Stígagerð við Heljarkamb fyrir 20 árum

Tuttugu ár eru nú síðan tíu manna hópur axlaði haka, skóflu, keðjur og fleira smálegt og lagði upp frá Básum í þeim göfuga tilgangi að laga gönguleiðina yfir Fimmvörðuháls þar sem hún liggur um Heljarkamb.

Leiðin hafði alltaf verið frekar leiðinleg sunnanmegin við Heljarkamb. Að vísu var hún afar skemmtileg og eftirminnileg þeim sem gaman höfðu að ævintýrinu. Klönglast var niður hrjúfan klett, skriðið í gegnum gat sem á honum er, fetað hægt og rólega í angist, tiplað á fingurgómunum og blátám uns komið var niður undir klettinn og út á kambinn sjálfan. Þetta er örlítið stílfærð lýsing á aðferðunum en engu að síður vel við hæfi ...

Eftir að Útivist byggði skála á Fimmvörðhálsi þótti ekki mega bíða eftir því að þessi leið væri löguð. Hinir bjartsýnustu héldu því fram að mikil aukning yrði á næstu árum í ferðum yfir Hálsinn. Eldri félagar brostu kankvíslega að okkur, sumir ranghvoldu í sér augunum út af þessu mati okkar. Nóg um það. Fjölgun göngufólks varð miklu meiri en við áætluðum og má gera ráð fyrir því að á hverju ári fari hátt í fjörtíu þúsund manns yfir Hálsinn.

Að forgöngu tveggja fararastjóra Útivistar, Óla Þórs Hilmarssonar og Reynis Þórs Sigurðssonar, hélt um tíu manna hópur upp frá Básum og á Heljarkamb. Þetta var í byrjun október 1992. Uppi á Morinsheiði snjóaði og hundslappadrífa var við Heljarkamb.

Valin var leið vestan við áðurnefndan klett sem var farartálminn. Þar var frekar bratt niður en hoggnar voru tröppur í móbergið. Járnteinar voru barðir niður í bergið og á þá var keðja fest. Lá hún niður með klettinum og undir honum, um það bil sextíu til sjötíu metra í allt.

Verkefnið var frekar einfalt og fljótunnið en gjörbreytti gönguleiðinni. Eftir þetta var öruggara að fara þarna um, ekki síst fyrir þá sem eru lofthræddir. 

Efsta myndin var tekin í lok ágúst á síðasta ári. Þarna hefur nú myndast nokkuð traustur göngustígur. Keðjan er þarna enn, þeim til halds er á þurfa að halda, og veitir líklega ekki af.

Hinar tvær myndirnar voru teknar er vinnan við vegagerðina stóð sem hæst. Tveir járkarlar eru á neðri myndinni, Reynir Sigurðsson, verkstjórinn, stendur með járkarl í hönd og virðir fyrir sér verklag og aðstæður.

Ég man eftir því er þeir félagar Óli og Reynir sögðu mér frá fyrirhugaðri vinnuferð á Heljarkamb. Ég ætlaði nú varla að nenna að fara með, fannst tóm vitleysa að vera að breyta gönguleiðinni og ef það ætti að gera þyrfti stórtækari tæki en haka og skóflu. Þarna, eins og svo oft áður, hafði ég rangt fyrir mér. Það vissu félagar mínir og fannst ekkert meira tilvalið en að láta mig bera keðjurnar upp að Heljarkambi. Þær voru örugglega hátt í þrjátíu kíló, jafnvel hundrað eða meira ... og voru hreinlega að sliga mig. En ég sagði ekkert, bar mig eins og sönn hetja, vissi að þeir biðu eftir því að ég gugnaði. Hetjudáðin var þó þess valdandi að ég var með bakverk mörg ár á eftir ... minnir mig.

Athugasemdir

[Einar Sveinbjörnsson, 23.7.2012 kl. 12:39]

Skemmtileg lýsing og ekki síður myndirnar gömlu Sigurður. Þau eru mörg handtökin sem Útivistarfélagar eiga á þessari leið.

ESv