Afar jákvæðar fréttir fyrir almenning

Hægt og hægt virðist krónan styrkjast. Sumir gleðjast en aðrir geta ekki leynt vonbrigðum sínum. Þeir ákalla allar vættir sem þeim dettur í hug og biðja þess að allt haldi áfram að vera í kalda koli. Fyrir slíkum er það versta sem fyrir getur komið að glæpurinn sé frá þeim tekinn, sumir bloggarar eru hreinlega frávita vegna þessara frétta

Fyrir okkur, venjulegt fólk, eru þessar fréttir afar jákvæðar. Maður vonast til þess að þetta haldi áfram. Hins vegar er búið að vara mann við því að afturhvarf geti orðið í gangi krónunnar. Þetta er svona eins og að horfa á landsliðið í handbolta spila. Allir búast við slæma leikkaflanum sem reyndar ræður alltaf úrslitum í leiknum - og leikurinn tapast.

Engin ástæða er að vera með bölbænir. Krónan er að vísu bæði með tryggð í bak og fyrir með lögum og reglugerðum, belti og axlaböndum, epli og appelsínum ...

Við fylgjumst bara með og vonum hið besta.

Styrkist áfram - 10,41% í dag

Frábær bók Guðmundar Andra Thorssonar

Sá leiðinlegi pistlasmiður sem farið hefur hálfsmánaðarlega hamförum á forystugreinarsíðu Fréttablaðsins hefur nú skrifað sögu og fengið gefna út. Þá bregður svo við að sagan er að mínu mati verulega skemmtileg, afar vel skrifuð og sýnir aðra og betri hlið á rithöfundinum en ég hélt að hann ætti til.

Pólitískt er ég hreint ekki sammála Guðmundi Andra Thorssyni. Hann er miður hreinlyndur pólitískur skrifari, skautar oft fram hjá staðreyndum og lætur það vaða sem betur hljómar. Kannski er það vegna þess hversu góður skrifari hann er að mér líkar illa við pólitísku skrifin en held varla vatni yfir þeim fagurfræðilegu. Verð þó að viðurkenna að ég hef aldrei lesið neitt eftir Guðmund, en ákvað um daginn að gefa bókinni séns enda hefur henni verið mikið hampað.

Bókin „Segðu mömmu að mér líði vel“ er yndisleg saga, nokkurskonar ævisaga. Hún hefur víðtæka skírskotun í nöfn fræga fólksins. Fær það raunar á tilfinninguna að nöfn þeirra séu dulnefni fyrir raunverulegt fólk sem var uppi á síðustu öld, maður kannast einhvern vegin við karakterana. Kannski er verið að tala þar um rithöfundana eins og Jón Trausta, Guðrúnu frá Lundi, tónlistarmanninn Hauk Mortens og svo framvegis.

Hvað um það. Eftir lestur bókarinnar líður manni vel. Sagan flýtur óskaplega vel áfram. Það truflaði mig þó lítið eitt að í upphafi bókarinnar fær maður það á tilfinninguna að ástkona söguhetjunnar sé horfin, jafnvel dáin. Það olli því að maður las hratt, of hratt, til að komast að örlögum konunnar. Þannig heldur sagan manni í helgreipum og samúðin með söguhetjunni er óskoruð.

Kannski ég fari nú að lesa pistla Guðmundar Andra Thorssonar í Fréttablaðinu með öðru hugarfari. Í það minnst hef ég breytt um skoðun, hann er ekki eins leiðinlegur og ég hélt, bara alls ekki svo slæmur ... En pólitískt er ég langt frá því sammála manninum.