Þröstur Ólafsson gerir Styrmi Gunnarssyni upp skoðanir

Við lestur síðasta pistils Styrmis Gunnarssonar (Umræðan, Mbl.18.mars) er ljóst að hann telur bæði NATO og ESB vera á útleið. Því þurfi Íslendingar að huga að framtíðarskipan bæði varnar- og viðskiptamála.[...] 

Staða okkar Íslendinga á að vera sú að styrkja NATO. Í þessu sambandi var olnbogaskot Styrmis á Valhöll athyglisvert. Ef sameiginlegar tilraunir til þess skila ekki tilætluðum árangri, og trumpistar ná undirtökunum,eigum við aðeins þann kost að tengjast Evrópuríkjunum nánar varnarlega. Ævintýralegar vangaveltur um varnarbandalag með fjórum/fimm smáríkjum við Vestur Atlantshaf,  eru ekki þess virði að hugleiða þær af alvöru.

Þetta skrifaði Þröstur Ólafsson, hagfræðingur í grein í Morgunblaðinu og birti líka á vefritinu eyjan.is.

Gamlir kommar og sósíalistar lærðu í útlöndum hvernig best er að gera lítið úr pólitískum andstæðingum, eyðileggja málflutning þeirra og hrósa sigri. Og þeir notfærðu sér aðferðina alveg sleitulaust allt fram á þennan dag. Ofangreind tilvitnun í grein Þrastar sýnir í hnotskurn vinnubrögð þeirra sem raunar er enn óspart notuð.

Í stuttu máli byggist aðferðin upp á því að vitna til orða pólitísks andstæðings, fara rangt með tilvitnunina, og leggja síðar út af hinum meintu orðum og gera þannig lítið úr andstæðingnum.

Svona aðferðafræði dugar best á lokuðum fundum, sellufundum. Vandinn verður hins vegar meiri þegar óþrifin eru birt á opinberum vettvangi. Hins vegar setur uppruninn gamla komma oft í vanda, þeir freistast til að framleiða óhróður eins og þeim var kennt að gera í gamla daga.

Því miður fyrir Þröst Ólafsson les Styrmir Gunnarsson, fyrrum ritstjóri Moggann og skrifar á vefsíðu sína, hafði ekki einu sinni fyrir því að birta pistilinn í gamla málgagninu sínu.

Þetta er einhver misskilningur hjá Þresti. Mér hefur aldrei dottið slíkt "varnarbandalag" í hug! Enda þrjú þeirra ríkja, sem ég nefndi í grein minni, herlaus, þ.e. Ísland, Færeyjar og Grænland.

Þröstur hefði getað sparað sér ritsmíðina og alla vandlætinguna en það var ekki tilgangurinn. Hann vitnað í Styrmi á þann hátt sem honum hentaði, dró þær ályktanir sem áttu að vera réttar, og færði rök fyrir því að meintar skoðanir Styrmis séu rangar: 

Veikasti hlekkurinn í óskhyggju Styrmis sú von hans að ESB líði undir lok. Þar deilir hann ósk sinni með bæði  Trump og Pútín.   

En „óskhyggja Styrmis“ er aðeins til í höfðinu á Þresti og sá fyrrnefndi segir:

Það er líka misskilningur hjá Þresti að ég vilji Evrópusambandið feigt. Svo er ekki, þótt ég telji aðild Íslands að því ekki koma til greina.

Hættu þessu bulli um mig og skoðanir mínar, gæti Styrmir verið að segja, en hann er of kurteis og lífsreyndur til að segja öðru fólki til syndanna. Samt hljóta orð hans að vera sem svipuhögg á beran afturenda Þrastar ... eða þannig.

Þröstur Ólafsson hefur marga fjöruna sopið í stjórnmálum og gert víðreist. Hann var í Alþýðbandalanginu forðum daga, barðist meðal annars gegn inngöngu í EFTA. Hann sagði til dæmis á fundi um EFTA sem Alþýðubandalagið hélt 22. nóvember 1969:

Innganga Íslands í EFTA er tilraun afturhaldsafla í þjóðfélaginu til að frysta tíu ára gamla viðreisn í landinu til frambúðar á kostnað almennings. Gera á seinustu tilraun til að bjarga ráð- og dáðlausri valdastétt og fá um leið framtíðarábúð fyrir efnahagsstefnu, sem er launafólki og öllum almenningi afar óhappadrjúg og fjandsamlega.

Kannast einhver við orðfærið? Ansi nærri því sem Vinstri grænir og Samfylkingin notar í dag.

Nærri fimmtíu árum eftir þessi orð Þrastar segir hann í áðurnefndri Morgunblaðsgrein:

Okkur hefur sannarlega farnast vel bæði í NATO og í EES, sem er megin farvegur samninga okkar við Evrópu. Við ættum því að leggja þeim lið sem vilja halda í og styrkja báðar stofnanirnar. Hann gleymir því hins vegar að án ESB er ekkert EES. Samningurinn um EES er við ESB, þ.e. Brussel, ekki við Berlín.

Já, EFTA og NATO var áður tilraun valdastéttarinnar til að berja á almenningi landsins. Allt hefur breyst hjá Þresti. Hann hætti fyrir löngu í Alþýðubandalaginu og fór í Alþýðuflokkinn og þaðan í Samfylkinguna og situr þar í rústum hennar og mærir Nató og ESB. 

Styrmir Gunnarsson lýkur pistli sínum á sinn hógværa máta:

Kynslóð okkar Þrastar verður að horfast í augu við það að tímarnir eru að breytast. Smáþjóð norður í höfum verður að laga sig að þeim breytingum og tryggja sjálfstæði sitt og öryggi við breyttar aðstæður.

Hversu rétt er ekki þetta mat?

Raus í ræðustól Alþingis og gagnslausar upplýsingar

Frú forseti. Það voru áhöld um hvort ég ætti yfir höfuð að vera í þessum ræðustól.

Í morgun, skömmu eftir átta, barst mér tilkynning um það að ég hefði verið númer 27 í röð háttvirtra þingmanna að komast hér á mælendaskrá. Síðan fóru nú einhverjir vísir menn að skoða málið nánar og þá kom í ljós að allmargir af þeim sem á undan mér voru á skránni höfðu tilkynnt sig inn laust fyrir klukkan átta.

Var gerð við þetta athugasemd sem endaði með því að öllu var raðað upp á nýtt og ég þurfti að fara að undirbúa að nýju hvað ég ætlaði að tala um.

Þetta sagði Jón Steindór Valdimarsson, þingmaður, í ræðustól Alþingis í vikunni.

Í Staksteinum Morgunblaðs dagsins er vakin athygli á þessum orðum og eftirfarandi sagt:

Jón Steindór hafði sem sagt pantað púltið án þess að hafa nokkuð að segja. Niðurstaða hans eftir vangaveltur um hvað hann ætti að tala um var „að tala um þetta, um störf þingsins“.

Jón Steindór hagaði sér kjánalega í ræðustólnum. Hann hefði betur sleppt því að taka til máls og blaðra um ekki neitt. Hann er hins vegar ábyggilega ekki síðri þingmaður en margir aðrir en því miður virðist meðaltalið frekar í lægri kantinum.

Kjarni málsins á þinginu er þessi: Æ fleiri þingmenn sitja á þingi án nokkurrar stefnu, hugsjónar eða eldmóðs. Tilgangurinn er einhvers konar leikur, vekja athygli fjölmiðla á sjálfum sér og flokknum sínum, láta um leið liggja að því að spilling ráði eða hreinlega óvild gagnvart ákveðnum málaflokkum eða hópum í landinu. Minna fer fyrir skilningi þessara þingmanna á hlutverki löggjafans.

Kapphlaupið um að fá númer í ræðustóli er aðalatriðið en á eftir er pælt í því hvað á að segja.

Dæmi um leikræna tilburði er fyrirspurnartími á þinginu. Fyrir stuttu vildi þingmaður vita hversu mörg vínveitingaleyfi eru í gildi og hvað mörg leyfi hafi verið gefin út á árunum 2010 til 2916. 

Þingmanninum var svarað og hann þakkaði án efa fyrir fyrir sig, sté úr ræðustól og málið hvarf út í tómið eins og svo ótal önnur mál. En hvers vegna varð þessi fyrirspurn til, hversu mikið kostaði að svara henni og hver var tilgangurinn?

Upplýsingar um leyfisveitingar liggja ekki á lausu og því hefur stjórnsýslan þurft að fela starfsmanni að leita í skjölum og telja saman. Það kann að hafa tekið einn dag og allt upp í þrjá til fjóra daga. Þessi starfsmaður gerði ekkert annað á meðan, sinnti ekki hefðbundnum störfum sínum og tafir urðu á afgreiðslu.

Samtals getur kosnaður við að svala forvitni þingmannsins verið hátt í eina milljón króna.

Við þessu er ekkert að gera. Þingið á rétt á að fá þær upplýsingar frá framkvæmdavaldinu sem það vill. Það sem hins vegar vekur athygli er að ekkert var gert með upplýsingarnar. Fyrirspurnin var bara hluti af kynningarmálum málum viðkomandi þingmanns, tilraun hans til að vekja athygli á sér.

Þegar ég var í skóla í útlandinu var afar mikil áhersla lögð á að safna upplýsingum en um leið var lögð áhersla á að upplýsingar væru í eðli sínu gagnslausar nema þær væru settar í rétt samhengi.

Tilgangurinn með upplýsingasöfnun er byggja einhvers konar mynd sem getur verið lýsandi fyrir viðfangsefnið, hjálpað til við úrlausn máls. Í sannleika sagt skiptir litlu máli hversu margir naglar eru í timburhúsi, hversu margir lítrar af málningu fóru á inn- og útviði eða hvort plast eða timbur eru í gluggafögum, nema verið sé að gera úttekt á kostnaði við byggingu húss.

Mikilvægast er að vita nokkurn veginn svarið við fyrirspurn. Geri fyrirspyrjandi sér ekki grein fyrir því hvernig svarið kemur að gagni er gagnslaust að spyrja.

Hvaða ályktun má draga að því að 1154 vínveitingaleyfi eru gild á landinu og 1273 leyfi voru samþykkt frá 2010 til 2016? Eru þessar tölu litlar eða miklar? Sannast sagna hef ég ekki hugmynd um það og dreg þá ályktun að ekkert gagn hafi verið að fyrirspurninni, hvorki fyrir þingmanninn né okkur hin.

Niðurstaðan af ofangreindu er því sú að sáralítill munur er á því að þingmaður standi og gapi um allt og ekkert í ræðustól Alþingis eða hann af vanþekkingu óskar eftir gagnslausum upplýsingum.

Af tvennu illu er þó ódýrara að þingmenn rausi í ræðustól.