Karl Friðjón Arnarson

Það er ekkert betra til með mönnum en að eta og drekka og láta sálu sína njóta fagnaðar af striti

Öllu er afmörkuð stund, og sérhver hlutur undir himninum hefir sinn tíma. Að fæðast hefir sinn tíma og að deyja hefir sinn tíma.

Þessi speki er skráð í fornri bók. Af henni má ráða að í eðli mannsins er að njóta fagnaðar með öðrum og það hefur mannkynið líklega ávallt gert. Hver hópur á sinn hátt. Í gleðskapnum leiðir sem betur fer enginn hugann að dapurlegum enda lífsgöngunnar sem þó er öllum áskapaður. Allt hefir samt sinn tíma.

Svona spakir vorum við Karl Arnarsson ekki þegar við bundumst vináttuböndum fyrir langa löngu og stunduðum með vinum okkar mikinn fagnað og gleði. Við hittumst oft heima hjá Kalla, glöddumst, borðuðum góðan mat, drukkum öl og góð vín, sögðum sögur, hlógum og stríddum hverjum öðrum í góðvild og gæsku. Lífið var gott. Græskulaus fögnuður átti sinn tíma.

Kalli var mikill gestgjafi. Heima hjá honum var oft mikill gleðskapur og síðan farið í öldurhús miðbæjarins en það var löngu áður en útlendingar tóku hann yfir. 

Þetta byrjaði allt með því að við hittumst nokkrir í Laugardalslauginni. Spjölluðum og fundum að við áttum skap saman. Þetta voru auk okkar Kalla, Sigurður Ólafsson, Kjartan Kjartansson, Indriði Helgason, Gylfi Gíslason, Helga Edwald, Guðmundur Pálsson og fleirum. Svo kynntumst við Snjólaugu Guðrúnu Kjartansdóttur og vinkonum hennar, einnig Sigríði Helgadóttur, Sigrid Halfdanardóttur, Þórunni Kvaran og svo ótal mörgum öðrum. Sífellt safnaðist í hópinn og potturinn var iðulega þétt setinn. Sumir syntu en aðrir komu gagngert til að sitja í pottinum og ræða málin. Hann var eiginlega orðinn félagsmálapottur, hvað sem það nú þýðir.

Við lögðum líka land undir fót. Fögnuðum eitt sinn áramótum í Básum á Goðalandi. Fjöldi fólks. Indriði var kokkur, við hin komum með mat og drykki. Þvílík skemmtun sem þessi ferð var. Ekki aðeins fyrr laugahópinn heldur alla hina, gott fólk og einstaklega skemmtilegt í frábæru vetrarlandi.

Við gengum á Fimmvörðuháls oftar en einu sinni. Við félagarnir, þar með talinn hann Kalli, neyddumst til að játa okkur seka um að hafa óviljandi fótbrotið Kjartan vin okkar. Það bjargaði málum fyrir okkur Kalla að sá fótbrotni áttaði sig ekki á skaðanum fyrr en nokkrum dögum síðar. Þá sögðum við brotið fyrnt og Kjartan ætti enga sök á okkur og hann viðurkenndi það. Svo hlógum við allir.

Svo gerðist eitthvað, einhver galdur varð og allt í einu var hann Kalli og hún Lauga orðin par. Það gerðist ekkert skyndilega heldur hægt og rólega og ábyggilega af vel yfirlögðu ráði. Öðru vísi gat það ekki orðið sé tekið mið af henni og honum. Og þau eignuðust tvo mannvænlega syni, Örn Þór og Atla Björn. Það varð hamingjan í lífi þeirra beggja.

Kalli var glæsilegur maður á velli. Hann var grannur, hávaxinn og vakti athygli hvar sem hann fór. Skopskyn hafði hann mikið, flissaði og hló, gantaðist, gerði grín af öðrum en þó mest af sjálfum sér.  

Samt var hann ekki beinlíns orðlagður fyrir ræðumennsku. Hann talaði hratt, stundum svo óskýrt að maður þurfti að leggja vel við hlustir eða hvá. En það var engin vitleysa sem kom frá honum. Maðurinn var ágætlega vel gáfum gæddur, kunni að segja frá og, það sem meira er, hann kunni að hlusta. Aldrei tranaði hann sér fram en alltaf átti hann áheyrendur.

Sögur Kalla og um hann eru óteljandi og margar aðeins sagðar í þröngum hóp. Þá er rosalega mikið hlegið og flissað rétt eins og þegar hann sjálfur átti orðið.

Að deyja hefur sinn tíma.

Hvernig getum við sætt okkur við það? Hvernig í ósköpunum getum við sætt okkur við þau forlög sem taka þann í burtu sem okkur þótti svo vænt um? Eftir stöndum við agndofa og ráðþrota. 

Í einstaklega fögru útfararljóði eftir enska skáldið og Íslandsvininn W. H. Auden segir:

The stars are not wanted now: put out every one;
Pack up the moon and dismantle the sun;
Pour away the ocean and sweep up the wood.
For nothing now can ever come to any good.

Þannig varð mörgum innanbrjóst þegar fréttir bárust af óhappinu sem varð Kalla að bana. 

Þrátt fyrir þungbæra sorg má taka undir með Reykjavíkurskáldinu, Tómasi Guðmundssyni sem orti þetta í ljóði sínu Austurstræti.

Já, þannig endar lífsins sólskinssaga!
Vort sumar stendur aðeins fáa daga.
En kannske á upprisunnar mikla morgni
við mætumst öll á nýju götuhorni.

Missir Laugu og sona hennar og Kalla, Arnar Þórs og Atla Björns, er mikill. Ég sendi þeim mínar hjartans samúðarkveðjur. Þrátt fyrir alla sorgina lifir sólskinssagan. Og hversu auðug er hún ekki? Tær, glitrandi gleði, góðar sögur, fagnaður, alvarlegar umræður um lífið en framar öllu vinátta við ógleymanlegan mann. 

Er það ekki svo að gleði og fagnaður gefur lífinu gildi. Við erum mörg sem minnumst Karls Friðjóns Arnarsonar fyrir lífsgleðina sem einkenndi hann. Hversu undursamleg er ekki slík arfleifð.

Jarðarför Karls fer fram frá Grafarvogskirkju í dag, þriðjudaginn 12. júlí 2016 kl. 13.