Bloggfærslur mánaðarins, desember 2015

Hálfkjörinn þingmaður situr í stjórn Ríkisútvarpsins

HálfkjörinnHvenær er maður kjörin á þing og hvenær ekki? Þetta er ein mikilvægasta spurningin sem hrokkið hefur upp úr þeim stjórnmálamanni sem telur sig hvorki kjörinn né ókjörinn. Líklegast er hann hálfkjörinn.

Málavextir eru þeir að varaþingmaður Samfylkingarinnar, Mörður Árnason, situr á vegum hennar í stjórn Ríkisútvarpsins. Svo segir í lögum íslenskum að sá megi ekki sitja í stjórninni sem er kjörinn á þing eða í sveitarstjórn.

Mörður segist varaþingmaður og þurfi því ekki að víkja nema þegar hann sitji þingfundi til vara fyrir þann sem er aðal. Hann sé því ekki kjörinn, bara hálfkjörinn.

Engu að síður bauð hann sig fram í kosningum, var í fjórða sæti Samfylkingarinnar í Reykjavíkurkjördæmi suður. Það var sumsé staðföst ákvörðun frambjóðandans og flokksins hans að hann færi á framboðslista og með hálfum huga samþykktu kjósendur flokksins í þingkosningunum 2013 að Mörður væri hálfkjörinn en ekki alkjörinn.

Ekkert segir um hálfkjörna menn í lögum um stjórnarsetu hjá Ríkisútvarpinu. Mörður getur því skákað í því skjólinu að hann megi sitja í stjórn fyrirtækisins. Hér er alveg hægt að taka undir þessa frumlegu lögskýringu ... og þó.

Hvenær er annars Mörður kjörinn á þing og hvenær ekki? Sá má teljast óétinn sem sest við matarborðið en fyllir ekki maga sinn. Fór sá ekki í sund sem lét sér nægja að fara í heita pottinn? Gekk sá á Esjuna sem fór aðeins upp að „steini“? Er hægt að vera hálffullur eða alfullur? Er hægt að hálfbrjóta lögin ...? 

Má vera að þetta sé tóm vitleysa og misskilningur, að minnsta kosti hálfvitleysa og hálfmisskilningur. Auðvitað er þetta hálfvitagangur hjá mér enda jólaundirbúningur að hálfdrepa mig.

Myndin er af þeim hluta Marðar sem var kjörinn á þing.


Á heimilið eða gatan að sjá um uppeldi barnanna?

Ég hef ekki nennt að hafa mikla afstöðu til þess hvort fara eigi með börn í kirkju fyrir jólin. Er reyndar helst á því að börnin eigi að ráða þessu sjálf? Maður ætti að gera sem minnst af því að troða trú eða pólitík upp á börn. Það fer best á því að þau uppgötvi slíka hluti sjálf. Líklega er það þó fremur lítil trúarupplifun að fara í stórum hópi í kirkju, eins og börn eru oft fyrir jólin, uppnumin og spennt.

Þetta segir Egill Helgason í fróðlegum pistli sínum á vefsíðunni Eyjan. Um orð hans má ábyggilega deila. Ég hef hins vegar haft þá skoðun að farsælla sé að foreldrar sjái um uppeldið á börnunum sínum heldur en að þau „uppgötvi“ hlutina sjálf.

Uppeldið gengur yfirleitt út á það að kenna börnum góða siði. Allir foreldrar telja sig geta miðlað af eigin þekkingu og reynslu. Þannig berst það sem gott þykir á milli kynslóða ... og hugsanlega einnig það sem miður þykir.

Varla kennir nokkurt foreldri barni sínu að reykja. Þau finna það út einhvers staðar annars staðar. Varla kenna foreldrar börnum sínum að stela, segja ósatt, meiða aðra, leggja aðra í einelti ... Allt þetta og meira til lærist annars staðar en á heimilinu. Hlutverk foreldra er að leiðrétta það sem miður hefur farið, í því er uppeldið fólgið.

Sé einhver þannig gerðurað hann vilji afsala sér hlutverki sínu sem uppalandi til einhverra óskilgreinds fólks úti í bæ þá verður bara svo að vera. Er hins vegar nokkur vissa fyrir því að þetta fólk boði annað en það sem slæmt er? Þegar öllu er á botninn hvolft er frekar líklegt að börnin læri fátt mikilvægt utan heimilisins ... og auðvitað skólans.

Svo kann það að gerast að einn góðan veðurdag uppgötvi foreldrarnir að börnin þeirra vilji ekkert með það sem þeir meta mikils. Hvort hefur þá brugðist, heimilið eða gatan sem uppeldið var útvistað til.

Væntanlega er þá skólinn sá varnagli sem bjargað getur barni frá því að hafa engan heima sem tekur þátt í uppeldinu. Um það eru mörg dæmi, líka um heimilin sem brugðust.


Staðreynd lífsins að minnihluti er minnihluti sagði Steingrímur

Málþóf er óaðskiljanlegur hluti þingræðis. Á stundum hefur stjórnarandstaðan ekki önnur vopn til að verjast. Málþóf er vopn sem stjórnarandstaða á hverjum tíma verður að hafa tiltækt til að hafa áhrif á gang mála og koma í veg fyrir að ríkisstjórn og meirihluti þingsins „valti yfir“ minnihlutann með óbilgirni.

Vopnið er vandmeðfarið og það er auðvelt að misnota það. Oft snýst það í höndunum á þeim sem því beita.

Þetta segir Óli Björn Kárason, varaþingmaður Sjálfstæðisflokksins í stórmerkilegri grein í Morgunblaði dagsins. Hann ræðir um málþóf stjórnarandstöðunnar og tekur dæmi um ótrúleg sinnaskipti alþingismanna sem eitt sinn voru algjörlega á móti málþófi en eru nú önnum kafnir í skipulagningu og framkvæmd þess. Ég skora á lesendur þessara lína að verða sér út um Morgunblaðið og lesa greinina. Hún afhjúpar tvískinnung.

Svo sannarlega kann málþófið að snúast í höndunum á þeim sem beita því. Sá sem er í ríkisstjórn verður fyrr eða síðar í stjórnarandstöðu. Þá er spurningin hvernig fyrrum minnihluti eða meirihluti fer með vald sitt, munum að minnihlutinn hefur vald. 

Óli Björn rekur ummæli núverandi stjórnarandstöðuþingmanna þegar þeir voru í ríkisstjórn og mislíkaði umræðan um Icesave. Ríkisstjórnin ætlaði að troða frumvarpinu í gegnum þingið, tókst það raunar, en fékk það í andlitið eftir að forsetinn neitaði að undirrita lögin og svo var hún flengd í þjóðaratkvæðagreiðslu um málið.

Steingrímur 2. desember 2009:

„Það er auðvitað geysilega vel boðið af minnihlutanum að taka völdin á þinginu og ráða dagskrá þingsins og ráða framvindu og fyrir hönd ríkisstjórnarinnar að ráða áherslu mála,“ sagði Steingrímur J. Sigfússon, þáverandi fjármálaráðherra um fundarstjórn forseta Alþingis 2. desember 2009. Þá var Icesave-samningur á dagskrá þingsins. Stjórnarandstaðan var sökuð um málþóf. Af yfirlæti benti fjármálaráðherrann þingmönnum Sjálfstæðisflokksins á að þeir yrðu að „horfast í augu við þá staðreynd« að þeir hafi verið kosnir »frá völdum af þjóðinni sl. vor“.

Össur 27 nóvember 2009:

Málþóf er tvíeggjað sverð. Menn mega að sjálfsögðu tala eins og þeir vilja. Ég hef alltaf varið rétt stjórnarandstöðunnar til þess, en það er stundum hættulegt og nú er Sjálfstæðisflokkurinn, sem hefur leitt Framsóknarflokkinn inn í málþóf í þessu máli, orðinn hræddur um sína stöðu vegna þess að Sjálfstæðisflokkurinn skynjar að hann hefur engan stuðning úti í samfélaginu fyrir því að halda öllum brýnustu fjárlagamálum ríkisstjórnarinnar í gíslingu til að tala sig hásan um Icesave án þess að það komi nokkru sinni neitt nýtt fram í þeim ræðum. Sjálfstæðisflokkurinn ætti bara að skammast sín til þess að hætta málþófi ef hann er hræddur við sína eigin þátttöku í því.“

Ólína Kjerúlf 27. nóvember 2009:

»Ég mótmæli því að stjórnarandstaðan geti talað þannig að hún geti boðið meirihluta þingheims þetta eða hitt. Það er þingræði í þessu landi og það er meirihluti þingheims og vilji hans sem hlýtur að stjórna störfum þingsins.«

Steingrímur 2 desember 2009:

»Það er auðvitað geysilega vel boðið af minnihlutanum að taka völdin á þinginu og ráða dagskrá þingsins og ráða framvindu og fyrir hönd ríkisstjórnarinnar að ráða áherslu mála. En það er einu sinni þannig að minnihluti er minnihluti og meirihluti er meirihluti. Það er ein af staðreyndum lífsins og þetta verða menn að horfast í augu við. Sjálfstæðisflokkurinn verður m.a. að horfast í augu við þá staðreynd að hann var kosinn frá völdum af þjóðinni sl. vor. Hann var kosinn frá völdum.«

Og nú er Steingrímur J. Sigfússon ásamt þeim félögum hans sem hér eru nefndir til sögunnar, kominn í stjórnarandstöðu eftir að hafa verið „kosinn frá völdum af þjóðinni“. Hann býðst núna til „að taka völdin á þinginu og ráða dagskrá þingsins og ráða framvindu og fyrir hönd ríkisstjórnarinnar að ráða áherslu mála“. Ábygglega kunna margir honum þakkir fyrir fórnfýsina.

Svona snúast nú vopnin í höndum fólks. Steingrímur og Össur í stjórnarandstöðu hafa greinilega ekki sömu áherslur og Steingrímur og Össur sem ráðherrar. Hvers vegna gilda ekki sömu rök á Alingi árið 2015 og fullyrt var að giltu árið 2009?

Að lokum þetta: Veit einhver hvers vegna minnihlutinn æfir málþóf í sölum Alþingis?


Jón Gunnarsson og orð hans um Björku Guðmundsdóttur

Nær ósjálfrátt láta menn vaða. Jafnvel „góða fólkið“ sem að eigin sögn má ekkert aumt sjá án þess að leggja til styrktarfé úr ríkissjóði á það til að kunna sig ekki. Illt skal með illu út reka er jafnan viðkvæðið.

„Þú ert helv... aumingi og vitleysingur,“ er oft viðkvæðið þegar til vamms er sagt. Afleiðingin er því miður að sá hreinskilni sér sitt óvænna og hreytir úr sér álíka formælingum og fyrr en varir er komið inn á kunnuglegar slóðir rifirildis og leiðinda. 

Til hvers leiða fúkyrði eða rifrildi? Satt að segja gagnast þau engum nema í því augnabliki sem þau eru sögð. Eitt andartak lætur reiðin manni líða vel eitt andartak, og maður finnur upphafninguna og vellíðanina. Þegar upp er staðið er þetta svona svipað eðlis og að pissa í kaldan skóinn sinn sér til hlýinda (ekki það að ég hafi reynt slíkt). 

Um daginn varð listamanninum Björku Guðmundsdóttur það á í viðtali að kalla forsætisráðherra og fjármálaráðherra „rednecks“, sem þýða má sem sveitalubba í neikvæðri merkingu þess orðs. Eflaust hefði Björk átt að gæta orða sinna og tala af meiri hófsemd en að sjálfsögðu má hún nýtt sér málfrelsi eins og hún vill.

Jón Gunnarsson, alþingismaður, kunni henni litlar þakkir fyrir og trúr hefðinni vó hann að Björku persónulega.

Hann veltir því fyrir sér hvort Björk telji fram til skatts á Íslandi og hún sé frekar dauf til augnanna ... Auðvitað er hann  að gera lítið úr skoðunum Bjarkar í náttúruverndarmálum vegna þess að þær eru honum ekki að skapi.

Af þessu tilefni tók Andri Snær Magnason, rithöfundur og náttúruverndarsinni, svo til orða á Facebook:

Jón Gunnarsson er dæmi um menn sem hafa málað sig svo gjörsamlega út í horn að sjálf náttúran og sköpunarkrafturinn er ,,óvinurinn" en sjálft ósjálfstæðið - að fórna landi sínu fyrir nokkur störf hjá alþjóðlegu stórfyrirtæki er æðsta dyggðin. Lágpunktur Jón Gunnarssonar, nota bene - valdamanns sem situr á alþingi - eru dylgjur um skattamál, sem er fasísk aðferð - á sama tíma og blinda auganu er snúið að þeim milljörðum sem Alcoa hefur skotið undan skatti. Ég skora á alla vini mína í Sjálfstæðisfloknum að lýsa yfir sjálfstæði, að þeir séu ósammála og ótengdir Jóni Gunnarssyni, ég skora á þá að skora á hann að biðjast afsökunar. 

Ég er sammála þessum orðum Andra Snæ enda er ég Sjálfstæðismaður og hvet samflokksmenn mína til að skora á Jón Gunnarsson að biðjast afsökunar á ummælum sínum. 


Svo rífa þeir gamla KFUM húsið eins og önnur gömul hús

Frá átta ára aldri og líklega þar til ég varð ellefu ára var ég í KFUM. Fór í sparifötunum með strætó úr Hlíðunum og niður á Torg á hverjum sunnudegi yfir vetrartímann til að sækja samkomur sem haldnar voru í húsnæði samtakanna að Amtmannsstíg.

Ekki man ég hvernig það kom til að ég byrjaðií KFUM, minnir að Gaui, Guðjón Eiríksson, æskuvinur minn hafi dregið mig í þann hóp. Okkur þótti afar gaman á fundunum í Amtmannsstíg. Þar var mikið fjör, sagðar sögur, sungið og jafnvel farið í leiki, allt á trúarlegum forsendum. Auðvitað var þetta trúarleg innræting og til þess var leikurinn gerður, skaðaði ekki nokkurn dreng. Þó minnist ég stympinga á ganginum fyrir framan salinn meðan beðið var eftir að hleypt væri inn. Þær voru ekki allar friðsamlegar. Þegar opnað var ruddist strákaskarinn inn til að ná sem bestum sætum og þurfti stundum að beita hörðu til að ná sæti á fremsta bekk.

Svo voru sungnir sálmar og jafnvel ættjarðarljóð og ég stóð í þeirri meiningu að rödd mín væri undurfögur eins og englanna sem foringjarnir sögðu frá. Það leiðrétti söngkennarinn í Hlíðaskóla allsnarlega er hún bað mig tíu ára strákinn að syngja ekki með hinum börnunum því ég truflaði þau. Það er nú eiginlega ástæðan fyrir því að ég varð aldrei stórsöngvari eða kannski tónandi prestur. Fannst mér viðhorf söngkennarans skrýtið því enginn í KFUM gerði athugasemdir við söng minn enda tíðkaðist þar að syngja af miklum krafti svo þakið bifaðist bókstaflega þarna á Amtmannsstígnum.

Mörgum árum síðar hóf ég nám í Menntaskólanum í Reykjavík, þeirri virðulegu stofnun. Hús Kristilegt félags ungra manna var og er norðaustan við gamla skólahúsið. Félagið byggði síðar upp nýja aðstöðu við Langholtsskóla og MR fékk húsnæðið á Amtmannsstíg til afnota og nefndist það upp á latnesku Casa Christi (hús Krists), en þá var ég fyrir löngu horfinn á braut með stúdentspróf uppi á vasann.

Og þess vegna rifja ég þetta upp núna að MR ætlar að rífa gamla KFUM húsið og byggja skólastofur fyrir nokkra milljarða þarna fyrir ofan gamla skólahúsið, á milli Fjóssins og Casa Nova.

Svona er allt breytingum undirorpið. Gamli miðbærinn tekur hefur tekið gríðarlegum breytingum á undanförnum áratugum. Allt er metið í nýtingu per fermetra, gömul hús fjúka og gömul gildi sem varðveisla húsa á Bernhöfstorfureitnum byggðust á eru löngu gleymd.

Aðeins tvennt mun minna á fundi Kristilegs félags ungra manna á sunnudögum klukkan hálf tvö á Amtmannsstíg 2B í gamla daga. Hið fyrra er styttan af séra Friðriki Friðrikssyni á grasbalanum við Lækjargötu, fyrir neðan turnhúsið, og ... minningar þeirra sem þessa fundi sóttu. Þeim fer þó eðlilega fækkandi eftir því sem tímar líða. Svo má búast við því að styttan af séra Friðriki og litla stráknum verði flutt út í úthverfi enda líklegt að trúarlegar vísbendingar verði bannaðar í Reykjavík framtíðarinnar.

Hvað sem þessu líður er hugsanlega von til að MR haldi áfram að þrífast án Casa Christi og innan skamms verði til annað Casa sé hægt að skrapa saman aurum til byggingarinnar.


mbl.is „Afar ánægjulegur áfangi“
Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

Stefán J. Hafstein kallar þjóðina aula fyrir stuðning við Ólaf Ragnar

Líkur benda til að forseti Íslands, Ólafur Ragnar Grímsson, sé nú búinn að glata öllum fyrrum vopnabræðrum sínum í pólitík liðinna ára, samherjum úr Alþýðubandalaginu gamla, Vinstri grænum og Samfylkingunni og öðrum álíka.

Eflaust þykir forsetanum þetta slæmt, að hafa misst sína gömlu félaga sem flest allir hafa snúist hatramlega gegn honum. Þó er huggun harmi gegn að hafa stuðning yfirgnæfandi meirihluta þjóðarinnar. Þegar þetta er vegið og metið skiptir þjóðin meira máli.

Einn þeirra sem doldið mikið langar til að verða forseti, Stefán Jón Hafstein, skrifar um margt í óvenju stuttri. Að hætti margra vinstri manna finnur hann upp skrýtinn frasa, „sjálfstraust kjósenda“. Hann  segir í upphafi greinarinnar (feitletranir eru mínar):

Traust á valdastofnunum og áhrifafólki er í lágmarki sem er hættulegt í lýðræðisríki, því slíkt grefur undan annars konar trausti sem þarf að vera til staðar: Sjálfstrausti kjósenda. „Þetta þýðir ekkert“ viðkvæðið heyrist æ oftar, vonleysi um nauðsynlegar breytingar tekur við og fólk kýs að grafa sig í fönn og reyna að gleyma með því að skipuleggja kósíkvöld til að lifa af. 

Mér þótti þetta athyglisvert og hélt nú að maðurinn myndi halda áfram með vangaveltuna um „sjálfstraust kjósenda“ en hann fimbulfambar bara áfram og gleymir allsnögglega frasanum um leið og hann hefur skrifað hann og heldur svo út á víðáttur algleymisins.

Að vísu viðurkennir Stefán Jón því fram að Ólafur Ragnar hafi fullt leyfi bjóða sig fram í fimmta sinn sem forseti lýðveldisins en sendir honum kalda sneið:

Ég ver því rétt frambjóðandans til að komast að niðurstöðu með sjálfum sér, því enginn áhrifamaður í þjóðfélaginu er jafn berskjaldaður gagnvart þjóðarvilja og forseti. Nú er gott tækifæri til að þakka forseta það sem vel hann hefur gert og kveðja fortíðina. Ef forseti þekkir ekki vitjunartíma sinn gerir þjóðin það.

Hér er sumsé hvatning um að Ólafur Ragnar bjóði sig ekki fram aftur. Svo tekur hann til við að nota orðið „þaulseta“ sem jafnan hefur verið haft um þann sem lengi situr í óþökk húsráðanda eða heimilisfólks. Þá er Stefán Jón kominn í hring og búinn að gleyma skoðun sinni um að kjósendur beri ábyrgð á þeim sem þeir velja sem forseta hverju sinni.

Varla þarf að skýra það út fyrir lesendum að þó Ólafur Ragnar Grímsson hafi setið á forsetastóli í fjögur kjörtímabil flokkast það ekki sem þaulseta. Hann var kjörinn í almennum kosningum og var því boðinn velkominn og situr í embætti sínu með fulltingi og velvild þjóðarinnar. Skiptir engu hvað Stefán Jón Hafstein eða aðrir andskotar forsetans segja og hugsa. Og eftirfarandi orð Stefáns Jóns í niðurlagi greinarinnar eru því óskiljanleg:

Ef núverandi forseti og þaulseta hans er vandamál, er það ekki hans vandamál. Forseti er á ábyrgð þjóðarinnar og ef hún aulast ekki til að skilja út á hvað lýðræði og samfélagsleg ábyrgð ganga fær hún bara það sem hún á skilið. Aftur, aftur, aftur, aftur og aftur. Fimm sinnum að lágmarki.

Ef við, þjóðin, kjósum Ólaf Ragnar enn og aftur sem forseta þá er það bara gott og bendir síst af öllu til þess að við, þjóðin, skiljum ekki hvað lýðræði og samfélagsleg ábyrgð er. 

Það verður bara að hafa það að gáfumenni eins og Stefán Jón Hafstein sé ofboðið og kalli þjóðina aula fyrir vikið.

Í beinu framhaldi af þessu lýsi ég því hér með yfir að ég mun styðja Ólaf Ragnar gefi hann aftur kost á sér í embætti forseta Íslands næstu fjögur árin. Ég veit að þjóðin mín mun gera það líka.


Tóm rökleysa hjá Björgu Evu Erlendsdóttur

Formaður fjárlaganefndar ber nú á borð fyrir alþjóð ýmsar frumlegar og næstum hugvitssamlegar rangfærslur um fjármál Ríkisútvarpsins. Og virðist markmiðið vera að þokuleggja alla umræðu um hvert stefnir með almannaútvarpið, nú þegar menntamálaráðherra hefur ekki náð í gegn bráðnauðsynlegu frumvarpi um óbreytt útvarpsgjald í ríkisstjórn.

Þetta skrifar Björg Eva Erlendsdóttir, fyrrum fréttamaður á Ríkisútvarpinu, núverandi starfsmaður vinstri flokka í Norðurlandaráði, og hún situr í stjórn Ríkisútvarpsins og var áður stjórnarformaður þess. Þetta er nú langur listi og raunar hið eina sem telst fróðlegt úr greininni í Morgunblaði dagsins. 

Björg Eva leiðréttir engar rangfærslur um fjármál Ríkisútvarpsins. Þess í stað gerir hún eins og þrautþjálfaðir stjórnmálamenn, kastar fram frösum. „Árviss aðför ...“, „óvildarmenn“, „launsátur“, „almannaútvarp“ og álíka sem henni virðist tamara að nota en rök. Þar að auki tekur hún til við að spá fram í tímann og ályktar sem svo að það sé sannleikur rétt eins og þegar horft er til fortíðar. Til viðbótar vitnar hún í orð formanns Samfylkingarinnar í „röksemdafærslu“ sinni en því miður er ekki mikil hjálp í þeim.

Ég er bara engu nær um rangfærslur um Ríkisútvarpið eftir lesturinn. Greinin er einfaldlega illa skrifuð.

Hitt veit ég að Ríkisútvarpið er í miklum fjármálalegum erfiðleikum og Björg Eva ber ábyrgð á þeim rétt eins og aðrir. Ég veit einnig að þetta fyrirtæki er í samkeppni við önnur fjölmiðlafyrirtæki sem engan styrk fá frá hinu opinbera.

Krafa mín er því einfaldlega sú að stjórn fyrirtæksins reki það skikkanlega og verði aldrei baggi á hinu ríkissjóði. Annað er tóm vitleysa og rugl.


Ruddaskapurinn í umferðinni

MIMG_5052yndin hér til hliðar er tók ég í bílastæðahúsinu við Hverfisgötu þegar ég var að fara núna í lok vinnudags. Bíllinn minn er lengst til vinstri. Fólkið sem var á rauða bílnum hitti ég eftir að hafa tekið myndina.

Sá á þeim hvíta var hvergi sjáanlegur enda ábyggilega að flýta sér. Þess vegna lagði hann illa í stæðið, lokaði aðkomunu fyrir bílstjóra rauða bílsins og sýndi þar með af sér ókurteisi og leiðindi.

Þetta er alltof algengt í umferðinni í Reykjavík. Sumum er andsk... saman þó þeir trufli eða tefji aðra. Aðalatriðið er að komast sjálfur leiðar sinnar. Fólk á ekki að sætta sig við svona framkomu, láta viðkomandi vita eða birta myndir af „ódæðisfólkinu“.

Þegar ég ók heim á leið og þá lenti ég í því að ökumaður bíls á vinstri akrein ók löturhægt svo ekki var hægt að komast fram úr honum enda óslitin bílaröð hægra megin. Loks kom að því að hann beygði til vinstri og staðnæmdist við umferðaljós. Um leið og ég ók framhjá honum sá ég að blessaður maðurinn var upptekin við að senda SMS skilaboð í símanum sínum.

Mikið er nú gott að sumir getið gert hvort tveggja, ekið (þó hægt fari) og sent SMS. Ég gæti ábyggilega náð góðri færni í hvort tveggja ef ég legði mig fram, en held mig við aksturinn, enda farsælla og öruggara fyrir mig og umhverfið.


Af hverju á að loka hvítflibbaglæpona inni?

Við rekum refsistefnu. Ég vil að við vinnum í átt að betrun. Ef við lokum fólk inni á það að vera af því að það er hættulegt samfélaginu og við viljum ekki mæta því á götu því við erum ekki örugg. Ég tel að það séu fangar sem eiga ekki heima í fangelsi sem sitja þar núna. Ég nefni sem dæmi fanga sem mikið hefur verið rætt um, hvítflibbaglæpamenn sem sitja á Kvíabryggju. Ég veit ekki alveg af hverju við erum að loka þannig fólk inni. Verðum við hrædd við að ganga fram hjá þannig manneskju á Laugavegi? Er öryggi okkar ógnað? Við hljótum að þurfa að spyrja okkur að því hvort við séum að gera rétt. Það er heilmikið mál að loka fólk inni. Slík vist þarf að vera til betrunar en ekki bara til þess að refsa og niðurlægja.

Þetta segir Björt Ólafsdóttir, þingmaður Bjartrar framtíðar, í viðtali við Fréttablaðið í dag, 11. desember 2015. Henni mælist vel. Hefndarhugurinn er mikill meðal þjóðarinnar, og fer vaxandi. Gömlu bankarnir eiga stóran þátt í hruninu, raunar langmestan og ábyrgðin er þeirra sem áttu þá og stjórnuðu þeim. Þeir hafa verið sakfelldir og fjölmargir dæmdir í fangelsi. Fjölmargir fagna vegna þess að hefndin er svo rík.

Björt Ólafsdóttir leyfir sér þann munað að hugsa málið á annan hátt og hún er nægilega greind og skýr til að þora að segja frá vangaveltum sínum:

Ef fólk er hættulegt samferðamönnum sínum getur verið að það séu engin úrræði önnur en að loka það inni. Þá er líka eins gott að verið sé að vinna að því að skila betri manneskju út í samfélagið aftur. Annars er þetta tilgangslaust; geymsla og mannvonska í raun. Með aðra sem ættu ekki að vera hættulegir manneskjum úti á götu spyr ég, af hverju að loka þá inni, eins og með þessa bankamenn? Af hverju ekki himinháar sektir? Af hverju bönnum við þeim ekki að taka þátt í fjármálakerfinu? Skikkum þá í tíu ára samfélagsþjónustu? Ég er bara að nefna eitthvað. Hvað vinnst með því að loka þessa menn inni? Ég er bara að henda þessu út. Mig langar að fá svar við því. Ef svarið er, þetta er bara svo vont fólk að það verður að loka það inni – það er búið að stela öllum peningunum mínum, þá veit ég ekki hvort við séum nokkuð betri.

Mikið er nú ánægjulegt að vita af þingmanni með sjálfstæðar skoðanir sem hún þorir að viðra í útbreiddum fjölmiðli. Ég er fyllilega sammála henni og hrósa henni fyrir upphaf að því sem vonandi verður málefnaleg umræða.

Ástæða er til að hvetja fólk til að lesa viðtalið við Björt. 


Ólíðandi karp á Alþingi Íslendinga.

Í sannleika sagt er hræðilegt að hlusta á karpið á Alþingi. Ekki nokkur maður reynir að breyta umræðum þar í þá átt að gera þær betri.

Þingmaður hrópar: „Rautt“.

Annar þingmaður hrópar: „Blátt“.

Og svo endurtaka þeir sig þangað til þeir standa á öndinni eða hníga niður af súrefnisskorti. Þetta leiðir aldrei til annars en gagnslausra endurtekninga.

Í stað þess á að krefjast þess af þingmönnum að þeir sýni sér sjálfum og öðrum háttvísi og kurteisi.

Má ætla að allir þingmenn vilji gera gott? Sé svo er einfalt mál að breyta umræðum þingsins og í sannleika sagt gera það sem gera þarf. Hætta þessu karpi. Allt sem þarf er sameiginlegur vilji þingmanna sem þá leggja af gorgeir og ávirðingar.

Er viljinn fyrir hendi.


mbl.is „Hræðilega aumkunarvert að hlusta á“
Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

« Fyrri síða | Næsta síða »

Innskráning

Ath. Vinsamlegast kveikið á Javascript til að hefja innskráningu.

Hafðu samband