Árni Páll gleymir að þjóðin rasskellti Samfylkinguna

Mikið er nú skrýtið hvað Samfylkingin hefur breyst síðan hún missti tiltrú þjóðarinnar.

1. Núna vill Samfylkingin þjóðaratkvæðagreiðslu um ESB en mátti ekki heyra á það minnst þegar hún var í ríkisstjórn. 
2. Ekkert gekk í „samningaviðræðum“ við ESB meðan Samfylkingin var í ríkistjórn, var hún þó afskaplega hlynnt aðild. Ekkert gengur nú í samningaviðræðum við ESB enda er ríkisstjórnin ekki hlynnt aðild að sambandinu. Þetta segir formaður Samfylkingarinnar merki um öfgar.
3. Núna vill Samfylkingin láta semja um laun fyrir kennara. Þegar hún var í ríkisstjórn vildi hún ekki koma nálægt samskonar samningi við heilbrigðisstéttir. Eina stéttin sem hún samdi við, og það hressilega, var forstjóri Landspítalans, en Guðbjartur Hannesson samþykkti að hækka mánaðarlaun hans um hálfa milljón króna svo hann gæti auk stjórnunarstarfa starfað á skurðstofu hálfan daginn.

Árni Páll Árnason, þingmaður og formaður Samfylkingarinnar, er lítt málefnalegur eða hvaða grundvöllur er fyrir því að halda þessu fram um tillögum um að hætta viðræðum við ESB og draga aðildarumsóknina til baka. Skoðum orð Árna í ræðu hans á flokksstjórnarfundi Samfylkingarinnar:

Tillagan er hneyksli og sýnir hversu vegavillt ríkisstjórnin er orðin. 

Tillagan er engu að síður spegilmynd þingsályktunar um umsókn að ESB og ekkert meira hneyksli en umsóknin sjálf. 

Hún brýtur loforð.

Ríkisstjórnin lofaði að hætta viðræðum við ESB og hún gerir betur en það, leggur til að draga til baka aðildarumsóknina. Lofaði annars síðasta ríkisstjórn að hætta viðræðum við ESB?

Hún virðir þjóðina að vettugi.

Spurði ríkisstjórn Samfylkingar og VG þjóðina um aðildarumsókn? Nei, hún hafnaði því, meirihlutinn hlóg að tillögunni og sögðu nóg að loknum „samningaviðræðum“ að bera „samning“ undir þjóðaratkvæðagreiðslu. Þá laug ríkisstjórn Samfylkingar og VG að þjóðinni vegna þess að aðildarumsókn fylgja ekki samningaviðræður og enginn hefðbundinn samningur er lengur gerður milli umsóknarríkis og ESB.

Hún reynir að gera komandi kynslóðum erfiðara fyrir að velja aðild að Evrópusambandinu, kjósi þær svo.

Þetta er tvískinnungur. Auðvitað var tillaga um aðild að ESB að sama skapi til að gera komandi kynslóðum erfiðara fyrir að hafna aðild að sambandinu. Hvernig er hægt að bera svona ótrúlegan og ómálefnalegt bull fyrir almenning. 

Tillagan stenst hvorki lög um þjóðaratkvæðagreiðslur né stjórnarskrá.

Þetta er afar vanhugsuð fullyrðing og stenst enga skoðun.

Greinargerð tillögunnar var full af pólitískri heift og einsýni og í henni eru engin rök færð fram fyrir niðurstöðu hennar um afturköllun aðildarumsóknar.

Menn geta æst sig endalaust út af pólitískum andstæðingum en er ekki skynsamlegra að rökræða málin. Sumum hentar ekki slík nálgun. 

Ekkert hagsmunamat. Ekkert um kosti við aðild í samanburði við meinta ókosti.

Var gert einhvers konar „hagsmunamat“ þegar ríkisstjórn Samfylkingar og VG lögðu fram tillögu um aðild að ESB?

Stefna formanns Samfylkingarinnar og fjölda forystumanna hennar virðist vera sú að láta skeika að sköpuðu. Helst halda fram einhverjum útbelgdum fullyrðingum og vonast til að eftir nokkur skipti trúi almenningur bullinu.

Sinnaskipti Samfylkingarinnar eftir hrakfarir í síðustu kosningum eru miklar. Almenningur man þó eftir samþykkt aðildarumsóknar að ESB, við munum eftir því hvernig Árni Páll tók á skuldastöðu heimilanna, við munum eftir því hvernig fór fyrir skjaldborginni, við munum eftir launahækkunum forstjóra Landspítalans, við munum eftir launamálum Seðlabankastjóra og hvernig fyrrum forsætisráðherra sveik hann og skrökvaði því að hún hefði aldrei lofað neinu.

Er ástæða til að halda áfram upptalningunni? Nóg er eftir. 

Vilja að samið verði við kennara

Hundrað milljarða tap á skyndisölu þriggja Glitniseigna?

Sænski seðlabankinn og hinn enski opnuðu lánalínur til íslenskra fjármálafyrirtækja eftir hrun, svo að þau neyddust ekki til að selja eignir í skyndi. Norski seðlabankinn neitaði hins vegar að opna slíka lánalínu til Glitnir Bank ASA í Noregi, heldur vísaði honum til Tryggingarsjóðs innstæðueigenda þar í landi. Sjóðurinn veitti Glitnir Bank ASA lánalínu í nokkra daga, en lagði áherslu á, að bankinn yrði seldur á því tímabili.

Stjórn sjóðsins kom saman 19. október og samþykkti að mæla með því, að samtök sparisjóða undir forystu Finns Haugans keyptu bankann fyrir 300 milljónir norskra króna eða 5,6 milljarða íslenskra króna (miðað við gengi 2014). Haugan boðaði forföll vegna vanhæfis, en hann var einmitt formaður stjórnar sjóðsins.

Nokkrum mánuðum síðar var bankinn metinn á tvo milljarða norskra króna í bókum kaupenda. Þeir höfðu grætt 1,7 milljarða

Hannes Hólmsteinn Gissurarson, prófessor, ritar sláandi grein í Morgunblað dagsins undir fyrirsögninni „Töpuðu Íslendingar hundrað milljörðum á skyndisölu þriggja Glitniseigna?“. Ljóst má vera af lestri greinarinnar að tapið var afar mikið. 

Um er að ræða Glitnir Bank ASA í Noregi, Glitnir Securities í Noregi og Pankki Oy í Finnlandi. Í öllum tilvikum var sala þessara fjármálafyrirtækja knúnin fram með örlitlum fyrirvara og starfsmenn stukku til og keyptu og högnuðust gríðarlega eins og fram kemur í greininni.

Glitnir Securities í Noregi var líka selt strax eftir hrun. Hópur starfsmanna keypti fyrirtækið 12. október 2008 fyrir 50 milljónir norskra króna.Viku síðar seldu þeir helmingshlut í því til RS Platou fyrir sömu upphæð, 50 milljónir norskra króna, 941 milljón íslenskra króna.

Þeir höfðu með öðrum orðum eignast 50 milljón króna hlut á einni viku fyrir ekki neitt. Hæg voru heimatök, því að RS Platou var með skrifstofu á hæðinni fyrir ofan Glitnir Securities í Haakon VII’s gate í Osló. Þekktust starfsmenn fyrirtækjanna tveggja vel. 

Maður verður hreinlega orðlaus yfir þessum fréttum. Vissulega hafa þær birst áður en ekki svona ítarlegar.

Finnski bankinn Glitnir Pankki Oy var selt á 3.000 Evrur og ári síðar var hann seldur fyrir 200.000.000 Evra, eða 31,2 milljarða íslenskra króna. Þetta þætti nú víðast ansi góður díll fyrir starfsmennina sem keyptu bankann upphaflega.

Hannesi reiknast til að heildartjónið af skyndiútsölu þessara þriggja fyrirtækja hafi verið 40 milljarðar íslenskra króna. Hann bætir þó eftirfarandi við:

En þetta mætti líka meta miðað við verðþróunina síðan og miða þá við, að Glitnir Pankki Oy var seldur 2013 fyrir fjórfalt það verð, sem hann var metinn á í ársbyrjun 2009.

Setjum svo, að norsku fyrirtækin tvö hefðu hækkað svipað hlutfallslega í verði. Þá hefði hugsanlega verið hægt að fá fyrir þau um 130 milljarða íslenskra króna meira en gert var. Samtals hefði þá verið hægt að selja þessar þrjár eignir á 160 milljarða króna.

Lægsta mat er 40 milljarðar króna, sem þessar eignir voru sannanlega virði í ársbyrjun 2009. Hæsta mat kann að vera um 160 milljarðar, en meðaltalið af þessu tvennu er hundrað milljarðar.

Niðurstaða Hannesar í grein sinni og líklega í fyrirlestrinum sem hann mun halda um þessi efni í Háskólanum er eftirfarandi:

Norskir og finnskir aðilar nýttu sér tímabundna neyð íslensku bankanna til að hirða af þeim eignir á smánarverði.

Og sú spurning sem við, leikmenn og lesendur greinarinnar, sitjum uppi með er sú hvort norsk og finnsk stjórnvöld séu beint eða óbeint ábyrg fyrir þessum gjörningum? Eitt má þó vera ljóst, að það er enginn annars bróðir í leik, hvað þá í samskiptum milli þjóða. Svokallaðar frændþjóðir hugsa eðlilega fyrst og fremst um hagsmuni sína og það eigum við Íslendingar að gera líka, hvort sem það á við um aðild að ESB eða makríl svo dæmi séu tekin.  

Með náttúrupassa vex báknið og frelsið er takmarkað

Einstaklingum sem náð hafa 18 ára aldri er skylt að afla sér náttúrupassa gegn gjaldi, sbr. 3. mgr. heimsæki þeir ferðamannastaði á Íslandi sbr. 2. mgr. Einstaklingar sem eru með lögheimili eða sækja fasta vinnu á svæðum þar sem náttúrupassinn gildir sbr. 2. mgr. þurfa þó ekki að afla sér náttúrupassa vegna veru sinnar á þeim svæðum.

Náttúrupassinn gildir á þeim ferðamannastöðum á Íslandi sem eru aðilar að framkvæmdaáætlun um uppbyggingu og viðhald innviða á ferðamannastöðum sbr. 6. gr. 

    Gjald fyrir náttúrupassa skal vera eftirfarandi:  

• a. 2.000 kr. fyrir fjóra daga.
• a. 2.000 kr. fyrir fjóra daga.
• b. 3.000 kr. frá fimm dögum til fjögurra vikna.
• c. 5.000 kr. fyrir lengri tíma en fjórar vikur. Gildistíminn er fimm ár. 

    Gjaldið skal renna óskipt til Náttúrupassasjóðs.

Svona lítur þetta út, 7. greinin í frumvarpi til laga um náttúrupassa. Munum að passinn er aðeins leyfi til ferðalaga engin þjónusta fylgir, ekkert leyfi til að tjalda er innifalið.

 

Íslendingar skulu sem sagt greiða pening fyrir fá allra náðarsamlegast að ferðast um landið sem við og forfeður okkar hafa frá landnámi fengið óhindrað að fara um. Nú á að skattleggja okkur vegna þess að stjórnvöld hafa ekki verið svo forsjál að taka til hliðar hluta af gríðarlegum tekjum af ferðaþjónustunni sem safnast hafa í ríkissjóð undanfarinn áratug. 

Í þokkabót skal setja upp stofnun sem nefnist Náttúrupassasjóður með starfsfólki og stjórn. Stofnunin á að passa upp á fjármuni sem innheimtast og útdeila þeim. Að málum eiga að koma allir hagsmunaaðilar nema almenningur í landinu, hann er undanskilinn frá öllu nema skattheimtunni.

Munum að þetta er skattheimta á þjóð sem þegar fyrir er þunglega skattlögð. Ástæðan er eins og að framan greinir, stjórnvöld geta ekki séð af vaxandi tekjum af ferðaþjónustunni í náttúruvernd og uppbyggingu ferðamannastaða.

Ég hef fyrir framan mig frumvarp til laga um náttúrupassann. Ljóst má vera að mikill ágreiningur verður um hann og hart barist gegn samþykktinni. Ég hef líka þá trú að Sjálfstæðisflokkurinn munu skiptast í tvo hópa um málið vegna þess að það gengur þvert gegn grundvallargildum flokksins um frelsið.

Ágætt er að lýsa því hér yfir að ég mun aldrei greiða þennan skatt og mun þó ekki sitja heima með hendur í skauti heldur ferðast um land mitt eins og ég hef gert hingað til - og berjast gegn óréttlætinu. 

Engar samningaviðræður, enginn pakki - aðeins aðildin ein

...hvað er forsvaranlegt að eyða miklum fjármunum í að mennta þjóð sem, þrátt fyrir einhverja lengstu skólagöngu í heimi, nennir ekki að lesa sáraeinfaldan texta? Skilur ekki að það eru engar samningaviðræður í gangi. Skilur ekki að það er enginn pakki til að kíkja í. Skýrsla Hagfræðistofnunar Háskóla Íslands (HHÍ) er einstaklega skýr í þessum efnum. Viðræðurnar snúast um tímasetningar upptöku 100.000 blaðsíðna af regluverki sambandsins. Ekkert annað.

Á einfaldan hátt rökstyður Ragnhildur Kolka, námsmaður í HÍ, þá ótrúlegu staðreynd að meirihluti landsmanna virðist ekki vita út á hvað viðræðurnar við Evrópusambandið ganga. Þetta gerir hún í grein í Morgunblaði dagsins og nefnist hún „Ef greind er normið þá fyrst verður heimskan áhugaverð“. 

Ragnheiður er ritar góða grein og færir góð rök fyrir máli sínu. Hún segir:

Skýrsla HHÍ gerir ágæta grein fyrir landbúnaðarkaflanum. Margumræddar undanþágur Finna og Svía vegna heimskautalandbúnaðar eru aðeins tímabundnar og getur sambandið, hvenær sem er, ákveðið að þessar tvær þjóðir hætti að styrkja þessa útkjálkabændur. Sjávarútvegurinn er enn ólíklegri til að fá varanlegar undanþágur frá sjávarútvegsstefnu sambandsins. Auðvitað geta menn bundið vonir við að fá tímabundinn ráðstöfunarrétt á ca. 100 dósum af síld eins og Malta, en þó er líklegra að Evrópusambandið haldi sínu striki eins og Norðmenn fengu að reyna þegar þeir sóttu um síðast. „Ausgeschlossen“, fiskimiðin skulu vera undir stjórn ESB og ekkert múður.

Þeir sem ekki eru fullkomlega sannfærðir um réttmæti orða Ragnhildar ættu einfaldlega að lesa reglur ESB um aðildarumsókn, lesa að auki skýrsluna sem hún nefnir og íhuga orð stækkunarstjórans þegar hann sagði að Össuri Skarphéðinssyni, þáverandi utanríkisráðherra, viðstöddum, að engar varanlegar undanþágur væri gefnar frá umræðuefni umsóknarþjóðarinnar í 35 köflum. 

Einstaklega falleg frásögn

Frásögnin af feðgunum Geir Gunnlaugssyni, lækni, og syni hans Gunnlaugi er falleg. Hún hefur engu að síður stærri skírskotun en ætla mætti í fljótu bragði.

Ekki aðeins er hún um fórn sem annar aðilinn telur sjálfsagða og hinn kann að þiggja - það síðarnefnda er ekki svo einfalt sem margir hyggja.

Sagan segir okkur líka frá því hversu fjölskyldan skiptir miklu máli í þjóðfélaginu, þrátt fyrir allar breytingar á menningu, búsetu og aðstæðum. Hún segir okkur líka þá einföldu staðreynd að fólk leitar til þess sem gefur því frið og markmiðið hvers og eins er að geta notið tilverunnar með sínu fólki, stundað störf sem gerir kleift að eignast húsnæði, mat og annað sem hugur hvers og eins stefnir að.

Á ferðum mínum hér á landi og erlendis hef ég fundið þann eina sannleika sem ég held að öllum sé æðri og hann er sá að fólk vill fá að vera í friði með þeim sem það kann vel að umgangast. Þetta segir fólk beint og óbeint hér á landi, í Evrópu, Ameríku, Asíu og Afríku. Ábyggilega 90% fólks er gott fólk. Svo eru það hin tíu prósentin sem, þeir sem ávallt tekst að eyðileggja fyrir öðrum með yfirgangi, spillingu og þaðan af verra. Dæmin eru allt í kring, í öllum heimsálfum.

„Það kom aldrei neitt annað til greina,“ sagði Geir Gunnlaugsson. Því miður er það svo að víða um lönd virðist allt annað vera ráðandi en þessi einfalda speki.

 

Geir landlæknir gaf syni sínum nýra

Vífilsfell er stórkostlegt fjall en getur verið hættulegt

Eftir myndinni að dæma hefur snjóflóðið orðið í bröttu hlíðinni sem flestir fara á fjallið. Snjórinn hefur brostið í hlíðinni rétt fyrir neðan hraunlagið sem er efst í þeim hluta fjallsins sem kenndur er við hásléttu eða stapann. Þetta er afar vinsæl leið en viðsjálverð að vetrarlagi eins og víða er á fjöllum. 

Þarna háttar þannig til að gönguleiðinni liggur yfir litla lægð eða grunnt gil. Þar safnast alltaf mikill snjór fyrir jafnvel þó autt sér sitt hvorum megin. Stundum er harðfenni þarna og erfitt að fóta sig. Þess vegna er bráðnauðsynlegt að vera með ísexi og brodda á fjallinu að vetrarlagi. Og það sem skiptir öllu máli, að kunna að beita hvoru tveggja.

Á meðfylgjandi mynd til hægri er göngustígurinn ofarlega á leiðinni upp á sléttu og hægra megin efst má sjá mosabreiðu. Á henni og allt út að staðnum þar sem maðurinn er fyllist allt af snjó. Þarna efst uppi varð snjóflóðið eftir því sem ég fæ best séð.

Myndin vinstra megin er tekin að vori til og sýnir norðurhlið Vífilsfells. Gönguleiðin sem áður er nefnd er merkt inn á myndina með rauðri línu. Leiðin liggur framhjá skaflinu sem þarna safnast í litla gilið og þar var snjóflóðið.

Þessi atburður minnir á annan og öllu alvarlegri sem líka gerðist í Vífilsfelli.

Þann 1. janúar 1983 voru þrír menn á gangi í Vífilsfelli. Hálka var og erfitt að fóta sig ofarlega í fjallinu. Þá gerist sá hörmulegi atburður að tveir ungir menn hrapa í klettunum, að öllum líkindum í móbergshryggnum sunnan við tindinn.

Þriðji maðurinn kemst niður að félögum sínum helsærðum, hlúir að þeim og fer af fjallinu. Hann stoppar bíl og er ekið að lögreglustöðinni í Árbæ. Á þessum árum voru ekki til gsm símar og talstöðvar frekar fágætar. Hjálpin kom því miður of seint og dóu tvímenningarnir áður en hægt væri að koma þeim á sjúkrahús.

Mér þykir Vífilsfell afar fallegt og tilkomumikið fjall. Það hefur þó sínar dimmu hliðar og því afar mikilvægt að vera vel búinn áður en farið er í vetrarferðir á það. Og stundum dugar það ekki einu sinni til eins og fram kemur í fréttinni um snjóflóðið. 

Sluppu úr snjóflóði á Vífilsfelli

Ráðherra Sjálfstæðisflokksins vill skerða frelsi landsmanna

Að undanförnu hefur verið nokkuð mikið rætt um svokallaðan náttúrpassa sem ferðamálaráðherra, Ragnheiður Elín Árnadóttir, vill að verði tekinn upp til að fjármagna skemmdir vegna átroðnings ferðamanna og uppbyggingu á ferðamannastöðum.

Náttúrpassinn hefur nú verið kynntur fjölmörgum hagsmunaaðilum. Hann á að gilda á tilteknum landsvæðum sem lokað verði öðrum en þeim sem hafa passan.

Þeir umsjónarmenn landsvæða eða landeigendur sem leggjast gegn passanum verða sjálfkrafa undanskildir fjármagni úr þeim sjóði sem ætlunin er að mynda. Þetta er svona mafíuaðferð til að knýja fólk til undirgefni.

Ljóst er að útfærslan á náttúrupassanum er með því versta var hægt að hugsa sér. Ætlunin er að almenningur geti keypt sé tímabundna passa og fái með því leyfi til að ferðast.

Lögreglunni er ætlað að kanna hvort fólk sé með þá og væntanlega sekta eða kæra þá sem eru án þeirra. 

Þetta er versta mögulega leiðin sem hægt er að fara. Vilji menn endilega afla fjár með þessu móti hefði verið miklu skynsamlegra að rukka útlenda ferðamenn við komuna í landið eða brottför. Þetta er hægt að gera í gegnum farmiðasölu.

Íslendingar munu aldrei sætta sig við að þurfa að afsala sér fornum réttindum um frjálsa ferðir um landið. Ekki einu sinni á erfiðustu tímum íslenskrar þjóðar hafa verið settar slíkar takmarkanir á ferðir Íslendinga sem núna er ætlunin að gera.  

Í raun og veru er óskiljanlegt að ráðherra Sjálfstæðisflokksins skuli ætla að fara fram með þessum hætti.

Við, þúsundir Íslendinga, höfum staðið við bakið á Sjálfstæðiflokknum, starfað innan hans og styrkt hann eins og framast hefur verið unnt. Jafnvel þegar hann hefur átt í sinni mestu kreppu höfum við staðið vörðum um hann.

Að mínu áliti og fjölda annarra kemur ekki til greina að flokkurinn taki upp aðferðir sem kenndar eru við Stóra bróður í skáldsögu Orwells. Sjálfstæðisflokkurinn hefur hingað til stutt frelsi og lagst gegn helsi. Nóg var nú að gert þegar flokkurinn stóð að setningu nefskatts til fjármögnunar á Ríkisútvarpinu.

Frelsi almennings verður aldrei skert á þennan hátt. Tekjur ríkissjóðs af ferðamönnum eru gríðarlegar og stjórnvöldum er engin sæmd í því að setja á skatt á okkur til að afla enn meiri tekna.

Ég spái því að þúsundir manna spígspori um landið eftir gildistöku náttúrupassans og ögri einfaldlega lögreglu og stjórnvöldum og mótmæli þannig þessari aðferð til skattheimtu. Samtök útivistarfélaga hafa þegar lýst yfir óánægju sinni og næst koma einstaklingar sem taka afstöðu með fótunum.

Sjálfstæðisflokkurinn var ekki kosinn í síðustu þingkosningum til að skerða frelsi fólks né heldur til skattlagningar. Ég vara ráðherrann eindregið við þessum náttúrupassa. Nóg eru vandræði flokksins um þessar mundir svo ekki bætist verri vandamál við. 

Nei, aðildaviðræður að ESB eru ekki samningaviðræður

Sá sem óskar eftir íslenskum ríkisborgararétti á þess ekki kost að semja við íslensk stjórnvöld um undanþágur frá lögum og reglum ríkisins.

Annað hvort sættir hann sig við að undirgangast þau eða hann gerist ekki ríkisborgari. Hið sama á við er ríki óskar eftir að ganga inn í ESB. Þetta kemur skýrt fram í reglum sambandsins.

Meirihlutinn í skoðanakönnun Gallup trúir því að „aðildarviðræður“ við ESB leiði til samning milli sambandsins og Íslands. Það er rangt. Skelfilegur misskilningur

Aðildarviðræðurnar eru aðlögunarviðræður. Á ensku nefnast þær Accession negotiations. Þær eru fyrir ríki sem ætla sér að ganga inn í ESB.  Þetta eru ekki samningaviðræður og ESB varar beinlínis við þeirri túlkun.

Grundvallaratriðin ESB eru sett fram í 35 köflum og Ísland þarf að sýna og sanna í umræðum um hvern þeirra að það hefur tekið upp lög og reglur ESB. Þetta þarf samninganefnd ESB að samþykkja og löggjafarþing allra 27 ríkja sambandsins.

Gæti það virkilega gerst að Ísland fái undanþágur í sjávarútvegsmálum sem til dæmis Spánn, Frakkland eða Bretland njóta ekki? Nei, varla. Ekki heldur í landbúnaði, orkumálum, iðnaðarmálum, umhverfismálum svo dæmi séu tekin.

Þeir sem eru á móti aðild að ESB en fylgjandi áframhaldandi aðildarviðræðum skilja ekki eðli viðræðnanna. Þetta fólk heldur að í boði sé eitthvað annað en það sem stendur svart á hvítu í Lissabonsáttmála ESB. Svo er ekki. 

Þær undanþágur sem einstök ríki hafa frá lögum og reglum ESB eru afar léttvægar og skipta sáralitlu máli í samanburðinum við stóru málin eins og sjávarútvegsmál okkar. 

Ríkisstjórnin sem sat hér á landi frá 2009 til 2013 sagði rangt til um eðli aðildarumsóknarinnar. Núverandi ríkisstjórn ber ábyrgð á að hafa ekki leiðrétt rangfærslunnar og leitt þessi máli til tóma vitleysu. 

72% vilja þjóðaratkvæðagreiðslu

Gróa á Leiti og þjófsnautur

Egill Helgason sem þekktur er sem umræðustjóri í Ríkisútvarpinu, fyrrum blaðamaður og afkastamikill bloggari er flokksbundinn í Samfylkingunni og er harður andstæðingur Sjálfstæðisflokksins. Hann reynir yfirleitt að koma Sjálfstæðisflokknum í vanda og hefur meðal annars birt sögur sem hann getur engan veginn vitað hvort eru sannar og hann fer oft með rangt mál.

Í Staksteinum Morgunblaðs dagsins segir á þessa leið:

Egill gætir sín ekki á að frétt verður aldrei betri en heimildin.

Staksteinar hafa það eftir heimild sem þeir telja áreiðanlega að Davíð Oddsson hafi aldrei dvalið næturlangt á Þingvöllum síðan hann skilaði lyklum að húsum þar fyrir tæpum 10 árum. Ekki hjá Halldóri, ekki hjá Geir, ekki (sem kom staksteinum mest á óvart) hjá Jóhönnu og ekki hjá Sigmundi Davíð.

Þau Ástríður eiga sjálf sumarbústað austan við Þjórsá og fleiri ár og þar hefur Halldór ekki dvalið næturlangt, ekki Geir, ekki (sem kom staksteinum mest á óvart)Jóhanna og ekki Sigmundur Davíð. Síðast mun sá gamli hafa dvalið sem gestur næturlangt á Þingvöllum hjá Þorsteini Páls árið 1987.

Gengu þeirra samsærisviðræður þá út á það að kíkja í pakkann?

Ósannindi verða aldrei réttlætt, né heldur söguburður Gróu á Leiti, frekar en að þjófurinn eða þjófsnauturinn geti nokkru sinni borið blak af gjörðum sínum. Þau öll eru jafn óheiðarleg. 

Þeir sömu og skrökvuðu um Icesave segja nú ósatt um ESB

Úr háskólunum kom lofsöngurinn um snillingana, fræðimennirnir klöppuðu hrifnir með, allskyns forsvarsmenn út atvinnulífinu drógu ekki af sér og heill stjórnmálaflokkur lagðist flatur. Þjóðþekktir rithöfundar og listamenn dásömuðu útrásarhöfðingjana. Allir sameinuðust svo um að níða þá fáu sem voru grunaðir um að vera ekki á bandi útrásarvíkinganna.

Mikið óskaplega er gaman að lesa einlæga og vel skrifaða grein og ekki spillir fyrir að vera eitthundrað prósent sammála höfundinum að lestrinum loknum. Í Morgunblað dagsins ritar Ósk Bergþórsdóttir, sem kallar sig húsmóður, aldeilis frábæra grein. Hún rekur í hóflegu háði (get ekki fundið aðra lýsingu) æfingar hinna „bráðungu“ eigenda milljarða hlutafjár í stórum almannahlutafélögum.

Margt venjulegt fólk átti bágt með að skilja þetta. En skilninginn vantaði ekki annars staðar og þar hikuðu menn ekki við að sannfæra venjulega Íslendinga um að í viðskiptalífinu væri allt gull sem glóði. 

Og Ósk rekur Icesave og kröfur gáfumennanna um að við tækjum á okkur skuldir annarra og svo segir hún:

Og enn eru þeir komnir. Nú er það hvorki útrásin né Icesave, heldur er það umsókn Íslands í Evrópusambandið sem alls ekki má afturkalla, þótt hvorki þing né þjóð vilji fara þangað inn. Elítuna langar inn. Þess vegna krefst hún þess að inngöngubeiðnin hennar standi óhögguð, hvað sem lýðræðislega kjörnu Alþingi finnst. Þeir óforskömmuðustu leyfa sér meira að segja að kalla það „sáttatillögu“, að inngöngubeiðnin fái að standa í mörg ár enn, í óþökk Alþingis.

Menn sem aldrei sáu neitt að því hvernig Jóhanna og Steingrímur reyndu ítrekað að koma Icesave á herðar komandi kynslóða, eða hvernig þau réðust gegn stjórnarskránni eða hundeltu pólitíska andstæðinga, standa núna þrútnir af réttlætiskennd yfir því að lýðræðislega kjörnir alþingismenn ætli að voga sér að draga umsókn Íslands í ESB til baka.

Oft á dag segja þeir þjóðinni, sem ekki vill að Ísland gangi í ESB, að Ísland eigi samt að vera umsóknarríki í ESB. Staðreyndin er hins vegar auðvitað sú að þegar umsóknin er ekki afturkölluð líta allir svo á að Ísland hafi ákveðið að ganga í ESB.

Það er dæmigert að þeir, sem telja þetta sjálfsagt mál, séu einmitt þeir sömu og aldrei sáu neitt að því að íslenska þjóðin, venjulegt fólk, tæki að ósekju á sig Icesave-skuldirnar.

Allt er þetta svo hárrétt hjá Ósk að vart er neinu við að bæta. Sama liðið lemur nú skildi og hristir spjót á Austurvelli og við það hefur bæst hræðslukór fjölmargra atvinnurekenda. Allir heimta að aðlögunarviðræðurnar verði teknar upp aftur en enginn þeirra hefur fyrir því að skýra út fyrir almenninga hvað aðlögunarviðræðurnar þýða.

Þær þýða ekki að gerður verði samningur um ævarandi yfirráð Íslendinga yfir eigin fiskimiðum, þær þýða ekki að íslenskur landbúnaður fái að þróast og dafna og styrkja fæðuöryggi þjóðarinnar. Þær þýða ekki að Ísland fái að halda fullveldi sínu. Og hver er ástæðan? Jú, samkvæmt reglum ESB verður umsóknarþjóð að taka upp öll lög og reglur ESB og samþykkja Lissabonsáttmálann. Þetta er markmiðið með aðlögunarviðræðunum

Og rétt eins og skrökvað var að okkur almenningi þegar við áttum að taka á okkur skuldir óreiðumanna er enn verið að skrökva að okkur um eðli viðræðna við ESB. Finnst engum undarlegt að þarna eru sömu aðilarnir komnir?

Tveir stórir skjálftar á botni Kleifarvatns

Jarðskjálftahrina hefur verið í og við Kleifarvatn í hálfan sólarhring. Hún byrjað með nokkuð stóru höggi, skjálfta upp á 2,8 stig rétt fyrir klukkan tíu í gærkvöldi. Síðan varð nokkurt hlé, þó með örfáum litlum skjálftum.

Seinni skjálftinn varð um kl. 7:30 í morgun og er líka um 2,8 stig.

Báðir skjálftarnir eru í suðurhluta Kleifarvatns eins og sjá má á meðfylgjandi mynd.

Skjálftarnir eru að öðru leyti flestir í og við suðurhluta vatnsins. Raunar nokkuð fjarri Krýsuvík og því rangt að kenna þá við þann stað. Þetta eru skjálftar við og í Kleifarvatni, svo öllu sé nú til haga haldið.

Jarðskjálfti við Krýsuvík í morgun

Fornaldarviðhorf þingmanns Framsóknar

Viðbyggingin var ekki komin, starfsfólk þingsins ávarpaði ekki þingmenn. Og það fylgdi því mikil virðing að vera alþingismaður. Síðan hefur þetta breyst mikið og andrúmsloftið og öll umgjörðin finnst mér orðin allt öðruvísi. Eftir að fjölmiðlar byrjuðu að sparka meira í þingmenn þá finnst mér viðhorf starfsmannanna líka breytast. Það þykir mér óskaplega leiðinlegt og það er eins og þessi gömlu góðu hefðir þingsins hafi ekki skilað sér nógu vel inn í nútímann. Starfsmenn þingsins eiga að sjá til þess að allar hefðir séu í heiðri hafðar en nú er þetta orðið alltof frjálslegt fyrir minn smekk.

Þetta er haft eftir Vígdísi Hauksdóttur, þingmanni Framsóknarflokksins á mbl.is. Ef ég skil þessi fornaldarviðhorf rétt þá á starfsfólk þingsins ekki að ávarpa þingmenn að fyrra bragði. Og mórallinn á þinginu sé orðinn of frjálslegur fyrir Vígdísi.

Hún á þá aðeins tveggja kosta völ. Sætta sig við breyttan tíðaranda eða ... 

Svo gæti hún auðvitað tekið þriðja kostinn sem er að hugsa áður en hún talar. Þeir mættu margir grípa þann kost, þingmenn í stjórn og stjórnarandstöðu. 

Ósáttur við ummæli Vigdísar

Jarðskjálfti á lóð Járnblendiverksmiðjunnar

Hvernig stendur á því að á miðri lóð Járnblendisverksmiðjunnar á Hvalfjarðarströnd verður jarðskjálfti í gær, 6. mars kl. 13:21? Skjálftinn var 0,8 stig og eru upptök hans sögð samkvæmt upplýsingum frá vefsíðu Veðurstofunnar á 0,1 km dýpi.

Er jarðskjálftinn af mannavöldum? Var eitthvað að gerast á svæðinu sem valdið geti jarðskjálfta? Eða er Járnblendiverksmiðjan á þekktu eða óþekktu sprungusvæði? Má ef til vill búast við fleirum og getur verksmiðjan verið í hættu eða valdið hættu ef stór skjálfti verður. Svona spurningar hrannast upp hjá leikmanni sem ekki þekkir til. Ástæða er til að fjölmiðlar kanni málið.

Vissulega er þetta vægur skjálfti en ábyggilega nægilega stór til að starfsfólk hafi hugsanlega getað fundið hann. 

Staðsetning skjálftans sést á loftmyndina hér hægra megin en hún er frá Samsýn. Miðað er við hnitin 64° 21,300'N, 21° 47,100'W.

Valkostur ein sannkölluð rassbaga

Gaman væri ef sú venja lifði að segja frekar: Hann hefur unnið hug og hjarta allra en „hugi og hjörtu“, svo og: Þau hristu höfuðið en „hristu höfuðin“. Og af tvennu illu er betra að við séum með hjartað í buxunum en „hjörtun í buxunum“.

Hin þriggja lína ábending í dálki sem nefnist Málið í Morgunblaðinu kemur er lærdómsrík og oft afar skemmtileg eins og ofangreint ber með sér.

Mogginn mætti skikka blaðamenn sína til að lesa þennan dálk. Sá frétt með þessari fyrirsögn „Valkostir verða kynntir í mars“. Þar er viðtal við Rögnu Árnadóttur, formann nefndar um framtíðarlegu flugvallar á höfuðborgarsvæðinu.

Orðskrípið „valkostur“ er það sem sagt var í mínu ungdæmi, fyrir örfáum árum, rassbaga, og þótti ekki fínt. Það er samsett úr tveimur orðum sem bæði þýða nokkurn veginn hið sama. Einhvern veginn er svo mörgum fyrirmunað að segja einfaldlega Kostirnir verða kynntir í mars, ... eða tillögur eða hugmyndir eða bara eitthvað annað sem er ekki baga út úr rassi.

 

Nýi formaðurinn heldur að Ísland eigi í samningum við ESB

Guðrún Hafsteinsdóttir, markaðsstjóri Kjöríss, tapaði ekkert á því að fara með rangt mál í kosningabaráttunni. Raunar hefur hún örugglega haft af því hag. Hún og gjörvöll Samtök iðnaðarins halda því fram að Ísland hafi stundað samningaviðræður við ESB í kjölfar þar sem keppikefli hvors aðila um sig hafi verið að fá það besta frá hvoru öðru, rétt eins og tveir menn séu að prútta á tyrknesku markaðstorgi.

Það sem hún Guðrún veit ekki eða kýs að leiða hjá sér er að aungvar samningaviðræður hafa verið á milli Íslands og Evrópusambandsins. Þetta eru aðlögunarviðræður og þær eru einhliða, nokkurs konar yfirheyrsla, rétt eins og hér segir í reglum ESB:

First, it is important to underline that the term “negotiation” can be misleading. Accession negotiations focus on the conditions and timing of the candidates odoption, implimentation and application of EU rules – some 90,000 pages of them. And these rules (also known as “acquis”, French for “that which has been agreed”) are not negotiable.  

Áður en nýi formaðurinn í Samtökum iðnaðarins tjáir sig er hollara að hafa unnið heimavinnuna sína. 

Hún hefði til dæmis átt að lesa þetta í reglunum:

Candidates consequently have an incentive to implement necessary reforms rapidly and effectively. Some of these reforms require considerable and sometimes difficult transformations of a country’s political and economic structures. It is therefore important that governments clearly and convincingly communicate the reasons for these reforms to the citizens of the country. 

Þetta má finna á eftirfarandi slóð: „Understanding Enlargement - The European Union’s enlargement policy“.

Svo er ekki úr vegi að hún hlusti á stækkunarstjóra ESB sem sat við hlið Össurar Skarphéðinssonar, þáverandi utanríkisráðherra Íslands, er hann sagði að undanþágur séu ekki veittar frá þessum reglum. Guðrún Hafsteinsdóttir getur hlustað á upptöku af ummælunum hér: https://www.youtube.com/watch?v=0O4fkcYwpu8.  

Svo er það mér auðvitað að meinalausu að Guðrún Hafsteinsdóttir taki áfram mark á Össuri Skarphéðinssyni sem greinilega veit sáralítið um Evrópusambandið en það takmarkar síst af öllu að hann tjái sig um það.

Guðrún nýr formaður Samtaka iðnaðarins

Á staða skóla í Pisa könnuninni að vera leyndarmál?

Eva leggur áherslu á það að ekki aðeins hafi fulltrúi VG í ráðinu tekið undir með meirihlutanum, heldur hafi fulltrúar grunnskólakennara og skólastjórnenda í Reykjavík einnig stutt bókun meirihlutans. „Við viljum bara vinna þetta mál vel í sameiningu, og það er mikilvægt að foreldrar séu meðvitaðir um sína skóla og hvetji til góðrar skólaþróunar.

Þetta segir Eva Einarsdóttir, fulltrúi Besta flokksins í skóla- og frístundaráði Reykjavíkurborgar, í viðtali við Morgunblað dagsins. Hún er að bregðast við skoðun Kjartans Magnússonar, borgarfulltrúa Sjálfstæðisflokksins, sem vill að niðurstöður Pisa könnunarinnar verði opinberaðar og frammistaða hvers skóla í Reykjavík.

Nei, svo lagt gengur ekki stefna vinstri meirihlutans í borgarstjórn um gegnsæi í stjórnsýslunni. Þessu vill meirihlutinn endilega halda leyndu og ekki kemur á óvart að fulltrúar kennara og skólastjóra taki undir það sjónarmið. Þessar stéttir hafa aldrei viljað standa fyrir máli sínu og bregðast opinberlega við slökum árangri nemenda en eru alltaf fyrst til að hreykja sér af góðum árangri.

Staðreyndin er einfaldlega sú að það vantar samkeppni í skólastarfið. Foreldrar þurfa að geta brugðist við lélegum árangri í skólum og geta sent börn sín í betri skóla. Einfaldara getur það ekki verið. Flækjan byggist á því að gera foreldrum ókleyft að gera þetta og þess vegna á að þegja niðurstöður Pisa könnunarinnar í hel. Þetta er svona svipað eins og að halda verðbólustiginu leyndu svo ríkisstjórnin þyrfti ekki að hafa áhyggjur. Eða að halda vaxtastigi banka leyndu til að verja bankanna og koma í veg fyrir að viðskiptavinir þeirra fari þangað sem betra er boðið. 

Auðvitað er þetta hið mesta og versta afturhald enda ekki við öðru að búast frá Bestaflokknum og Samfylkingunni. 

Hverjum skal trúa, Össuri eða Evrópusambandinu?

Þetta var frábær fundur með þessum tveimur sérfræðingum sem komu í dag,“ sagði Össur Skarphéðinsson, þingmaður Samfylkingar og fyrrverandi utanríkisráðherra, í gærkvöldi. „Að mínu viti er öllum efasemdum eytt hvað varðar það að sérlausn er fær samkvæmt Evrópuréttinum, svo fremi sem hún er vel skilgreind og útfærð.

Þetta segir Össur Skarphéðinsson, þingmaður Samfylkingarinnar og fyrrverandi utanríkisráðherra í ríkisstjórninni sem sótti um aðild að Evrópusambandinu án þess að spyrja þjóðina. Maðurinn sem vill bera það undir þjóðina hvort draga eigi umsóknina til baka. Tilvitnunin er úr viðtali á mbl.is í dag.

 

• Viðræður við ESB nefnast aðlögunarviðræður, þær eru ekki samningaviðræður, heldur nær því að vera yfirheyrsla sambandsins yfir umsóknarríkinu um hvernig það hefur unnið að því að taka upp lög og reglur ESB í löggjöf sína. 

• Reglur Evrópusambandsins kveða svo á að ekki sé hægt að gefa umsóknarríki varanlegar undanþágur í aðlögunarviðræðum. 

• Stækkunarstjóri Evrópusambandsins, Stefan Fühle, hefur látið svo ummælt að engar undanþágur séu veittar frá hinum 35 köflum og 100.000 blaðsíðna lögum og reglum ESB.

• Síðan ESB breytti reglum um umsókn hefur ekkert ríki fengið aðild og varanlega undanþágu af neinu því tagi sem máli skiptir í aðlögunarviðræðum. 

• Sérlausnir er hugtak sem ekki er notað í aðlögunarviðræðum.

• Löggjafarþing allra 27 aðildarríkja ESB þurfa að samþykkja inngöngu ríkis í sambandið. Nærri má geta að þau munu aldrei samþykkja eitthvað sem þeim hefur ekki sjálfum staðið til boða, í aðlögunarferli eða síðar.

 

Þrátt fyrir þetta er Össur ofurbjartsýnn og heldur að Ísland fái undanþágur frá stjórnarskrá ESB. Og enn þann dag í dag heldur hann því fram að viðræður umsóknarríkis og ESB séu samningaviðræður. Enginn hefur borið það upp á Össur að hann skrökvi, jafnvel þó hann geri það blygðunarlaust.

Hverjum skal nú trúa, Össuri eða ummælum embættismanna ESB og reglum sambandsins?

Stríðsyfirlýsing Gunnars Braga á hendur fjölmiðlum

Og af því að ég þekki þessa heima báða; langar mig að gefa Gunnari Braga Sveinssyni utanríkisráðherra ókeypis ráð þegar kemur að samskiptum við fjölmiðla: Ekki líta á fjölmiðlana eða fjölmiðlamenn sem andstæðinga heldur samstarfsmenn. Svaraðu spurningum, færðu rök fyrir þínu máli. Líka spurningunum sem þér finnast ósanngjarnar og vitlausar. Mundu að áhorfendur eða lesendur á hinum endanum þyrstir í skýringar, vilja fá svör.

Ekki setja skilyrði fyrir því að koma í viðtöl. Ekki fara í stríð við einstaka fjölmiðla. Sá slagur er fyrirfram tapaður.

Nýttu fjölmiðlana, öll þau óteljandi tækifæri sem felast í fjölmiðlun nútímans. Taktu slaginn, svaraðu samkvæmt bestu samvisku og útskýrðu þín sjónarmið. Ef málstaðurinn er góður hlýtur hann að ná í gegn á endanum.

Það er eina leiðin.

 

Þetta segir Bjrön Ingi Hrafnsson í pistli í pressan.is. Ég tek undir með honum. Þetta er eina ráðið fyrir stjórnmálamann. Ella stefnir hann ferli sínum í voða. Sjáið bara Jón Gnarr ... 

Tíu ára til altaris hjá síra Arngrími

Líklega vorum við félagarnir tíu ára, ég og Gaui æskufélagi minn, Guðjón Eiríksson. Við bjuggum í Barmahlíðinni og stóðu húsin okkar hlið við hlið. Hann í númer fjörtíu og fjögur og ég númer fjörtíu og sex. Við vorum vinir frá því við hittumst fyrst, ég var fjögurra ára og hann fimm ára. Mér er það enn í björtu barnsminni að hafa aldrei heyrt þetta nafn fyrr og það böðlaðist fyrir mér að muna það og bera fram. Þess í stað kallaði ég hann Þorgeir, fannst það mun léttara í framburði ... Pabbi sagði alltaf Guji, kannski það hafi verið breiðfirskur framburður.

Eina sögu kann ég af síra Arngrími. Ég held að við Gaui höfum verið í kringum tíu ára aldurinn. Þá var Háteigskirkja nýbyggð og tveir prestar höfðu verið vígðir þangað og orðspor þeirra mikið. Þetta voru þeir síra Jón Þorvarðarson og síra Arngrímur Jónsson. Sá fyrrnefndi fermdi mig og ég sé það í Morgunblaðinu að síra Arngrímur er borinn til grafar í dag. 

Við Gaui ákváðum að fara í kirkju einn sunnudaginn. Það var nú ekki venja ungra stráka á þeim árum að fara í kirkju, ekki frekar en í dag. Hins vegar höfðum við klifrað upp á þak Háteigskirkju meðan hún var í byggingu og því ekki nema eðlilegt að skoða hana að innan. Að auki höfðum við farið á hverjum sunnudegi í mörg ár í sunnudagsskóla KFUM á Amtmannsstíg og ekki haft nema gott af.

Jæja, við örkuðum inn í kirkjuna og settumst dálítið framarlega. Líklega hefur þetta verið eitthvað fyrir páska eða um páska, því þegar liðið er nokkuð á messuna og við búnir að geispa mikið, standa skyndilega allir upp en og ganga upp að altarinu og við sitjum einir eftir á bekknum Við lítum á hvorn annan, ræðum málin í flýti, og sjáum okkur ekki annað fært en að gera það sem allir aðrir voru að gera, vildum ekki skera okkur úr. Við hröðuðum okkur upp að altari og komum okkur fyrir í röð sem lá til einhvers sem okkur var ókunnugt um hvað væri.

Og röðin þokast nær einhverju og allt í einu erum við komnir á hnén eins og allir hinir og fyrir framan okkur stendur síra Arngrímur Jónsson, prestur, brúnaþungur mjög, og spyr með djúpri röddu.

„Hvað eru þið gamlir, drengir mínir?“.

Við svörum auðvitað sannleikanum samkvæmt, dálítið skömmustulegir án þess að vita hvers vegna.

Þá segir presturinn: „Jæja, það getur varla skaðað neitt“. Og við þáðum þarna hið heilaga sakramenti í fyrsta sinn á ævinni, vín og brauð, líkama og blóð Krists.

Þegar ég sagði foreldrum mínum frá þessu hlógu þó mikið og sögðu að enginn ætti eiginlega að fara til altaris fyrr en hann væri fermdur. Og hvað sagði presturinn ... og hvernig var svipurinn á honum. Út á þetta gengu samræðurnar við kvöldverðarborðið þennan sunnudag.

Síðan hef ég ekki rætt neitt við síra Arngrím og nú er hann dáinn, rúmlega níræður. 

 

Pólitískur ómöguleik Gnarss og sýndarveruleiki Blöndals

Ef ómögulegt reynist að ná í annaðhvort borgarstjórann eða aðstoðarborgarstjórann þá hafa blaðamenn val um að hringja í einhvern þeirra þrettán starfsmanna sem í dag starfa hjá upplýsinga- og vefdeild Reykjavíkurborgar. Til að gæta sanngirni er rétt að taka það fram að einungis fjórir af starfsmönnum deildarinnar, auk deildarstjórans sem titlaður er upplýsingastjóri, gegna hlutverki upplýsingafulltrúa.

Þetta segir Skúli Hansen, framkvæmdastjóri og blaðamaður í Morgunblaði dagsins, og upplýsir um leið eitt stærsta pólitíska leyndarmál Besta flokksins/Bjartrar framtíðar. Þetta hefur eiginlega ekki mátt segja opinberlega af því að Jón Gnarr er svo góður gæi og skemmtilegur.

Hitt vita þeir sem vilja að þekking Jóns Gnarrs á rekstri, borgarmálum og stjórnsýslu borgarinnar er svo til engin. Þess vegna hafa fjölmiðlar haldið hlífiskildi yfir honum að beiðni Besta/Bjartrar.

Í upphafi kjörtímabilsins varð borgarstjór sér iðulega til skammar í viðtölum, hann þekkti ekkert, svaraði út í bláinn, flissaði og mælti tóma steypu. Þó var titlaður borgarstjóri og með afar há laun sem slíkur.

Niðurstaðan varð því sú að skrifstofu stjóri borgarstjórnar var hækkuð í tign og annaðist þau störf borgarstjóra sem Jón Gnarr kunni ekki, sem sagt allt en án titils og launa. Jón Gnarr fékk hins vegar að leika sér með það sem hann kunni, til dæmis að gera heimildarmynd um sjálfan sig, opna sýningar, hitta börn, taka þátt í ýmiss konar útisamkomum og þess háttar. Þetta hefur gert það að verkum að margir telja hinn „sýnilega“ borgarstjóra þann besta sem Reykjavíkurborg hefur átt. Skammt virðist þó á milli þess „sýnileika“ og starfslegs „ómöguleika“ svo gripið sé til orðs sem deilt er mun meira um en hæfileika borgarstjórans í rekstri og stjórnsýslu.

Skúli Hansen er afar undrandi á því að Reykjavíkurborg þurfi „...margfalt stærri upplýsingadeild að halda en stærstu stofnanir og fyrirtæki landsins?“. Um leið beindir hann á að kostnaður við báknið sem Besti/Björt framtíð og Samfylkingin hafa komið upp er 93,5 milljónir króna á þessu ári. Skýringin er einföld og ég efa það ekki að Skúli viti hana, þeir vita sem vilja. Þetta er gert til að koma í veg fyrir að Jón Gnarr þurfi að standa fyrir máli sínu hjá almenningi og fjölmiðlum - kostnaður við varnarmúrinn.

Hugmyndasmiðurinn og sá sem ber ábyrgð á þessu er svokallaður aðstoðarborgarstjóri sem í raun hefur gegnt embætti borgarstjóra de facto síðan skrifstofustjórinn, sem áður er nefnd, hrökklaðist í burtu með gallið í kokinu eftir rúmt ár með Besta/Bjartri framtíð.

Enginn kaus Sigurð Björn Blöndal sem borgarstjóra en líklega hefur hann gengt starfinu þokkalega miðað við aðstæður - og ábyggilega á góðum launum en án titilsins.

Þetta er hins vegar dýrt fyrirkomulag.  Hann kom reynslulaus í starfið, hann eyddi peningum í varnarmúrinn í kringum Jón Gnarr og gætti ekki að almannatengslum, hélt ekki hverfafundi, passaði upp á að Besti/björt framtíð mætti ekki almenningi á neinum vettvangi.

Hann hefur pólitískt nef enda ætlar hann sér borgarstjóratitilinn, launin og hefðina, kominn í fyrsta stæi hjá Bjartri framtíð. Hann skynjaði að fólk út um alla borg er reitt og óánægt eftir störf Besta/Bjartrar framtíðar og Samfylkingarinnar. Það verður þungur baggi fyrir Blöndal að bera í aðdraganda nýrra kosninga. Nú kemur að því sem hann hingað til forðaðist,  það sem Jón Gnarr þorði ekki, ... að mæta Reykvíkingum á kosningafundum. Það verður án efa skáldsaga eða sýndarveruleiki ómöguleikans.