Hin hljómfagra enska á móti forpokaðri íslensku?

Svo virðist sem að orðfátækt breiðist nú út, skilningur á íslensku fari þverrandi og hjá mörgum fjölmiðlungum er hann sýnilega þorrinn. Skilst nú fátt annað nema með fylgi lýsingararorð með náfölu nafnorði.

Sjaldgæt er að hér á landi lygni eða hvessi. Skilningssnauðir rita fyrir sína líka, að vindur sé mikill eða minnki. Á sama hátt minnkar rigningin eða hún hættir, aldrei er sagt og skrifað að eftir vætutíð stytti upp eða uppstytta sé væntanleg.

Sums staðar fyrir norðan gerist oft æði hlýtt á sumrin í suðaustanátt. Hnúkaþeyr er kyndugt orð og lýsandi.

Þegar lygnir eftir heitan sumardag verður oft til dalalæða þegar kalt loft læðist yfir heita jörð. Fallegt orð.

Sjaldan er rökrætt eða skiptst á orðum. Oftast er það kallað að talað sé mikið eða lítið, sannfærandi eða ekki.

Ekki ganga menn lengur á fjöll, yfir Kjöl eða milli staða. Þess í stað er labbað út um allar trissur. Enginn klífur lengur Hvannadalshnúk, margir labba þangað upp, færri ganga. 

Svo rýr er íslenskan orðin að komið er til fundar á bílaleigubíl, fundað við borðstofuborð og þar eru íhugaðar ákvörðunartökur vegna yfirsteðjandi vandamála. 

Viðskiptalífið hefur ákveðið að enskan sé tungunmál framtíðarinnar hér á landi. Langflest heiti íslenskra fyrirtækja eru orðin ensk og sum eru svo heimskuleg að ekki tekur neinu tali. Látum vera fyrirtækið sem heitir Icelandair. Bræður telja sig kunna að brugga og þeim datt ekkert gáfulegra í hug en að kalla bræðrabruggið Brothers Brewery. Gáfukona stofnaði Birna Pop-up Shop, kjánalegt skop varð til þess að gleraugnaverslun er nefnd Eyesland og þar sem hæsti tindur landsins gælir við himinnhvolfið varð gáfumaður svo heltekinn af náttúrufegurðinni að hann nefndi söluboxið sitt Glacier Goodies.

Það er eitthvað svo hljómfagurt að nota ensku í stað forpokaðrar íslensku. Eða hvað?