Á jólunum syngja allir - nema ég

Í útvarpinu mátti heyra gullfallegan raddir barnakóra. Svo söng Ómar Ragnarsson jólalög og annar kór með honum. Þetta minnti mig á gamla daga, þegar ég var enn yngri en ég þegar er orðinn. Þá var ég í Hlíðaskóla, bjó sjálfur með foreldrum mínum í Barmahlíð.

Mig langaði stundum til að syngja á þessum árum. Það rjátlaðist smám saman af mér, kannski vegna þess sem ég ætla nú að segja frá.

Hún hét Guðrún, söngkennarinn í Hlíðaskóla, man ekki hvers dóttir, kannski Þorsteinsdóttir. Hvað um það. Hún var skapmikil kona, kannski vargur. Að minnsta kosti hélt hún bekknum í heljargreipum þó svo að nokkrir kaldir strákar hafi reynt að standa upp í hárinu á henni.

Hún lét okkur syngja og þótti það flestum eðlilegt þar sem hún var söngkennari. Ég man að hún sagði að allir gætu sungið. Tók sem dæmi einhvern ræfilsstrák sem hún hafði kennt og sá var aldeilis falskur. Eftir nokkurn tíma gat hann sungið afar vel, þó ekkert frábærlega en samt vel þolandi, sagði Guðrún. Þessi saga átti líklega að vera okkur hvatning og það var hún svo sannarlega fyrir mig.

Svo var það einu sinni í söngtíma að ég sat við hliðina á honum Helga. Hann var glæsilegur piltur til orðs og æðis og það var gott að sitja hjá honum. Maður var næstum því eins fallegur og klár af því einu saman.

Svo sagði Guðrún: Og muniði svo að koma í kórtíma og hún leit til okkar Helga og mér fannst hún líka horfa á mig og varð mjög uppnumin. Fékk það jafnvel á tilfinninguna að ég væri orðinn eins og ræfilsstrákurinn í dæmisögunni. Loksins boðinn í kórinn.

Svo sátum við saman í fyrsta kórtímanum og sungum, ég, Helgi og ég man eftir henni Dögg Pálsdóttur, bekkjarsystur okkar, sem nú er lögmaður. Hún söng eins og engill Og ég söng og söng líka eins og engill.

Guðrún sögnkennari tók allt í einu með báðum höndum í tónsprotann og horfði á okkur Helga. Engin svipbrigði sáust á henni þegar hún sagði: Sigurður, ég held það sé best að þú syngir ekki. Þú truflar bara aðra. Svei mér, ég man þetta eins og það hefði gerst í gær.

Ég hlýddi og hlustaði út kóræfinguna.

Þegar við gengum út, það kallaði söngkennarinn hárri sópranröddu: Sigurður, þú þarft ekki að koma í næsta tíma.

Og síðan hef ég ekki mætt í kórtíma. Og aldrei sungið í kirkjukór, aldrei í karlakór, aldrei staðið upp á sviði og rokkað. Þó man ég einu sinni eftir því að mig dreymdi að ég stóð utan við stórt leiksvið og þar sungu hetjutenórar og glæsidívur veröldinni allri til yndisauka. Kom þar ekki að kona nokkur, ekki þó Guðrún söngkennari, og sagði: Nú átt þú að syngja Sigurður. Ég maldaði í móinn enn var ýtt út á sviðið og þar stóð ég í sviðsljósinu.Svo vaknaði ég, raunar án þess að hafa komið upp einum tóni.

Nei, ég hef bara sungið pínulítið kenndur, stundum fyrir börnin mín þegar þau voru lítil og áttu að fara að sofa. Man eftir því að eldri sonur minn sagði einhvern tímann er hann var eins árs: Pabbi, ekki syngja meira fyrir mig.

Smám saman hefur runnið upp fyrir mér að líklega hafi ég slaka söngrödd, kannski vonda. Engan kala ber ég þó til Guðrúnar söngkennara. Líklega bjargaði hún þjóðinni frá söng mínum. Nóg má þjóðin þola um þessar mundir.