Þegar Geir Hallgrímsson útvegaði okkur vinnu í öskunni

Ég sótti svo um í MH og komst ekki inn og ætlaði þá að vera í öskunni til áramóta og byrja svo í MH – en fékk ekki vinnu. Ég heyrði síðar að maður hefði þurft að vera í Sjálfstæðisflokknum til að fá að vera í öskunni.  

 

Þetta segir nýi borgarstjórinn í Reykjavík, Dagur B. Eggertsson í viðtali í Fréttablaðinu. Eflaust er það hluti af gangverki hans að endursegja órökstuddar kjaftasögur sem honum finnst nægilega trúverðugar til að vera sannar. Slíkt er auðvitað heimskulegt enda á stjórnmálamaður að vera málefnalegur eins og Dagur hefur ábyggilega verið öll sín tólf ár í stjórnmálum. Hann er hins vegar yfirleitt svo langorður að fæstir hafa úthald til að sannreyna það.

 

Ég kann hins vegar aðra sögu af öskunni í Reykjavík sem stangast á við kjaftasögu Dags. Að vísu er ég nokkuð eldri en borgarstjórinn en finnst ástæða til að segja þessa sögu hér, þó ekki sé nema til gamans.

 

Þannig var er við tveir blankir félagar voru á sautjánda ári, nýbyrjaðir í menntaskóla, vantaði vinnu um jólin. Við vorum frakkir og hugmyndaríkir og gengum því inn í stjórnarráðið við Lækjartorg þar sem Ólafur Jóhannesson starfaði sem forsætisráðherra. Ætluðum að ná fundi hans í þeirri von að hann gæti útvegað okkur vinnu. Dyravörðurinn vísa okkur á dyr, annað hvort var húsbóndinn ekki heima eða dyravörðurinn neitaði að útvega okkur fund með Ólafi. Man ekki hvort var.

 

Þá voru góð ráð dýr. Datt okkur þá í hug að heimsækja borgarstjórann. Við örkuðum frá stjórnarráðinu og að skrifstofum borgarstjóra sem þá voru á horni Austurstrætis og Póshússtrætis í einu af virðulegustu húsum miðborgarinnar. Okkur var vísað inn í biðstofu og stuttu síðar kom Geir Hallgrímsson, borgarstjóri og Sjálfstæðismaður ... fram og bauð okkur inn til sín.

 

Ungi og frakkir menn hafa oft miklar hugmyndir um verkefni en þegar á hólinn er komið er oft meiri vandinn að stynja upp trúverðugu erindi. Aldrei áður höfðum við hitt Geir en fylgdumst með fréttum og vissum flest allt sem vita þurfti um stjórnmálin í höfuðborginni en það er nú aukaatriði. Okkur vantaði vinnu og Geir skildi það mætavel. Hann greip símann og talaði við einhvern, skrifaði nafn á blað og rétti okkur. Sagði að vel yrði tekið á móti okkur og við fengjum áreiðanlega vinnu við sorphreinsun yfir jólin.

 

Daginn eftir vorum við komnir í öskuna. Ég var settur í hóp sem sá um að hirða sorp í mið- og vesturbæ. Félagi minn var einhver staðar annars staðar en báðir vorum við himinlifandi. 

 

Svo gerist það að við losuðum öskutunnur hjá sovéska sendiráðinu við Garðastræti. Þetta var örfáum dögum fyrir jól og þar sem þeir sovésku voru trúir uppruna sínum gáfu þeir öllum verkamönnum vodkaflösku við mikinn fögnuð. Þetta var víst hefð hjá þeim. Sama var uppi er við tæmdum hjá þeim kínversku. Allir fengu brennivínsflösku. Já ... tvær flöskur af brennivíni, en ég 16 ára stráklingurinn fékk enga. Talinn of ungur og auk þess með of lítinn starfsaldur til að eiga kröfu á hinn görótta drykk.

 

Það breytti því ekki að við félagar áttum talsverðan aur þegar við byrjuðum aftur í skólanum, þökk sé Geir Hallgrímssyni.

 

Nú kann einhver, sem þekkir til mín, að spyrja hvort ég sé ekki Sjálfstæðismaður?

 

- Jú ... myndi ég svara, dálítið hikandi.

 

Og hvenær gekkstu í Sjálfstæðisflokkinn, spyr hinn ímyndaði lesandi?

 

- Tja ... þegar ég hafði aldur til.

 

Og hvenær var það?

 

- Ég var sextán ára, muldra ég ofan í bringuna.

 

Og þú varst sem sagt sextán ára þegar þú, Sjálfstæðismaðurinn, fékkst vinnu í öskunni í gegnum Geir Hallgrímsson, borgarstjóra?

 

- Já ...

 

Nú sannar þetta ekki orð Dags B. Eggertsson um að aungvir aðrir en Sjálfstæðismenn fengu starf í öskunni?

 

-  Nei, eiginlega ekki. Sko, félagi minn var ekki Sjálfstæðismaður og hvernig í ósköpunum átti Geir Hallgrímsson svo sem að vita hvort ég var í flokknum eða ekki. Hann spurði einskis. Fékk bara erindi frá tveimur síðhærðum og hressilegum strákum sem komu óforvarendis inn til hans af götunni og báðu um starf. Og Geir leysti úr vanda okkar meðan við biðum. Við gengum inn sem atvinnulausir námsmenn og út sem öskukallar. 

 

Þú lýgur þessu öllu saman, hrópar þá hinn ímyndaði lesandi, um leið og hann hverfur úr sögunni. 

 

Jæja, síðan þetta gerðist hef ég ekki starfað sem öskukall en mikið óskaplega var það merkileg og skemmtileg lífsreynsla að vera í öskunni.

 

Síðar kynntist ég dálítið Geir Hallgrímssyni, borgarstjóra, ráðherra og formanni Sjálfstæðisflokksins. Hann var mikill sómamaður, í alla staði heiðarlegur og um það geta fleiri borið vitni en ég að hann var afar greiðvikinn og gerði ekki pólitískt greinarmun á fólki sem til hans leitaði.