Eiður Guðnason, minning

Sviplegt fráfall Eiðs Svanbergs Guðnasonar, fyrrverandi alþingismanns, ráðherra og sendiherra er sorglegt. Ekki aðeins er horfinn á braut ágætur stjórnmálamaður, víðsýnn og fjölfróður, heldur einnig ötull baráttumaður fyrir íslensku máli. Nú er bókstaflega skarð fyrir skildi.

Flestir áhugmenn um stjórnmál og íslenskt mál þekkja bloggið hans, „Skrifað og skrafað, molar um málfar og miðla“ undir linknum eidur.is.

Eiður var hatrammur baráttumaður og oft á köflum grimmur, hugsanlega grimmari en hann ætlaði sér. Hann gaf engan afslátt af réttu máli og hafði ágæta tilfinningu fyrir því.

Við deildum oft um pólitík og hann skammaðist í mér í tölvupóstum og ég tók á móti og reyndi að rökræða við hann á móti. Stundum reyndumst við sammála en oft var talsverður meiningarmunur okkar á milli, sérstaklega í pólitík.

Ég kynntist Eiði um 1991 er hann kom sem umhverfisráðherra til að vera við vígslu Fimmvörðuskála. Ég keyrði með hann frá Skógum og upp á Hálsinn. Löngu síðar skrifaði ég þetta um ferðina:

Á leiðinni upp komum við auga á bíl með útlenskum númerum sem hafði verið ekið út af veginum og smáspöl á gróðurlendi, sem á þessum slóðum er sorglega lítið. Eiður spurði hvort ekki væri nauðsynlegt að benda ökumanninum á yfirsjón sína. Mér þótti það tilvalið.

Við gengum að bílnum og hafði Eiður orð fyrir okkur en varla er hægt að nefna ræðuna tiltal. Miklu frekar má segja að ráðherrann hafi hundskammað aumingja ökumanninn sem nærri því beygði af. Ég vorkenndi manninum mikið og fannst það vart á bætandi að segja honum að sá sem sagt hefði honum til syndanna væri enginn annar en umhverfisráðherrann í ríkisstjórn Íslands og sleppti því þess vegna.

Mér til mikillar ánægju svaraði Eiður í athugasemdum við pistilinn. Hann skrifaði:

Ég man vel eftir ferðinni, Sigurður, en ekki eftir skömmunum. Átti hann það bara ekki skilið????

Það var blíða á Skógum, þegar  við fórum þaðan.  Þetta var stuttur  spölur sem við þurftum að ganga, en   maður varð  gegndrepa næstum samstundis. Hávaðarok og ekta slagveður, - lárétt rigning.  Þetta gleymist ekki !

Þótt sé liðinn næra aldarfjórðungur,  Sigurður, þá held ég að ég hafi ekkert breyst í þessu efni. Mundi gera þetta aftur í dag, ef tilefni væri til. Verður oft hugsað til þessarar ferðar. Úr ráðuneytinu var dr. Jón Gunnar Ottósson með mér.

Já, svona eiga sýslumenn að vera og þarna held ég að Eiði sé rétt lýst. Ekkert hálfkák.

Málfarspistlar Eiðs voru mikið lesnir. Hann sagði mér að hann væri ekki viss hvort að fjölmiðlarnir tækju mark á honum. Í tölvupósti sagði hann:

Annað er, að blaðamenn taka ábendingum og leiðréttingum illa, - telja  engan þess umkominn að segja þeim til. Þetta hef ég fundið og veit að ég er ekki hátt skrifaður hjá  fréttastofu Ríkisútvarpsins til dæmis að taka. 

Sé svo finnst mér þetta afar sorgleg, ekki Eiðs vegna heldur Ríkisútvarpsins. Raunar var ég þeirrar skoðunar að á fyrsta ritstjórnarfundi dagsins hefði átt að byrja á því að fjalla um pistla Eiðs. Þar að auki hefði það átt að vera metnaðarmál hverrar ritstjórnar að Eiður hefði ekki tilefni til að nefna nefna nafn fjölmiðilsins vegna málfarsvillna.

En nú er Eiður farinn og fleiri pistlar verða ekki skrifaðir á þeim vettvangi sem hann markaði sér. Í því er raunar mesta sorgin fólgin, en hver veit nema einhver glöggur og góður íslenskumaður taki upp þráðinn og veiti fjölmiðlum landsins aðhald. Ekki veitir nú af.

 

 

 

Andlát: Eiður Guðnason

Athugasemdir

[Halldór Egill Guðnason, 1.2.2017 kl. 22:02]

Já, það er svo sannarlega skarð fyrir skildi, með brotthvarfi Eiðs. Elja hans, til handa vönduðu málfari, var aðdáunarverð og fáir ef nokkur sem kemst með tærnar, þar sem hann hafði hælana. Blessuð sé minning hans.

 Með kveðju, að sunnan.