Hálfsannleikur Steingríms um aðildarumsóknina að ESB

Orðrétt segir Steingrímur um þá ákvörðun að setja ESB-aðild á verkefnalista ríkisstjórnarinnar: „Mín hugsun var sú að loks væri þá hægt að fá einhvern botn í þetta mál sem hafði hangið svo lengi yfir okkur. Við skyldum bara láta á þetta reyna.“

Steingrímur segir að sú niðurstaða að fallast á að Össur Skarphéðinsson, þáverandi utanríkisráðherra, legði fram tillögu um aðildarumsókn að ESB hafi verið sér á móti skapi, en hún var sem kunnugt er samþykkt 16. júlí 2009.

Þetta segir í frétt á blaðsíðu 12 í Morgunblaðinu í morgun. Í henni er fjallað um ESB umsókn síðustu ríkisstjórnar og vitnað í bók Steingríms J. Sigfússonar, fyrrverandi ráðherra, en hún nefnist „Frá hruni og heim“.

Steingrímur ræðir í raun ekkert um ástæðuna fyrir ESB umsókninni heldur telur að þurfi að fá „botn í málið“ og það hafi einungis verið hægt með því að sækja um aðild.

Ríkisstjórnin sótti blindandi um aðild, vissi ekki eða leyndi því hvernig aðild að ESB fer fram. Ráðherrarnir töluðu jafnan um samning sem alls ekki er niðurstaða aðildarumsóknar. Í þokkabót reynir Steingrímur að komast hjá því að ræða hina raunverulegu ástæðu fyrir umsókninni og hvers vegna Vinstri grænir samþykktu hana þvert á stefnuskrá sína.

Styrmir Gunnarsson, fyrrverandi ritstjóri Morgunblaðsins, áttar sig betur á því sem að baki umsóknarinnar lá. Hann segir á Evrópuvaktinni:

Skýringar Steingríms J. Sigfússonar, fyrrverandi formanns VG á svikum hans og flokksins í ESB-málum í nýrri bók hans eins og þeim er lýst í Morgunblaðinu í dag ganga ekki upp. Það eru engin rök fyrir aðildarumsókn að hún hafi verið lögð fram til þess að málið væri ekki hangandi yfir íslenzkum stjórnmálamönnum.

Það var til önnur leið til þess að hreinsa það út af borðinu ef þetta var aðal áhyggjuefni Steingríms J. Sú aðferð var einfaldlega að spyrja þjóðina í þjóðaratkvæðagreiðslu hvort hún vildi sækja um eða ekki. Þar með var komin niðurstaða á hvorn veginn, sem hún hefði orðið og það með lýðræðislegum hætti og málið ekki lengur hangandi yfir Steingrími J.

Það er hins vegar hægt að hafa samúð með Steingrími J. í tilraunum hans til að útskýra afstöðu sína vegna þess að hana er ekki hægt að útskýra nema með því að segja sannleikann.

Sannleikurinn var sá, að Samfylkingin neitaði að mynda ríkisstjórn með VG nema sótt yrði um aðild. Í stað þess að láta lýðræðið ráða samdi Steingrímur J. um það á bak við lokaðar dyr að svíkja stefnu eigin flokks til þess að komast í ríkisstjórn. 

Auðvitað var þjóðaratkvæðagreiðsla eina leiðin til að útkljá „þetta mál sem hafði hangið svo lengi yfir okkur,“ eins og Steingrímur orðar það. Steingrímur og félagar hans vildu ekki þjóðaratkvæðagreiðslu vegna þess að Samfylkingin óttaðist niðurstöðurnar. 

Þessi litla tilvitnun úr bók Steingríms er í hnotskurn ástæðan fyrir því að almenningur metur stjórnmálamenn lítils. Þeir víkja margir umsvifalaust frá stefnu sinni og hugsjónum þegar það hentar. Og þjóðin er ekki einu sinni spurð álits í jafn viðamiklu máli og aðild að ESB.

Steingrímur lætur sér sæma að flytja hálfsannleika en gerir það svo mætavel eins og hans er von og vísa að margir eiga eftir að trúa honum. Þetta ætti nú að kenna okkur, almenningi þessa lands, kjósendum, að láta ekki kjaftaskanna stjórna. 

Athugasemdir

[Jón Valur Jensson, 6.11.2013 kl. 11:43]

Flott grein hjá þér, Sigurður, þú malar hann alveg, manninn!

Og góður er texti Styrmis, sem þú tekur hér upp.

Það er ekkert eftir af trúverðugleik Steingríms J., og skrif hans um ESB-málið og Icesave-máið, ásamt skætingi í garð forseta Íslands, bjargvætts þjóðarinnar frá Icesave-svikasamningunum, hafa sízt bætt úr skák fyrir honum. Hann á að lúta dómi EFTA-dómstólsins og þjóðarinnar í tveimur þjóðaratkvæðagreiðslum og endurkjöri Ólafs Ragnars til embættis í 4. sinn og ennfremur síðustu kosningum sem véku vinstri flokkunum til hliðar og gáfu Samfylkingu 12,9% eftir "frammistöðuna", að því ógleymdu hvernig Steingrímur sjálfur neyddist til að víkja úr sæti formanns VG, ekki tækur lengur sem slíkur.

Og landsdómsmálið ... !!!