Er enn til fólk sem horfir á dagskrá sjónvarps?

Stuttu síðar gerðist það að stofnað var íslenskt sjónvarp. Það varð mjög vinsælt – og enn er til fólk sem horfir á það.

Þannig skrifar Egill Helgason, dagskrárgerðarmaður á Ríkisútvarpinu. Hann er að fjalla um Netflix í nýjasta pistli sínum, sjá hér.

Mér þykir það nokkur tíðindi að einn frægasti dagskrárgerðarmaður Ríkisútvarpsins skuli taka svona til orða. Hann hefur hins vegar rétt fyrir sér. Enn horfa nokkrir á Ríkissjónvarpið og jafnvel Stöð2. Þeim fer þó fækkandi eftir því sem fleiri kynslóðir bætast við.

Ég hætti að horfa á íslenskt sjónvarp fyrir löngu, læt streymisveiturnar duga ef þörfin gerir vart við sig. Þannig er það nú með miklu fleiri. Ung fólk horfir lítið á línulegar dagskrár sjónvarps. Helst eru það fréttir og einstaka viðburðir í beinni útsendingu sem draga mann að íslensku stöðvunum. Annað er það nú ekki. Netflix, Amazon, iTunes og fleiri duga flestum. Framboði af streymisveitum er afskaplega mikið.

Útvarpið lifir þó. Ég hlusta jafnan á gömlu gufuna enda líklega bundinn af uppeldinu. Í mínu ungdæmi var bara ein útvarpsstöð. Að sumu leyti var það gott en að öðru leyti tóm hörmung. Þá var troðið ofan í kok á hlustendum alls kyns tónlist og talað mál hvort sem þeir vildu eða vildu ekki.

Ofbeldinu hefur ekki enn linnt. Maður þarf að punga út um tuttugu þúsund krónum á ári í skatt vegna þess að góða fólkið vill halda áfram „menningarstarfi“ sínu. Og hvað er betra en að gera það fyrir skattfé og þurfa ekki að markaðssetja sig? En ég ... og fleiri, við erum ekki spurð. Borga góði, borga. Þeir eru þó hættir að hóta að taka sjónvarpið af manni.

Tímarnir breytast um flestir með. Þó eru þeir neandertalsmenn til sem halda að línuleg dagskrá sé eftirsóknarverð fyrir okkur pöpulinn. Svo er ábyggilega ekki. Held að meirihluti landsmanna telji sjónvarp afþreyingu og vilji grípa til hennar eftir hentugleikum en ekki eftir fyrirskipunum stjórnvalds í fjölmiðlafyrirtæki í eigu ríksins.