Guðmundur Hallvarðsson, fararstjóri

Í gegnum lífið kynnist maður eins og gengur fjölda fólks. Einstaka er eftirminnilegt af ýmsum ástæðum, merkilegum eða af einföldum atvikum. Ég sé í Morgunblaði dagsins að Guðmundur Jóhann Hallvarðsson er látinn. Hann var tónlistarkennari og tók að sér fararstjórn fyrir Ferðafélag Íslands, sérstaklega á Hornströndum.

Á ferðum mínum með hópa um Hornstrandir hitti ég Guðmund nokkrum sinnum. Hann var nokkuð stór maður, feitlaginn og dálítið luralegur en gaf af sér góðan þokka og var viðræðugóður þó svo að hann væri ekki beinlínis að trana sér fram. Ekki fór hjá því að maður heyrði sögur af honum sem fararstjóra og voru þær allar á einn veg, hann væri stórskemmtilegur maður og eiginlega átrúnaðargoð þeirra sem farið hafa í ferð með honum.

Svo gerðist það einhvern tímann að ég hitti Guðmund eina kvöldstund um miðjan tíunda áratug síðustu aldar, held að það hafi verið í Landmannalaugum frekar en á Hornströndum, er þó ekki viss. Þá dró hann upp gítarinn og stillti hann og lék Recuerdos De La Alhambra af slíkri list að hver konsert gítarleikari hefði verið fullsæmdur af. Það var þá að ég fékk að vita að Guðmundur væri tónlistarkennari en ekki einhver gutlari. Þetta gjörbreytti áliti mínu á manninum og ég fór að leggja eyrun eftir því sem fólk sagði um hann og þær sögur voru allar á eina leið. Hann var ekki bara afbragðs fararstjóri heldur hreinlega uppistandari af guðs náð.

Ég kynntist Guðmundi aldrei neitt meira en að taka hann tali er við hittumst á förnum vegi á Hornströndum eða annars staðar. Fannst hann ekki gefa mikið af sér við slíka viðkynningu en það gat helgast af því að ég var í nokkur ár fararstjóri fyrir Útivist og hann fyrir Ferðafélagið. Stundum þurfti ekki meira til.

Hér fer ekki illa á að enda þessi orð á broti úr minningargrein í Morgunblaðinu eftir gamlan kunningja minn, Eirík Þormóðsson og fleiri. Í því segir svo skemmtilega af Guðmundi:

Ýmislegt gerir ferðir með Guðmundi minnisstæðar. Hann hafði ekki ofurtrú á hjálpartækjum nútímans til að finna kórréttu leiðina, áttavitinn var honum stundum til annars brúklegur en að rata veginn, krókurinn þótti honum ekki endilega betri en keldan. Og svörin við spurningum samferðamannanna gátu verið mjög óvænt. En þar kom fram sá eiginleiki Guðmundar sem hvergi naut sín betur en á Hornströndum, skopskyn sem aldrei var djúpt á. Og ekki dró það úr ferðagleðinni þegar í hús var komið að kvöldi dags, og lúi og þægileg þreyta í kroppi ferðalanga, að Guðmundur dró fram gítarinn og söng vísur, sumar allmergjaðar. Síðan lék hann svo hugljúf klassísk verk, sem gott var að hafa í veganesti inn í svefninn.

Skemmtilegur þáttur í fari Guðmundar var sannfæringarmáttur hans sem gat verið með ólíkindum. Sem dæmi um það má nefna að þegar hópar komu til Hlöðuvíkur benti hann á að enginn friður yrði þar fyrr en búið væri að hella koníakstári í drauginn Indriða, trédrumb við aðalinngang hússins. Litlu munaði oft að menn tryði þessu!

Myndin er af Búðum í Hlöðuvík og Skálakambur fyrir ofan. Guðmundur átti þangað ættir að rekja.