Nes listamiðstöð á Skagaströnd

Ástæða er til að óska Verksmiðjunni á Hjalteyri til hamingju með Eyrarrósina. Engu að síður er um leið tilefni til að nefna annað og alls ekki síðra menningarverkefni á landsbyggðinni.

Á Skagaströnd hefur í átta ár verið starfrækt Nes listamiðstöð. Þessi látlausa en stórmerkilega starfsemi hófst vorið 2008 og er í gömlu frystihús sem stendur við sjóinn á afar fallegum stað.

Líklega hafa yfir eitt þúsund manns komið í Nes listamiðstöð frá því hún tók til starfa og langflestir listmannanna eru útlendir. Fyrir lítið bæjarfélag skiptir talsverðu að fá um tvöhundruð gesti á hverju ári og allir dvelja þar að lágmarki í einn mánuð.

Listamennirnir gista hingað og þangað um bæinn, í húsnæði sem Listamiðstöðin leigir af einstaklingum og sveitarfélaginu.

Mestu máli skiptir að listamennirnir og bæjarbúar blanda geði saman. Listamiðstöðin stendur mánaðarlega fyrir sýningum á starfi listamannanna og boðið er upp á námskeið í margvíslegri listsköpun.

Á þessum átta árum hefur Skagaströnd komist víða í umræðuna. Þegar heim er komið segja listamennirnir frá dvöl sinni í litla listabænum nyrst á Íslandi. Spurnir hafa borist af þeim í fjölmiðlaviðtölum, þeir hafa skrifað um dvöl sína í bækur, haldið sýningar á verkum sínum og fengið birtar myndir í bókum og blöðum. Þetta hefur meðal annars gerst í fjarlægum löndum eins og Ástralíu, Singapore, Suður-Kóreu, Kína, Argentínu og einnig um alla Evrópu og Norður-Ameríku.

Margir koma grunlausir um það sem bíður þeirra, setjast bara upp í rútu í Reykjavík og eftir fjögurra tíma akstur eru þeir komnir í allt annað umhverfi, gjörólíku því sem þeir eru vanir.

Listamaður nokkur kom frá New York. Hann kvartaði óskaplega undan þessari þögn sem ríkti á Skagaströnd, hann gat hreinlega ekki sofið. Rúmum mánuði síðar var hann kominn til síns heima og sendi bréf til vina sinna á Skagastrand og kvartaði undan helv... hávaðanum í New York, honum kom varla blundur á brá.

Áströlsk kona skapaði list sína á Skagaströnd í nokkra mánuði að vetralagi. Þar sá hún snjó í fyrsta sinn á ævinni. Snjórinn var stórmerkilegur að hennar mati en það var sérstaklega eitt sem vakti athygli hennar og gleði. Engum tókst að giska á það og þú munt ekki heldur geta það, lesandi góður. Málið er að henni þótti mikil undur og stórmerki að heyra hvernig brakaði í snjónum á gönguferðum sínum. Fæstir leiða hugann að hljóðinu í snjónum.

Svo voru það listamennirnir sem dásömuðu langar, bjartar nætur, en gátu illa sofið nema gluggar væru vel byrgðir. Og þeir sem gátu aldrei haldið aftur af tárunum þegar þeir sáu sólarlagið, sólarupprisuna, skýjafarið og norðurljósin. Og ekki síður þeir sem sáu ekkert fegurra en íslenska hestinn eða kindurnar svo ekki sé talað um litlu lömbin.

Ef einhver á skilið að fá Eyrarrósina á næsta ári þá er það Nes listamiðstöðin á Skagaströnd.

Verksmiðjan hlýtur Eyrarrósina

Fréttablaðið í herferð gegn Bjarna Benediktssyni?

Á talsmáta Svandísar Svavarsdóttur, alþingismanns og fyrrum ráðherra Vinstri grænna, heitir það „klúður“ að Bjarni Benediktsson, efnahags- og fjármálaráðherra, skuli ekki hafa hlutast til um „eitthvað“ þegar Landsbankinn seldi hlut sinn í Borgun.

Engu að síður hafði Svandís staðið að því ásamt félögum sínum og öðrum þingmönnum að stofna og setja lög um Bankasýslu ríkisins. Stofnunin er með sérstaka stjórn, framkvæmdastjóra og starfsmenn sem hafa þann starfa að sinna eignarhaldi ríkisins á fjármálastofnunum, þar með talið Landsbankanum. Markmiðið var að færa bankamálin í burtu frá stjórnmálunum. Það veit Svandís en skiptir hana engu máli.

Enginn efast um að æðsta takmark Svandísar Svavarsdóttur er að koma upp um „spillingu“ Bjarna Benediktsson, formanns Sjálfstæðisflokksins, og því talar hún um „klúður“ Bjarna vegna þess að hann aðhafðist „ekkert“ í þessu Borgunarmáli. Svo óforskömmuð er þessi stjórnmálamaður að hún svífst einskis í pólitík sinni, lætur að því liggja að þar sé spilling sem engin er. 

Verri og leiðari virðist Fréttablaðið vera í sínum leik. Á forsíðu blaðsins í dag forsíðan lög undir frétt með þessari fyrirsögn, sem er á stærð við það þegar hamfarir verða eða stríð brjótast út:

Einar ræddi Borgunarmálið ekki við Bjarna frænda sinn.

Sem sagt, einn þeirra sem keyptu hlut Landsbankans í Borgun ræddi ekki við bróðurson sinn um málið. Hver er þá fréttin? Jú, hún er á sama meiði og talsmáti Svandísar Svavarsdóttur, alþingismanns Vinstri grænna, að láta að einhverju liggja, ekki segja það beinum orðum heldur eftirláta öðrum túlkunina.

Og þannig segir meðal annars í forsíðufréttinni í Fréttablaðinu og síðan endurtekið með smávægilegum orðalagsbreytingum í innfrétt:

Það hefur vakið tortryggni í tengslum við umrædd viðskipti að Einar og Bjarni Benediktsson, fjármála- og efnahagsráðherra, eru frændur. En Einar segist ekki hafa látið frænda sinn vita af því að hann hygðist taka þátt í þessum viðskiptum. „Nei, ég hef aldrei rætt þetta mál við hann,“ segir Einar.

Aðspurður segist Einar ekki hafa haft áhyggjur af því að skyldleiki sinn við Bjarna Benediktsson yrði til þess að gera málið tortryggilegt. „Nei, það hvarflaði ekki að mér.“ Einar segist hafa fengið fyrstu upplýsingar um viðskiptin í nóvember 2014, í sama mánuði og viðskiptunum lauk.

Flestir sjá að „fréttin er dauð“, ekkert nýtt er í henni. Hvers vegna er búin til frétt um þetta? Jú, ábyggilega vegna þess að „lesendur okkar þurfa að vita hvað er að gerast“ verða ábyggilega viðbrögð ritstjóra blaðsins. Þá dugar ekki bara forsíðan heldur þarf að endurtaka sömu „frétt“ inni í blaðinu. Hver er tilgangurinn ef ekki að gera Bjarna Benediktsson tortryggilegan?

Þetta sjá allir og skilja enda framsetningin nokkuð umbúðalaus. 

Landsbankinn ber ábyrgð

Sumir sakna Katrínar miklu mest ... eða þannig

Deilur innan Samfylkingarinnar taka á sig margvíslegar myndir. Varaformaður flokksins hefur ákveðið að hætta sem þingmaður og nú upphefst grátkór og keppni um mestan söknuð.

Þannig var það líka um árið er „alþýða“ manna í Norður-Kóreu grét, hágrét og stórgrét í þjóðlegri grátkeppni vegna dauða Kim Jong Il eða hvað réttborinn kóngurinn í þvísa landi hét nú.

Sem betur fer er Katrín Júlíusdóttir, varaformaður flokksins, enn í fullu fjöri og kát eins og vera ber með skynsamlega ákvörðun.

Aðrir eru ekki líkt því eins kátir. Ólína Þorvarðardóttir, þingmaður Samfylkingarinnar er „mjög slegin yfir þessu“. Dagur B. Eggertsson, borgarstjóri Samfylkingarinnar (!) er ekki sammála Ólínu og toppar hana með þessu: „Ég sakna hennar nánast nú þegar.“ Viðbúið er að einhver skjótist nú fram á sviðið og segist „sakna Katrínar miklu meira en allir aðir til samans og hvað svo sem þið segið ...“. Sá næsti mun ábyggilega segjast sakna hennar „tíuþúsund milljóntrilljón sinnum meira“ en einhver annar.

Í fjölmiðlum má búast við fjölda viðtala við samfylkingarfólk sem hefur svo margt að segja um þingmanninn og varaformanni, fréttatímar Ríkisútvarpsins munu fyllast af tárakveðjum og líklega verður leikin sorgartónlist eftir Tomaso Albinoni daginn út og inn.

Og að lokum mun allt fara í háaloft innan Samfylkingarinnar vegna þess að sumir sakna ekki Katrínar eins og aðrir sem sakna hennar miklu mest.

Til að fyrirbyggja misskilning er myndin hér fyrir ofan tekin í Norður-Kóreu er „alþýðan“ sannarlega grét látinn leiðtoga.

„Sakna hennar nánast nú þegar“