Ísland er best, hlustum ekki á úrtöluliðið, gleðjumst

Ísland er best, áfram Ísland, hrópum við með stolti og fögnum góðum árangri. Og við hlægjum og þurrkum eitthvað úr augnkrókum og syngjum.

Svo eru alltaf einhverjir úrtölumenn, liðið sem er „virkt í athugasemdum“ og segja að Ísland sé ekki best, allt ónýtt hér á landi og þannig er malbikað út og suður. Þetta er fólkið sem alltaf er á móti, brosir aldrei nema þegar einhver lendir í óhappi, meiðir sig.

Nei, segi ég. Ísland er best. Hvað annað á maður að segja. Eigum við að sætta okkur við eitthvað annað? Allflestar þjóðir segja þetta sama um sitt land, sína þjóð. Eigum við að rífast um hver hefur rétt fyrir sér?

Þannig gerist það ekki. Við erum best af því að við stöndum okkur vel. Vel má vera að aðrar þjóðir séu jafngóðar og jafnvel betri í fótbolta, handbolta eða öðru því sem við miðum okkur við. Um það snýst hins vegar ekki fullyrðingin.

Upphrópunin, Ísland er best, er tjáning, fullyrðing um að okkur líði vel í fallegu landi með góðum samlöndum. Við niðurlægjum enga með þessu, alls ekki. Við erum það sem við erum.

Hlustum á þjóðsönginn, syngjum „Ég er kominn heim ...“, sýnum gleði, leyfum okkur að tárast af saman af einskærri hamingju.

Hlustum ekki á úrtöluliðið sem segir að allt sé ónýtt, heilbrigðiskerfið, menntakerfið og annað sem því dettur í hug. Áfram Ísland, bætum það sem þarf að laga en gerum hvorki lítið úr okkur sjálfum né þjóðinni.

Gleðjumst af því að íslenska karlalandsliðið er komið á HM, gleðjumst með árangri kvennalandsliðsins, styðjum íþróttastarfið.

Sýnum gleði og samtstöðu þegar vel gengur, bætum okkur þegar við höfum ekki náð þeim árangri sem við ætluðum. Alltaf, alls staðar. Veljum ekki úrtöluliðið.

xxx kjafturinn á Kára Stefánssyni

Ritskoðun er mikið mein. Skoðun á eigin orðum er í mörgum tilfellum skárri. Hef hér eytt út ljótum pistli um Kára Stefánsson. Hann (pistillinn) er höfundinum ekki til sóma. Það breytir þó ekki skoðun að áðurnefndur karl er hálfklikkaður.

 

Bið trygga lesendur mína afsökunar á orðavali í þessum pistl, sem hér er ritaður í anda Kára Stefánssonar, stókapítalista og komma. Hann hefur aldrei verið mér nein fyrirmynd en  með illu skal út reka.

„Við idjótin höfum leyft honum þetta“

Þrjú núll fyrir Ísland

Ég þorði varla að horfa á landsleik Íslands og Tyrklands fótbolta síðasta föstudag. Byrjaði, fannst Tyrkirnir miklu betri og slökkti þá á tækinu og fór að vinna. 

Hélt að Tyrkinn myndi rúlla þessu upp. Þarna var fullur leikvangur af brjáluðu köllum með fána og öskrandi upp í eyrað á næsta manni. Sjötíu og átta milljón manna þjóð á móti örríki með þrjúhundruð og fjörtíu þúsund manna þjóð. Getur ekki endað vel, hugsaði ég og ætlaði ekki að verða vitni að slátrun í beinni.

Tuttugu mínútum síðar kveikti ég aftur á sjónvarpinu og fannst hljóðið bara nokkuð gott í þulinum og staðan á strákunum okkar virtist bara bóð. Ég ákvað að horfa áfram.

Svo koma eitt mark og skömmu síður annað.

Held að hægindastóllinn minn sé stórskemmdur ... en af góðu tilefni.

Nú er ég ekki eins taugaveiklaður. Held að ég horfi á allan leikinn á móti Kósósvó.

Spái því að okkar menn vinni annað hvort með þremur mörkum gegn engu - eða á annan hátt. Sigur og ekkert annað.

Já, er Ísland ekki besta land í heimi?