"Hún gaf af skorti sínum ..."

Þegar ég var lítill strákur var heilmikið lesið upp úr Biblíunni á sunnudögum í KFUM á Amtmannsstígnum. Ýmislegt er í bókinni lærdómsríkt og þurfa menn ekki mikla trú til að meðtaka innihaldið. Enn er mér margt minnisstætt. Á einhverjum stað, í einhverjum kafla og merkt einhverjum tölusettum versum má lesa þetta:

Jesús settist gegnt fjárhirslunni og horfði á fólkið leggja peninga í hana. Margir auðmenn lögðu þar mikið. Þá kom ekkja ein fátæk og lét þar tvo smápeninga, eins eyris virði.
Og hann kallaði til sín lærisveina sína og sagði við þá:
„Sannlega segi ég yður, þessi fátæka ekkja gaf meira en allir hinir, er lögðu í fjárhirsluna. Allir gáfu þeir af allsnægtum sínum, en hún gaf af skorti sínum allt sem hún átti, alla björg sína."

Gott er að á Íslandi sé til ríkt fólk. Vonandi veit flest aura sinna tal og fer vel með þessar jarðnesku eignir sínar, ávaxti sitt pund og gefi jafnvel til líknarmála. Ríkidæmið eitt og sér hafa menn ekki með sér yfir móðuna miklu. Sá sem er dauður hrærir vart í peningum sínum, fjármunum eða öðrum eignum.

Allir ættu að temja sér hóf í hvívetna, ef eitthvað er mætti frekar gapa yfir þekkingu en eignum.

Einu sinni hitti gamall Íslendingur mann nokkurn á förnum vegi, kannski í flughöfn. Sá var frá Texas og yfir glasi tók hann að segja frá öllu því stórkostlega og markverða sem finna mætti í hinum mikla ríki. Að morgni dags kæmi hann til dæmis út á hlað, liti til sólar, sprændi, og settist síðan upp í Landróverinn sinn og að kvöldi hins sama dag væri hann ekki hálfnaður yfir landareign sína.
Hrökk þá upp úr þeim gamla Íslendingi: Já ..., svona Landróver hef ég líka átt.

Fjöldinn allur er af dæmisögum í Biblíunni og flestar þeirra segir söguhetjan, hann Jesús Jósefsson smiður og farandprédikari. Margar þeirra eru eiginlega tímalausar og gætu með lítilsháttar breytingum átt við um þessar mundir. Áðurnefndur Jesús sagði þessa sögu:

Tveir menn fóru upp í helgidóminn að biðjast fyrir. Annar var farísei, hinn tollheimtumaður.
Faríseinn sté fram og baðst þannig fyrir með sjálfum sér: „Guð, ég þakka þér, að ég er ekki eins og aðrir menn, ræningjar, ranglátir, hórkarlar eða þá eins og þessi tollheimtumaður. Ég fasta tvisvar í viku og geld tíund af öllu, sem ég eignast."
En tollheimtumaðurinn stóð langt frá og vildi ekki einu sinni hefja augu sín til himins, heldur barði sér á brjóst og sagði: "Guð, vertu mér syndugum líknsamur!"
Ég segi yður: Þessi maður fór réttlættur heim til sín, en hinn ekki, því að hver sem upp hefur sjálfan sig, mun auðmýktur verða, en sá sem auðmýkir sjálfan sig, mun upp hafinn verða.

Margir mala um þá sem minna mega sín. Það þykir eflaust flott í stétt stjórnmálamanna. Einhvern tímann var það kallað að vera aumingjagóður. Við sem teljumst til aumingjanna reynum fyrst og fremst að eiga eitthvað að til að éta svona dags daglega, föt og húsnæði svo manni verði ekki kalt. Stundum kemur það fyrir að maður kaupir happdrættismiða af líknarsamtökum eða styrktarsamtökum, styrkir Rauða krossinn eða SÁÁ. En aldrei hefur nokkur maður haldið blaðamannafund um tilefnið enda framlagið frekar veitt af skorti viðkomandi en allsnægtum.