Hræddir ráðherra, forystulaus flokkur

Kratar hafa aldrei kært sig kollótta um formenn sína. Varla er að vegna þess að undirferli sé svo algengt meðal þeirra. Hins vegar vitnar sagan um hrikalega meðferð á formönnum jafnaðarmanna. Nefna má Benedikt Gröndal, Kjartan Jóhannsson og Jón Baldvin Hannibalsson. Öllum var kastað löngu fyrir síðasta söludag.

Og núna, meðan Ingibjörg Sólrún Gísladóttir, formaður Samfylkingarinnar, er fjarverandi vegna veikinda, finnst jafnaðarmönnum í Reykjavík það sæma kippa undan henni fótunum og krefjast stjórnarslita.

Stjórnleysið innan Samfylkingarinnar er ótrúlegt og þá ekki síður stjórnarandstaðan innan flokksins sem nær allt til varaformannsins sem með sanni getur hrósað sigri og telur það nú líklega fullhefnt að hafa ekki fengið ráðherraembættið í upphafi sem hann þó krafðist.

Að ráðum almannatengslaráðgjafa síns heldur Össur Skarphéðinsson sér til hlés. Það er eflaust hið besta ráð sem hann hefur nokkurn tímann fengið persónulega en sé litið á það frá öðru sjónarmiði þá virðist sem Össur annað hvort þori ekki að tjá sig eða geti það ekki. Ættu þessir sömu atburðir sér stað í örðum flokkum myndi hann ekki hika við að tjá sig í ræðu og riti.

Raunar þegja allir ráðherrar Samfylkingarinnar þunnu hljóði eða ætti maður að segja að þögn þeirra sé ærandi. Þeir skipta sér hreinlega ekki af atburðarásinni. Það minnir óneitanlega á kratana í Hafnarfirði þegar þeir þorðu ekki að taka afstöðu til stækkunar álversins í Straumsvík. Kannski er forysta Samfylkingarinnar ákvarðanafælin í eðli sínu.

Meðan landið logar í mótmælum heyrist ekkert í ráðherrum Samfylkingarinnar. Þeir þora ekki að taka afstöðu, eru hræddir við mótmælin og bíða þess sem verða vill undir borðum sínum í ráðuneytunum.

Ekki er furða þó æ fleiri Sjálfstæðismenn telji það betri kost að efna til kosninga heldur en að eiga í samstarfi við svona flokk. 

Samþykktu ályktun um stjórnarslit

Hvetjum til friðar og mótmælum ofbeldi

Tek undir þetta og mæti að sjálfsögðu. Um er að ræða þverpólitískan fund og alls ekki verið að amast við mótmælum heldur fyrst og fremst að hvetja til friðar í þjóðfélaginu, koma í veg fyrir ofbeldi og eignaspjöll.

Það er í raun alveg útilokað að sætta sig við árekstra á milli lögreglu og mómælenda. Slíkt þjónar engum tilgangi. Lögreglumenn eru fyrst og fremst í vinnu sinni. Margir þeirra gætu án efa hugsað sér að mótmæla ástandinu í þjóðfélaginu en starfið gengur fyrir, hvort sem þeim líkar betur eða ver.

Öll þjóðin situr í sömu súpunni. Vandi okkar allra er hinn sami. Það er því óásættanlegt að mótmæla spillingu sjálfstekt auðmanna upp á marga milljarða og eyðilegga daglega eigur ríkisins eða borgarinnar fyrir margar milljónir á dag. Skilaboðin komast til réttra aðila þó þögn ein ríki eða hróp og bumbusláttur.

Einn af þeim skynsamari í hópi mótmælenda skrifar þetta á bloggsíðu sína:

• Ég get barið á potta, klappað og stappað, haft uppi hávaða og sýnt samstöðu með nærveru minni.
• Ég veit að lögreglan er ekki andstæðingur minn.
• Ég get þráast við að færa mig, ef lögreglumenn biðja þess, en myndi þó gegna ef á reyndi.
• Ég mæti ekki til mótmæla til þess eins að ögra lögreglumönnum og reyna að snapa átök.
• Ég fæ mig ekki til þess að kasta grjóti,
• Ég vil kynda bál, en ég kveiki ekki í húsum.

Þess vegna á ég ekki samleið með ákveðnum hópi mótmælenda sem virðist hafa annað og meira í huga en friðsamar aðgerðir. Þetta spillir málstaðnum og þessi hópur má ekki yfirtaka aðgerðirnar. Ég held að hann njóti álíka mikils stuðnings fjöldans og ríkisstjórnin.
Viðbót: Frásögn af vettvangi:Mótmælendasníkjudýr.

 Höfundinn þekki ég ekkert en hann heitir Gísli Ásgeirsson og skrifar á http://malbein.net/. Ekki er verra að Gísli er ágætur hagyrðingur og hann orti eftirfarandi um bata Halldórs Ásgrímssonar. 

Andar sjálfur enn á ný
aukin von um borgun
heyrðist meira en hrygla í
Halldóri í morgun.    

Auðvitað er þetta afar ósmekkleg vísa og höfundur viðurkennir það. 

 

Mótmæli gegn ofbeldi og eignaspjöllum