Ríkisstjórnina skortir skilning

Fáir menn hafa betri eða gleggri yfirsýn yfir stjórnmálin en Þorsteinn Pálsson, fyrrverandi formaður Sjálfstæðisflokksins. Ég er ekki alltaf sammála honum en nýt þess engu að síður að lesa greinar hans í Fréttablaðinu. Hann er skýr, stuttorðu og hnitmiðaður.

Þorsteinn ritar síðasta laugardag um embættistöku forseta Íslands. Hann hefur nokkrar mætur á forsetanum en engu að síður sér hann í gegnum hann og segir frá því á þann hátt að enginn ætti að geta misskilið:

Ræða forseta Íslands við embættistökuna nú í vikunni var ekki gallalaus. Sjálfsupphafningin var til að mynda á sínum stað þótt hún hafi að þessu sinni fremur verið ívaf en uppistaða. Kjarninn í ræðunni var hins vegar hófsöm hirting vegna ráðleysis og sundurlyndis við meðferð stjórnarskrármálsins á Alþingi. 

Í greininni reynir Þorsteinn að líta frá göllunum í ræðu forsetans og einblínir á það sem í raun skiptir öllu máli og segir:

En það er ástæða til að horfa fram hjá þessum ágöllum vegna þess í ræðunni var boðskapur sem á brýnt erindi. Forsetinn benti með sterkum og afgerandi hætti á þann háska sem í því er fólgin þegar landsmálaforystan vill ekki breiða sátt um undirstöður stjórnskipunarinnar. Verkurinn er sá að forsetinn hefur svo oft hrópað hátt án þess að efni stæðu til að ekki er víst að þeir leggi við hlustir nú sem helst ættu að gera það.

Og Þorsteinn gagnrýnir harðlega fyrirætlanir ríkisstjórnarinnar með drög að nýrri stjórnarskrá og varar við afleiðingunum:

Kjarninn í boðskap forsetans er þó fyrst og fremst sá að stjórnarskrá sem sett er í fullkomnu stríði er ekki traustari en hús sem reist er á sandi. Það eru gömul sannindi og ný. Um enga löggjöf gildir það fremur en stjórnarskrána að hana skuli byggja á bjargi.

Einhverra hluta vegna er umburðalyndi ríkisstjórnarmeirihlutans þannig saman sett að honum er það kappsmál að breyta stjórnarskránni án þess að taka nokkurt tillit til annarra en þeirra sem styðja stjórnlagaráðið að málum. Og þeir stjórnlagaráðsliðar eru til sem ráðast með svikabirgslum að þeim sem ekki eru ráðinu fyllilega sammála. Allt þetta er í hrópandi ósamræmi við breytingar á stjórnarskránni frá stofnin lýðveldisins og á örugglega eftir að að verða mikið vandamál. Annars vegar er verið að setja fordæmi sem gengur þvert á siðvenjur lýðræðisins, að með góðu eða illu skulu breytingar knúnar fram. Hins vegar er hugsanlega verið að leggja drög að breytingum sem án efa verður breytt aftur nái önnur viðhorf síðar fram. Þar með erum við komin með stjórnarskrána í slíkar ógöngur að hún verður stöðugt bitbein.

Í lok greinar sinnar varpar Þorsteinn fram áhugaverðum vangaveltum:

Nýkjörinn biskup vék einnig með skýrum rökum að stjórnarskrármálinu af predikunarstóli dómkirkjunnar fyrir embættistökuna. Biskupinn benti réttilega á að þjóðkirkjan nýtur sérstakrar stjórnarskrárverndar vegna þess að hún hefur verið hluti af innviðum samfélagsins. Hvernig styrkir það samfélagið að rífa þá innviði niður? Bætir það andann í þjóðfélaginu?

[...]

Bæði forsetinn og biskupinn hafa kastað bolta í fangið á forystumönnum stjórnmálaflokkanna. Nú er að sjá hvernig þeir spila úr þeirri stöðu.

Þetta eru áhugavert og í raun spennandi að fá niðurstöður. Hins vegar held ég að þær komi seint frá ríkisstjórnarmeirihlutanum. Hvort tveggja er að hann skilur ekki það sem Þorsteinn eða biskup segir og þó hann gerði það skortir hann greind til að vinna úr málinu. Ríkisstjórnin hefur látið fleiri og jafnvel alvarlegri mál sitja á hakanum en þetta, hvort tveggja af heimsku og getuleysi.

 

Athugasemdir

[Elle_, 6.8.2012 kl. 21:37]

Núverandi ríkisstjórn beitir ofbeldi gegn lýðræðinu í nánast öllum málum, ef ekki öllum.  Þorsteini Pálssyni er ég ósammála, eins og langoftast, og nú varðandi ræðu forsetans.  Ólafur var auðmjúkur, rökfastur, þakklátur og ekki með neina sjálfsupphafningu.