Helvítis veður væl ...

Horfi út um stofugluggann...um hvað á ég að skrifa...hvað er að frétta? Það er ekkert að frétta. Ekkert breytist. Allt er eins. Helvítis veður. Helvítisveður. Eina birtan sem hefur yljað mér í vetur eru flóðljósin á Fram-vellinum.

Er ekki vælið um veðrið hið leiðinlegasta í landanum. Engin hörgull er á fólki sem gerir kröfur um breytt veðurfar hér á landi. Ekki hef ég hugmynd um hver sá er sem krafan beinist að nema ef vera skyldi svokallaðir „veðurguðir“ sem fjölmiðlamenn nefna svo oft án þess að kynna þá nánar. Veðrið hefur verið rysjótt frá upphafi golfstraumsins eða upphafi landnáms.

Einn fjölmiðlamaðurinn í viðbót bætist í vælukjóaflóruna og það er Hólmfríður Gísladóttir, blaðamaður Morgunblaðsins, en hún ritar pistil á leiðarasíðu blaðsins í dag. Tilvitnunin hér fyrir ofan er úr honum. Og hún heldur áfram:

Ég loka augunum og minnist tjaldferðalags með litlu systur. Við lögðum af stað í fallegu veðri, það var bjart og logn mestan hluta leiðarinnar. Við höfðum engin plön; þetta var óvissuferð, ævintýraferð, og við ætluðum að taka sumarið með trompi í íslenskri náttúru. Fyrsta daginn stoppuðum við hér og þar; óðum út í á og tíndum steina. Svo enduðum við á Hvammstanga, af öllum stöðum. Og það fór að rigna. Og blása.

Jamm, „það“ fór að „blása“. Lesandinn veltir eflaust fyrir sér hvað hafi farið að blása. Svo rennur upp fyrir manni að þetta er barnamál. Líklega hefur farið að kula eða hvessa.

Orðaforði margra er slíkur að vindur er mikill eða lítill. Þeim fer fækkandi sem kunna skil á vindgangi í íslensku máli. Andvari, kul, gola, stinningsgola, kaldi, stinningskaldi, allhvass vindur, hvassviðri, stormur, rok, ofsaveður eða fárviðri, svo vitnað sé í „Mat vindhraða eftir Beufort-kvarða“ sem birt er á vef Veðurstofu Íslands. Jamm, vindgangur í íslensku máli ... það vantar hins vegar ekki loftið í suma skrifara í íslenskum fjölmiðlum.

Veðurvælukjóarnir eru ábyggilega upp til hópa fólk sem vanið hefur sig á innisetu, gónir á stofugluggann og kvartar undan rigningunni sem lemur hann. En þið kellingar af báðum kynjum, athugið. Fjöldi fólks er úti í rigningunni, rokinu, hríðinni. Það gengur, hjólar, hleypur, fer á fjöll, veður ár og fljót. Þannig verða til sögur, fæstar verða til í stofunni heima, nema grobbsögurnar sem sagðar eru þegar heim er komið.

Hólmfríður, druslastu út.

Klæddu þig eftir veðri. Farðu í göngu með Útivist, Ferðafélagi Íslands eða öllum þessum aragrúa gönguklúbba sem sprottið hafa upp á síðustu árum. En fyrir alla muni, hættu þessu væli um veðrið.

Veður er ekki til, það er aðeins hugarástand.

Ógreinilega letrið: Svo bið ég Hólfríði afsökunar á þessum pistli. Hún er ágætur blaðamaður, vel skrifandi og pistillinn hennar miklu skárri en halda mætti af ofangreindum orðum.

 

Athugasemdir

[Arnór Baldvinsson, 18.4.2015 kl. 16:34]

Sæll Sigurður.

Ég man ekki betur en að það væri talað um að hann blési og það væri farið að blása þar sem ég ólst upp á Reyðarfirði.  Ég vil þó taka fram að ég hef búið erlendis í 19 ár og íslenskan svolítið farin að gleymast.  Það væri fróðlegt að skoða þetta í Orðabók Háskólans.

Kveðja að vestan!

[Kolbrún Hilmars, 18.4.2015 kl. 16:46]

Er alin upp á Austfjörðum (líkt og Arnór) og þegar sagt var þar að hann væri farinn að blása þýddi það venjulega úrdrátt - því þá var þegar orðið vitlaust veður!
En þú ert nú svolítið vondur við blaðakonuna, Sigurður.  Hálf þjóðin hefur verið að tuða um einmitt þetta veðurfar síðan í nóvember, og að mínu mati var hún kurteisari en flestir í þessari litlu blaðagrein.
Þeir eru nefnilega ekki margir sem geta klætt sig upp í "gallann" og labbað á Esjuna, svona rétt til þess að storka veðurhamnum.

[S i g u r ð u r S i g u r ð a r s o n, 18.4.2015 kl. 17:22]

Blása ... Hmm. Ég er nú af vesturhluta landsins, Arnór. Heyrði í æsku og lengi síðan orðið ekki nema í tengslum við refinn sem blés og blés. Má vera að þetta sé gott orð um vindgang.

Hins vegar blæs ég oftast ógurlega þegar ég geng á Esjuna eða önnur fjöll. Svo blæs ég á kerti og jafnvel á fullyrðingar sem mér eru ekki að skapi.

Ég ætlaði nú ekki að vera vondur við blaðakonuna, Kolbrún, enda dró ég svo úr öllu í lokin að engu líkar er en allur vindur sé úr mér.

Jú, ég held að flestir get boðið veðurhamnum birginn, en ekki þurfa allir upp á Esjuna í þeim tilgangi. En fyrir alla muni, fara út, bara eitthvað. rigningin er góð, sól og blankalogn er vont veður.  

Hálf þjóðin hefur verið hálf vitlaus síðasta hálfa árið út af tíðarfari sem er hálfpartinn eins og það vant að vera.

Jæja, ég er farinn út í göngutúr í góða veðrinu. Bestu aþkkir fyrir innlitið, Arnór og Kolbrún.

[Arnór Baldvinsson, 18.4.2015 kl. 19:01]

Kolbrún:  Þakka þér fyrir að staðfesta að þetta var ekki misminni hjá mér;)  Og þetta er rétt hjá þér, það var venjulega orðið kolvitlaust veður og sá ekki á milli augna þegar var sagt að hann væri farinn að blása;)

Kveðja,

[S i g u r ð u r S i g u r ð a r s o n, 18.4.2015 kl. 19:54]

Stórmerkileg austfirska. Held að í kalda eða stinningskalda segi reykvísku börnin að það sé „farið að blása“.

Det blåser ... segja þeir á dönsku. Er það ekki annars?

[Hörður Hauksson, 18.4.2015 kl. 21:49]

Í gamladaga gat hann verið stífur af landi eða land-norðri ef hann var þá ekki af út-suðri.  Landnámsmenn höfðu líklega meiri áhuga á vindáttinni fremur en vindhraða því meira máli skipti hvort vindur væri frá heimalandinu "út" eða heim "landið, Noreg kanski Hálogaland" ef sjósetja átti bát. Þetta þurfti aldrei að flækja neitt eins og orðið er.