Alþingi getur hætt við landsdómsmálið

Í heita pottinum og miklu víðar ræðir fólk um málarekstur Alþingis á hendur Geir H. Haarde, fyrrverandi forsætisráðherra. Sitt sýnist líka hverjum um tilraun ríkisstjórnarflokkanna til að koma í veg fyrir að á Alþingi verði rætt um tillögu Bjarna Benediktssonar, formanns Sjálfstæðisflokksins, um að Alþingi falli frá ákærunni.

Af mikilli mælskuog áferðafallegum rökum halda margir því fram að er Alþingi hefur samþykkt ákæruna sé málið komið úr höndum þess og ómögulegt sé að draga hana til baka eins og Bjarni Benediktsson vill. Og svo heitir eru margir í umræðunni að þeir gleyma efni máls, kynna sér ekki staðreyndir heldur halda blákalt fram rökum sem þeir hafa fundið upp af sinni eigin rökhyggju. Allt er þetta gott og blessað, fínt að fólk hafi skoðanir enda geta skoðanir ekki í sjálfu sér verið rangar.

Svo einkennilega vill þó til að sjálfur Landsdómur hefur einfalda skoðun á málinu. Hann segir á bls. 12 í úrskurði sínum frá því 3. október 2011 (leturbreytingar eru mínar):

Eins og fyrr greinir fer Alþingi samkvæmt 14. gr. stjórnarskrárinnar með ákæruvald í málum, sem það ákveður að höfða gegn ráðherrum fyrir Landsdómi. Ákvörðun Alþingis um málshöfðun er samkvæmt 13. gr. laga nr. 3/1963 gerð með samþykkt þingsályktunartillögu. Í þingsályktunartillögunni „skulu kæruatriðin nákvæmlega tiltekin ... enda sé sókn málsins bundin við þau.“ Sá sem Alþingi kýs til að sækja málið af sinni hálfu, eftir að það hefur tekið ákvörðun um að ákæra, hefur ekki forræði á því hvers efni ákæran er, sem hann gefur út í málinu.

Með þessu tekur Landsdómur af allan vafa um það að Alþingi með ákæruvaldið en ekki saksóknari. 

Telji hann rétt að takmarka eða auka við ákæruatriðin, sem fram koma í þingsályktuninni verður hann að beina því til Alþingis að samþykkja nýja þingsályktun með þeim breytingum sem hann telur rétt að gera. Saksóknari Alþingis hefur því hvorki ákæruvald í málinu né hefur hann forræði á því hvers efnis ákæran er.

Og hér er alveg ljóst að saksóknara ber að fara eftir ályktun Alþingis í einu og öllu og þar með talið efni ákærunnar. Af þessum orðum hlýtur að mega draga þá ályktun að breyti Alþingi ákærunni eða jafnvel felli hana niður, ber saksóknara að virða það ... sem og öðrum.

Þannig er nú áreiðanlega ekki eðli mála sem fara eigi fyrir dóm að þau séu eins og tundur sem í er kveikt og enginn mannlegur máttur geti eftir það slökkt. Sem betur fer.