Alls ekkert útivistarveður Ríkisútvarpsins

Einhvern tímann kemur að því að fyrirsögnin á vef Ríkisútvarpsins verður rétt. Undanfarna daga hefur hún ekki verið það. Stofnunin kallar sig „útvarp í almannaþágu“ og álíka en stendur ekki alltaf undir nafni, ekki frekar en aðrir fjölmiðlar. Allir þykjast vera í þágu lesenda, hlustenda og áhorfenda en svo er ekki alltaf. Því miður.

Gallinn er sá að Ríkisútvarpið er með beint streymi frá gosstöðvunum í Geldingadal. Í útsendingunni má glögglega sjá að ágætt útivistarveður hefur verið flesta daga síðan gosið byrjaði.

En hvað er gott veður til útvistar? Sumir segja að veðrið skipti engu máli, bara klæðnaður fólks og annar útbúnaður til göngu. 

Aðrir hafa fundið upp orðið „gluggaveður“. Það notar „of-fólkið“ og sparar það ekki. Úti er of kalt, of hvasst (of mikill vindur á fjölmiðlamáli), of mikil rigning (eða bara rigning), of lítil sól. Viðbárurnar eru margar og aumar.

Ríkisútvarpið hefur hins vegar tekið að sér það verkefni að segja fólki til um útivist en hefur því miður nær alltaf rangt fyrir sér. Sífelldur áróður gegn útvist er lítt hvetjandi. Byggir upp bölvaðan aumingjaskap sem endar með því að fólk leggur upp laupanna heima í stofu horfandi og étandi sykurvörur. Þá væri nú meiri mannsbragur á því að berjast á móti vindi á „Kaldadal“: 

Ég vildi óska, það yrði nú regn
eða þá bylur á Kaldadal,
og ærlegur kaldsvali okkur í gegn
ofan úr háreistum jöklasal.

Þurfum á stað, þar sem stormur hvín
og steypiregn gerir hörund vott.
Þeir geta þá skolfið og skammast sín,
sem skjálfa vilja. Þeim er það gott.

Undir Kaldadal heitir þetta ljóð eftir Hannes Hafstein, tvö erindi af fimm. 

Ég þreytist ekki að vitna í bók Guðmundar Einarssonar listamanns frá Miðdal:

„Íslendingar eru skyldugir til að leggja stund á göngur og skíðaíþrótt, þá vaxa þeim ekki fjarlægðir í augum. Sund, leikfimi og fleiri íþróttir eru ágætur undirbúningur fyrir fjallgöngumann jafnframt því, að hann beri virðingu fyrir líkama sínum. Ég veit, að fyrstu tilraunum fylgir nokkur hætta, ef ekki er reynt fólk með í för. En það aftrar mér ekki frá að hvetja fólk til að ganga á fjöll.

Fleiri og voðalegri slys hljótast af hreyfingarleysi en fjallgöngum. Ég hef séð kunningja minn hrapa til dauða í Alpafjöllunum, en það fékk mér ekki eins mikillar sorgar og að sjá fjölda fólks, sem ég þekki, grotna niður af fitu, leti og óreglu.“ (Fjallamenn, blaðsíða 161)

Í stað þess að letja fólk til útiveru eiga fjölmiðlar eða hvetja. Ekki láta fréttirnar fjalla um örfáa göngumenn sem eru illa búnir á ferð sinni að gosstöðvunum heldur lífsreynslu þeirra sem farið hafa.

Alamannavarnardeild Ríkislögreglustjóra vildi í upphafi goss að fólk gengi í Geldingadal frá Bláa lóninu eða Grindavík. Ég þekki fólk sem það gerði og komst til baka nær örmagna eftir nær ófæra leið yfir hraun og hlíðar. Og ekki hefur Ríkislögreglustjóri beðist afsökunar á frumhlaupi sínu. Líklegast stunda engir starfsmenn þar útivist. Þekkingarleysi er alvarlegur galli hjá valdstjórninni.

En um síðir verður fyrirsögnin á vef Ríkisútvarpsins rétt, einhvern tímann kann að vera að veður til útivistar verði vont og jafnvel kann sú stund að renna upp að einhver útivistarmaður taki að sér ritstjórn vefsins.

Eftirskrift

Pistillinn birtist klukkan 08:25 og ég tók eftir því um nú hádegið að fyrirsögninni hefur loks verið breytt. Það er gott. Sjá meðfylgjandi mynd.