Strútsland, Húnavaka og Skagaheiði

Í síðustu viku kom gaf Útivist út kort og leiðarlýsingar um Strútsland, svæðið sunnan við Torfajökul og norðan Mýrdalssands. Umsjón með útgáfunni hafði góður vinur minn, Óli Þór Hilmarsson, og hann fékk mig til að skrifa texta.

Strútsland er nýtt nafn í land sem ekkert hafði fyrir. Okkur fannst þetta tilvalið en nafngiftin fékk samt dálitla gagnrýni sem ég held þó að hafi ekki verið á rökum reist. Staðreyndin er einfaldlega sú að örnefni eru afar fá á hálendinu og þau sem fyrir eru miðast við búskap fyrri alda. Að sjálfsögðu ber að halda þau í heiðri en ný vantar svo hægt sé að rata um landið og tjá sig af einhverju viti um það. Hvort nafnið Strútsland nái að festast í sessi er erfitt að spá um, það er þó þjált í munni og hefur skírskotun til annarra landsvæða eins og til dæmis Goðalands.

Kortið er gott og á því eru fjölmargar áhugaverðar gönguleiðir. Landið sunnan undir Torfajökli er stórkostlegt. Þar er skáli ferðafélagsins Útivistar og skammt er í Strútslaug og góðar gönguleiðir eru norður í Landmannalaugar, inn á Laugaveginn og austur í Álftavötn og Hólaskjól og jafnvel að Langasjó.

Fyrir stuttu kom út ársritið Húnavaka en Ungmennasamband Austur-Húnvetninga hefur gefið það út í áratugi. Meðan ég bjó fyrir norðan varð ég nokkrum sinnum þess heiðurs aðnjótandi að fá að skrifa í ritið. Tók eftirminnilegt viðtal við Hallbjörn Hjartarson, kántrýkóng. Hann hafði frá mörgu forvitnilegu að segja og var afskaplega skemmtilegur sem viðmælandi.

Síðar tók ég viðtal við stórbóndann Jóhannes Torfason á Torfalæk. Raunar hafði það viðtal alvarleg áhrif á mig enda er Jóhannes greindur maður, víðlesinn og frjálslyndur. Hafi ég einhvern tímann verið að líta hýru auga til ESB aðildar þá sýndi hann mér það ljóslega hversu stórhættuleg aðildin er fyrir litla þjóð úti í miðju Atlantshafi. Hann fræddi mig eftirminnilega um fæðuörygg þjóðarinnar og hvaða afleiðingar kæruleysi í þeim málum gæti haft.

Allt sem hann sagði við mig virtist koma heim og saman þegar Eyjafjallajökull gaus og flugumferð stöðvaðist í allri Evrópu og hafði meðal annars þær afleiðingar að ýmis matvæli sem framleidd eru utan álfunnar komust ekki á þangað. Mér var þá hugsað til enn frekari hamfara af náttúrunnar völdum eða manna sem gætu komið þjóð okkar illa.

Í Húnavöku ársins á ég eina aldeilis stórskemmtilega grein, þar sem ég læt móðan mása um gosin á Fimmvörðuhálsi og Eyjafjallajökli auk þess að fá að birta nokkrar myndir.

Húnavaka er einstakt rit. Í því er gríðarlegur fróðleikur um samfélagið og einstaklinga í sýslunni. Þar er sagt frá fólki, gamlar sögur og nýjar birtast, fólk segir frá ferðum sínum og reynslu og birtar eru smásögur, vísur og kvæði. Merkilegt hvernig allt þetta birtst á einfaldan og sannfærandi hátt í Húnavöku. Ritstjórinn er Ingibergur Guðmundsson, menningarfulltrúi, góður vinur minn og nokkuð betri golfari en ég. Það horfir nú til bóta ... 

Í febrúar kom út bæklingur sem ég hafði skrifað um veiði á Skagaheiði. Í hann hafði ég safnað upplýsingum um veiðivötnin á þessum slóðum og aðgang að þeim. Þótt bæklingurinn sé ekki stór fór í hann gríðarleg vinna við söfnun efnis og ekki síður myndatökur. Bæklingurinn heitir Veiði á Skagaheiði og fæst á Skagaströnd og víðar.

Og svo er væntanleg út á næstu dögum bók eftir mig um gönguleiðina yfir Fimmvörðuháls. Nánar um það síðar.