Hálfkveðnar vísur Þrastar Ólafssonar um ESB aðildina

Með tilkomu nýrrar íslenskrar ríkisstjórnar var umsóknarferli að ESB, einnig hér, slegið snarlega útaf borðinu, án þess að vitað væri um nokkurn verulegan ágreining í viðræðunum. [...]

Hermisvar stjórnarliða er að aðild þjóni ekki hagsmunum landsins. Engin frekari rök, sama hvar maður leitar. Ljóst var, af því sem lekið hefur út, að margt benti til þess að við fengjum þar viðunandi lausnir bæði varðandi landbúnað og sjávarútveg.

Ástæða ákvörðunar nýrrar ríkisstjórnar um slit á viðræðum hlýtur því að leynast í pólitískri hagsmunagæslu stjórnarflokkanna. Skyldu þeir vera að vernda innanlands tök þeirra, sem ráða yfir auðlindum landsins?

Þröstur Ólafsson, hagfræðingur, ritar í Morgunblaðið í morgun grein um umsóknaraðild Íslands að ESB. Til að gera málflutning sinn sennilegan ber hann saman stöðu Úkraínu Íslands og tiltekur ýmislegt sem hann segir líkindi með þessum tveimur löndum. Tilvitnunin er úr þessari grein (greinaskil eru mín).

Vandamálið með röksemdafærslu Þrastar er eins og með marga aðra vinstri menn sem dásama aðildina að ESB er að hún er síst af öllu traust. Þegar gyllingum sleppir hrekkur hann í þann gamalkunnugan gír að vera með hálfkveðnar vísur og aðdróttanir eins og glögglega kemur fram kemur í þriðju málsgreininni.

Þröstur staðhæfir að lausnir hafi verið í sjónmáli viðræðum um landbúnaða og sjávarútvega, en fyrir því er hins vegar enginn fótur né heldur að enginn ágreiningur hafi verið í viðræðunum við ESB.

„Margt bendir til ...“ segir Þröstur en tilgreinir ekkert sem bendir til að „viðunandi lausnir“ hefðu boðist í landbúnaði og sjávarútvegi.

Af hverju nefnir hann ekki eitthvað af þessu mörgu? Ástæðan er einföld. Þröstur skrökvar enda höfðu viðræður um landbúnað og sjávarútveg ekki hafist og þokkabót er ljóst er að gríðarlega mikið ber í milli. Við þurfum ekki annað en að líta á deilurnar um makrílinn þar sem þjóðinni er hótað viðskiptaþvingunum fari hún ekki að boðvaldi ESB. 

Síðan þegar rökin þrjóta endanlega þarf Þröstur að koma með gamalkunnuglega tuggu um „pólitíska hagsmunagæslu“ og meint „tök þeirra, sem ráða yfir auðlindum landsins“.

Ferlega er þetta aumlegt hjá Þresti Ólafssyni. Þegar upp er staðið stendur ekki steinn yfir steini hjá honum. Ekki einu sinni samlíking Íslands og Úkraínu stenst ekki athugun. Aðstæður eru allt aðrar í því ágæta landi. Fólk hefur þar kynslóðum saman verið þrúgað og kæft af sósíalisma og sér ljósið í því eina að sameinast Evrópu. Það þarf lygilega mikinn sannfæringakraft að halda því fram að aðstæður þessara tveggja landa séu líkar og þann kraft hefur Þröstur ekki.

Jafnvel þó skoðanakannanir hafi alla tíð sýnt að mikill meirihluti landsmanna er á móti aðild taka aðildarsinnar ekkert mark á því og gera að því skóna að afturköllun aðildarumsóknar sé vegna „hagsmunagæslu“ þeirra „... sem ráða yfir auðlindum landsins“.

Heldur einhver að hálfkveðnar vísur séu boðlegar sem rök fyrir ESB aðild?