Óvitar á vélhjólum valda náttúruskemmdum

Í góðu samfélagi er reglan sú að einstaklingar taka ekki lögregluvaldið í sínar hendur, ekki frekar en dómsvaldið. Þegar einhver brýtur lög á að kæra viðkomandi. Þetta er svo einfalt, rétt eins og umferðareglurnar.

Að þessu sögðu er ástæða til að gagnrýna suma vélhjólamenn mjög harðlega. Þeir fara ekki að lögum, aka um náttúru landsins, búa til slóða, spóla upp um kletta, hóla, hæðir og fjöll á kraftmiklum hjólum og valda varanlegum skemmdum á landi.

Hef séð þetta í Bláfjöllum, við Vífilsfell og Hengilinn. Þetta eru íslenskir óvitar sem valda náttúruskemmdum. Varla hægt að kenna fullorðnu fólki um svona hegðun.

Fyrir mánuði sá ég tvo mótorista þeysa á vélfákum sínum upp langleiðina upp á Vífilsfell. Hjólin voru gríðarlega kraftmikil, dekkin voru alsett tommulöngum nöglum og þeir rótsplóluðu niður úr harðfenninu og upp á fjallið, þveróku fallshlíðar eins þeim væri borgað fyrir það. Sem betur fer var snjór yfir. Þeir hefðu hæglega getað tætt móbergið og valdið varanlegum skemmdum.

Varanlegar skemmdir sjást undir Henglinum vestanverðum þar sem vélhjólamenn iðka þá skemmtun að „klifra“ upp bratta kletta á nagladekkjum. Oft þarf ekki nagladekk til, spólið markar í ýmsar bergtegundir.

Auðvitað skilur maður unga stráka sem nenna ekki lengur að aka hring eftir hring á einhverju æfingasvæði. Þeir vilja fara upp á fjöllin, reyna sig við brattan. Það er skemmtilegast.

Einn og einn læðir sér úr æfingasvæðinu við Bolöldu við Vífilsfell. Ekur vestur undir Bláfjöllum og hælir sér af afrekinu. Fleiri reyna sig við sömu leið. Kindagatan er orðið vélhjólagata, víða ekki bara einföld heldur „skreytt“ með „utangötuakstri“, spóliríi sem setur svip á landið. Smám saman komast vélhjólamenn hringinn í kringum Bláfjöllin og þeir eru bestir sem þora að fara þessa leið. Þannig spana strákarnir hverja aðra.

Svona Endurohjól eru eru yfirleitt númerslaus. Þeim er ekið frá Reykjavík eftir hestagötum allt upp í Bolöldu, ekki hægt og varlega heldur er allt gefið í botn. Og nú er svo komið að vélhjólamenn aka í flokkum út fyrir æfingasvæðið eins og þeir eigi landið og rífa stólpakjaft við þá sem gera athugasemdir. Eða senda þeim fingurinn sem taka myndir.

Þetta þarf að stoppa. Þetta verður að stoppa.

Myndirnar:

Efsta myndin er af vélhjólamanni í Vífilsfelli 9. apríl síðast liðinn. Hann er lengst uppi í fjallinu, fyrir ofan Sléttu, á gönguleiðinni upp móbergshrygginn.

Næsta mynd er af vélhjólaslóðum vestan undir Bláfjöllum.

Þriðja myndin er af förum eftir vélhjól sem spólað var upp kletta vestan undir Hengli, nálægt Engidal.

Fjórða myndin er af öðru vélhjólinu sem ekið var upp á Vífilsfell. Eins og sjá má er þetta ekkert smáræðis tól. Takið eftir dekkjunum og nöglunum sem standa út úr því.

Síðasta myndin er vestan undir Vífilsfelli. Vífilsfellsöxl fyrir framan. Þarna er hæðótt landslag og ábyggilega ansi gaman að skemma landið ... eða þannig.

 

„Sjúkt að gera svona“

Úreltar málamyndaviðgerðir á malbiksholum

Þá hef ég spurnir af því, að borgin hafi um árabil látið í sparnaðarskyni leggja út mjög þunnt malbik á göturnar, sem vitaskuld bitnar á endingunni. Heyrst hefur líka að þunna malbikið skapi vandamál þegar kemur að heilfræsingu gatna með stórvirkum vélum leigðum að utan.

Þetta skrifar Björn Ólafur Hallgrímsson, lögfræðingur, í grein í Morgunblaði dagsins. Fyrr í vor var mikið fjallað um slæmt ástanda á gatnakerfi höfuðborgarinnar í fjölmiðlum.

Björn Ólafur bendir á að borgin hafi merkt víða holur á götum. Hann segir af því tilefni:

Merkingarnar sýna að borgin hyggst enn ráðast í stagbætingu ónýtra gatna fremur en að leggja yfir þær nýtt malbik. Vænta má þess að borgin láti enn um sinn nota við holuviðgerðir löngu úreltar aðferðir sem endast í 1-2 ár í stað þess að fá til þess verktaka sem beitir nokkru dýrari aðferðum, t.d. svokallaðri geislameðferð sem notuð hefur verið í Bandaríkjunum í áratugi, eða láti þétta samskeytin með heitum tjörutaumi, eins og víða er gert á norðlægum slóðum.

Ekki veit ég hvernig á að standa að viðgerðum á malbiki. Hitt er ljóst að það skemmist ekki svo ýkja mikið af dekkjanöglum. Víðast valda naglarnir jöfnu sliti. Holur virðast myndast oftar en ekki þar sem malbiksteppi mætir öðru. Þar verða til samskeyti sem ekki er lokað á fullnægjandi hátt. Breyta og frost skemma samskeytin og smám saman verður til stór sprunga eða hola.

Líklega er það rétt sem Björn Ólafur segir að úteltar aðferðir séu notaðar til viðgerðar í stað þess að nota þær sem hann nefnir.

Oft veltir maður því fyrir sér hvort undirlag malbiks sé nógu gott. Víða virðist malbikið troðast niður í hjólförum. Þá ályktun má draga því ekki koma í ljós undirlög sem gjarnan gerist þegar um slit er að ræða. Þetta má glögglega sjá á gatnamótum Miklubrautar og Kringlumýrarbrautar.

Síðan borgarstjóri fór til starfa á dekkjaverkstæði virðist sem að öll umræða um málið hafi lognast út af. Gott er að Björn Ólafur skuli halda umræðunni vakandi enda hefur eiginleg ekkert gerst í þessum málum. Virðist verkefnin þó næg, jafnvel þó þeim sé sleppt sem slett hefur verið malbiki ofan í og þjappað saman með skóflubaki.