Söguskýringar Ögmundar fyrrverandi

Ögmundur Jónasson, þingmaður og fyrrverandi innanríkisráðherra, ætti að skrifa fleiri greinar en tala minna. Ástæðan er einföld. Í rituðu máli er auðvelt að greina kjarna málsins (sé hann einhver) en í flaumi ótrúlega margra orða sem hin djúpa rödd flytur týnist kjarninn en „sannfæringarkrafturinn“ er slíkur að margur kann að segja: Ó, guð, hvað hann flutti þennan óskiljanlega boðskap vel.

Síðasta Reykjavíkurbréf Morgunblaðsins fer hrikalega í taugarnar á Ögmundi í grein sem hann ritar í blaðið í dag. Það er skiljanlegt og því reynir hann að gera lítið úr efnisatriðum bréfsins. Um er að ræða verkfall opinberra starfsmanna árið 1984 þegar starfsmenn Ríkisútvarpsins slökktu á útsendingum vegna eigin hagsmuna og gáfu þá lítið fyrir að þessi stofnun hafði löngum byggt tilveru sína á svokölluðum öryggishagsmunum, að enginn myndi geta varað fólk við almannavá nema það.

Ögmundur heldur því fram að ríkisvaldið hafi neitað að greiða laun fyrir október 1984. Hins vegar var það þá afar klókt af launþegafélögunum að boða ekki til verkfalls fyrr en október væri hafinn og búið að borga út laun. Þar með væri fjárhagslega auðvelt fyrir þessi opinberu félög að fara í verkfall því á þessum árum voru laun opinberra starfsmanna borguð fyrirfram í upphafi hvers mánaðar. Þarna kom hins vegar krókur á móti bragði og varð ásamt fleiru til þess að verkfallið entist illa og var óvinsælt. Það hafði þó það í för með sér að æ fleiri komust á þá skoðun að afnema þyrfti einokun Ríkisútvarpsins í fjölmiðlum, markaði brautina.

Í dag er Ríkisútvarpið hins vegar risavaxið í fjölmiðlum, rekur margar útvarps- og sjónvarpsstöðvar og hagar sér eins og ríki í ríkinu. Það rukkar mig árlega um nærri tuttugu þúsund krónur og þessir peningar eru hrifsaðir af mér hvernig sem árar, hvort sem ég hef vinnu eða ekki. Þetta gengur auðvitað ekki, það hélt ég að flestir áttuðu sig á.

Með því að hafa rúmar þrjá milljarða króna í forskot í samkeppni við aðra fjölmiðla leyfir Ríkisútvarpið sér að berja á samkeppnisaðilum í auglýsingasölu og áskriftum. Hver getur á krepputímum keppt við þann aðila sem með ofbeldi hirðir áskriftina af einstaklingum og fyrirtækjum? Og hver má sín einhvers í auglýsingasölu gegn þeim sem er með slíkt ríkisstyrkt forskot?

Það er rétt sem Ögmundur segir í grein sinni að „Við erum ekki öll sögulaus“. Engu að síður eigum við okkur framtíð. Í henni ætti Ríkisútvarpið að fá að dafna og þroskast á eigin forsendum, án þvingunaráskriftar. Hins vegar er það svo að sum vé eru heilög í þjóðfélaginu, vinstri menn sjá um það. Ekki má snerta Ríkisútvarpið en stjórnvöld mega vaða uppi og nærri slátra fjárhagslegum grunni heilbrigðismála á höfuðborgarsvæðinu og ekki síst á landsbyggðinni.

Væri ekki nær að vinna að því að efla grunnþjónustuna í stað þess að styrkja fjölmiðlun. Ég myndi glaður samþykkja að andvirði þvingunaráskriftar að Ríkisútvarpinu myndi verða varið í heilbrigðismál.

Athugasemdir

[Jón Sveinsson, 8.10.2013 kl. 10:27]

Já Sigurður þessir aurar mættu renna til Heilbrigðismála þá yrði ég ánægður