Leigubílstjóri myrtur á Laugalæk

Í janúar 1968 bar ég tæplega tólf ára drengur út Vísi í Skaftahlíð og Miklubraut. Gerði þetta í rúm tvö ár. hafði bara gott af. Verst þótti mér að bera út í skammdeginu, þurfa að fara alla leiðina niður í Alaska sem var í jaðri Vatnsmýrarinnar, nálægt flugvellinum. Þar var lítil götulýsing, myrkur mest alla leið og drengstaulinn því hálf skelfdur.

Í hinum endanum var bjartara. Þar, efst í Skaftahlíðinni, var risastór óður hundur sem ég hræddist ógurlega, sérstaklega þegar ég var að rukka. Síðar uppgötvaði ég að hann var svosem ekkert óður, gelti bara mikið.

Jæja, einn daginn minnir mig að fyrisögnin á Vísi hafi verið eitthvað á þessa leið: Leigubílstjóri myrtur.

Það gerðist árla morguns þann 18. janúar 1968 að Gunnar Tryggvason leigubílstjóri fannst myrtur í bíl sínum við Laugalæk.

Í gærkvöldi kláraði ég að lesa bókina „Morðið á Laugalæk“ eftir Þorstein B. Einarsson, en hún var gefin út 2007. Þetta er fín bók, doldið þurr en engu að síður mjög fróðleg. Fátt mundi ég um morðið en margt rifjaðist upp og enn fleira kom mér á óvart.

Gunnar þessi Tryggvason virtist hafa verið afar geðþekkur maður, engum til ama og tóm lygi að hann hafi verið okurlánari eins og kjaftasögurnar hermdu. Hins vegar var hann nokkuð vel stæður, hafði til dæmis unnið hálfa milljón í Happdrætti háskólans tíu árum áður. Kannski vildi einhver komast yfir peninga hans.

Maður nokkur var handtekinn ári eftir morðið og beindust öll sönnunargögn að honum og lá eiginlega ljóst fyrir að hann væri morðinginn. Hins vegar játaði hann aldrei og var að lokum sýknaður, bæði í héraðsdómi og hæstarétti.

Það sem mér kom mest á óvart var hversu lögreglan á þessum tíma var illa undir morðrannsókn búin. Höfundur bókarinnar rekur fjölmörg dæmi um yfirsjón lögreglumanna og handvöm. Sem dæmi má nefna að bíll leigubílstjórans var aðeins rannsakaður í einn sólarhring og síðan afhentur ættingjum hins myrta. Mörgum vísbendingum í rannsókninni var ekki fylgt eftir, t.d. fjarvistarsönnun meints morðingja. Hinn meinti morðingi var mjög reikull í frásögnum sínum og lögreglan virtist ekki hafa mannskap til að kanna allt sem hann sagði. Einnig virtist lögreglan ekki kortleggja það sem gerðist sérstaklega ekki ferðir lykilvitna.

Morðvopnið fannst en það var 35 calibera skammbyssa sem stolið hafði verið frá Jóhannesi Jósefssyni sem þekktastur var sem eigandi og hótelstjóri Hótel Borgar. Sá sem stal byssunni reyndist vera hinn meinti morðingi en hann hafði verið starfsmaður og vinur Jóhannesar.

Höfundur bókarinnar rekur það hvernig morðvopnið hafði komist í eigu Jóhannesar og að byssan var afar fágæt, tók 35 cal. skot sem voru og eru mjög sjaldgæf.

Færðar voru sannanir fyrir því að byssan var morðvopnið. Sá sem stal henni frá Jóhannesi, meintur morðinginn, hélt því fram að byssunni hefði verið stolið frá sér, engu að síður fannst hún í hanskahólf leigubíls sem hann átti. Illa gat hann skýrt út hvers vegna. Maðurinn breytti framburði sínum ítrekað en aldrei gaf hann færi á sér, hann brotnaði aldrei í yfirheyrslum.

Árið 1970 var ákærði sýknaður í héraðsdómi og rúmu ári síðar í Hæstarétti. Greinilegt var þó að miklar líkur voru taldar á því að hann hefði framið morðið en sannanirnar vantaði. Raunar var ekkert sem beinlínis benti til sektar hans. Ekki var hægt að fullyrða að hann hefði verið á vettvangi morðsins. Byssan fannst í hanskahólfi bílsins og þeir sem hana fundu handléku hana að vild án þess að gruna að hér gæti verið um morðvopn að ræða og eyðilögðu hugsanlega mikilvæg fingraför.

Loks má þess geta að sá sem stjórnaði yfirheyrslunum var á þeirri skoðun að hinn grunaði væri að því kominn að játa þegar yfirmenn í lögreglunni misstu þolinmæðina og settu hann af og sakadómari tók við. Segir í bókinni að sá hafi verið mjög slæmur í sínu starfi og hreinlega fengið sakborninginn upp á móti sér svo allir möguleikar á því að hann játaði breyttust í þrákelni.

Þetta er nú svosem enginn ritdómur um bókina og þaðan af síður kórrétt lýsing á henni. Hins vegar fannst mér hún afar fróðleg og mæli eindregið með því að fólk lesi hana.