Fór á hnefaleika með dvergum og horfði á dverga berjast

Óli Geir horfði á hnefaleika með dvergum.

Og hvað kemur mér það við þó einhver náungi, jafnvel þó hann sé íslenskur fari með dvergum á hnefaleika? Janvel þó hann hafi farið einn.

Jú, svo kemur það fram í fréttinni að samferðamenn hans á hnefaleikunum voru ekki svokallaðir dvergar heldur voru það þeir sem börðust með hnúum. Blaðamaðurinn bjó til tvíátta fyrirsögn, ef nota má það orðalag.

Léleg, hugsaði ég. Þótti myndirnar ómerkilegar sem og öll fréttin.

Hvert er annars fréttamat fjölmiðla? Og hvernig vill það til að svona rugl ratar inn á fréttavefs? Hvernig í ósköpunum dettur blaðamanninum í hug að birta svona vitleysu, já eða fréttastjóranum eða ritstjórnunum?

Eftirtektarverðast er þó niðurlag „fréttarinnar“ um hann Óla Geir, plötusnúð:

Óli Geir hefur bardúsað ýmislegt í fríinu og fór meðal annars á tónleika með breska tónlistarmanninum Sam Smith.

Jamm og já. Ég er eiginlega mest hissa á að „blaðamaðurinn“ sem skrifaði „fréttina“ skuli ekki sjálfur vera í fríi frá blaðamennsku. Hann á þar ekkert erindi. Velti því fyrir mér í framhaldinu hvort DV eigi einhvert erindi á íslenskum fjölmiðlamarkaði.

Allt gult í grænni auglýsingu

Auglýsingar skipta mál, það er óumdeilt. Vel gerðar auglýsingar eru styrkur, lélegar auglýsingar geta skapað vandamál.

Til hliðar er auglýsing Norðuráls þar sem fyrirtækið óskar Landsvirkjun til hamingju með 50 ár af grænni orku.

Því miður er ekkert grænt í auglýsingunni. Ekkert. Gult grasið virðist sviðið og jafnvel snjórinn í fjöllunum er gulur. Vonandi er þetta ekki vegna mengunar frá Norðuráli.

Líklegasta skýringin er sú að myndin er tekin að vorlagi eða í vetrarsól. Hönnuður auglýsingarinnar hefur síðan aðeins fiktað við hana, reynt að gera hana hlýlegri. Afleiðing er sú að yfir myndinni er einhver gul slikja.

Valið á myndinni er mistök, sé ætlunin að sýna fram á græna orku. Velja hefði þurft betri mynd til að auglýsing hefði náð tilgangi sínum.

Rétt upp hönd sem notar prentaða símaskrá ...

Símaskráin er komin út ...! Ja, hérna. Og ég sem hélt að útgáfu hennar hefði verið hætt. Í sannleika sagt man ég ekki hvenær ég tók mér bókina síðast í hönd til að leita að símanúmeri. Líklegast á síðustu öld. Og símafyrirtækið Já segir í auglýsingu í Morgunblaði dagsins: „Hér sækir þú þitt eintak.“ Mitt eintak, hvorki meira né minna ... 

Ég er næstum því viss um að mörgum þykir prentuð símaskrá eyðsla á peningum, pappír og trjám, umhverfislega slæm hugmynd. Flestir nota tölvu, snjallsíma eða spjaldtölvu þurfi þeir að finna símanúmer hjá einstaklingum eða fyrirtækjum. Ég opna ja.is og slæ inn nafn og fæ á sekúndubroti niðurstöður. Sami ferill með símaskrá tekur miklu lengri tíma og þar að auki er niðurstaðan oft ekki góð, númerið getur verið gamalt og heimilfangið úrelt.

Viðurkenni fúslega að hér áður fyrr var maður ansi leikinn að fletta í símaskránni. Slíkur hæfileiki er ekki meðfæddur, aðeins er nauðsynlegt að kunna stafrófið, það íslenska á ég við. Margt yngra fólk á í vandræðum með stafrófið, ef til vill af því að það notar ekki símaskrá.

Prentuð símaskrá er stór, þung og full af prentsvertu. Ferlega ógeðfelld í sjálfu sér, rétt eins og dagblöðin. Morgunblaðið les ég sem áskrifandi í netútgáfunni og svo hefur verið nær alla þessa öld. Prentuðu eintaki af Fréttablaðinu fletti ég stundum. Mér finnst það eiginlega jafn leiðinlegt og símaskráin. Sem sagt ég leitast við að afla mér upplýsinga á netinu, vel síður prentaðar útgáfur nema ef til vill bækur sem ég fæ ekki í tölvutækri útgáfu.

Og jú, það er rétt. Já eða ja.is gefur út símaskrána. Held að ástæðan sé fyrst og fremst sala auglýsinga, þori þó ekki að fullyrða það enda hef ég ekki skoða símaskrána lengi. Man bara að síðast þegar ég gáði voru auglýsingar í henni.

Jú, það er rétt hjá þér lesandi góður. Auðvitað hljóta margir þeir að nota símaskrána sem ekki eru „tölvulæsir“ eins og það heitir víst. Ugglaust margir eldri borgarar og svo þeir sem ekki hafa aðgang að tölvu. Já (þetta er upphrópun, ekki ja.is), líklega er þörf á prentaðri símaskrá, einhver eftirspurn er eftir henni.

Þegar öllu er á botninn hvolft er símaþjónustufyrirtækinu Já samt alveg óhætt að láta einhvern annan fá eintakið mitt. Nei, ég hef ekki áhuga á að fá það.

Leyfið Hreiðari Má að búa heima hjá sér á meðan

Komið er upp vandamál vegna afplánunar Hreiðars Más Sigurðsson, fyrirverandi bankastjóra Kaupþings. Hann afplánar dóm sinn á Kvíabryggju á Snæfellsnesi og þarf að ferðast daglega meðan á réttarhöldunum stendur 354 km. Fangelsismálastofnun hefur ekki efni á þessu og vill í ofanálag ekki leyfa manninum að leggja til bíl og bílstjóra til fararinnar, stofnuninni að kostnaðarlausu.

Þess í stað er hann látinn dúsa í litlum fangaklefa í Hegningarhúsinu á Skólavörðustíg, sem hreint út sagt hlýtur að vera illur kostur.

Skárri kostur er auðvitað sá að taka tilboði Hreiðars Más um bíl og bílstjóra eða leyfa manninum að búa heima hjá sér í nokkurs konar stofufangelsi þar til málflutningnum sem honum viðkemur er lokið. Í báðum tilvikum sparar ríkið mikið fé en Hreiðar er á öruggum stað og er ábyggilega ekki í flóttahugleiðingum né heldur er hætta á að að brjóti af sér frekar en komið er.

Hreiðar Már á eins og við hin réttindi í þessu þjóðfélagi þrátt fyrir það sem á hefur gengið. Miklu skynsamlegra er að leysa málin á þann hátt sem hagkvæmast er heldur en að berjast við að halda manninum föngnum við óeðlilegar aðstæður.

Ég tek það fram að ég þekki manninn ekkert.

Neitað um flutninga í dómsal