Hann sem allt kann miklu betur en allir aðrir

Ágætlega ritfær maður sem ég kannast við skrifaði eitt sinn smásögu sem fjallaði um komu útlendra ferðamanna til ónefnds bæjarfélags á suðausturlandi.

Sagan hefst í Reykjavík og þar bauð Stefnir Jónsson, flugstjóri, farþega velkomna um borð. Eftir lendingu í hinu ónefnda bæjarfélagi kom Stefnir Jónsson með tröppur að flugvélinni. Maður með sama nafn flutti farangurinn inn í flugstöðina. Bílstjórinn sem ók rútunni að hótelinu hét Stefnir Jónsson. Hótelstjórinn, Stefnir Jónsson, tók á móti farþegunum og kokkurinn, Stefnir Jónsson, matreiddi um kvöldið þennan líka dýrindis silung. Um morguninn gekk hópurinn með Stefni Jónssyni, leiðsögumanni, um bæinn og fengur þeir lítinn bækling á ensku sér til glöggvunar á staðháttum. Höfundur hans var Stefnir Jónsson. Um kvöldið var leiksýning í samkomuhúsinu og aðalleikarinn hét Stefnir Jónsson og var góður rómur gerður af frammistöðu hans í hlutverki Hamlets í nýstárlegri uppsetningu. Næsta morgun ók Stefnir Jónsson upp á jökul og þar rúntaði hann í snjóbíl með útlendinganna um jökulinn og var það mikið, mikið gaman. Um kvöldið var gleðistund við barinn á hótelinu og Stefnir Jónsson, barþjónn, kynnti stórfínan kokteil sem bjó til. Skemmtiatriði kvöldsins var fjöldasöngur sem Stefnir Jónsson, stórsöngvari, leiddi og stjórnaði. Daginn eftir var haldið til baka til Reykjavíkur og eftir að hafa kvatt alla farþeganna með handabandi kom lögreglan og flutti Stefni Jónsson aftur á Litla-Hraun þaðan sem hann hafði fengið helgarleyfi vegna andláts ömmu sinnar (í fjórða og síðasta sinn).

Jæja ... þetta datt mér í hug þegar ég las um Tómas Guðbjartsson, hjartaskurðlækni, í Fréttablaði dagsins. Enn einu sinni kemur grein og viðtal við Tómas, enn og aftur. Nú veit ég alltof mikið manninn. Rétt eins og hann Stefnir Jónsson í smásögunni er Tómas maður ekki einhamur. Hann gengur á fjöll, skíðar, veikist af myglusveppi, læknar sig, býr til börn, læknar önnur, sinnir konu sinni, situr í stjórn Ferðafélagsins, er fararstjóri, fer í langar um stuttar gönguferðir með vinahópum og fyrir félagið, læknar með gervibarka, kennir læknanemum, stundar rannsóknir, tekur líffæru úr einum og setur í annan, gengur um stofu sjúkrahússins, skrifar um sjúkdóma, hughreystir sjúklinga, rannsakar teikningar af nýjum há-há-hátæknifræðilegum Landspítala, klappar á koll barna og ábyggilega margt fleira. Honum er greinilega margt til lista lagt. Sem sagt ég veit meira um Tómas en góðu hófi gegnir. Ég veit minna um hann Tyrfing frænda minn og er sá góði maður afar skemmtilegur og kátur maður, spilar golf, les góðar bækur ... og svo veit ég ekki meir. 

Um annan lækni veit ég fátt en þó er hann oft í fjölmiðlum. Hann heitir Kári Stefánsson og er vel máli farinn og hæfileikaríkur skríbent, beitir hvoru tveggja til stuðnings því sem hann trúir á. Hins vegar veit ég ekkert um persónulegar aðstæður Kára, hvort hann skíðar, gengur á fjöll eða lemur iðnaðarmenn meira en góðu hófi gegnir. Það þykir mér gott. Ég vil ekki vita allt um alla.

Svo er það hitt, það er ekki traustvekjandi að vera mellufær í öllu, jafnvel ekki frábær. Sú var nú ástæðan fyrir því að hann Stefnir Jónsson þóttist geta allt - og var meira en góður í flestu. Það er sitt hvað að kunna að taka flugvél á loft en að geta lent henni. Held ég.

Sögunni um Stefni Jónsson týndi ég fyrir löngu, höfundinum til mikillar skapraunar.

Þess ber að geta að fyrirsögn pistilsins á við söguhetjuna.

Myndin er af ónefndu bæjarfélagi á suðausturhorni landsins. Öræfajökull í baksýn.