Er mönnum ekki sjálfrátt?

Brýnasta verkefnið er að bæta tekju- og eignahag allra einstaklinga í landinu, allra.

 

Út á þetta ganga stjórnmál dagsins, hvorki meira né minna. Það þarf ekki neinn sérfræðing til þess að koma auga á þetta né heldur að gefa ríkisstjórninni þetta ráð. Engu að síður þarf mann eins og Jóhann J. Ólafsson, stórkaupmann, til að standa upp og skrifa hógværa en alvöruþrungna grein í Morgunblaðið í morgun undir fyrirsögninni „Frestum pólitísku hruni“. 

 

Jóhann er skynsamur maður og hefur gríðarlega reynslu úr atvinnulífinu. Þegar hann mælir mættu ráðherrar og aðrir stjórnmálamenn hlusta.

 

Stjórnarskráin: Það er of mikið í lagt að kollvarpa núverandi stjórnarskrá og leggja gjörbreyttan grundvöll fyrir stjórnskipan landsins. Þetta er hreinlega of stór skammtur í einu og mun taka þjóðfélagið áratugi að fóta sig á ný. Þessi bylting í stjórnarfari landsins mun kosta miklar deilur og átök án þess að bæta stöðu þjóðfélagsins í samræmi við afleiðingarnar. [...]

Nær væri að taka einn kafla stjórnarskrárinnar til endurskoðunar í einu á 10-20 ára fresti.

Evrópumálið: Efnahagur okkar er slíkur að við erum alls ekki í stakk búin til að taka svo stórt skref á næstunni, sem innganga í Evrópusambandið er. Málið klýfur þjóðina í andstæðar fylkingar ófriðar og deilna. Í efnahagsþrengingum okkar ætlum við bæði að rústa sjávarútveginn og koma yfirráðum yfir honum undir erlent vald í Brussel. Er mönnum ekki sjálfrátt? Liggur nokkuð á?

Fiskveiðistjórnin: Fiskveiðar Íslendinga eru hryggjarstykkið í þeim viðkvæma efnahagsbata, sem þó hefur náðst. Að stofna til happdrættis um þennan atvinnuveg núna er ófyrirgefanlegur glannaskapur og áhættufíkn. Fiskveiðarnar dæla gjaldeyri inn í þjóðfélagið og standa m.a. undir þeim bata sem orðinn er. Við vitum hvað við höfum en ekki hvað við fáum. 

 

Vandi þjóðarinnar er ríkisstjórnin og hinn kappsami meirihluti hennar á Alþingi sem ætlar að gera allt, ekki aðeins að þrauka í fjögur ár, heldur gjörbylta þjóðfélaginu, efna til ófriðar um hvert málið á fætur öðru, hrekja atvinnulífið úr góðum rekstri í slæman, troða þjóðinni inn í Evrópusambandið með góðu eða illu, skrökva til um aðstæður, níða skóinn af einstökum atvinnugreinum og snúa við öllum gildum.

 

Við höfum ekki efni á þessu öllu lengur. Það er ekki furða þó margir telji að meiri skaði hafi hlotist af þessari ríkisstjórn en af hruninu sjálfu. 

 

Rétt eins og Jóhann J. Ólafsson segir er mikilvægast að huga að einstaklingum í þjóðfélaginu, bæta tekju- og efnahag þeirra. Það hefur ríkisstjórnin ekki gert. Hún hefur neitað að koma til móts við fólk sem missti stóran hluta eigna sinna í „verðbætur“ til fjármálastofnana við hrunið, hún hefur látið atvinnuleysið ósnert og nú lemur hún á sjávarútvegnum.

 

Jóhann verður að skilja að ríkisstjórnin hefur fyrir löngu afgreitt almenning -  það var gert með snyrtilegu rothöggi. Einhvern tímann var rætt um vanhæfa ríkisstjórn en þær raddir heyrast ekki undir þrúgandi andrúmslofti hinnar norrænu velferðarstjórnar.