Heilaþvottur sem leiddi til hertöku íslenska sendiráðsins
22.10.2018 | 11:38
Sláum því föstu, að hertaka sendiráðs er réttilega skilgreind sem árás á ríkið íslenska lýðveldið. Í hópi okkar ellefumenninga var hins vegar hlegið að þeirri staðreynd og athöfnin réttlætt í sjálfri sér. Glæpurinn var tilgangurinn. Augnablikstilfinning ólöglegs valds hrifsaðs með ofbeldi. Ekki held ég að neinn ellefumenninganna hafi haft nokkra hugmynd um hvaða afleiðingar árásin hefði getað haft.
Svo segir í grein Gústafs Adolfs Skúlasonar í Morgunblaði dagsins. Hann var einn af þeim sem hertóku íslenska sendiráðið þann 20. apríl 1970 og ætluðu að halda því eins lengi og hægt var. Sænska lögreglan henti þeim út eftir tveggja tíma hertöku og varð orðstír þeirra lítill og snautlegur fyrir tiltækið.
Tilefni þessara skrifa Gústafs er heimildarmyndin Bráðum verður bylting eftir Hjálmtý Heiðdal, kvikmyndagerðarmann. Í henni er reynt að hampa þessari aðgerð, láta hana líta út eins og eitthvað þrekvirki sem hún aldrei var. Hún þótti að vísu alvarleg á sínum tíma en svona eftir á séð er hún beinlínis hlægileg. Gústaf bendir þó á ýmislegt við sendiráðstökuna sem síst af öllu getur talist skoplegt. Þvert á móti.
Ellefu flakkandi unglingssálir í stefnuleit. Sem féllu fyrir vinstrirómantík og æðstapresti með marxískan heilaþvott í fyrirrúmi. Ég hef oft hugsað um það, að engu máli hefði skipt hvert tilefni heilaþvottarins var, við vorum allir reiðubúnir til að fylgja leiðtoganum í gröfina. Við hefðum allir dáið í þeim sértrúarsöfnuði þar sem foringinn hefði sagt að við þyrftum að fremja sjálfsmorð vegna þess að heimsendir kæmi í kvöld. Eða að vera með sprengjubelti. Byltingarrómantík er leiðin til ofbeldis þar sem blóðið flýtur.
Enn eru margir þessara ellefumenninga og hóparnir í kringum þá jafn sannfærðir um kommúnismann sinn, sósíalismann, trotskíismann, maóismann eða hvað þessir ismar eru eða voru kallaðir. Hjálmtýr Heiðdal flutti við frumsýninguna tregafulla ræðu og saknaði byltingarinnar sem aldrei varð og fékk heiðursklapp frá meirihluta sýningargesta. Húsið var enda fullt af vinstri sinnum, gömlum kommum og sósíalistum sem eru ekki lengur flakkandi enda flestir komnir á níræðis- eða tíðræðisaldur. Þeir gráta að byltingin kom aldrei en eru enn harðtrúlofaðir byltingarhugsjóninni sem auðvitað er ekkert annað en vinstri öfgamennska.
Ég var á frumsýningunni og hafði gaman af því að rifja upp pólitískt andrúmsloft unglingsáranna enda var myndin um flest annað en sendiráðstökuna. Sjá pistil um heimildarmyndina hér. Og Gústaf segir:
Í þeirri dýrkun ofbeldis og marxískrar hugmyndafræði, sem flæddi yfir Vesturlönd á áttunda áratugnum í formi hryðjuverka og blóðugra skotbardaga, hverfa ellefumenningarnir í söguna sem einkar ómerkilegt fyrirbæri ungmenna í leit að frægð og fengu sínar fimmtán mínútur að lokum. Svipaða sögu má segja um '´68 kynslóðina. Sem betur fer hefur íslenska þjóðin í áranna rás sýnt af sér manndóm og skynsemi sem er stærri en aumkunarverð heilaþvottastarfsemi hryðjuverkamanna.
Því miður skilur margt ungt fólk ekki þetta. Það þekkti ekki skiptingu Evrópu í austur og vestur, veit fátt um óþverraháttinn sem viðgekkst í ríkjum sem studdust við kommúnismann og viðbjóðinn sem notaður var til að helda almenningi í skefjum og koma í veg fyrir að hann fengi upplýsingar um frelsi og lýðræði í Vestur-Evrópu.
Engu að síður eru alltof margir svo værukærir að yfirlýstir sósíalistar og kommúnistar hafa til dæmis tekið yfir stéttarfélögin VR og Eflingu. Stæðan er sú að félagar í þessum samtökum nýta ekki kosningarétt sinn. Fyrir vikið komast öfgafullir aðilar að stjórnborði öflugra og fjársterkra félaga og fyrsta verk þeirra er að reka alla þá starfsmenn sem ekki sýna þeim fylgispekt.
Í lok greinar sinnar segir Gústa Adolf Skúlason:
Byltingarrómantíkin tók nokkur ár af ævi minni. Ég er þakklátur öllum þeim sem hafa fyrirgefið mér bernskubrekin og skil líka þá sem ekki hafa gert það. Betra er að gera mistök sem ungur maður en til ára kominn.
Mér finnst bara sorglegt að sjá suma jafnaldra mína enn á sama stað eftir tæpa hálfa öld. Hefur virkilega engin þróun átt sér stað?
Ég verð að koma því að hérna í lokin að eitt fyndnasta atriði heimildarmyndarinnar var örsagan af því er ellefumenningarnir voru komnir í yfirheyrslu á sænskri lögreglustöð. Þar voru þeir spurðir um nafn og annað tilheyrandi. Enn þeirra sagðist heita Gústaf Adolf ... Móðguðust þá hinir sænsku og héldu að drengurinn væri að gera grín að sænska konungsveldinu.