Líkið sem komst heim í saltfisk með rófum

Húnvetningar eru í dálitlu uppáhaldi hjá mér enda margir þeirra með afbrigðum skemmtilegir. Einn þeirra er Jón Sigurðsson, umboðsmaður TM, fréttaritari Morgunblaðsins, ljósmyndari, bloggari og lífsnautnamaður á Blönduósi. Hann ritar reglulega bloggá vefsíðu sína jonsig.123.is.

Jón er mikill spaugari. Hann sér lífið allt í björtu ljósi, hann skrifar um fólk af lifandi léttúð og umhyggju svo eftir er tekið. Engu að síður er í tilverunni einn maður sem er síst af öllu merkilegri en aðrir og það er hann sjálfur.

Í síðustu viku skrifar Jón af undarlegri léttúð um hrollvekjandi atburð (feitletranir og greinaskil eru mínar):

Meginstefið í þessum miðvikudagspistli verður „stríðsfréttaritarinn" á Vesturbakkanum (á Blönduósi) sjálfur, sem er svolítið á skjön við hið hefðbundna því venjulegast hefur hlutverk mitt verið eins og sumra að standa á hliðarlínunni og fylgjast með. En að þessu sinni var fréttaritarinn hæfður í hjartastað og eftir smá umhugsun var tekin ákvörðun að segja frá þessum atburði.

Þegar lagt er upp í ferð að morgni veit maður aldrei hvernig hún endar en eitt er víst að hún endar einhvern veginn en kannski ekki alveg á þeim stað sem að var stefnt. Í fyrradag, afmælisdaginn minn þá lagði ég af stað til vinnu minnar líkt og ég geri nánast hvern einasta virkan morgun. Veðrið var yndislegt og mikil ró hvíldi yfir Húnaflóanum, já bænum öllum og þokan læddist allt um kring og setti á morguninn ævintýralegan blæ.

Um klukkan hálf ellefu var stefnan sett á heilbrigðistofnunina  (HSB)  og ætlunin að reyna pínulítið á hjartað hjá henni Maríu Jóhönnu sjúkraþjálfara . Ég var settur upp á hjól og látinn hjóla smástund í rólegheitum og síðan látin taka hressilega á því inn á milli.

Þetta gekk ágætlega til að byrja með en í þriðja hraðspretti fölnaði ég allur upp , meðvitundin fjaraði út og Maríu leist bara ekkert á blikuna því sá sem á hjólinu sat var líkari líki en nokkurt lík svo hún kallaði í "kollega" sinn hana Tínu (Christine)  sem kom í þann mund sem „líkið" á hjólinu fékk mikið rafstuð beint í hjartað frá tækinu sem það ber undir vinstri brjóstvöðva. Við þetta högg lyftist hin hvíta vera á hjólinu og meðvitundin jókst til mikilla muna.

112 voru fyrstu viðbrögð Maríu og svo er eins og undirveðvitundin segi mér að Tína hafi haldið þegar hún kom inn í þessar aðstæður að Maríu Jóhönnu hefði tekist að fá lík til að hjóla sem má hiklaust flokka undir kraftaverk. Þessi athugasemd er algjörlega sjálfsprottinn  úr hugarheimi manns sem stóð frammi fyrir  ógnvekjandi aðstæðum og er þungamiðja atburðarrásarinnar og er ekki seld dýrari en hún var keypt.

Það skal strax tekið fram að bæði María og Tína voru frábærar og raungóðar á raunarstund  þó ég sé ekki í vafa að þeim var verulega brugðið. Til að gera 7 klukkustunda langa sögu stutta þá stóð heilbrigðisstarfsfólk á Blönduósi sig mjög vel og ég komst heim í saltfisk með rófum um kvöldið og gat tekið á móti góðum vinum eftir kvöldmat. 

Sem sagt, Jón vinur minn Sigurðsson, var nærri dauður, en komst sem betur fer heim í saltfisk með rófum. Honum þykir þessi atburður í fyndnara lagi og hefur ekki fyrir því að segja lesendum sínum nánar frá því sem gerðist. Hið skoplega finnst honum að hann hafi fölnað og litið út sem dauður væri. Er maðurinn ekki æðruleysið uppmálað?  

Svo orti hann spauglega limru um atvikið.

Ég stöðvaðist snarlega á rólinu

er spólaði á kyrrstæða tólinu.

Eftir átök og puð

kom forritað stuð

svo líkið lyftist á hjólinu. 

Athugasemdir

[Ólafur Björn Ólafsson, 27.2.2013 kl. 16:55]

Maðurinn er nú bara snillingur í að sjá það skondna við allt held ég bara...

Með kveðju