Gamaldags leiðindapólitík Bjarkeyjar og Brynhildar

Ég er búin að redda þrem­ur millj­ón­um kall­inn minn," seg­ir hún [Brynhildur Pétursdóttir, þingmaður] lágri röddu áður en hún skipt­ir aft­ur í sína eig­in, án þess að draga úr þung­an­um. „Þetta er þessi póli­tík.“

Sú gamaldags leiðindapólitík er enn iðkuð hjá ýmsum stjórnarandstöðuflokkum á Alþingi að halda einhverju ávirðingum fram án röksemda til að gera lítið úr andstæðingnum. Afleiðing er tvenns konar. Annars vegar að almenningur skilur lítið sem ekkert í umræðunum og hins vegar að hvorki gengur né rekur á Alþingi. Sleggjudómar verða því áfram algildur umræðumáti sem hingað til.

Þetta endurspeglast svo skýrt í ummælum á mbl.is sem höfð eru eftir Bryn­hild­i Pét­urs­dótt­ur þingmanni Bjartrar framtíðar, og Bjarkey Gunn­ars­dótt­ur þingmanni Vinstri grænna í fjár­laga­nefnd sem leggja ásamt öðrum stjórnarandstöðuflokkum fram breytingar á fjárlagafrumvarpinu. Þingmennirnir nálgast ekki kjarna málsins með yfirvegun og rökum heldur ráðast með miklum ávirðingum og skömmum að ríkisstjórninni og stuðningsmönnum þeirra. 

Fyrir nokkrum árum  var mikið rætt um að breyta þyrfti umræðuhefð í íslenskum stjórnmálum, taka málefnalega á hlutum, hætta persónulegum árásum og illdeilum. Vel má vera að þær stöllur séu ekki meðal þeirra sem vilja breyta umræðuhefðinni. Það breytir hins vegar litlu. Þessi pólitík gengur ekki.

Allir vita að útilokað er að komast að sameiginlegri niðurstöðu án yfirvegaðra rökræðna þar sem kurteisi og virðing er í hávegum höfð. 

Mikið óskaplega er pólitík Brynhildar og Bjarkeyjar leiðinleg sem er miður því tillögurnar þeirra og annarra um breytingu á fjárlögunum eru þess virði að velta þeim fyrir sér.

Vinahygli í fjárlaganefnd

Vegna æsku muna elstu menn ekki verra veður

„Skell­ur á af þunga í borg­inni,“ sagði fyrirsögn á mbl.is í gærkvöldi. Mér var litið út um stofugluggann og sýndist að veðrið væri hið sama í Kópavogi og hér í Reykjavík. Líklega átti blaðamaðurinn við höfuðborgarsvæðið enda var stormurinn álíka mikill um alla þá byggð, þó hugsanlega mestur á Kjalarnesi.

Í morgun hef ég spjallað við fólk víða um höfuðborgarsvæðið og flestir voru á þeirri skoðun að óveðrið hefði verið minna en búist var við. Vissulega er það gott enda tóku allir mikið mark á viðvörunum yfirvalda.

Þó skín í gegn vonbrigði fjölmiðlunga. Þeir bjuggust við miklu meiri látum og skaða. Ég var þó ekki var við að sjónvarpsmenn færu út í veðrið til að tala til áhorfenda eins og svo oft tíðkaðist til að sýna hetjudáð og stormstyrk.

Verra var þó að talsvert tjón var víða um land, rafmangslínur slitnuðu og fjarskipti féllu niður hér og þar. Þannig er nú bara staðan á Íslandi og hefur svo verið frá landnámi. Þó man ég ekki svo langt aftur.

Vart er þó að treysta á minni „elstu“ manna. Sumir þeirra eru svo ungir að þeir hafa ekkert merkilegt upplifað, segja má að vegna æsku hfi þeir ekkert markvert upplifað í veðri. Aðrir eru svo gamlir að þeir hafa gleymt öllu því sem máli skiptir. 

Hérna fylgja tvær nærri tuttugu og fimm ára gamlar myndir. Báðar voru teknar á Fimmvörðuhálsi eftir óveðrið mikla veturinn 1991. Fimmvörðuskáli er klakabrynjaður, svo kyrfilega að útilokað var að opna dyr. Tókum við félagar þá til þess ráðs að höggva ísinn í kringum lítinn gaflglugga og þar komumst við inn eins og síðari myndin sýnir. Fyrir neðan gaflgluggan eru tveir stórir gluggar en ekkert sést í þá frekar en annað á skálanum. 

Klakabrynjan er einstaklega falleg, hefur líklega byrjað sem slydda og hún hlaðist á þakskegg og síðan frosið.