þess fyrirtæki heim, að hluta eða öllu leyti. Hins vegar eru alvarlegir meinbugir á slíku. Kostnaður við flutning er mjög mikill, mannauður fylgir ekki með, hugsanlega tapast markaðir í framleiðslulandinu vegna brottflutnings og svona má lengi telja.

Alvarlegast eru þó uppsagnir fólks. Þá kemur að siðferðilegri spurningu: Er réttlætanlegt að segja fólki upp í fyrirtæki í íslenskri eigu í útlöndum til þess að flytja það heim og útvega atvinnulausum hér á landi vinnu? Haldi fólk því fram að atvinnuleysi sé vond staða fyrir íslenskt þjóðfélag, þá er það ekki síður slæm staða fyrir önnur lönd. Það er í mörg horn að líta en hugsanlega væri millivegurinn sá að auka framleiðslu með því að setja upp svipað fyrirtæki hér á landi.

Hins vegar skipti miklu að gera sér ekki óraunhæfar vonir í sambandi við svona hugmyndir. Ef til vill reynast þær raunhæfar í einhverjum tilfellum en fráleitt öllum.

Starfsemi flutt til Íslands?

Mjög fróðleg ræða hjá Davíð

„Mikil eftirspurn eftir sökudólgum en lítið framboð,“ sagði Davíð Oddsson. Fróðlegt var að hlusta á hann. Eftirspurnaraðilar eftir sökudólgum ættu nú að velta fyrir sér orðum Davíðs og spá í það sem hann segir og hefur sagt í stað þess að óska stöðugt eftir „aftöku“ hans. Mér finnst alltaf mikilvægara að velta fyrir mér rökum fólks frekar en innantómum upphrópunum.

Segja má að í hnotskurn hafi Davíð bent á að eftirlitshlutverki Seðlabankans með fjármálastofnunum hafi verið settar alvarlegar skorður með því að hafði þau úrræði sem Fjármálaeftirlitið gat notað. Af orðum hans má kannski skilja að Fjármálaeftirlitið hafi ekki staði sig.

Einnig voru eftirtektarverð þau ummæli Davíðs að þau úrræði sem Seðlabankinn þó hefur gæti hann notað af mildi en einnig af offorsi og átti hann þar líklega við stýrivextina.

Kannski er athyglisverðast sú fullyrðing Davíðs að enn séu ekki enn öll kurl komin til grafar um aðdraganda bankakreppunnar. Greinilegt er að hann býr yfir afar mikilvægum upplýsingum sem varpað geta skýru ljósi á málin. Verða þau eflaust gerð opinber í boðaðri rannsókn á gömlu bönkunum. 

Skuldar þúsund milljarða

Þjóðaratkvæðagreiðsla er grundvöllurinn

Auðvitað er fréttin byggð á röngum upplýsingum. Það segir sig bara sjálft. Fyrst af öllu þurfa þeir flokkar sem standa að ríkisstjórninni að vera á einu máli um aðild. Það eru þeir ekki í dag.

Umsókn um aðild að Evrópusambandinu verður ekki tekin af ríkisstjórninni einni. Alþingi þarf fyrst samþykkja ályktun um að efnt skuli til þjóðaratkvæðagreiðslu um málið.

Verði niðurstaða þjóðaratkvæðagreiðslu sú að landsmenn samþykki aðild mun Alþingi væntanlega samþykkja lög eða leggja til stjórnarskrárbreytingu um málið. Hafni þjóðin aðild er málið dautt, að minnsta kosti í bili.

Drög lögð að umsókn um ESB-aðild?

Kann ekki að nota greinaskil

Maður nokkur skrifar raðgreinar í Mogggann. Í þeim skýrir hann út hvers vegna honum hafi verið mislagðar hendur í milljarða ævintýrum beggja vegna Atlantshafsins.

Maðurinn hefur starfað sem blaðamaður, verið ritstjóri og útgefandi. ætla mætti að hann kynni nú ýmislegt fyrir sér. Má vera, en hann kann ekki að nota greinaskil eða millifyrirsagnir í langlokum sínum.

Furðulegt, ekki satt.

Brúðguminn er frábær mynd

Mikið ansi var ég ángæður með myndina Brúðgumann. Ég fór hins vegar á hana með hálfum huga, bjóst ekki við miklu, en annað kom á daginn. 

Úr myndinni er mér minnistæður frábær leikur þeirra Ólafs Darra Ólafssonar, Þrastar Leós Gunnarssonar, Ólafíu Hrannar Jónsdóttur, Hilmis Snæs Guðnasonar og raunar allra annarra leikara í myndinni. Þetta var svo sannur leikur, laus við tilgerð, bara eins og lífið sjálft. Hrósið hlýtur þar af leiðandi að fara til handritshöfunda og leikstjóra.

Kannski eru margir gallar við myndina, mér er sama. Brúðguminn er fín mynd, frábær skemmtun og til sóma fyrir alla þá sem að henni standa. 

Brúðguminn hlaut sjö Edduverðlaun