LSH minnkaður úr 174 þúsund ferm í 235 þúsund ...!

Venjulegt fólk eins og ég skilur ekkert í fyrirhuguðum framkvæmdum við nýjan Landspítala, háskólasjúkrahús (LSH). Skilja ekkert í því hvers vegna gríðarlegu byggingarmagni sé fleygt inn í Þingholtin í Reykjavík, rétt eins og verið sé að byggja virki innan þessa lágreista hverfis.

Guðrún Bryndís Karlsdóttir ritar grein í Morgunblaðið í morgun. Hún er sjúkraliði að mennt og einnig verkfræðingur, sérhæfð í sjúkrahússkipulagi. Í greininni er hún að svara Ingólfi Þórissyni sem mun vera varaformaður bygginganefndar.

Í greininni segir Guðrún að í upphafi hafi erlendir ráðgjafar metið það sem svo að 90-120 þúsund fermetra spítali gæti þjónustað landsmenn. Árið 2005 var ákveðið að hanna 174 þúsund fermetra spítala. Og svo kemur gullkorn:

Vegna breyttra aðstæðna er fengið álit norskra ráðgjafa, í framhaldinu er ákveðið að „minnka“ spítalann í 235.000 fermetra og það er sú tillaga sem er beðið er eftir að skipulagsyfirvöld höfuðborgarinnar samþykki.

Og Guðrún rekur söguna og af mikilli kaldhæðni ritar hún eftirfarandi:

Það eru liðin rúm 10 ár frá því ákveðið var að byggja háskólasjúkrahús. Í framhaldi af þeirri ákvörðun hafa verið gerðar umtalsverðar breytingar á heilbrigðisþjónustu landsmanna, það hefur komið ítrekað fram í fjölmiðlum, ræðu og riti að í framtíðinni verði öll sérhæfð sjúkrahúsþjónusta veitt á LSH og á Fjórðungssjúkrahúsinu á Akureyri, önnur sjúkrahús landsins veiti almenna sjúkrahúsþjónustu. 

Þessi áform voru sett í lög árið 2007, afleiðingin er sú að búið er að loka flestum skurðstofum landsins og fækka fæðingarstöðum. Þessar breytingar eru kynntar á þann veg að verið sé að bæta þjónustuna með því að leggja hana af.

Guðrún segir beinlínis að markvisst sé verið að koma þeirri hugsun inn að núverandi húsakostur Landspítalans sé ónógur:

Frá því ákvörðun um NLSH árið 2002 var tekin, hefur húsnæði LSH fengið lágmarksviðhald og tækjakaupum hefur verið frestað þar til starfsemin flyst í nýtt húsnæði á þeim forsendum að núverandi húsnæði uppfylli ekki kröfur um burðarþol, lofthæð og tæknikerfi.  

Hagræðingin við nýjan spítala virðist vera lítil. Guðrún segir að hún sé reiknuð þannig að stöðugildum fjölgar ekki heldur á að fjölga sérgreinum, tækjum og skrifstofum.

Einhvern veginn æxlast það þannig að eftir lestur greinarinnar skil ég enn minna í þeirri ákvörðun að byggja eigi nýjan spítala í Reykjavík.