Úrelt fóbía og landnám glæpasamtaka

Að sjálfsögðu er fleira sem sameinar íslenska þjóð en sundrar henni. Skárra væri það nú. Ástæða er þó að óska þess að þeir sem stunda þrætubókarlist stjórnmálanna með litlum árangri sjái endrum og eins ljósið. Ekki er beðið um neitt meira, bara endrum og eins.

Þroski ætti að fást með aldri. Það er þó ekki sjálfgefið. Það vekur þó athygli þegar menn eins og Ragnar Arnalds, fyrrum þingmaður og ráðherra, stendur upp og brýnir samherja sína í pólitík. Á vef hans, Vinstri vaktinni gegn ESB, sem ætti að vera skyldulesning öllum Íslendingum, segir hann:

Vinstriflokkarnir leggjast gegn heimildum lögreglun til að vinna forvarnarstarf gagnvart glæpahópum. Yfirvarp ríkisstjórnarinnar er að forvirkar rannsóknaheimildir gætu leitt til ofsókna gegn hversdagslegu fólki með vinstrihneigð í stjórnmálum.

Sögulega fóbíu vinstrimanna gegn lögreglunni má rekja til kalda stríðsins, t.d. 30. mars 1949. Deilurnar sem ristu djúpt á sínum tíma eru komnar á öskuhauga sögunnar og eingöngu áhugaverðar sem sagnfræði.

Það mun kosta vinstriflokkana stórt að standa því að efla lögreglu til að kljást við glæpasamtök. 

Er ekki óhætt að fullyrða að í litlu landi eins og okkar sé hreinlega vonlaust að stunda einhverjar ofsóknir. Fólk sættir sig ekki við slíkt vegna þess að stjórnmálaskoðanir ganga yfirleitt þvert á fjölskyldubönd, vinátta og kunningsskapur tengist oftar en ekki þrátt fyrir pólitík og enginn óskar vinum, kunningjum eða ættingjum ofsókna vegna skoðana þeirra. Við sættum okkur ekki við slíkt.

Látum ekki sögusagnir eða fóbíu vinstri manna eða einstaklingsfrelsi hægri manna verða til þess að glæpasamtök taki að stunda landnám hér.