Sumardaginn fyrsti er tilbúningur, ekki náttúrlögmál

Sumardagurinn fyrsti markar upphaf vors en margir átta sig ekki á því að vor og sumar eru af sama meiði, rétt eins og haust og vetur. Samkvæmt skilningi forfeðra okkar hefst sumarið á vori, rétt eins og veturinn á hausti.

Vorið kom ekki á Íslandi í mars eða byrjun apríl. Það er óskaplega hvimleiður misskilningur þeirra sem komnir eru úr tengslum við veður landsins og láta sér duga að fylgjast með því út um stofu- eða bílglugga.

Tilgangslaust er að væla út af snjó á sumardaginn fyrsta. Nafnið sem þessi dagur ber er  tilbúningur og til þess að gera ófullkomin tímasetning miðað við gang náttúrunnar. Hann er aðeins viðmiðun. Gerist það, sem svo iðulega hendir, að það snjói á sumardaginn fyrsta eða frost sé á þeim degi eða síðar er það einungis gangur náttúrunnar og skýr merki um að við ættum að skoða stöðu landsins á hnettinum áður en farið er að agnúast út í það sem við höfum ekkert um að segja.

Smám saman losnar engu að síður um tök vetrarins og eftir því sem líður á maí mun sólin ná að verma landið og gróðurinn tekur þá við sér. Skipir þó litlu þó lítt sjáist til sólar, hnötturinn hallar undir flatt og áhrif hennar eru óumdeilanleg.

Þeim sem eru óhressir með ofangreindar skýringar get ég gefið tvö ráð. Annað hvort er að flytja til annarra landa þar sem veðráttan hugnast fólki betur eða halda áfram tilverunni á skerinu okkar.

Fyrir þá sem aðhyllast seinni kostinn bendi ég á að veðrið er oftast miklu skárra en það virðist þegar staðið er innan við stofugluggann.

Fjölmargir þeirra sem njóta útivistar halda því fram að veður sé fyrst og fremst huglægt ástand, síður raunverulegt. Um leið og fólk venst útiverunni kemur í ljós að veðrið á Íslandi er bara ágætt. Þetta heitir að lifa með því sem við höfum og getum ekki breytt. Það gerðu forfeður okkar og skyldum við ekki get gert það sama?

Svona er Akureyri á 2. degi sumars

Þjóðin ber ekki ábyrgð á Icesave og greiðir því ekkert

Fengin var endanleg staðfesting fyrir EFTA-dómstólnum í lok janúar 2013 á því að íslenzkir skattgreiðendur bæru ekki ábyrgð á skuldbindingum Tryggingasjóðs innistæðueigenda og fjárfesta (TIF) vegna Icesave-reikninga Landsbanka Íslands. Þar með var hafnað kröfum brezkra og hollenzkra stjórnvalda um að ríkissjóði Íslands bæri að standa undir skuldbindingum tryggingasjóðsins með íslenzku skattfé. Svokallað Icesave-mál snerist um þetta.

Hjörtur Guðmundsson, blaðamaður Morgunblaðsins, ritar góðan Pistil í blað dagsins. Eins og ofangreind klausa bendir til fjallar hann um lyktir Icesave málsins, og gerir það á einfaldan og skilmerkilegan máta.

Þörf var á því að rifja málið upp vegna þess að enn viðast svo margir slæmir á sál og geði eftir hrakfarir ríkisstjórnar Samfylkingarinnar og Vinstri græna vegna málsins.

Eftir að dómur EFTA-dómstólsins lá fyrir var brezkum og hollenzkum stjórnvöldum nauðugur einn kostur. Það er að beina kröfum sínum að TIF í stað íslenzkra skattgreiðenda.

Tryggingasjóðurinn er sjálfseignarstofnun sem sett var á laggirnar á sínum tíma í samræmi við tilskipun Evrópusambandsins um innistæðutryggingar vegna aðildar Íslands að EES-samningnum en aðild að sjóðnum eiga fjármálastofnanir sem reka starfsemi hér á landi. Tryggingajóðurinn er með öðrum orðum ekki á vegum íslenzka ríkisins og íslenzkir skattgreiðendur bera enga ábyrgð á skuldbindingum hans.

Hvað þýðir þetta, það er að hollensk og bresk stjórnvöld þurftu að höfða mál á hendur TIF en ekki íslenska ríkinu? Jú, einfaldlega það að ábyrgðina vegna Iceave var ekki hægt að leggja á herðar íslenskra skattgreiðenda, þjóðarinnar. Í því sambandi skiptir þjóðina litlu máli hvort Icesave sé lokið eða ekki. Markmiðið náðist, eða eins og Hjörtur orðar það:

Staðreyndin er hins vegar sú að þeir sem börðust gegn Icesave-samningunum lögðu einmitt áherzlu á að kröfum vegna skuldbindinga TIF bæri að beina að sjóðnum sjálfum en ekki að íslenzkum skattgreiðendum.

Það er nákvæmlega það sem brezk og hollenzk stjórnvöld eru að gera nú. Andstæðingar samninganna bentu sömuleiðis á að fara yrði með slíkar kröfur fyrir íslenzka dómstóla. Sömuleiðis nákvæmlega það sem er að gerast nú. Stuðningsmenn samninganna héldu öðru fram.

Geðstirðir vinstri menn sem enn eru með böggum hildar vegna þess að þjóðin reis upp á móti ríkisstjórn Samfylkingarinnar og Vinstri grænna og flengdi hana, hafa upp á síðkastið haldið því fram að Icesave væri ekki lokið, enn væru Íslendingar að greiða skuldina. Auðvitað er þetta tómt bull fyrirsagnahausa, þeirra sem ekki fylgjast með. Þessir nefna til sögunnar skuldabréfið sem nýi Landsbankinn er að greiða af og draga af því þá kolröngu ályktun, viljandi eða óviljandi, að íslenskir skattgreiðendur séu þar að greiða.

Hjörtur segir í lok pistilsins og í þessum orðum hans felst kjarni málsins:

Með baráttunni gegn Icesave-samningunum var því forðað að skuldbindingum TIF væri komið yfir á íslenzka skattgreiðendur. Skuldabréfið á milli nýja og gamla Landsbankans hefði ekki horfið við það að samþykkja Icesave-samningana. Hins vegar hefði þá vissulega ekkert orðið af dómsmáli brezkra og hollenzkra stjórnvalda fyrir Héraðsdómi Reykjavíkur. Slík málshöfðun hefði enda verið óþörf ef tekizt hefði að koma Icesave-klafanum um háls íslenskra skattgreiðenda.